เหงียน ตวน ยกระดับสไตล์การสื่อสารมวลชนสู่ระดับศิลปะ

เหงียน ตวนเป็นผู้บุกเบิกงานเขียนประเภทนักข่าวที่เขียนด้วยความรู้สึกส่วนตัว เชิงบรรยาย เชิงกระตุ้นอารมณ์ และเชิงวรรณกรรม งานประเภทนี้เปรียบเสมือนสะพานเชื่อมระหว่างงานสื่อสารมวลชนและวรรณกรรม

ตามหนังสือประจำปี ของสมาคมนักเขียนเวียดนามสมัยใหม่ ซึ่งจัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์สมาคมนักเขียน: เหงียน ตวน เกิดในปี พ.ศ. 2453 บนถนนหังบั๊ก กรุงฮานอย บ้านเกิดของเขาคือเมืองหนานจิง เขตแทงซวน กรุงฮานอย เป็นสมาชิก พรรคคอมมิวนิสต์เวียดนาม เป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งสมาคมนักเขียนเวียดนามในปี พ.ศ. 2500 และเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2530 ที่กรุงฮานอย

นักเขียน เหงียน ตวน

ภาพ: เอกสาร

เหงียน ตวน เป็นหนึ่งในนักเขียนวรรณกรรมเวียดนามสมัยใหม่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่ง ก่อนการปฏิวัติเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1945 เขาไม่เพียงแต่เป็นนักเขียนเท่านั้น แต่ยังเป็นนักข่าวที่มีชื่อเสียงอีกด้วย โดยได้เขียนบทความ บทความ และงานเขียนอื่นๆ มากมายให้กับหนังสือพิมพ์ชื่อดังหลายฉบับ เช่น งายเนย์ (ของตู ลุค วัน ด๋าน); ถั่น หงี; เทียว ทูเยต ทู เบย์; อีช ฮู, ฮานอย บาว ... และนิตยสารวรรณกรรมอีกหลายฉบับทั้งก่อนและหลังการปฏิวัติ

ต่างจากนักเขียนแนวสัจนิยมวิจารณ์หรือผู้สื่อข่าวสายสืบสวนคนอื่นๆ ในช่วงเวลาเดียวกัน เหงียน ตวนไม่ได้สะท้อนความขุ่นเคืองทางสังคมอย่างลึกซึ้งผ่านเสียงแห่งการต่อสู้ แต่เขียนบทความด้วยน้ำเสียงที่มีความสามารถและสุนทรียศาสตร์และมีอัตตาการเล่าเรื่องที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงสถานะของศิลปินด้านภาษาผู้รักความงามอย่างที่สุด

บันทึกความทรงจำเรื่อง A Trip ( วันนี้ , 1939) บันทึกการเดินทางของเขาโดยเรือข้ามฟากขึ้นสู่แม่น้ำดา จากบันทึกการเดินทาง หนังสือเล่มนี้ได้กลายมาเป็นงานวรรณกรรม สะท้อนถึงธรรมชาติอันสง่างามของภาคตะวันตกเฉียงเหนือ และจิตวิญญาณอันเร่าร้อนของศิลปินที่เปี่ยมไปด้วยความงดงามและแปลกตา นี่คือแก่นของบทความอันโด่งดัง เรื่อง The Ferryman on the Da River ในเวลาต่อมา และในขณะเดียวกันก็แสดงให้เห็นถึงวิสัยทัศน์ของเหงียน ตวน ที่มีต่อการสื่อสารมวลชนเชิงศิลปะ

