เมื่อเรือกลับมาถึงเมืองชายทะเล

นั่นคือรถไฟเหล็กที่คุ้นเคยและผูกพันกับชาวเวียดนามมาหลายชั่วอายุคน ในบรรดายานพาหนะสมัยใหม่อื่นๆ การเดินทางโดยรถไฟไปยังญาจางถือเป็นการเดินทางที่พิเศษเสมอ เพราะไม่ใช่แค่การเดินทางธรรมดาๆ แต่ยังเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกอันยาวนาน ซึมซับไปกับเสียงหวูดรถไฟ จังหวะของล้อรถไฟ และสายตาที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อของผู้คน ณ สถานี

หากภาพญาติพี่น้องร่ำลากันที่สถานีรถไฟญาจางเต็มไปด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตาและอ้อมกอดอันอบอุ่นก่อนรถไฟจะออกเดินทาง เมื่อรถไฟกลับมา ความรู้สึกก็เปลี่ยนไป ราวกับหวนรำลึก ใจเต้นแรง และเปี่ยมไปด้วยความสุขของการได้พบกันอีกครั้ง มีเพียงการเดินทางไกลเท่านั้นที่จะสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นเมื่อรถไฟได้สัมผัสดินแดนที่คุ้นเคย สำหรับผู้ที่เดินทางจากเหนือจรดใต้ เมื่อรถไฟข้ามช่องเขาก๋า วงล้อเหล็กวางบนดินแดน คั๊ญฮวา หัวใจของพวกเขาจะเบาสบายขึ้น เมื่อรถไฟโอบกอดภูเขาหวิงห์เลือง โค้งคำนับต้อนรับเมืองที่ปรากฏขึ้นในระยะไกล ที่ซึ่งแสงไฟของเมืองระยิบระยับดุจทางช้างเผือกสะท้อนลงบนผืนน้ำ หัวใจจะเต้นแรงราวกับเด็กที่มาจากแดนไกล เมื่อเห็นหลังคาเก่า รถไฟก็ดูเหมือนจะเร่งรีบ รางรถไฟสั้นลงทุกเมตรเพื่อเข้าใกล้เมืองชายฝั่งอันเป็นที่รัก

ภาพโดย : ฮาตุง

ทิวทัศน์สองข้างทางรถไฟในสมัยนั้นราวกับจะเติมเต็มความไพเราะให้กับเสียงดนตรีในหัวใจของผู้คน ต้นกกสีขาวเงินสองข้างทางลาดของแม่น้ำลวงเซินปลิวไสวไปตามสายลมดุจเมฆที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า รถไฟแล่นผ่านอุโมงค์หรู่รีอันกว้างใหญ่ ผ่านโขดหินและขุนเขา หัวใจของผู้คนราวกับเพิ่งจะสัมผัสได้ถึงความทรงจำอันลึกซึ้ง ทันใดนั้น รถไฟก็แล่นผ่านช่องเขาซาน และเมื่อเสียงล้อเหล็กกระทบสะพานเหล็กข้ามแม่น้ำไจดังขึ้น เมืองก็สัมผัสได้ถึงสายตาของพวกเขาอย่างแท้จริง ภาพและฉากที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นผ่านหน้าต่าง รถไฟเคลื่อนตัวช้าลง เสียงล้อเหล็กราวกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังย่องกลับบ้าน ในระยะไกล เงาของนาฬิกาโบสถ์หินปรากฏขึ้นราวกับเป็นสัญญาณต้อนรับที่คุ้นเคย และที่สถานีคืออ้อมแขนที่โอบอุ้มคนรัก รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยน้ำตาแห่งการกลับมา

รถไฟจากทางใต้พาสีสันและกลิ่นหอมอันหลากหลายมาด้วย ทั้งแสงแดดอันกว้างใหญ่ของทุ่งหญ้าสเตปป์ กลิ่นหอมของชนบท และสายลมแรงของคัมรานห์และคัมลัม รถไฟแล่นผ่านทุ่งอ้อยอันกว้างใหญ่และสวนมะม่วงอันเขียวชอุ่มราวกับกำลังเดินทางผ่านพื้นที่สีเขียวชอุ่ม ช่วงเวลาแห่งดอกมะม่วงบานสะพรั่ง ดอกไม้เล็กๆ ราวกับผงสีทองที่โรยตัวอยู่บนกิ่งไม้นอกหน้าต่าง ท้องฟ้าทั้งหมดราวกับผลิบานไปด้วยดอกมะม่วง เมื่อลำโพงรถไฟดังขึ้นว่า "สถานี Cay Cay - Dien Khanh ใกล้จะถึงแล้ว!" เราก็รู้ทันทีว่าเราถึงตัวเมืองแล้ว จากนั้นรถไฟก็เดินทางต่อไปยังสถานี Phu Vinh ซึ่งมีอาคารสถานีรถไฟสองชั้นปกคลุมไปด้วยมอสอายุกว่าร้อยปี ทำให้หัวใจเราหวนนึกถึงความทรงจำอันเลือนรางริมหน้าต่างรถไฟ เมื่อรถไฟมุ่งหน้าสู่หม่าหว่อง เสียงเบรกดังอยู่นานราวกับหยุดนิ่ง ก่อนที่แสงไฟจากเมืองจะส่องเข้ามา ในอดีตสถานที่แห่งนี้เคยเป็นทุ่งผักบุ้ง ทุ่งดอกไม้หอมสำหรับเทศกาลเต๊ดในเดือนธันวาคม ตอนนี้เป็นเมืองที่คึกคักแต่ในจิตวิญญาณของผู้คนความทรงจำยังคงมีสีสันเก่าๆ เหมือนเดิม

ทันใดนั้น สถานีรถไฟนาตรังก็ปรากฏขึ้น ประตูรถไฟเปิดออก ผู้โดยสารต่างพากันวิ่งลง แต่ละคนมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างกัน บางคนกอดกันด้วยความสุขและเศร้า บางคนสูดหายใจเข้าลึกๆ ท่ามกลางเสียงอึกทึกของสถานีรถไฟ ความเงียบงันแผ่ซ่านอยู่ในใจของผู้คน ราวกับเป็นความเงียบอันศักดิ์สิทธิ์แห่งการกลับมาพบกันอีกครั้ง

ญาจางในสมัยนั้นไม่ได้เป็นเพียงเมืองชายฝั่ง ญาจางเปรียบเสมือนสายตาของแม่ที่มองลูกน้อยผ่านหน้าต่างรถไฟ ร่างของพ่อที่หลังค่อมถือมอเตอร์ไซค์เก่าๆ รอรับลูก ผมของเพื่อนเก่าเปียกโชกไปด้วยลมทะเล กลิ่นของน้ำปลา กลิ่นของบ๋าน และกลิ่นของลมแม่น้ำก๋ายในยามบ่ายที่ลมแรง

สำหรับบางคน รถไฟอาจเป็นเพียงยานพาหนะ แต่สำหรับลูกชายของเมืองชายฝั่ง รถไฟขากลับคือการเดินทางย้อนเวลากลับไปสู่ความทรงจำ เป็นการเดินทางทางอารมณ์ที่ทุกครั้งที่เขาผ่านไป หัวใจของเขาจะเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก

DUONG MY ANH

ที่มา: https://baokhanhhoa.vn/van-hoa/202506/khi-tau-ve-pho-bien-47f67d7/