พอถึงปลายซอย ซ้อได้ยินเสียงกู๋หม่านร้องไห้ เธอหยุดเช็ดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าผาก เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว หลอดไฟในบ้านเพิ่งเปิด มดบินวนเวียนอยู่รอบโคมไฟ บนเสื่อที่ระเบียง กุหม่านร้องไห้ราวกับกำลังอาละวาด ในครัว แม่ของซ้อนั่งข้างเตาผิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและเหนื่อยล้า ปล่อยให้กุหม่านร้องไห้จนเขาร้องไห้เสร็จ "ร้องไห้ทำไม? ป้ากลับบ้านแล้ว!" - ซ้อก้มลงปลอบเด็กชาย ในอ้อมแขน กุหม่านหยุดร้องไห้ทันที เช็ดจมูกด้วยหลังมือแล้วยิ้ม ซ้ออุ้มเขาเดินไปรอบๆ สนาม ตบเบาๆ ขณะที่เธอเดิน ไม่นานเขาก็หลับไป มือยังคงกำเสื้อป้าแน่น ซ้อพาเด็กชายเข้านอน รีบวิ่งไปที่ครัวเพื่อจัดจานบนถาด แล้วหันไปถามแม่ว่า "แม่จะทำอาหารเย็นให้หนูเองค่ะแม่!" แม่ของเธอไอและผลักฟืนเข้าไปในครัวอีกครั้ง พร้อมตอบอย่างหนักแน่นว่า “ข้าวหรือน้ำอะไร ฉันกลืนไม่ได้!”
ซอยเดินเข้าไปในครัวอย่างเงียบ ๆ เพื่ออุ่นข้าว จากนั้นก็ไปที่สวนเพื่อเก็บหน่อมันเทศ และย่างมะเขือยาวกับน้ำปลา แค่นี้ก็อิ่มแล้ว อาหารมื้อง่าย ๆ ถูกเสิร์ฟ เธอมองแม่ที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างช้า ๆ แล้วรู้สึกเสียใจ “พรุ่งนี้ฉันจะขึ้นไปเก็บใบสมุนไพรให้ป้าหนู พอมีเงินฉันจะไปตลาดซื้อของกิน” แม่ของเธอเก็บใบสมุนไพรบนถาดตากผ้าใส่ถุงพลางพึมพำว่า “เอางานทั้งหมดไปทำกับตัวเอง งานบ้าน หลาน ๆ แล้วจะหาเวลาให้สามีและลูก ๆ ได้ยังไง” ซอยยิ้มอย่างลับ ๆ หยิบกะละมังแล้วเดินไปที่บ่อน้ำ หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน ขี้เถ้าก็ติดผมของเธอ ซอยจึงดึงถังน้ำขึ้นมาเทน้ำลง แล้วรีบหันไปซักผ้าในกะละมัง เมื่อซักผ้าเสร็จ พระจันทร์ก็ลอยอยู่เหนือกองหญ้า แผ่สีขาวเย็นตาไปทั่วสวนผัก ภายในบ้าน ทั้งสองหลับสนิท เสียงหายใจดังก้องกังวานไปทั่วบ้านที่ว่างเปล่า เด็กชายตัวน้อยพลิกตัวพึมพำชื่อแม่ ก่อนจะหลับต่อ ทอม แม่ของเธอเป็นน้องสาวของซอย เธอกลายเป็นแม่ตั้งแต่อายุสิบเก้า และฝากลูกไว้กับน้องสาว ห่างหายไปนาน แวะมากอดลูกเพียงบางครั้งบางคราว
ราตรีหยุดนิ่งท่ามกลางสายลม ต้นฝ้ายที่สี่แยกพลิ้วไหวและร่วงหล่นเป็นกระจุกใบสีแดง เด็กๆ ในหมู่บ้านที่เพิ่งเล่นใต้ต้นฝ้ายได้กลับบ้านแล้ว เธอมองเงาที่สั่นไหวบนกำแพง ทุกค่ำคืน เธอรู้สึกแก่ขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอเหี่ยวเฉาราวกับกลีบดอกที่โรยราสุดท้ายของฤดูกาล
-
ตอนนั้นยังมีหมอกอยู่ และซอยก็สะพายเป้ขึ้นเขาไปแล้ว เธอเดินตามถนนดินแดงคดเคี้ยวผ่านป่าซิมที่บานสะพรั่ง แล้วเลี้ยวเข้าสู่เส้นทางที่มุ่งสู่ไบ๋เจย์ ซอยปล่อยให้กระเป๋าเป้ของเธอเดินไปรอบๆ เด็ดดอกไม้ห้าสีมาหนึ่งช่อ นำเข้าปากและดูดน้ำหวานที่เหลืออยู่ มือของซอยเด็ดใบไม้อย่างคล่องแคล่ว มีเพียงคนที่เคยเด็ดใบไม้อย่างซอยเท่านั้นที่จะรู้ว่าพุ่มไม้ไหนมีใบสมุนไพร ในหมู่บ้าน มีเพียงใบสมุนไพรที่ซอยเก็บเท่านั้นที่จะทำให้นางหนูพอใจ ใบสมุนไพรยังคงมีน้ำค้างเกาะอยู่ รสเข้มข้นและฉุน ซอยห่อใบสมุนไพรแต่ละกำใส่ลงในตะกร้า ขณะที่มัดใบสมุนไพร เธอคำนวณในใจ ครั้งนี้นางหนูหยิบตะกร้าทั้งหมดออกมา เธอได้มามากกว่าหนึ่งแสนใบ พอซื้ออาหารให้แม่ของเธอ ส่วนที่เหลือก็ซื้อนมข้นหวานกระป๋องให้คูมูล