ผลงานที่เป็นเอกลักษณ์ของเหงียน ตวน ไม่เพียงแต่อุดมไปด้วยสติปัญญาเท่านั้น แต่ยังมีความงดงามทางภาษาและอัตตาของศิลปินผู้มีความสามารถ เช่น ผลงาน “The Prisoner’s Calligraphy” ที่แต่งขึ้นก่อนการปฏิวัติเดือนสิงหาคม ซึ่งเป็นความงามของจิตวิญญาณและวิญญาณของศิลปิน หรือผลงาน “Missing Homeland” ที่มีอารมณ์โรแมนติก เศร้าโศก และครุ่นคิด ซึ่งเป็นผลงานที่แสดงออกถึงความเศร้าโศกอย่างมีเอกลักษณ์ สะท้อนถึงสภาวะจิตใจที่สูญเสียไปของคนที่สูญเสียรากเหง้าและขาดบ้านเกิดในเมือง

ผลงานของเขา เรื่อง A Cup of Tea in the Morning Dew ( Thanh Nghi , 1940) เป็นบทความเรียงความที่ยกย่องความงามของวัฒนธรรมชา นี่คือศิลปะการสื่อสารมวลชนอันเป็นเอกลักษณ์: การใช้สิ่งเล็กๆ เพื่อถ่ายทอดสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ตั้งแต่ชีวิตประจำวันไปจนถึงความลึกซึ้งทางวัฒนธรรม

เหงียน ตวน เลือกใช้ภาษาสุนทรียะลงลึกถึงคำทุกคำ เมื่อเขา “วาด” ด้วยถ้อยคำ และ “สร้างเสน่ห์” ด้วยประโยค ประโยคของเหงียน ตวน มักงดงาม เปี่ยมด้วยดนตรี จังหวะ สื่อถึงจิตวิญญาณของผู้ที่หลงใหลในความงามและรักภาษาเวียดนามอย่างแท้จริง ในหนังสือ “ A Cup of Tea in the Morning Dew” เขาเขียนไว้ว่า “การดื่มชาสักถ้วยในยามเช้าเปรียบเสมือนการต้อนรับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกแอปริคอต รสชาติอันเงียบสงบของราตรีอันยาวนานที่ยังคงอยู่บนปลายลิ้นและในดวงตาของผู้ดื่ม” นี่ไม่ใช่ประโยคเชิงข่าวทั่วไปอีกต่อไป แต่เป็นผลงานทางวัฒนธรรมทางจิตวิญญาณที่ยกระดับข้อมูลสู่ประสบการณ์ทางสุนทรียะ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เหงียน ตวน มีลีลาการเขียนที่เปี่ยมไปด้วยอัตตาส่วนบุคคล เขาเป็นบุคคลแรกในวรรณกรรมและวารสารศาสตร์เวียดนามสมัยใหม่ที่ยืนยันอัตตาที่เป็นอิสระปราศจากอคติ เขาสื่อสารกับผู้อ่านราวกับนักเล่าเรื่องผู้รอบรู้ที่มีความรู้ลึกซึ้ง ทำให้งานวารสารศาสตร์ของเขามีทั้งความรู้เชิงปัญญาและเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ทางศิลปะ

เขาเป็นผู้บุกเบิกงานเขียนเชิงข่าว เขียนด้วยความรู้สึกส่วนตัว เล่าเรื่อง ปลุกเร้าอารมณ์ และวรรณกรรม สำหรับเหงียน ตวน วารสารศาสตร์คือพื้นที่สำหรับอนุรักษ์วัฒนธรรม ไม่ใช่แค่ติดตามเหตุการณ์ปัจจุบัน แม้ว่าวารสารศาสตร์สมัยใหม่มักจะเร่งรีบ แต่เหงียน ตวนกลับเป็นเครื่องพิสูจน์ว่างานเขียนที่เชื่องช้า ลึกซึ้ง และงดงามยังคงดำรงอยู่ แม้เหงียน ตวน จะเปี่ยมล้นด้วยคุณค่าทางวรรณกรรม แต่เขาก็ไม่เคยหลงทางจากจิตวิญญาณแห่งยุคสมัย เขาผสานศิลปะและความรับผิดชอบเข้าด้วยกัน หลังการปฏิวัติ เขาหันมาเขียนรายงานสงครามเพื่อรับใช้ฝ่ายต่อต้าน แต่ยังคงรักษาสไตล์สุนทรียศาสตร์และอารมณ์ทางปัญญาไว้ วารสารศาสตร์ต้องมีความรับผิดชอบต่อสังคม แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องละทิ้งคุณภาพทางศิลปะ

