ครั้งแรกที่เขียนถึงพ่อ

BPO - ตลอดระยะเวลากว่า 25 ปีในวงการข่าว ผมได้เขียนเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับแม่ เกี่ยวกับความรัก เพื่อน บ้านเกิด ประเทศชาติ... มีบทความมากมายที่ทำให้ผู้อ่านหลั่งน้ำตา แม้กระทั่งบางบรรทัดก็ทำให้ผมสะอื้นและน้ำตาซึม แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยเขียนถึงพ่อเลยสักครั้ง

ไม่ใช่เพราะฉันลืม แต่บางทีอาจเป็นเพราะความรักของพ่อ - ความรู้สึกเงียบๆ เงียบๆ และอดทนที่ทำให้ฉันสับสนทุกครั้งที่หยิบปากกาขึ้นมา

พ่อของฉันเป็นคนที่เงียบที่สุดที่ฉันรู้จัก ตลอดชีวิตของเขา เขาแบกรับภาระของครอบครัวด้วยไหล่ที่บางและมือที่ด้านจากการทำงานหนัก

ผู้คนมักพูดว่าโชคชะตาเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเลือกได้ แต่สำหรับพ่อของฉัน ดูเหมือนว่าพายุชีวิตจะพัดเข้ามาหาท่านอย่างไม่คาดคิด โชคชะตาเทกระหน่ำใส่ท่านด้วยวันที่แสนเจ็บปวดและโหดร้ายอย่างต่อเนื่อง

ปู่ย่าตายายของเขาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กในขณะที่พ่อของเขายังเป็นเพียงเด็กชายอายุ 15 ปี ซึ่งเป็นวัยที่เขาควรจะยังต้องเรียนหนังสืออย่างสบายใจ แต่เขากลับต้องเติบโตตั้งแต่อายุยังน้อย ต้องดิ้นรนหาเลี้ยงชีพ แทนที่พ่อแม่ของเขาในการเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนน้องๆ 3 คน ซึ่งไม่มีทางเลือกอื่นในชีวิต

เมื่อเด็กๆ โตขึ้น ดูเหมือนว่าชีวิตของพ่อจะยุติช่วงเวลาที่ยากลำบากและก้าวไปสู่หน้าใหม่ มีครอบครัวเล็กๆ มีภรรยาและลูกๆ อยู่รอบๆ แต่โชคร้ายก็มาเยือนอีกครั้ง

แม่ของผม ซึ่งเป็น "คนหลัง" ที่แข็งแรงของพ่อ เสียชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและโหดร้าย ตอนนั้นผมเพิ่งก้าวเท้าเข้าไปในห้องบรรยายของมหาวิทยาลัยได้แค่สัปดาห์เดียว น้องชายคนเล็กของผมอายุเพียง 3 ขวบ ยังไม่โตพอที่จะเข้าใจว่าเขาได้สูญเสียความรักอันศักดิ์สิทธิ์จากแม่ไปตลอดกาล นับจากนี้ไป เขาจะไม่สามารถเรียก "แม่" ได้ทุกวันอีกต่อไป

ฉันยังจำช่วงเวลาอันน่าเศร้าโศกนั้นได้อย่างชัดเจน พ่อของฉันดูแลงานศพอย่างเงียบ ๆ และสงบ แต่ไหล่ที่บางของเขาดูเหมือนจะทรุดลงภายใต้ภาระอันหนักอึ้ง ฉันบังเอิญสบตาพ่อด้วยความกังวลเกี่ยวกับอนาคตที่ไม่แน่นอนของลูก ๆ ทั้งห้าคนของเขา

พ่อทำงานหนักทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่ว่าจะฝนตก แดดออก ความยากลำบาก หรือระยะทางไกล ท่านก็ยังคงไม่ลังเลที่จะหาเงินมาเลี้ยงดูลูกๆ ทุกเดือนผมกลับไปเยี่ยมพ่อและพี่น้องสองสามครั้ง และทุกครั้งที่กลับไปไซ่ง่อน ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อต้องแบกรับเงินค่าเล่าเรียนที่พ่อให้ เพราะผมเข้าใจดีว่าเงินจำนวนนั้นเปียกโชกไปด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตาของพ่อ แต่พ่อไม่เคยบ่น เสียสละเพื่อลูกๆ อย่างเงียบๆ ท่านเป็นคนอ่อนโยนและรักใคร่ แต่แสดงความรักได้ไม่ดี ท่านรู้เพียงว่าท่านต้องการแบกรับความยากลำบากทั้งหมดไว้เอง เพื่อให้ลูกๆ มีความสุข ตลอดชีวิตของท่าน พ่อคุ้นเคยกับการสูญเสีย การเสียสละ และความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้ แต่ท่านไม่เคยปล่อยให้เราขาดความรัก หรือสูญเสียศรัทธาในชีวิต

มีบางคืนที่ฉันนึกสงสัยขึ้นมาทันทีว่า คนเราจะอดทนได้มากขนาดนี้ได้อย่างไร แล้วยังอ่อนโยนได้ขนาดนี้ พ่อที่เกือบจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว จะยังคงมั่นคงพอที่จะเป็นกำลังใจลูกๆ ได้อย่างไร

บางทีสำหรับโลกนี้ พ่อของฉันอาจเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ไร้ซึ่งชื่อเสียง ไร้ซึ่งเกียรติยศ... แต่สำหรับเรา ท่านคืออนุสรณ์สถาน อนุสรณ์สถานที่ไม่ได้สร้างด้วยหิน แต่สลักไว้ด้วยความรักและการเสียสละอย่างเงียบงัน

ตอนนี้พ่ออายุ 77 ปีแล้ว ผมหงอก หลังค่อม สุขภาพก็ย่ำแย่ ส่วนฉันด้วยงานประจำ เลยไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อบ่อยเหมือนแต่ก่อน ทุกครั้งที่กลับไปซื้อของขวัญ พ่อจะบอกว่า "คราวหน้าอย่าซื้ออีกนะ มันแพง" ฉันรู้ว่าตลอดชีวิตพ่อ สิ่งที่พ่อมีความสุขที่สุดไม่ใช่ของขวัญ แต่เป็นการได้เห็นลูกๆ เติบโต ร่ำรวย และใช้ชีวิตอย่างคนดีในชาตินี้

และวันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเขียนเกี่ยวกับพ่อของฉัน ไม่ใช่เพียงเพื่อขอบคุณที่เขาให้กำเนิดฉันและเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ฉันเป็นฉันในทุกวันนี้ แต่ยังมีข้อความเหล่านี้ที่ฉันเตือนตัวเองด้วยว่า จงรักพ่อของคุณในขณะที่คุณยังทำได้

ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/174478/lan-dau-viet-ve-cha