หลงอยู่บนเขื่อนร้าง

ครั้งที่ฉันหลงทางไม่เพียงแต่เตือนให้ฉันระวังตัวเวลาไปฐานทัพเท่านั้น แต่ยังสอนให้ฉันเรียนรู้ว่าหลังถนนทุกเส้นและทุกการเดินทางมีคนธรรมดาที่พร้อมช่วยเหลือฉันเสมอ

ช่วงเวลาที่ฉันหลงทางในเขื่อนร้างเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนในช่วงแรกๆ ที่ฉันเป็นนักข่าว

เกือบสิบปีก่อน ตอนที่ผมเริ่มทำงานเป็นนักข่าวใหม่ๆ ถึงแม้จะไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นั้นมากนัก ผมก็เคยคิดว่าแค่มีกล้องกับสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ก็สามารถทำงานได้ทุกที่ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น

วันนั้น ฉันได้รับมอบหมายให้รายงานสถานการณ์ผลผลิต ทางการเกษตร ริมฝั่งแม่น้ำของตำบลหนานเว้ (เมืองชีลิงห์) ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่าเป็นวันที่ต้นฤดูหนาว แสงแดดค่อยๆ จางลงหลังดงไผ่ เมื่อฉันเลี้ยวเข้าสู่คันดิน ฉันคิดในใจว่าแค่เดินไปตามคันดินก็ถึงท่าเรือเฟอร์รี่ไปอำเภอน้ำแซคแล้วกลับบ้าน แต่เดินไปเรื่อยๆ... เส้นทางคันดินดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ไม่มีป้ายบอกทาง ไม่มีผู้คน ลมเริ่มพัดแรง ลมต้นฤดูหนาวที่พัดมาจากแม่น้ำทำให้ฉันตัวสั่น ด้านขวาคือแม่น้ำ ด้านซ้ายคือนาข้าวที่เก็บเกี่ยวแล้ว เหลือเพียงรากไม้ ตอนนั้นเองที่ฉันรู้ตัวว่าหลงทาง

ตอนนั้น Google Maps ยังไม่เป็นที่นิยม โทรศัพท์ผมแบตใกล้จะหมด ไม่มีใครให้ถาม ผมเริ่มรู้สึกกังวล ผมหยุดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ หลังจากเดินต่อไปอีกหน่อย ผมก็เจอชายคนหนึ่งกำลังตัดหญ้าอยู่บนเขื่อน ผมรีบถามทางไปท่าเรือเฟอร์รี่ พอเห็นคำถามเร่งด่วนของผม เขาเดาว่าผมหลงทาง เขาชี้ทางไปท่าเรือ บอกให้ผมรีบหน่อยเพราะเรือเฟอร์รี่จะออกก่อนเวลา ผมโค้งศีรษะขอบคุณและรีบเดินตามทางที่ชายชราบอก โชคดีที่ผมขึ้นเรือเฟอร์รี่เที่ยวสุดท้ายของวันได้

ฉันนั่งอยู่บนเรือเล็ก ฟังเสียงคำรามของเครื่องยนต์ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ช่วงเวลาที่ผมหลงทางกลายเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนในช่วงแรก ๆ ของการเป็นนักข่าว มันไม่เพียงแต่เตือนให้ผมระมัดระวังเมื่อลงพื้นที่ระดับรากหญ้า แต่ยังสอนให้ผมได้เรียนรู้ว่าเบื้องหลังทุกเส้นทาง ทุกการเดินทาง มีคนธรรมดา ๆ ที่พร้อมจะช่วยเหลือเสมอ

ทราน เฮียน

ที่มา: https://baohaiduong.vn/lac-duong-tren-con-de-vang-414439.html