“ตะกร้าจักรยานเต็มไปด้วยดอกราชพฤกษ์/ เธอกำลังพาฤดูร้อนของฉันไปไหน”... บ่ายวันหนึ่งหลังแสงแดดจ้า เสียงเพลง “ราชพฤกษ์” ดังมาจากลำโพงเล็กๆ ข้างบ้านเพื่อนบ้าน ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยที่อายุครบ 18 ปีมาหลายครั้งต้องลังเล ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฤดูร้อนถูกเชื่อมโยงกับสีสันสดใสของดอกไม้นั้น สีแดงที่สดใส เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ จริงจัง และเต็มไปด้วยความลังเลใจอย่างไม่รู้จบ
วันนั้น ท่ามกลางแสงแดดของเดือนพฤษภาคมและเสียงจักจั่นที่สดใส ลมลาวพัดผ่านกลีบดอกโป๊ยเซียน่าที่ปกคลุมจักรยานของนักเรียน ช่างงดงามเหลือเกินที่ได้เห็นตะกร้าจักรยานที่เต็มไปด้วยดอกโป๊ยเซียน่าหลังเลิกเรียน ฉันยังชอบช่วงเวลาที่เพื่อนๆ ของฉันซุกซน แข่งกันซ่อนกลีบดอกโป๊ยเซียน่าที่สวยงามแต่ละกลีบไว้ในกระเป๋าเพื่อกดลงบนหน้าหนังสือ เด็กๆ ที่มีฝีมือทำผีเสื้อและนกยูงตัวเล็กๆ ดังนั้น จนกระทั่งถึงปีการศึกษาใหม่ ทุกคนในกลุ่มจึงมีอะไรให้อวดกัน สีแดงของดอกโป๊ยเซียน่าเป็นสีแห่งความรัก แถวของดอกโป๊ยเซียน่าในสนามโรงเรียนก็เป็นพยานถึงความรักของนักเรียน และคำมั่นสัญญามากมายของคู่รัก
แล้วช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้นและความคาดหวังของฤดูดอกราชพฤกษ์ก็มาถึง ถูกแทนที่ด้วยความกังวลในวันแห่งการแยกทาง ความกังวลกับกองเอกสารสำหรับการสอบปลายภาคของชีวิตนักศึกษา ครั้งแรกในฐานะนักศึกษา และความฝันที่จะได้เข้ามหาวิทยาลัย ฉันส่งข้อความผ่านกันสองสามบรรทัด หวังว่าเธอและฉันจะผ่านการสอบสำคัญที่กำลังจะมาถึง ดอกราชพฤกษ์สีแดงสดดอกนั้นถูกห่อและมอบให้กันและกัน "ของที่ระลึก" ในวันนักศึกษาได้ติดตามผู้คนมากมายในปีต่อมา และทุกครั้งที่ฉันหันกลับไปดูหนังสือรุ่น ฉันก็ต้องระมัดระวังและอ่อนโยน เพราะกลัวว่ากลีบดอกในวันอันน่าจดจำนั้นจะแตก...
ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ ต้นราชพฤกษ์ยังคงมั่นใจและภาคภูมิใจ แผ่กิ่งก้านสาขาอวดความงามภายใต้แสงอาทิตย์สีทองอร่าม น่าแปลกที่ยิ่งแสงแดดจ้าเท่าไหร่ ต้นราชพฤกษ์ก็ยิ่งงดงามมากขึ้นเท่านั้น พลังชีวิตอันแข็งแกร่งของต้นราชพฤกษ์เปรียบเสมือนเครื่องเตือนใจให้นักเรียนรุ่นต่อรุ่นว่า ไม่ว่าจะต้องเผชิญความยากลำบากและความท้าทายมากมายเพียงใด พวกเขาก็ต้องพยายามเอาชนะมันให้ได้ และก้าวเดินอย่างเข้มแข็งบนเส้นทางชีวิต
ฉันไม่รู้ว่ายังมีใครในยุคเสื้อเชิ้ตขาวที่ชอบเก็บดอกฟีนิกซ์ที่ร่วงหล่นมาอัดลงหน้าหนังสืออยู่หรือไม่ แต่สีแดงนั้นยังคงงดงามตลอดกาลภายใต้แสงแดดเดือนพฤษภาคม สีของดอกไม้นั้น ดอกไม้นั้นกลมกลืนไปกับเสียงร้องของจักจั่นแห่งฤดูร้อน และทันใดนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเคยมีความฝันและความทรงจำมากมาย จนเมื่อฤดูร้อนมาถึง ฉันกลับรู้สึกโหยหาอย่างลึกซึ้ง...
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)