โครงพลูของยาย - หนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์กวางบิ่ญ

(QBĐT) - ยามบ่ายในชนบทมักจะมีสีสันที่อ่อนโยน ราวกับว่าท้องฟ้าและพื้นดินต้องการความเงียบสงบบ้างเพื่อให้เกิดความสงบสุข ในสวนเล็กๆ โครงไม้พุ่มของยายทอดยาวออกไปรับแสงแดดอ่อนๆ ใบไม้สีเขียวเย็นๆ พลิ้วไหวตามสายลมอ่อนๆ

กลิ่นหอมหวานและเผ็ดร้อนของใบพลูลอยฟุ้งในอากาศ ทอเป็นภาพที่ใบและกิ่งแต่ละกิ่งแบกความทรงจำไว้ ฉันยังคงจำเช้าตรู่ได้ เมื่อคุณยายยืนอยู่ข้างโครงพลู มือที่ด้านชาของเธอลูบใบแต่ละใบอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เปี่ยมความรักของเธอ ราวกับว่าส่งหัวใจทั้งหมดของเธอไปที่สีเขียวนั้น โครงพลูคือสิ่งที่เธอผูกพันมาตลอดชีวิต ตั้งแต่ผมของเธอยังเป็นสีเขียว จนกระทั่งหลังของเธอโค้งงอและผมของเธอมีริ้วสีเงิน ใบพลูยังคงมีชีวิตชีวา เหมือนกับความรักที่เธอมีต่อครอบครัวของเธอ ต่อลูกๆ หลานๆ ของเธอ และต่อสวนที่คุ้นเคยที่เต็มไปด้วยความทรงจำ

ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านจากโรงเรียน ฉันจะวิ่งไปหาเธอด้วยความหลงใหลในฝีมืออันคล่องแคล่วของเธอในการเด็ดใบพลูสดๆ เธอวางใบพลูบางใบไว้ในมือฉันอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็หัวเราะเมื่อฉันหยิบกิ่งไม้เล็กๆ ขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นและนำมาดมกลิ่น กลิ่นของพลูค่อนข้างเผ็ดเล็กน้อย แต่แปลกที่มันกลับมีความอบอุ่นที่คุ้นเคยของเธออยู่ด้วย เธอเคยพูดว่าพลูไม่เพียงแต่เคี้ยวได้เท่านั้น แต่ยังเป็นยารักษาโรค บำรุงร่างกาย และขับไล่วิญญาณร้ายได้อีกด้วย เสียงของเธอในตอนนั้นช้าๆ อบอุ่นเหมือนเพลงกล่อมเด็กที่อ่อนโยน ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในจิตใจของฉัน คำพูดเหล่านั้นแต่ละคำก็เหมือนกับเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกอย่างเงียบๆ ในความทรงจำของฉัน และกลายมาเป็นความทรงจำที่สวยงามที่ฉันยังคงหวงแหนมาหลายปี

ภาพประกอบ. ที่มา: อินเตอร์เน็ต

ทุกๆ ฤดูของหมาก เธอจะเด็ดใบหมากเขียวขจีอย่างระมัดระวัง ตากให้แห้งอย่างอดทน จากนั้นจึงเก็บไว้ในโถเซรามิกเพื่อใช้ในภายหลัง ในขณะที่เคี้ยวหมาก เธอมักจะเล่าเรื่องราวในอดีตอันไกลโพ้น เช่น เรื่องวัยเยาว์ของเธอ เรื่องตลาดในชนบทที่พลุกพล่าน เรื่องรักแรกของสามีที่เกี่ยวข้องกับหมากและหมากชิ้นเล็กๆ และเรื่องความทรงจำที่เลือนหายไปตามกาลเวลา เธอบอกว่าหมากไม่ใช่แค่ใบไม้ แต่เป็นความรู้สึก วัฒนธรรม และจิตวิญญาณของชาวเวียดนาม ในหมากแต่ละชิ้น พิธีกรรมและประเพณีต่างๆ ของบรรพบุรุษของเราจะถูกห่อและส่งต่อกันมา ดังนั้นโครงหมากของเธอจึงไม่ใช่แค่แถวต้นไม้ในมุมสวนเท่านั้น แต่ยังเป็นสถานที่เก็บรักษาความทรงจำอันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่ไม่อาจลบเลือนได้ของจิตวิญญาณแห่งชนบท