นึกถึงมุน ซอยก็คิดถึงน้องสาว สงสัยว่าตอนนี้ทอมอยู่ที่ไหน เมื่อไหร่จะกลับไปหาลูกๆ สักที วันหนึ่ง เธอได้ยินชาวบ้านเล่าว่าเห็นทอมอยู่ในร้านกาแฟในเมือง ผมย้อมสีบลอนด์ เสื้อผ้าก็สวย ซอยไม่เชื่อ แต่ลึกๆ แล้วเธอก็เข้าใจว่าทอมทนชีวิตชนบทลำบากไม่ได้ ตอนเด็กๆ พี่สาวสองคนขึ้นไปเก็บฟืน มองดูป่ากกขาว ซอยหลงใหลและเด็ดกิ่งไม้มาทำพวงหรีดบนศีรษะ พอเห็นดังนั้น ทอมก็หัวเราะลั่น “เธอเป็นเด็กบ้านนอกจริงๆ! ฉันเอง ต่อให้เธอจะให้ดอกกกพวกนี้กับฉัน ฉันก็ไม่เอาหรอก ดอกไม้หรือตั๊กแตนอะไรจะจืดชืดได้ขนาดนี้!”
พระอาทิตย์ยามบ่ายยังไม่ตกดิน ซอยลงจากภูเขาแล้วหันไปทางบ้านป้าหนู ทันทีที่เห็นซอย ป้าก็ทักทายอย่างอบอุ่น หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมานับเงินแล้วยื่นให้ ไม่ลืมให้กล้วยกับหมากแก่มุนด้วย พอถึงบ้านก็มืดแล้ว พอเห็นป้า มุนก็ยกแขนขึ้นรับ เมื่อมองดูดวงตาเป็นประกายของซอย เห็นภาพทอมสมัยเด็กๆ ผอมแห้ง ผมมัดเป็นมวยไว้ที่ท้ายทอย แต่ดวงตากลับสดใสอย่างประหลาดอยู่เสมอ
กลางคืน บ้านเงียบสงัด ซอยนอนฟังเสียงหายใจหอบของคูมัน ฟังเสียงลมหวีดหวิวผ่านกก ซอยหลับไป ในฝันเธอเห็นตัวเองยืนอยู่กลางดงกกสีขาว บนศีรษะมีพวงหรีดกกถักทออย่างประณีต แวบแรกมองดูเหมือนมงกุฎ “ดูสิ! เธอสวยราวกับเจ้าหญิง!” เสียงหนึ่งดังขึ้น ซอยหันกลับไปมอง ทอมยืนอยู่ตรงนั้น ห่างจากซอยไม่เกินช่วงแขน แต่เธอกลับรู้สึกห่างไกลจากน้องสาว “ทอม! กลับมาหามัน! ทุกคืนเธอจะขอให้คุณยายเล่าเรื่องแม่ให้ฟัง เธอถามว่า แม่ของฉันสวยเท่าป้าซอยไหม? ทำไมทิ้งฉันไป? กลับมาเถอะ ทอม!” ก่อนที่เธอจะพูดจบ ร่างของทอมก็หายลับไปในดงกกสีขาว นอกเล้า ไก่กระพือปีกและขันเมื่อถึงยามที่สาม ซอยตื่นขึ้นมาและมองออกไป ราตรียังคงมืดครึ้ม บนเตียงอีกเตียงหนึ่ง คุณยายและหลานสาวยังคงกอดกันนอนหลับอย่างสบายใจ
รุ่งอรุณ ซอยตื่นขึ้น รีบหุงข้าว จัดข้าวของทุกอย่างให้เรียบร้อย เธอหวีผม ห่อข้าวปั้นใส่ถุง เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มุน สวมหมวกผ้าที่ซื้อมาจากตลาดประจำอำเภออย่างระมัดระวัง “หลานจะพาหลานไปไหนคะ” แม่หยิบถาดใบยาออกมาตากแห้ง หันกลับมาถาม “เราสองคนไปถามแม่ของธอมในเมือง เราปล่อยให้ธอมเที่ยวไปตลอดไม่ได้หรอก และเราปล่อยให้มุนต้องอยู่โดยไม่มีแม่ไม่ได้” ข้างนอก สายลมอ่อนๆ ยามเช้าพัดใบไม้ไหวเบาๆ หยดน้ำที่เหลือจากเมื่อคืนตกลงมากระทบสนามหญ้า ตรงเชิงเขา ทุ่งกกส่งเสียงกรอบแกรบราวกับคลื่น เปล่งประกายสีขาวราวกับเมฆ ทันใดนั้น ซอยก็ฮัมเพลง “ไปคนเดียว กลับคนเดียว” “ปั่นด้ายปักคนเดียว”...
