จำฝนเดือนมิถุนายนไว้!

ปลายเดือนมิถุนายน ผืนดินและท้องฟ้าเข้าสู่ห้วงฝนที่ตกหนัก ฝนได้ปกคลุมผืนดินและท้องฟ้า ปกคลุมไปทั่วทุกแห่ง ทำให้ผู้คนหวนนึกถึงความทรงจำเก่าๆ ขึ้นมาทันที ณ ที่นั้นมีทั้งความสุข ความเศร้า และความเสียใจอยู่ไกลๆ

ทุกปี เมื่อฤดูฝนมาเยือน หัวใจของผู้ที่เดินทางกลับไปกลับมาต่างหวนคิดถึงอดีต ผมเกิดและเติบโตในบ้านเกิดที่มีสองฤดู คือฤดูฝนและฤดูแดด ผมมีฤดูฝนมาเกือบ 40 ครั้งในชีวิต ตั้งแต่เด็ก ๆ ฤดูฝนเป็นช่วงเวลาแห่งความซุกซน มีประสบการณ์ที่คนรุ่นใหม่สมัยนี้แทบจะไม่เคยพบเจอ เมื่อฝนตก เด็กๆ ในละแวกบ้านของผมจะวิ่งเล่นกันตามท้องถนน ฝนแต่ละหยดสาดเข้าตา เข้าจมูก และเข้าตาด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา

ท่ามกลางสายฝน เราเล่นไล่จับ ยิงปืน และฟุตบอล การแข่งขันฟุตบอลทุกแมตช์ท่ามกลางสายฝนล้วนมีสถานการณ์หลากหลาย ตั้งแต่ตลกขบขันไปจนถึงตึงเครียด เพราะบางครั้งการเตะบอลเข้าประตูก็ยากยิ่งกว่าเตะขาคู่ต่อสู้เสียอีก บางคนไถลตัวลงไปทั้งตัว ปวดเมื่อยไปหมด แต่ก็ยังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้น เด็กหนุ่มจากทีมตรงข้ามก็เดินเข้ามา จับมือเพื่อน แล้วลุกขึ้นยืน ยิ้มอย่างลูกผู้ชาย

มีบางวันที่เราเบื่อกับการเล่น ฉันกับพี่ชายจะหยิบถังแล้วไป...เก็บปลา จริงๆ แล้วเก็บปลานั่นแหละ สมัยนั้นยังมีปลาอยู่เต็มทุ่งเลย พอฝนตก พวกมันก็จะว่ายตามน้ำเย็นๆ ไปหาที่อยู่ใหม่ ถ้าเราโชคดี พวกมันก็จะหาที่อยู่ที่ดีกว่าได้ ถ้าไม่ก็ไปอยู่ในถังของพี่ชายฉัน ส่วนใหญ่จะเป็นปลาช่อน ปลาเพิร์ช และปูนาที่ดื้อรั้น เรากินเศษฝนที่เหลือได้ทั้งวัน บางทีก็ต้องเก็บไว้กินวันถัดไป ช่วงเวลาแบบนั้น ฉันกับพี่ชายมีความสุขมาก ถาดอาหารมื้อเย็นมีปลาตุ๋นจากเศษปลาที่เก็บมาได้ และมันอร่อยมาก

ฝนทำให้ความทรงจำในอดีตหวนกลับมา

แม่เอาปูใส่หม้อต้มให้เดือด สีแดงสดของเปลือกปูหลังจากวางบนเตาครึ่งชั่วโมงปลุกต่อมรับรสของเด็กๆ ที่หิวโหย ซอสเกลือ พริกไทย และมะนาวแบบบ้านๆ ที่จิ้มปูลงไปทำให้รสชาติเค็มๆ ในวัยเด็กกลับมาอีกครั้ง ขณะที่ทุกคนกำลังกินและดมกลิ่น ทุกคนก็ยิ้มกว้าง เมื่อนึกย้อนกลับไป สุภาษิตที่ว่า "กลับไปแม่น้ำกินปลา กลับไปทุ่งนากินปู" ก็ไม่ผิด

