เขียนให้รักกันมากขึ้น

(QBĐT) - 1. ฉันมีเพื่อนร่วมชั้นเก่าที่ตอนนี้เป็นครูสอนวรรณคดีในบ้านเกิดของฉัน บางครั้งเขาส่งบทความสั้นๆ ที่ตีพิมพ์ในนิตยสารอุตสาหกรรมมาให้ฉัน เขาบอกว่าเขาเขียนเพื่อ "บันทึกสิ่งดีๆ ที่ค่อยๆ หายไป เพื่อให้นักเรียนรู้ว่าการเป็นนักข่าวไม่ได้เป็นเพียงการรายงานข่าวเท่านั้น แต่ยังเป็นการรักษาจิตวิญญาณด้วย" "การรักษาจิตวิญญาณ" ... ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ แต่จริงๆ แล้วเริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ

ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกฉันว่า “ไม่ใช่ทุกคนที่ถือปากกาจะเป็นนักข่าว แต่ใครก็ตามที่บันทึกชีวิตอย่างจริงใจ ด้วยถ้อยคำที่สุภาพและจริงใจ ถือเป็นนักข่าว” ฉันไม่ได้คัดค้าน แต่รู้สึกสบายใจราวกับว่าเพิ่งได้ยินเพลงบรรเลงริมแม่น้ำที่รกร้าง ครั้งหนึ่งฉันไปเยี่ยมโรงเรียนที่เขาสอน นั่งด้านหลังห้องเรียน และฟังเขาบรรยายเกี่ยวกับรายงานข่าวเก่าๆ ซึ่งเป็นบทความเกี่ยวกับชุมชนที่ยากจนแห่งหนึ่งในบริเวณชายฝั่ง เสียงของเขาต่ำและสม่ำเสมอ แต่ดวงตาของเขาเป็นประกาย นักเรียนต่างเงียบสนิท

สุดท้ายเขาพูดเพียงประโยคเดียวว่า “ผู้เขียนบทความนั้นไม่ได้พูดอะไรมากนัก บอกเพียงแต่เรื่องเท้าเปล่าและมือที่เค็ม แต่ฉันเชื่อว่าด้วยคำพูดเช่นนี้ ผู้คนจะรักกันมากขึ้น” ฉันจากไป หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย บางทีอาจเป็นเพราะความเชื่อที่เงียบงันแต่แน่วแน่ว่าคำพูดไม่ควรใช้ในนามของสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินไป หากคำพูดไม่ได้ช่วยให้ผู้คนดำเนินชีวิตอย่างมีเมตตากรุณา

เพื่อนของฉันยังอยู่ในชนบท สอนหนังสือและเขียนบทความให้กับหนังสือพิมพ์ บทความของเขาเรียบง่ายแต่อบอุ่นเหมือนว่าวในยามบ่ายที่มีลมแรง เขาไม่สนใจชื่อเสียงและไม่ได้แข่งขันเพื่อให้โดดเด่น การเขียนบทความให้เขาเป็นเพียงวิธีการบันทึกชีวิต ฉันรู้สึกขอบคุณเพื่อน ๆ แบบนี้เสมอ เพราะพวกเขาเตือนฉันว่าการเป็นนักข่าวไม่ใช่แค่เพียงอาชีพเท่านั้น แต่ยังเป็นวิถีชีวิตอีกด้วย ใช้ชีวิตด้วยความรัก ความหมาย ใช้ชีวิตอย่างมีความรับผิดชอบด้วยจุดและจุลภาคทุกจุดที่คุณเขียนลงในโลก ที่เต็มไปด้วยเรื่องบิดเบี้ยวมากมาย

2. ในช่วงเดือนมิถุนายน ท่ามกลางความวุ่นวายของฤดูร้อน ฉันมักจะนึกถึงคุณทู นักเขียนชราที่เกษียณอายุมาหลายสิบปีแล้ว อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ริมแม่น้ำเจียนห์ คุณทูไม่เขียนหนังสืออีกต่อไป มือของเขาสั่น ตาของเขาพร่ามัว ความทรงจำของเขาเลือนลางไปตามกาลเวลา แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่มีวันลืม นั่นคือ ทุกเช้า เขายังคงรอหนังสือพิมพ์ที่ยังมีกลิ่นหมึกให้พลิกดูแต่ละหน้า รอประโยคแต่ละคำ และเขายังคงจำทุกฉบับได้ จำแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่มีความหมายต่อเขาไปตลอดชีวิต