ถนนเข้าเมืองในยามเช้าที่มีหมอกหนา เด็กหญิงปั่นจักรยานอย่างกระฉับกระเฉง คูมุนนั่งอย่างเรียบร้อยบนเก้าอี้หวายที่แขวนอยู่บนแฮนด์รถ ศีรษะเล็กๆ ของเขาเอียงไปด้านหลังเป็นครั้งคราวเพื่อยิ้มให้ป้า รถลากควายสองสามคันแล่นผ่านไป ทิ้งฝุ่นและควันไว้เบื้องหลัง หลังเที่ยง ป้ากับหลานชายแวะร้านกาแฟเล็กๆ ใจกลางเมือง เธอถามเจ้าของร้านเกี่ยวกับทอม ซึ่งทำงานที่ร้านกาแฟสลัวๆ ฝั่งตรงข้ามถนน “ทอม ผมสีบลอนด์เหรอ เธอทำงานที่ร้านนั้น แต่ฉันได้ยินมาว่าเธอลาออกเมื่อไม่กี่เดือนก่อน และฉันก็ไม่รู้ว่าเธอไปไหน”
เธอบอกลาเจ้าของร้าน อุ้มมุนขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันเดิม ทอมรู้สึกสังหรณ์ว่าคงไปไม่ไกลนัก จึงเดินวนไปวนมาถามไถ่อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเจอแผงขายของมือสองอยู่ท้ายตลาด หญิงสาวคนหนึ่งกำลังง่วนอยู่กับการแขวนเสื้อผ้ากองโต ผมยาวสีดำมัดอย่างเรียบร้อย หน้าตาเศร้าหมองและเงียบงัน หรือว่าจะเป็น... "ทอม!" - ทอมเรียกเบาๆ ได้ยินเสียงสะอื้นและสั่นเครือ
เด็กหญิงหันกลับมา ดวงตาคู่เดิมเป็นประกายระยิบระยับเหมือนตอนเด็กๆ เพียงแต่ตอนนี้กลับดูเหงาและหลงทางเล็กน้อย ดวงตาของเธอสะดุ้งเมื่อรู้ว่าคูมุนอยู่ในอ้อมแขนของซอย ธอมหยุด ถอดเสื้อออก แล้วรีบวิ่งไปหาลูกชาย "แม่!" เสียงเรียกนั้นแผ่วเบาแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ธอมตกใจ คูมุนกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของแม่ด้วยสัญชาตญาณของเด็กน้อยที่โหยหาแม่ หลังจากตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ธอมก็ก้มลงกอดลูกชาย ซุกใบหน้าเปื้อนน้ำตาลงบนผมของซอย ซอยหันหลังกลับ เช็ดน้ำตาที่หางตา...
ลมจากทุ่งกกพัดเอื่อยๆ พากลิ่นหอมของดินใหม่มา บนเตียงถัดไป คูมุนนอนอยู่ระหว่างยายกับแม่ พูดคุยพล่ามเรื่องต่างๆ ในชีวิต บ่ายวันนั้น เมื่อซอยพาทอมกลับบ้าน หลังจากกังวลและแยกทางกันมานาน แม่ของเขาไม่โทษทอมอีกต่อไป แต่กลับไปหาผ้าห่มและหมอนอย่างเงียบๆ เตรียมที่อุ่นๆ ให้ทอมนอนลงระหว่างพวกเขาทั้งสอง
กลางคืน ซอยฝันอีกครั้ง เธอเห็นตัวเองยืนอยู่กลางดงกกสีขาว ในมือของซอยมีพวงกกสีขาวระยิบระยับใต้แสงจันทร์ เธอเรียกทอม วางพวงดอกไม้สีขาวบนศีรษะน้องสาว แล้วทั้งคู่ก็คุยกัน ข้างล่างนั้น ทุ่งนากำลังเข้าสู่ฤดูเก็บเกี่ยว ลานตากแห้งเป็นสีทองอร่าม...
ไปคนเดียว กลับมาคนเดียว ปั่นด้ายปักคนเดียว... ซอยฮัมเพลงคุ้นหูสมัยยังเล็กที่แม่เคยกล่อมให้หลับใหล คืนนี้เพลงกล่อมเด็กก็ดังขึ้นอีกครั้ง เราสองคนไป เราสองคนกลับมา เราสองคนปั่นด้ายปักคนเดียว... ไม่รู้ว่าเป็นความฝันหรือเรื่องจริง ซอยได้ยินทอมกระซิบว่า "ต่อไปนี้ฉันจะกลับไปหาแม่ ไปหามุน เธอไปแต่งงานกันเถอะ! ฉันจะสานพวงมาลัยต้นกกสีขาวให้เธอสวมบนศีรษะในวันแต่งงาน"
เรื่องสั้น: VU NGOC GIAO
ที่มา: https://baocantho.com.vn/vong-lau-trang-a188425.html
การแสดงความคิดเห็น (0)