ฤดูกาลแห่งการเชื่อมต่อมือ

จัดทริปรถบัสสหภาพแรงงานกลับบ้านฉลองเทศกาลตรุษจีนกับครอบครัว

แม้จะไม่ได้คึกคักไปด้วยธงและดอกไม้เหมือนเทศกาลใหญ่ๆ และไม่รื่นเริงไปด้วยดนตรีและกลองเหมือนการเฉลิมฉลองอื่นๆ ที่คึกคัก แต่ในใจของคนงาน วันนี้เป็นเหมือนเหตุการณ์สำคัญที่เงียบสงบแต่ยั่งยืน เตือนให้เรานึกถึงสายสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงคนกับคน คนงานกับคนงาน คนงานกับบ้านรวมที่เรียกว่าสหภาพ

ผมยังจำภาพพ่อในอดีตได้อย่างชัดเจน เขาเป็นคนงานโรงงานเล็กๆ ในเขตชานเมือง ทุกเช้าพ่อจะสะพายกระเป๋าผ้าเก่าๆ ไว้บนไหล่ นอกจากอาหารกลางวันง่ายๆ แล้ว ยังมีสมุดบัญชีสหภาพแรงงานที่หุ้มด้วยพลาสติกเก่าๆ ด้วย สมุดเล่มนี้ไม่เพียงแต่เป็นสมุดติดตามค่าสมาชิกสหภาพแรงงานเท่านั้น แต่ยังเป็นบัตรที่รับประกันความอุ่นใจและความไว้วางใจในการดูแลของสมาชิกด้วย

ฉันยังจำค่ำคืนที่ฝนตกหนักได้ เมื่อพ่อกลับมาจากการประชุมสหภาพแรงงาน ตัวเปียกโชก มือเปื้อนคราบไขมัน แต่ดวงตาของเขายังคงสดใส เขาเล่าถึงบ้านพักคนงานแห่งใหม่ที่กำลังจะถูกสร้าง กองทุนช่วยเหลือเพื่อนร่วมงานที่กำลังเดือดร้อน และของขวัญวันตรุษเต๊ตสำหรับครอบครัวคนงานที่ตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ฉันยังเด็กและไม่เข้าใจความสำคัญของสิ่งเหล่านี้ ฉันรู้เพียงว่าในเรื่องเล่าของพ่อ สหภาพแรงงานคือที่ที่มือทั้งสองข้างประสานกัน

แล้วพอโตขึ้น ผมก็ออกจากบ้านเกิด พร้อมกับภาพการประชุมที่เรียบง่ายแต่อบอุ่นเหล่านั้นติดตัวไปด้วย ผมก้าวเท้าเข้าสู่เมือง ทำงานในออฟฟิศ ในอาคารกระจกและเหล็กเย็นยะเยือก ที่นั่น ผมได้พบกับสหภาพแรงงานอีกครั้ง แต่ในรูปแบบที่แตกต่างออกไป มันไม่ใช่ห้องโถงเก่าๆ ที่มีไฟสีเหลืองสลัวอีกต่อไป แต่เป็นห้องประชุมปรับอากาศ โต๊ะยาว และเก้าอี้หนัง แต่จิตวิญญาณของที่นี่ก็ไม่ต่างจากสมัยก่อนที่พ่อเคยเล่าให้ผมฟัง เป็นสถานที่ที่ผู้คนมานั่งคุยกันเรื่องเงินเดือน อาหารกลางวัน ประกัน และสวัสดิการ และที่สำคัญกว่านั้น คือ การพูดคุยถึงวิธีการรักษาสภาพแวดล้อมการทำงานที่ยุติธรรม มีอารยะ และแบ่งปัน

ฉันยังจำวันหยุดเทศกาลเต๊ตครั้งแรกที่ห่างไกลจากบ้านได้ ในหอพักที่คับแคบ ทุกคนต่างรอตั๋วรถบัสกลับบ้าน กลัวที่นั่งไม่พอและราคาจะแพง แต่ทุกปีสหภาพแรงงานของบริษัทก็ลงทะเบียนตั๋วรถบัสแบบกลุ่มและแจกของขวัญเพิ่มเติม ของขวัญไม่ได้มากมายอะไร แต่ทุกคนก็นำกลับบ้านและรู้สึกอบอุ่น ท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิต บางครั้งผู้คนก็ลืมถามไถ่กัน แต่สหภาพแรงงานก็ทำหน้าที่เคาะประตูอย่างเงียบๆ มอบความอบอุ่นเล็กๆ น้อยๆ ให้กับกันและกัน

บางทีคนหนุ่มสาวหลายคนในปัจจุบัน เมื่อได้ยินคำว่าสหภาพแรงงาน อาจนึกถึงเพียงหน่วยงาน “บริหาร” ที่มีหน้าที่เก็บค่าธรรมเนียม จัด ทัวร์ และมอบของขวัญวันตรุษเต๊ต แต่น้อยคนนักที่จะเข้าใจว่าเบื้องหลังของขวัญเหล่านั้นคือเครือข่ายที่เชื่อมโยงคนงานหลายล้านคน เพื่อไม่ให้ทุกคนรู้สึกโดดเดี่ยวในช่วงเวลาที่ยากลำบาก เมื่อคนงานประสบอุบัติเหตุในการทำงาน ตกงาน หรือครอบครัวเดือดร้อนเพราะเหตุการณ์ใดๆ สหภาพแรงงานคือผู้ที่ยืนหยัดเรียกร้อง แบ่งปัน และเก็บเงินทุกบาททุกสตางค์