ครั้งหนึ่งที่ฉันไปเยี่ยมเขา ฉันเห็นเขาจ้องไปที่หน้าหนังสือพิมพ์ที่ซีดจางอย่างตั้งใจ เขาอมยิ้มจนไม่มีฟัน “ฉันเคยชินกับการอ่านหนังสือ แต่ตาของฉันมัวๆ มาก โดยเฉพาะ… การจดจำ ตอนที่ฉันเขียนหนังสือ ยังไม่มีคอมพิวเตอร์ บทความต่างๆ เขียนด้วยปากกา อัดด้วยเครื่องพิมพ์ดีด และมีกลิ่นหมึกแรง” เขากล่าวว่านักข่าวสงครามอย่างพวกเราไม่เพียงแต่พกปากกาและกระดาษเท่านั้น แต่ยังต้องฝึกที่จะพกความสงบไว้ท่ามกลางอันตรายด้วย ฉันมองดูมือของเขา นิ้วผอมบางที่มีฝ้ากระเป็นจุดๆ แต่ดูเหมือนว่าเขายังคงจำความทรงจำในสมัยที่พิมพ์บนเครื่องพิมพ์ดีดเก่าๆ ข้างตะเกียงน้ำมันที่สั่นไหว ท่ามกลางไฟและกระสุนปืน

ครั้งหนึ่ง เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับการเขียนเกี่ยวกับพื้นที่น้ำท่วมขัง ในกวางบิ่ญ ขณะนั้นฝนตกหนักมาก ตอนกลางคืน เขานอนบนชั้นลอยในครัวกับชาวบ้าน ฟังเสียงน้ำหยดจากผนังไม้ แม่ผู้ยากไร้ของเขาหยิบข้าวเย็นออกมาหนึ่งกำมือแล้วใส่ไว้ในมือของเขา “นักข่าว กินข้าวก่อน พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า” เขากล่าวทั้งน้ำตาว่า “การเป็นนักข่าวไม่ใช่แค่การรายงานข่าว การเป็นนักข่าวคือการออกไปพบปะ รับรู้ความเจ็บปวดของผู้คน และเขียนสิ่งที่ออกมาจากใจ”

นายทูไม่เขียนหนังสืออีกต่อไป แต่ทุกเช้าเขายังคงนั่งรอหนังสือพิมพ์มาถึง ราวกับรอเพื่อนเก่า เขายังคงดมกลิ่นหมึก พลิกไปแต่ละหน้า มองหาใครสักคนที่จะเขียนเกี่ยวกับหมู่บ้านของเขา เกี่ยวกับแม่น้ำเจียนห์ที่กำลังเหือดแห้ง เกี่ยวกับเด็กๆ ที่ทางเข้าหมู่บ้าน... สิ่งเล็กๆ น้อยๆ แต่พวกมันก็สร้างจิตวิญญาณของหมู่บ้าน

ผู้สื่อข่าวจากสำนักข่าวที่ทำงานบนแพลตฟอร์ม DK1

ฉันออกจากบ้านของเขาในช่วงบ่ายอันเงียบสงบ ดวงอาทิตย์กำลังเอนไปทางแม่น้ำ เขาเอนหลังอยู่ใต้เงาของยามบ่าย บางทีวันหนึ่งอาจไม่มีใครจำได้ว่าเขาเป็นใคร แต่จะมีใครสักคนที่อ่านข้อความที่เขาเขียนและรู้สึกอบอุ่นหัวใจอีกครั้ง เพราะอย่างที่เขาเคยบอกฉันว่า หากการสื่อสารมวลชนมีไว้เพียงเพื่อรายงานข่าว มันก็เหมือนกับน้ำที่ไหลผ่านฝ่ามือ แต่ถ้ามีความมุ่งมั่น ศรัทธา และความรักอยู่ในทุกคำ คำพูดเหล่านั้นก็จะคงอยู่ตลอดไป

