สันติสุขทุกย่างก้าว

ความสงบที่อยุธยา ภาพ: ฮ่องหมี่

สำหรับฉัน ประเทศไทยคือสถานที่แห่งการพักผ่อนและความสงบสุข จากกรุงเทพฯ ไปจนถึงอยุธยา สุโขทัย เชียงใหม่ ชะอำ... ฉันได้ไปเยี่ยมชมโบราณสถานของประเทศไทยหลายแห่งอย่างสบายๆ และฉันไม่มีความประสงค์จะขอสิ่งใดเลย เพียงแค่รู้สึกสงบใจขณะเดินท่ามกลางรูปปั้นอันเปี่ยมด้วยความเมตตา...

หลายปีก่อน ฉันเคยไปอยุธยา ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ฉันเห็นต้นโพธิ์ใหญ่โอบเศียรพระพุทธเจ้าด้วยรากใหญ่

ข้าพเจ้าจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ไม่ชัดเจนนัก ประหลาดใจกับเหตุการณ์และประวัติศาสตร์ ดีใจที่ได้ค้นพบว่าไม่มีใครนอกจากข้าพเจ้าเท่านั้นที่ค้นพบสิ่งแปลกประหลาดนี้! และสงบสุขเพราะพระพักตร์ของพระพุทธเจ้ามีรอยยิ้มจางๆ...

ชื่นชมกับกาลเวลาที่เก็บรักษาสิ่งสวยงามเหล่านี้เอาไว้ เมื่อพระพุทธรูปที่เรียงรายกันเป็นแถวยาวรอบวัดหายไปหมด บางทีอาจเดินตามรอยพ่อค้าของเก่าไปยังดินแดนใหม่…

หัวรูปปั้นหายไปไหน? และตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?

ฉันจินตนาการถึงรูปปั้นพระพุทธเจ้าที่ยืนสงบเงียบอยู่ในอพาร์ตเมนต์หรูหรา ประตูเป็นกระจก มีเครื่องปรับอากาศ ฟังเพลงแจ๊สหรือเพลงประเภทอื่นๆ ทุกวัน บางทีอาจเป็นที่ฮ่องกง นิวยอร์ก แมนฮัตตัน ปารีส...

บางทีอาจมีที่ไหนสักแห่งในร้านที่เต็มไปด้วยผลงานชิ้นเอกแห่งมนุษย์และกาลเวลา ปกคลุมด้วยฝุ่นเงินแม้จะได้รับการทำความสะอาดอยู่เสมอ แช่ในกลิ่นธูปที่จุดอยู่ในแจกันเซรามิก

พระพุทธรูปที่ไร้เศียรที่เหลืออยู่ยังคงทรงสมาธิอย่างสงบสุขมาเป็นเวลานับพันปี มีพระพุทธรูปที่มีเศียรใหม่ซึ่งถูกทดลองสร้างใหม่ แต่ไม่มีองค์ใดพอดี

แต่เรื่องราวของมนุษย์ในโลกนี้ดูเหมือนจะไม่ทำให้ความโกรธและความเกลียดชังของวิญญาณที่อยู่ลึกๆ ของรูปปั้นโบราณนั้นสั่นคลอน ในรอยยิ้มของพวกเขา ดูเหมือนว่าจะมีการล้อเลียนความโลภของมนุษย์ในทุกระดับ

ท้ายที่สุดแล้ว ความสงบไม่ได้มาจากภายนอก แต่มาจากภายในตัวคุณ... ต้องใช้เวลาหลายปี หลายเหตุการณ์ กว่าคุณจะตระหนักถึงสิ่งนี้ หรือคุณอาจไม่เคยตระหนักถึงมันเลย

หลายปีผ่านไปตั้งแต่ฉันออกจากประเทศไทยเพื่อกลับบ้าน ฉันแทบจะลบร่องรอยของชีวิตเก่าๆ ของฉันออกไปหมดแล้ว แม้จะสั้นแต่เต็มไปด้วยเหตุการณ์ การผจญภัย และความเสียใจ…

แต่ฉันยังคงรู้ว่ามีระฆังที่ไหนสักแห่งที่ฉันแขวนไว้บนหอคอยกลางกรุงเทพฯ ยังคงดังเบาๆ เพื่อให้อภัย เพื่อชำระล้าง เพื่อสวดภาวนาเพื่อสันติภาพ

ฉันยังทราบอีกว่าที่อยุธยา เศียรขององค์พระพุทธรูปนี้ยังคงอยู่ในรากต้นโพธิ์อายุกว่าร้อยปี ยังคงมีรอยยิ้มและยังคงมีความเศร้าโศกอยู่

ฉันได้หนังสือเดินทางเล่มใหม่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันได้เดินทางไปมาระหว่างดินแดนต่างๆ ที่อุดมไปด้วยประเพณีพุทธศาสนา…

แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้รู้สึกสงบและแจ่มใสเหมือนตอนที่ฉันเหยียบย่างที่อยุธยาเหมือนตอนที่ฉันยืนอยู่หน้าต้นโพธิ์เลย มีเพียงช่วงหนึ่งของชีวิตเท่านั้นที่ฉันรู้สึกได้รับการปกป้องและโอบอุ้ม นั่นคือความรู้สึกสงบที่แสนหวานที่สุด

หากความสงบสุขและโชคลาภเปรียบเสมือนสมุดเงินออม และฉันใช้เงินไปเพียงส่วนเล็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้ฉันอยากใช้เงินส่วนนี้ให้หมด ในอนาคตฉันจะใช้ส่วนที่เหลืออย่างประหยัด...

ความคิดนี้แปลก แต่ก็ทำให้ฉันหัวเราะ

เมื่อฉันยิ้ม หัวใจฉันก็รู้สึกเบาสบายมากขึ้น...

ที่มา: https://baoquangnam.vn/binh-an-trong-moi-buoc-chan-3140548.html