ครั้งแรกที่เขียนถึงพ่อ

BPO - ตลอดระยะเวลา 25 ปีของการทำงานด้านสื่อ ฉันเขียนเกี่ยวกับแม่ของฉันมากมาย ไม่ว่าจะเป็นความรัก เพื่อน บ้านเกิด ประเทศ... มีบทความมากมายที่ทำให้ผู้อ่านน้ำตาซึม มีบทความบางบทความที่ทำให้ฉันสะอื้นและน้ำตาซึม แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยเขียนเกี่ยวกับพ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ไม่ใช่เพราะฉันลืม แต่บางทีอาจเป็นเพราะความรักของพ่อ - ความรู้สึกเงียบงันและอดทนซึ่งทำให้ฉันสับสนทุกครั้งที่หยิบปากกาขึ้นมา

พ่อของฉันเป็นคนเงียบที่สุดที่ฉันรู้จัก ตลอดชีวิตของเขา เขาต้องแบกรับภาระของครอบครัวด้วยไหล่ที่บางและมือที่ด้านจากการทำงานหนัก

ผู้คนมักพูดว่าโชคชะตาเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเลือกได้ แต่สำหรับพ่อของฉัน ดูเหมือนว่าพายุแห่งชีวิตจะเข้ามาหาเขาโดยไม่คาดคิดเสมอ โชคชะตาก็เทความทุกข์ทรมานและโหดร้ายใส่เขาอย่างต่อเนื่อง

ปู่และย่าของเขาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กในขณะที่พ่อของเขายังเป็นเพียงเด็กชายอายุ 15 ปี ซึ่งเป็นวัยที่เขาควรจะได้ไปโรงเรียน ไร้ความกังวล แต่เขาต้องเติบโตตั้งแต่ยังเล็ก ดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพ แทนที่พ่อแม่ของเขาในการเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนน้องๆ 3 คน ซึ่งไม่มีทางเลือกในชีวิต

เมื่อเด็กๆ เติบโตขึ้น ดูเหมือนว่าชีวิตของพ่อจะสิ้นสุดช่วงเวลาที่ยากลำบากและก้าวไปสู่หน้าใหม่ มีครอบครัวเล็กๆ มีภรรยาและลูกๆ อยู่รอบๆ แต่โชคร้ายก็มาเยือนอีกครั้ง

แม่ของผมซึ่งเป็น "คนหลัง" ที่แข็งแรงของพ่อเสียชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและโหดร้ายมาก ตอนนั้นผมเพิ่งก้าวเท้าเข้าไปในห้องบรรยายของมหาวิทยาลัยได้เพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น น้องชายคนเล็กของผมอายุเพียง 3 ขวบเท่านั้น ซึ่งยังไม่โตพอที่จะเข้าใจว่าเขาได้สูญเสียความรักอันศักดิ์สิทธิ์จากแม่ไปตลอดกาลแล้ว จากนี้ไปเขาจะไม่สามารถเรียก "แม่" ได้ทุกวันอีกต่อไป

ฉันยังจำช่วงเวลาโศกนาฏกรรมนั้นได้อย่างชัดเจน พ่อของฉันดูแลงานศพอย่างเงียบ ๆ และใจเย็น แต่ไหล่ที่ผอมบางของเขาดูเหมือนจะทรุดลงจากภาระที่หนักอึ้ง ฉันบังเอิญเห็นแววตาที่วิตกกังวลของพ่อเกี่ยวกับอนาคตที่ไม่แน่นอนของลูก ๆ ทั้งห้าคนของเขา

พ่อของฉันเริ่มทำงานหนักทั้งวันทั้งคืน ไม่ว่าจะฝนตกหรือแดดออก ความยากลำบากหรือระยะทางไกล เขายังคงไม่ลังเลที่จะหาเงินมาดูแลการศึกษาของเรา ทุกเดือนฉันกลับไปบ้านเกิดเพื่อเยี่ยมพ่อและพี่น้องสองสามครั้ง และทุกครั้งที่ฉันกลับไปไซง่อน ฉันอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้เมื่อฉันถือเงินค่าเล่าเรียนที่พ่อให้มา เพราะฉันเข้าใจมากกว่าใครๆ ว่าเงินนั้นเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและน้ำตาของพ่อ แต่พ่อของฉันไม่เคยบ่นเลย เสียสละอย่างเงียบๆ เพื่อลูกๆ ของเขาเสมอ เขาเป็นคนอ่อนโยนและเอาใจใส่ แต่ไม่เก่งในการแสดงความรัก เขารู้เพียงว่าเขาต้องการรับเอาความยากลำบากทั้งหมดไว้กับตัวเองเสมอ เพื่อให้ลูกๆ ของเขามีความสุข ตลอดชีวิตของเขา พ่อของฉันคุ้นเคยกับการสูญเสีย การเสียสละ และความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ แต่พ่อไม่เคยปล่อยให้เราขาดความรักหรือสูญเสียศรัทธาในชีวิต

มีคืนหนึ่งที่ฉันคิดขึ้นอย่างกะทันหันว่า คนเราสามารถอดทนได้มากขนาดนั้นได้อย่างไร และยังคงอ่อนโยนได้เช่นนั้น พ่อที่สูญเสียเกือบทุกอย่างไปแล้ว จะยังคงมั่นคงพอที่จะคอยช่วยเหลือลูกๆ ได้อย่างไร

บางทีพ่อของฉันอาจเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งในโลก ที่ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีเกียรติยศ… แต่สำหรับเรา พ่อของฉันเป็นเพียงอนุสรณ์สถาน อนุสรณ์สถานที่ไม่ได้สร้างด้วยหิน แต่แกะสลักด้วยความรักและการเสียสละอย่างเงียบๆ

ตอนนี้พ่ออายุ 77 ปีแล้ว ผมหงอก หลังค่อม สุขภาพไม่ค่อยดี ส่วนผมเพราะงานประจำเลยไม่ได้ไปหาพ่อบ่อยเหมือนแต่ก่อน ทุกครั้งที่กลับมาซื้อของขวัญ พ่อจะบอกว่า “คราวหน้าไม่ต้องซื้อแล้ว มันแพง” ผมรู้ว่าตลอดชีวิตพ่อ ความสุขที่สุดไม่ใช่ของขวัญ แต่เป็นการได้เห็นลูกๆ เติบโต เป็นคนดี และมีชีวิตที่ดีในชาตินี้

และวันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเขียนเกี่ยวกับพ่อของฉัน ไม่ใช่เพียงเพื่อขอบคุณที่ท่านให้กำเนิดฉันและเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ฉันเป็นอย่างที่ฉันเป็นอยู่ในทุกวันนี้ แต่ยังมีประโยคเหล่านี้ไว้เตือนตัวเองด้วยว่า จงรักพ่อของคุณในขณะที่คุณยังทำได้

ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/174478/lan-dau-viet-ve-cha