ผมมีเพื่อนคนหนึ่งที่ทำงานในเขตส่งออก เขาบอกว่าเขาทำงานล่วงเวลาจนเกือบรุ่งสาง เหนื่อยอ่อนเพลีย และอยากกลับไปนอนที่ห้องเช่าของเขา แต่พอเขาได้ยินว่าเพื่อนร่วมงานในหอพักเดียวกันป่วยหนัก สมาชิกสหภาพแรงงานก็เคาะประตูทุกบ้านเพื่อขอรับบริจาค “พวกเขาไม่ได้รวยหรอก แต่ทุกคนก็ยอมควักกระเป๋า เพราะทุกคนเข้าใจ วันนี้ก็เป็นพวกเขา พรุ่งนี้ก็อาจจะเป็นเรา” เพื่อนผมพูดแบบนั้น มันทำให้ใจสลายที่ได้ยิน

วันที่ 28 กรกฎาคมจึงไม่เพียงแต่เป็นเหตุการณ์สำคัญทางประวัติศาสตร์ที่รำลึกถึงการก่อตั้งสหภาพแรงงานเวียดนามเมื่อ 95 ปีก่อน (พ.ศ. 2472 - 2567) เท่านั้น แต่ยังเป็นวันที่คนงานได้ทบทวนตนเองว่าใครคือผู้ที่พวกเขาได้รับการปกป้อง และพร้อมที่จะยื่นมือออกไปปกป้องใครหรือไม่? มื้ออาหารร่วมกันที่ครบครันยิ่งขึ้น รถโดยสารประจำทางที่ลดความแออัดให้คนงานได้เดินทางกลับบ้านในช่วงเทศกาลตรุษเต๊ต ลูกหลานของคนงานได้เข้าเรียนในโรงเรียนตามวัยที่เหมาะสม และได้รับทุนการศึกษา ทั้งหมดนี้ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ล้วนเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งความสามัคคี

มีคนถามว่า ในยุคเทคโนโลยีที่เครื่องจักรเข้ามาแทนที่มนุษย์ สหภาพแรงงานจะเป็นอย่างไรในอนาคต ผมคิดว่าเครื่องจักรสามารถทำงานแทนมนุษย์ได้ แต่ไม่สามารถทดแทนมือที่อบอุ่นและสัมผัสหัวใจได้ ตราบใดที่ยังมีคนงาน เหงื่อไหลนองพื้นโรงงาน น้ำตาไหลอาบแก้มคุณแม่ที่รอลูกในคืนฝนตก สหภาพแรงงานก็ยังคงมีเหตุผลที่จะคงอยู่ รูปแบบองค์กรอาจแตกต่าง วิธีการดำเนินงานอาจทันสมัยและยืดหยุ่นกว่า แต่แก่นแท้ของความหมาย - จิตวิญญาณแห่งความสามัคคี การปกป้องสิทธิ และการแบ่งปันความรัก - จะไม่มีวันจางหาย

ฉันเคยเห็นความสุขฉายแสงบนใบหน้าที่ไหม้แดดของคนงานก่อสร้างที่ร่วมแบ่งปันอาหารฟรี ฉันเคยเห็นแววตาที่ซาบซึ้งของภรรยาคนงานเมื่อสามีประสบอุบัติเหตุ และสหภาพแรงงานก็รีบช่วยเหลือค่ารักษาพยาบาลให้เขาทันที ฉันยังเคยเห็นในคืนที่มีพายุฝน สมาชิกสหภาพแรงงานสวมเสื้อกันฝนและไฟฉายลุยน้ำเพื่อมอบของขวัญบรรเทาทุกข์ให้กับคนงานในพื้นที่น้ำท่วม ที่นั่น สหภาพแรงงานไม่ใช่คนแปลกหน้า สหภาพแรงงานก็คือพวกเรา – คนที่รู้จักจับมือกัน

ทุกปี เมื่อใกล้ถึงวันที่ 28 กรกฎาคม ฉันจะเปิดดูรูปถ่ายเก่าๆ ของพ่อ รูปพ่อถือใบประกาศนียบัตรคุณธรรมของสหภาพแรงงาน ยืนอยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมงานผมสีเขียว ตอนนี้ผมของพ่อเริ่มหงอกแล้ว เพื่อนๆ ต่างแยกย้ายกันไป แต่หนังสือสหภาพแรงงานปีนั้นยังคงเก็บรักษาอย่างดีอยู่ในกล่องไม้เก่าๆ ของแม่ เปรียบเสมือนของที่ระลึก ไม่เพียงแต่บอกเล่าเรื่องราวของคนงาน แต่ยังรวมถึงเรื่องราวของคนรุ่นหนึ่งที่มีชีวิตอยู่และเชื่อมั่นในพลังของส่วนรวม

ในชีวิตที่เร่งรีบทุกวันนี้ ที่ซึ่งผู้คนต่างผ่านพ้นกันได้อย่างง่ายดายด้วยข้อความธรรมดาๆ ผมยังคงหวังว่าวันอย่างวันที่ 28 กรกฎาคมจะยังคงถูกจดจำ เพื่อให้เราทุกคนเข้าใจว่าเบื้องหลังบริษัท โรงงาน หรือโรงงาน... ล้วนมีโชคชะตานับไม่ถ้วน ความฝันเล็กๆ น้อยๆ มากมายที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นสิ่งดีๆ และหากมีใครถามว่า สหภาพฯ มีอะไร? จงยิ้มเถิด สหภาพฯ ได้ยื่นมือออกไป คอยให้ความอบอุ่นและปกป้อง

28 กรกฎาคม - วันแห่งการประสานมือ วันที่เราเชื่อในสิ่งเรียบง่าย: เมื่อมีมนุษยธรรมและความสามัคคี จะไม่มีใครถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

ดึ๊ก อันห์

ที่มา: https://baolongan.vn/mua-noi-nhung-ban-tay-a199529.html