ความรักก็ยังคงเหลืออยู่

ลมเดือนมิถุนายนในภาคกลางพัดผ่านเนินทรายสีขาวอย่างแผ่วเบา ภายใต้แสงแดดอันร้อนแรงของดินแดนแห่งไฟ ฉันจำเธอได้ นักข่าวสาวที่เคยทุ่มเทสุดตัวเพื่อการเขียน เธอรีบวิ่งไปทำงาน และเพื่อนร่วมงานเรียกเธอด้วยความรักใคร่ว่า “ผึ้งขยัน” แห่งหมู่บ้านหนังสือพิมพ์ประจำจังหวัด

เธอสำเร็จการศึกษาจากคณะวารสารศาสตร์ มหาวิทยาลัย วิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเว้ สมัยเป็นนักศึกษา เธอโดดเด่นในการประกวดเขียน หนังสือพิมพ์ติดผนัง และนิตยสารนักศึกษา เรื่องราวแต่ละเรื่องที่เธอเล่าล้วนมีจิตวิญญาณ ราวกับเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตที่คนเขียนปากกาไม่ได้มีกันทุกคน หลังจากสำเร็จการศึกษา เธอเลือกที่จะอยู่ที่กวางจิ ดินแดนที่งานด้านวารสารศาสตร์นั้นไม่ง่ายนัก แม้จะไม่คึกคักหรือมีชีวิตชีวาเท่าเมืองใหญ่ แต่ความเงียบสงบของที่นี่กลับเป็นพื้นที่อันอุดมสมบูรณ์สำหรับนักเขียนผู้เปี่ยมด้วยพลังและละเอียดอ่อน

ตอนแรกเธอทำงานเป็นนักเขียนให้กับหนังสือพิมพ์หลายฉบับในวงการ งานของเธอไม่มั่นคงนัก บางครั้งได้รับค่าลิขสิทธิ์ บางครั้งไม่ได้รับ แต่เธอก็ยังคงทำงานต่อไป ผู้คนมักพูดติดตลกว่าอาชีพนักข่าวในจังหวัดยากจนอย่าง กวางจิ คืออาชีพที่ "ขายคำพูดเพื่อหาเลี้ยงชีพ ขายหัวใจเพื่อดึงดูดผู้อ่าน" แต่สำหรับเธอ คำพูดไม่ใช่แค่หนทางในการหาเลี้ยงชีพ แต่ยังเป็นหนทางในการแสดงออกถึงจิตวิญญาณ ความห่วงใยต่อความอยุติธรรมและความขัดแย้งในสังคม นั่นคือสิ่งที่ช่วยให้เธอมีที่ยืนในโลกของการสื่อสารมวลชน ด้วยบทความที่เฉียบคม หลากหลายมุมมอง และเปี่ยมไปด้วยอารมณ์

ฉันจำบทความสืบสวนชุดหนึ่งเกี่ยวกับรถบรรทุกที่บรรทุกเกินพิกัดทำลายถนนในชนบทที่เธอเขียนได้ เธอเฝ้าติดตามอย่างลับๆ เป็นเวลาหลายเดือน ตั้งแต่เรียนรู้เกี่ยวกับถนนที่เสียหาย ไปจนถึงการแทรกซึมเข้าไปในศูนย์กลางการขนส่ง และเรียนรู้ว่าพวกเขา “หลบเลี่ยงกฎหมาย” ได้อย่างไร บทความที่ตีพิมพ์ชุดหนึ่งสร้างความปั่นป่วนอย่างมาก ได้รับความชื่นชมอย่างสูงจากผู้อ่าน และบีบให้เจ้าหน้าที่ต้องเข้าแทรกแซงเพื่อแก้ไขสถานการณ์ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงได้รับรางวัลสูงจากรางวัลสื่อมวลชนประจำจังหวัด ซึ่งเป็นหนึ่งในความสำเร็จที่น่าจดจำในอาชีพของเธอ แต่เบื้องหลังใบประกาศเกียรติคุณ เบื้องหลังรัศมีแห่งเกียรติยศ คือช่วงเวลาอันเงียบสงบ เต็มไปด้วยการต่อสู้ระหว่างการรักษาความมุ่งมั่นในอาชีพ กับชีวิตที่คาดเดาไม่ได้ของนักข่าวไร้สังกัดที่ไร้ซึ่งการสนับสนุนที่มั่นคง

เธอย้ายไปทำงานที่หนังสือพิมพ์หลายฉบับ แต่ละแห่งก็อยู่ในขั้นตอนและการเดินทางที่แตกต่างกันไป เคยมีช่วงหนึ่งที่ดูเหมือนจะมั่นคง แต่แล้วการเปลี่ยนแปลงบุคลากร รูปแบบการดำเนินงาน และงบประมาณสำหรับกิจกรรมสื่อที่ตึงตัวขึ้นเรื่อยๆ... ทำให้เธอตกอยู่ในวังวนแห่งความไม่แน่นอน ครั้งหนึ่ง เธอนั่งอยู่กับฉันในร้านกาแฟเล็กๆ ริมแม่น้ำทาชฮัน สายตาครุ่นคิด: "คำพูดคือเลือดเนื้อของฉัน แต่...เลือดไหลเวียนอยู่ตลอดไปและในที่สุดก็เหือดแห้ง" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากการบีบมือเบาๆ

