เพราะท้องฟ้าที่คุ้นเคยสำหรับเธอคือทุ่งนาหน้าบ้านที่ปลูกพืชผลต่าง ๆ ตามฤดูกาล เป็นบ้านหลังเก่าหลังคาเป็นกระเบื้องซีเมนต์ที่เขียวขจีไปด้วยมอสมาช้านาน ห้องครัวเป็นสีแดงมีควันตลอดเวลา แม้ชีวิตจะเปลี่ยนไป มีเตาแก๊ส เตาไฟฟ้า และความสะดวกสบายมากขึ้น ชีวิตในชนบทยังคงผูกพันกับทุ่งนา เลี้ยงสัตว์ และแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ช่วงเวลาพักผ่อนอันหายากคือการนั่งคุยกับเพื่อนบ้านริมทุ่งนาหรือเข้าร่วมกิจกรรมทางวัฒนธรรมและ กีฬา ที่ศาลาวัฒนธรรมในช่วงเย็นวันหยุดสุดสัปดาห์
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไป 180 องศา เมื่อลูกสาวของเธอแต่งงานและมีลูกในเมือง เธอรักลูกมาก เธอจึงเก็บข้าวของเพื่อดูแลหลาน โดยนำสิ่งของต่างๆ มากมายติดตัวไปด้วย ตั้งแต่ไก่ที่เลี้ยงไว้ในสวน ไข่ที่เก็บได้ไม่กี่ฟอง ฟักทองเก่าๆ สองสามลูก ใบชาเขียวและใบพลูที่ปลูกเองที่บ้านเพื่ออาบหลาน ความรักทั้งหมดถูกห่อหุ้มอย่างพิถีพิถันและเตรียมไว้ล่วงหน้าหลายสัปดาห์ เธอไม่จำเป็นต้องรอจนกว่าเครื่องบินจะขึ้นบินเพื่อรู้ว่าในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ชีวิตและกิจกรรมของเธอจะแตกต่างไปมาก แต่ถึงอย่างไร ทุกอย่างก็เพื่อลูกและหลานของเธอ
ก่อนอื่นเลย เธอมักจะบ่นว่ามือและเท้าของเธอไม่จำเป็น เพราะว่า... เธอไม่มีอะไรทำ ทั้งครอบครัวรู้ดีว่าทุกๆ วันเธอต้องทำอาหาร 3 มื้อ ทำอาหารและกินอาหาร จากนั้นจึงซักผ้า บ้านมีเครื่องปรับอากาศ บางครั้งเหงื่อออกนิดหน่อยก็เป็นเรื่องฟุ่มเฟือย แล้วเธอก็มักจะมานั่งเปรียบเทียบว่าตอนนี้เธอจะทำอะไรในชนบท เธอยุ่งแค่ไหน เมื่อโทรกลับบ้าน เธอจะถามอย่างวิตกกังวลสารพัดเรื่อง วัวคลอดลูกหรือยัง หญ้าถูกตัดและให้อาหารทุกวันหรือยัง โครงตาข่ายสควอชหน้าบ้านยังโอเคอยู่ไหมหลังจากฝนตกหนักหลายครั้ง... ก็มีเรื่องกังวลมากพอแล้ว เพราะที่บ้าน เรื่องทั้งหมดนั้นตกเป็นหน้าที่ของเธอ เธอรู้ว่าทุกอย่างจะต้องเสร็จในที่สุด แต่เธอทำเองไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกไม่สบายใจ
เคยมีครั้งหนึ่งที่เธอนั่งเก็บผักที่ระเบียงแล้วรู้สึกเหม่อลอย เธอผูกพันกับสวนมานานหลายสิบปี รู้จักรากไม้ทุกต้น จำใบหญ้าทุกใบ แม้แต่มุมที่ไก่แก่วางไข่... เธอจะไม่จดจำได้อย่างไร ท้องฟ้านั้นคือช่วงเยาว์วัยของเธอตั้งแต่เธอเป็นลูกสะใภ้ในสมัยที่ครอบครัวสามียังลำบาก ทั้งคู่ต้องขอรถบรรทุกอิฐแตกทุกคัน ผสมปูนเอง สามีสร้างเอง ภรรยาช่วยทำหลังคาบ้านกันแดดฝน หลังคาเก่าเปลี่ยนไปตามฤดูกาลที่แดดออกฝน จนดูมั่นคงขึ้น ตอนนี้ลานบ้านปูพื้นด้วยพื้นสะอาดสวยงามตั้งแต่ประตูบ้านไปจนถึงตัวบ้าน แต่มีบางสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึก เช่น ลมหายใจและส่วนหนึ่งของเนื้อและเลือด เมื่อไปไกลออกไป เราจะไม่จดจำได้อย่างไร ไม่ผูกพัน
เช้านี้ฝนตกปรอยๆ อากาศเย็นสบายเหมือนฤดูใบไม้ร่วง เธอเก็บข้าวของเพื่อกลับไปสู่ท้องฟ้าที่คุ้นเคย เธอเศร้าใจเพราะไม่สามารถอยู่กับลูกๆ หลานๆ ได้นานกว่านี้แล้ว แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถดูแลเธอต่อไปอย่างเห็นแก่ตัวได้อีกแล้ว เพราะท้องฟ้า สนามหญ้า มุมสวน ความกังวลใจ ความวุ่นวายต่างๆ ที่รออยู่ทุกวันล้วนเป็นของเธอ
ที่มา: https://www.sggp.org.vn/khoang-troi-que-post801603.html
การแสดงความคิดเห็น (0)