หลังจากนั้นเราก็เข้าเรียนชั้นประถม มัธยมต้น นิสัยจับปลาและจับปูในวันฝนตกก็ค่อยๆ จางหายไป ตอนมัธยมปลาย ฉันลืมเรื่องหาปลาและปูไปโดยสิ้นเชิง และมุ่งมั่นกับการเรียน เมื่อถึงฤดูฝน ดอกราชพฤกษ์ก็กลายเป็นสีแดงสดไปทั่วสนามโรงเรียน ฝนโปรยปรายลงมาปกคลุมกลีบดอกที่ร่วงหล่นลงบนรากไม้แห้งเหี่ยวเฉา ฤดูฝนในตอนนั้นช่างดูอ้างว้าง ชวนให้นึกถึงอดีตอันเลือนลาง ฉันยังจำบ่ายวันนั้นที่ฝนตกหนักได้ ปั่นจักรยานกลับบ้านกับใครสักคนโดยไม่รู้สึกหนาว! ความรู้สึกนั้นคงไม่มีวันหวนกลับมาอีกเลย และมันก็แปลกที่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมตอนอายุสิบแปดคนถึงชอบปั่นจักรยานไปตามถนนในเชาด็อก ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

ต่อมาในช่วงสุดท้ายของมัธยมปลาย เราเตรียมตัว “ข้ามรั้ว” สู่มหาวิทยาลัย ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างเศร้าสร้อย เพื่อนๆ ต่างบอกลากันด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ดวงตาแดงก่ำมองลงมายังลานโรงเรียนที่ฝนปรอยลงมาโดยไม่เอ่ยคำใด หลังจากการเดินทางอันคุ้นเคย เราต่างบอกลากันบนเรือเฟอร์รี่ยามบ่ายด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า ในเวลานั้น ผู้คนไม่มีโทรศัพท์ส่วนตัวสำหรับรักษาความสัมพันธ์อันยาวนาน ดังนั้นทุกครั้งที่เราบอกลากัน เราแทบจะไม่ได้เจอกันอีกเลย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ล้อแห่งปีนั้นจมดิ่งสู่อดีต สายฝนก็พร่าเลือนไปด้วยภาระแห่งอนาคต ฉันหมกมุ่นอยู่กับเป้าหมายของตัวเองจนลืมเลือนฤดูฝนในอดีตไปเสียแล้ว เพียงแต่ระหว่างทางกลับ ยังคงมีช่วงเวลาที่ได้อาบสายฝน ความหนาวเย็นของวันเก่ายังคงอยู่ แต่ "วัยเยาว์ไม่เคยเบ่งบานซ้ำสอง"!

บางครั้งฉันยังคงเห็นเด็กๆ เล่นกันใต้ม่านน้ำสีขาวในที่แห่งนี้ หรือเห็นชุดสีขาวรีบเร่งท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักในยามบ่าย ในเวลานั้น ฉันสามารถชื่นชมสิ่งต่างๆ ที่เคยผ่านมาในอดีตได้ และในขณะเดียวกัน หัวใจของฉันก็ลุกโชนด้วยความมุ่งมั่นที่จะยึดมั่นในอาชีพนี้ ในเส้นทางที่ฉันเลือก

คนชนบทเล่าให้ฉันฟังว่าฤดูฝนเปลี่ยนไปบ้างแล้ว เวลาที่ฝนตกหนักปลาหรือปูก็หายไปจากทุ่งนา เด็กๆ ไม่ชอบอาบฝนหรือจัดการแข่งขันฟุตบอลที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอีกต่อไป สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือฤดูฝนยังคงมาถึง นำความสดชื่นมาสู่ผืนดินและท้องฟ้า เติมชีวิตชีวาให้กับทุกสิ่ง

จนถึงตอนนี้ ฉันยังคงลุยฝนต่อไป เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตชาวเมืองร้อน มันยังช่วยให้ฉันไม่ลืมช่วงเวลาในวัยเด็ก ทั้งความสุขเรียบง่ายและอารมณ์บริสุทธิ์ในช่วงแรกของชีวิต ท่ามกลางสายฝนเหล่านั้น ฉันยังคงหลงใหลในงานสื่อสารมวลชน ท่ามกลางความขึ้นๆ ลงๆ และหน้ากระดาษที่เปี่ยมไปด้วยลมหายใจแห่งชีวิต!

ทาน เทียน

ที่มา: https://baoangiang.com.vn/nho-mua-thang-6--a423039.html