แล้ววันหนึ่ง เธอตัดสินใจลาออกจากงานนักข่าวและกลับมาช่วยครอบครัวบริหารร้านเหล้า ตอนแรกญาติพี่น้องและเพื่อนๆ ต่างประหลาดใจ แต่แล้วพวกเขาก็เข้าใจว่าชีวิตยังคงต้องการการตัดสินใจอย่างเงียบๆ เพื่อความอยู่รอด เธอไม่มีบัตรสื่อมวลชนอีกต่อไป ไม่ต้องรีบเร่งเข้าฉากอีกต่อไป แต่ยังคงรักษาความคล่องแคล่ว ไหวพริบ และความชำนาญแบบเดิม ร้านเหล้าที่เธอเป็นเจ้าของนั้นอบอุ่น สะอาด อาหารอร่อย และลูกค้าก็แวะเวียนมาและอยากกลับมาอีก

ที่น่าสนใจคือ ร้านของเธอค่อยๆ กลายเป็นสถานที่พบปะของเหล่านักข่าว ทุกบ่ายหลังเลิกงาน เพื่อนร่วมงานเก่าๆ จะมารวมตัวกัน จิบเบียร์ และพูดคุยกันถึงประเด็นใหม่ๆ เกี่ยวกับประเด็นร้อนทางสังคม เธอนั่งอยู่ท่ามกลางเรื่องราวต่างๆ ในวงการ ราวกับคนวงใน แววตาของเธอไม่อาจซ่อนความยินดีเมื่อมีคนมาบอกเล่าถึงบทความใหม่ที่เพิ่งตีพิมพ์และเผยแพร่ให้ผู้อ่านได้อ่าน

ครั้งหนึ่ง ท่ามกลางบทสนทนาที่คึกคักนั้น มีคนถามเธอว่า “คุณเคยเสียใจบ้างไหม” เธอยิ้มจางๆ ราวกับถอนหายใจ “ไม่ ฉันไม่เสียใจเลย เพราะฉันยังคงมีชีวิตอยู่ในหัวใจของอาชีพนี้ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เขียนหนังสือแล้วก็ตาม” คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศอึมครึม ราวกับมีคนจุดเทียนในห้องที่คุ้นเคย ความรักในอาชีพนักข่าวของเธอไม่เคยจางหายไป เธอเพียงแต่เลือกอีกวิธีหนึ่งในการอยู่กับปัจจุบัน นั่นคือการอยู่เงียบๆ อดทน และยังคงเปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้น

ฉันมักจะบอกเธอว่า “ถึงแม้เธอจะไม่ได้เขียนหนังสือแล้ว แต่เธอก็ยังคงเป็นนักข่าว เพราะเธอยังคงยึดมั่นในความเชื่อเรื่องความรักในอาชีพนักข่าว” เธอยิ้ม ดวงตาเป็นประกายเศร้าสร้อยอย่างอ่อนโยน “การเป็นนักข่าวเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน”

วันที่ 21 มิถุนายนกลับมาอีกครั้ง ช่อดอกไม้ถูกมอบ ประกาศผลรางวัล และคำขอบคุณสำหรับนักข่าวดังก้องไปทั่วเวทีใหญ่และเล็กมากมาย ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงเธอขึ้นมา เธอคือผู้ที่ไม่เคยละทิ้งโลก แห่งการสื่อสารมวลชนไว้ในใจ คนอย่างเธอ ถึงแม้จะเงียบขรึม แต่เธอก็เป็นจิตวิญญาณที่ซื่อสัตย์และกระตือรือร้นของวงการสื่อสารมวลชน ไม่ใช่ทุกคนที่ได้จับปากกาจะถูกกำหนดไว้กับอาชีพนี้ไปตลอดชีวิต แต่ใครก็ตามที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับอาชีพนี้ราวกับเป็นความรักอันยิ่งใหญ่ จะเป็นส่วนหนึ่งของมันตลอดไป แม้จะไม่มีชื่อ ไม่มีตำแหน่ง แต่แท้จริงและลึกซึ้ง

ฉันนึกภาพว่าในยามบ่ายแก่ๆ วันหนึ่ง ขณะที่เพื่อนร่วมงานหนุ่มสาวที่เพิ่งจบการศึกษากำลังฝันถึงรางวัลนักข่าวรางวัลแรกในร้านเล็กๆ ของเธอ เสียงหัวเราะของนักข่าวก็ดังก้องกังวานไปทั่ว ณ ที่แห่งนี้ วงการข่าวไม่ได้เป็นเพียงเรื่องสูงส่งหรือห่างไกลอีกต่อไป แต่เป็นชีวิตที่เรียบง่าย ผูกพันกับหยาดเหงื่อ การแบ่งปัน และแม้กระทั่งการเสียสละอย่างเงียบๆ

สายลมเดือนมิถุนายนยังคงพัดโชย และในใจฉัน ภาพของนักข่าวหญิงในวันนั้นยังคงปรากฏอยู่ ราวกับเปลวไฟเล็กๆ ที่ลุกโชนอยู่กลางผับอันอึกทึก เปลวไฟแห่งถ้อยคำ แห่งอุดมคติ แห่งความรักที่ไม่มีวันดับ...

ตรัน เตวียน

ที่มา: https://baoquangtri.vn/van-con-mot-tinh-yeu-o-lai-194486.htm