3. เพื่อนร่วมงานของฉันใฝ่ฝันที่จะเป็นนักข่าวมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าตอนนั้นเธอจะไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าการเป็นนักข่าวคืออะไร เธอเล่าว่าเธอจำได้เพียงว่าเธอนั่งจ้องหน้าหนังสือพิมพ์เก่าๆ ที่แม่เอากลับบ้านมาแพ็คเป็นชั่วโมงๆ ตัดบทความข่าวแล้วแปะลงในสมุดบันทึกของเธอ จากนั้นก็จินตนาการว่าเธอจะเขียนเรื่องราวที่จะเปลี่ยนชีวิตใครบางคน เธอเชื่อว่าการเป็นนักข่าวเป็นแสงนำทาง เธอเชื่อว่าแค่การถือปากกาก็เพียงพอที่จะทำอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตและต่อผู้คนแล้ว

ต่อมาเธอเติบโตขึ้นและสอบเข้าเรียนคณะวารสารศาสตร์ ในช่วงปีแรกๆ ของการเรียนที่ไกลออกไป ชีวิตที่ยากลำบากของนักเรียนยากจนในเมืองทำให้เธออยากยอมแพ้ มีคืนหนึ่งที่เธอต้องนั่งใต้ระเบียงห้องเช่าของเธอ มองดูฝนทำให้ผมเปียก และถามตัวเองว่า “ทำไมฉันถึงเลือกอาชีพนี้” จากนั้นก็มีจดหมายที่เขียนด้วยลายมือจากแม่ เพื่อน ครู และรุ่นพี่ของเธอ ไม่มีใครพูดอะไรใหญ่โต เพียงแต่ให้กำลังใจเธออย่างเงียบๆ ว่า “เขียนต่อไป อย่าลืมว่าอะไรทำให้เธอเริ่มต้น” จดหมายเหล่านั้นเป็นแสงสว่างให้เธอเดินไปบนเส้นทางที่อันตรายที่สุด

หลังจากทำงานมา 20 ปี วันหนึ่งเธอก็ตระหนักได้ว่า เธอยังคงทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่เธอคิดว่างานสื่อสารมวลชนสามารถทำได้ เช่น การเปลี่ยนแปลงสังคม การเปิดเผยความจริง การเป็น "ฮีโร่แห่งคำพูด" แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เธอทำและไม่เคยเสียใจเลย นั่นคือการทำงานด้วยความกรุณา เธอบอกว่าอย่าคาดหวังว่าจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ข่าวปลอม ข่าวที่เร่งรีบ ข่าวที่ดึงดูดความสนใจ นักข่าวยังคงสามารถเลือกวิถีชีวิตที่แตกต่างออกไปได้ โดยต้องนิ่งเงียบ อดทน และใจดี

ความกรุณาในการถามคนจนว่าเขาจำเป็นต้องไม่เปิดเผยตัวตนหรือไม่ ความกรุณาในการปฏิเสธที่จะพิมพ์บทความข่าวที่ไม่ได้รับการยืนยันอย่างรวดเร็ว ความกรุณาในการขอบคุณผู้ที่บอกเล่าเรื่องราวในชีวิตของพวกเขา ไม่ใช่ในฐานะนักข่าว แต่ในฐานะคนที่ต้องได้รับความเข้าใจ การเป็นนักข่าวสอนให้เธอฟัง อดทน และที่สำคัญที่สุด สอนให้เธอมีศรัทธาในสิ่งเล็กน้อย คำพูดที่เขียนไม่ได้ทำร้ายใคร บทความไม่ได้ทำลายความไว้วางใจของผู้อ่าน ชีวิตในฐานะนักข่าวไม่ได้ทำให้ความกรุณาเจือจางลง

แค่เชื่อว่าคำพูดที่ถูกต้องหนึ่งคำ ประโยคตรงไปตรงมาหนึ่งประโยค ประโยคที่ไม่ซับซ้อนหนึ่งประโยค จะเป็นหนทางที่จะให้แสงสว่างในวันที่มืดมนได้ ใต้เส้นที่ดูเหมือนจะเงียบงันนั้น มีสิ่งต่างๆ มากมายที่ยังมีชีวิตอยู่ และการเขียน อย่างที่เพื่อนของฉันเคยพูดไว้ เป็นวิธีที่ทำให้ผู้คนรักกันมากขึ้น

ดิ่ว ฮวง

ที่มา: https://baoquangbinh.vn/van-hoa/202506/viet-de-biet-thuong-nhau-hon-2226838/