ครั้งหนึ่งฉันถามเธอว่า “ทำไมคุณยายถึงปลูกใบพลูเยอะจัง” เธอยิ้มและบอกว่า ใบพลูเป็นของปู่ย่าตายายไว้เคี้ยวไว้ต้อนรับแขก หรือไว้ประดับบนแท่นบูชาในวันครบรอบวันตายและวันหยุดต่างๆ บางครั้งเธอยังใช้ใบพลูรักษาโรคด้วย ฉันเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการแพทย์แผนตะวันออกมากมายเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก ตอนนั้นเธอเป็นหมอที่คอยช่วยเหลือเพื่อนบ้านด้วยความยินดีและเต็มใจ เธอไม่เคยปฏิเสธใคร และเมื่อใดก็ตามที่ใครต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เธอก็เต็มใจเสมอ

ทุกบ่ายเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า หญิงชราในละแวกนั้นก็มารวมตัวกันที่ซุ้มหมากของตน ฉันยังจำแต่ละคนได้อย่างชัดเจน นางทูเดินเซเล็กน้อยเพราะขาเจ็บ นางเซาผมหงอกแต่ดวงตาสดใส และนางนัมยิ้มแย้มแจ่มใส แม้จะสูญเสียฟันไปหลายซี่แต่ก็ยังไม่เลิกนิสัยเคี้ยวหมาก พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกัน เป็นเพื่อนกันมาหลายฤดูหมาก ตลาดหมู่บ้านหลายแห่ง สนิทกันมาตั้งแต่ผมยังเขียวจนผมขาว แต่ละคนมีหมากหนึ่งกำมือ เคี้ยวหมากจนไม่มีฟัน สูดกลิ่นเผ็ดร้อนที่กระจายอยู่บนปลายลิ้น หลังจากเคี้ยวหมากแล้ว หญิงชราก็หัวเราะกันอย่างตื่นเต้น เล่าเรื่องราวเก่าๆ อย่างตื่นเต้น ตั้งแต่สมัยที่ปลูกข้าวในสายฝน สมัยที่ตากแดดแผดเผาในทุ่งนา จนถึงวันแรกๆ ของการเป็นสะใภ้เมื่อพวกเธอยังคงสับสนและสับสน แต่ละเรื่องเหมือนจะได้รับการบอกเล่ามาหลายร้อยครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่ได้ยิน ฉันรู้สึกอบอุ่นภายใน ราวกับว่าความทรงจำเหล่านั้นถูกกลั่นมาจากความรักใคร่

ทุกครั้งที่พวกเขาพูดถึงคนที่พวกเขารัก ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายราวกับความทรงจำเก่าๆ ย้อนกลับมา ผู้หญิงบางคนมีน้ำตาคลอเบ้าเมื่อพวกเธอพูดถึงลูกๆ ที่อยู่ห่างไกล หรือหลานๆ ที่พวกเขาพบเห็นครั้งสุดท้ายเมื่อพวกเธอยังเด็กมาก จากนั้นเรื่องราวอันแสนสุขก็ดำเนินต่อไป และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งสวนดูมีชีวิตชีวา พวกเราเด็กๆ นั่งฟังอย่างเงียบๆ จากระยะไกล โดยไม่เข้าใจทั้งหมดนี้ เห็นเพียงผู้หญิงเคี้ยวหมากและยิ้มแย้ม แก้มของพวกเธอมีสีชมพูราวกับว่าความเยาว์วัยกำลังกลับมา

ตอนนี้เมื่อฉันโตขึ้นและต้องย้ายไปอยู่ไกลจากหมู่บ้าน โครงหมากของยายก็ยังคงเขียวขจีอยู่ ยืนนิ่งอยู่ที่มุมสวนอย่างเงียบๆ เฝ้าสังเกตฤดูฝนและแดดแต่ละฤดู ทุกครั้งที่ฉันกลับมาบ้านเกิดและมองดูโครงหมากสีเขียวขจี ใจของฉันจะนึกถึงมือเก่าๆ ของยาย ช่วงเวลาที่ยายนั่งเล่านิทาน เศษหมากขมๆ ที่เต็มไปด้วยความรักที่ยายมีต่อครอบครัว โครงหมากนั้นเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณของบ้านเกิดของฉัน เตือนใจฉันถึงปีที่เงียบสงบและเรียบง่ายกับยาย และความรักอันยิ่งใหญ่ที่ยายยังคงมีให้เราเหมือนโครงหมากนั้นที่เขียวขจีตลอดไปในความทรงจำของฉัน

ลินห์จาว

ที่มา: https://www.baoquangbinh.vn/van-hoa/202504/gian-trau-cua-ba-2225623/