นักเขียนเหงียน ตวน คือผู้ที่ยกระดับภาษาของการสื่อสารมวลชนเวียดนามให้ก้าวสู่ระดับศิลปะ เขาเขียนอย่างศิลปิน เล่าเรื่องอย่างนักปรัชญาสุนทรียศาสตร์ และสังเกตการณ์อย่างช่างภาพ บทความของเขาปูทางไปสู่การสื่อสารมวลชนรูปแบบหนึ่งที่เปี่ยมด้วยวัฒนธรรม สุนทรียศาสตร์ และเปี่ยมด้วยความลึกซึ้งในตนเอง

ในโลก การสื่อสารมวลชนทุกวันนี้ที่ข้อมูลข่าวสารหลั่งไหลอย่างรวดเร็ว เรายังคงจำบทเรียนจากเหงียน ตวนได้: นักข่าวไม่ใช่แค่ผู้เขียนข่าวเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้รักษาความงดงามของภาษาเวียดนาม เป็นผู้เล่าเรื่องราวทางวัฒนธรรม และสร้างรสชาติอันยาวนานให้กับถ้อยคำ (โปรดติดตามตอนต่อไป)

ผลงานตีพิมพ์ของนักเขียนเหงียน ตวน:

รวมบทความ: การเดินทาง (บทความ - บันทึกการเดินทาง พ.ศ. 2481); บ้านเกิดที่หายไป (พ.ศ. 2483); กระถางธูปทองแดงที่มีตาปู (พ.ศ. 2484); ตะเกียงน้ำมันถั่วลิสงที่กำลังจะหมดลง (พ.ศ. 2484); บทความ (พ.ศ. 2484); ผมของซิสเตอร์ฮวย (พ.ศ. 2486); บทความที่ 2 (พ.ศ. 2486); ถนนแห่งความสุข (พ.ศ. 2492); บทความเกี่ยวกับการต่อต้าน (พ.ศ. 2498); บทความเกี่ยวกับการต่อต้านและสันติภาพ (พ.ศ. 2499); แม่น้ำดา (พ.ศ. 2503); ฮานอย เราต่อสู้กับชาวอเมริกันอย่างดี (พ.ศ. 2515); ทัศนียภาพและรสชาติของประเทศ (พ.ศ. 2531) บันทึกการเดินทาง: ความรักในการรณรงค์ (พ.ศ. 2493); การเยือนจีน (พ.ศ. 2498); โกโต (พ.ศ. 2508); บันทึกความทรงจำ (พ.ศ. 2519) รายงาน: ตะเกียงน้ำมันถั่วลิสง (พ.ศ. 2482) นวนิยาย: เจดีย์ตัน (พ.ศ. 2489); ชัยชนะเหนือกระป๋อง (พ.ศ. 2496) รวมเรื่องสั้น: เสียงสะท้อนแห่งกาลเวลา (1940); เหงียน (1945); นิทานเด็ก: ลุงเจียวแห่งหมู่บ้านเซโอ (1953); นิทานเรือดินเผา (1958); บทความ: ภาษารัก (2000); รวมเรื่องสั้น: รวมเรื่องสั้นของเหงียน ตวน (เล่ม 1: 1981, เล่ม 2: 1982)

เหงียน ตวน ได้รับรางวัลโฮจิมินห์ สาขาวรรณกรรมและศิลปะ ระยะแรก ในปี 1996 หลังเสียชีวิต

ที่มา: https://thanhnien.vn/nguyen-tuan-dua-van-phong-bao-chi-len-tam-nghe-thuat-185250618225034506.htm