บ้านเกิด

ฤดูกาลนี้ บ้านเกิดของแม่ช่างงดงามยิ่งนัก กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิเริ่มอบอวลไปทั่วดอกตูมอ่อน นานมาแล้วที่ฉันไม่ได้ปล่อยตัวปล่อยใจไปยังทุ่งนาของหมู่บ้านแม่ เฝ้ามองนกกระสากางปีกโบกไหวในยามบ่าย รสชาติของบ้านเกิดยังคงอบอวลอยู่ในผิวกาย ฉันแวะชมช่อดอกบัวสีชมพูอย่างลังเลใจ กลิ่นอายของท้องฟ้าและผืนดินอบอวล สายลมจากดินแดนแห่งความทรงจำพัดผ่าน พัดพาเอาร่องรอยเก่าๆ ของบ้านเกิดของแม่กลับมา ทำให้ความทรงจำของฉันผุดขึ้นมา...

บ้านเกิด

ภาพประกอบ: งก๊อดดูย

บ้านแม่ของฉันเปรียบเสมือนเสียงว่าวหวีดหวิวในกอไผ่เขียวขจี เรียกหาฤดูกาลที่จะมาถึง ฉันจำวันที่อากาศร้อนระอุในฤดูร้อนได้ เมื่อฉันกลับไปบ้านแม่เพื่อเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ บางครั้งเราเดินตามควายป่า บางครั้งเราย่างมันเทศ บางครั้งเรานอนบนพื้นหญ้ามองดูท้องฟ้าสีคราม...

สิ่งที่เรารักที่สุดคือการเล่นว่าว ว่าวที่เราเหลาจากไม้ไผ่ ดัดและแปะด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ที่มีภาพประกอบ บางครั้งก็ใช้แผ่นซีเมนต์ เมื่อใดก็ตามที่ลมพัด ว่าวก็จะลอยตามลมขึ้นไปบนท้องฟ้า ในเวลานั้น เราไม่เข้าใจว่าการเล่นว่าวเป็นวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมายาวนานของชาวเวียดนาม ความปรารถนาในอิสรภาพ เราเพียงแค่จับสายว่าวไว้แน่น ไร้ความกังวล หัวเราะและเล่นอย่างมีความสุข เติมเต็มท้องฟ้า

บ้านแม่ของฉันเป็นสวนที่อุดมสมบูรณ์ มีทั้งสควอชและบวบที่เติบโตทุกวัน พริกชี้ฟ้าสีแดงสด ผักโขมมาลาบาร์สีเขียวสด ต้นมะเขือม่วงที่กำลังแตกหน่อ และดอกมัสตาร์ดสีเหลืองสดใสที่เรียงรายเป็นแถว โดยเฉพาะสวนบ้านแม่ของฉันมีต้นไม้ผลไม้มากมาย เช่น ฝรั่ง มะนาว ส้ม เกรปฟรุต...

ทุกเช้า เด็กสาวชาวบ้านเดินผ่านสวนที่ยังคงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำค้างยามราตรี เก็บดอกเกรปฟรุตหอมๆ ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างรีบร้อนราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็น เพื่อมอบให้คนที่พวกเธอรัก หลังจากต้องพลัดพรากจากบ้านเกิดมาหลายปี สวนชนบทแห่งนี้กลับกลายเป็นเหมือนควันสีฟ้าจากยามบ่าย แผ่ซ่านอยู่ในใจของผู้คนอย่างแผ่วเบาและบางเบา ท่ามกลางกาลเวลาที่ไหลผ่านอย่างไม่สิ้นสุด

ฉันจำสายน้ำอันอ่อนโยนของบ้านเกิดเมืองนอนของแม่ได้ พัดพาตะกอนดินมาเกยชายหาด เมื่อยามบ่ายมาถึง แหในแม่น้ำก็ถูกดึงขึ้น เสียงเรือประมงกระทบหลังคาบ้านดังกึกก้องไปทั่ว เร่งเร้าให้แม่และพี่สาวน้องสาวกลับบ้านทันเวลาเตรียมอาหารเย็น ในเวลานี้ ลมพัดผ่านทุ่งนาที่เพิ่งเก็บเกี่ยว เหลือเพียงตอซัง รั้วไม้ไผ่ในหมู่บ้านเริ่มมืดลง ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นฝน รดน้ำผืนชนบท บางครั้งฟ้าร้องดังก้องฟ้าแลบทางทิศตะวันออก เมื่อฝนหยุดตก เสียงเพลงคันทรี่ก็เริ่มบรรเลง ผสมผสานกับกลิ่นฉุนของชนบท แทรกซึมอยู่ในทุกหน้าของความทรงจำในวัยเด็ก ราวกับรสชาติของเทพนิยายที่อยู่ไม่ไกล

ฉันกลับบ้านเกิด เหมือนเดิมทุกครั้ง อารมณ์ยังคงตราตรึงทุกย่างก้าว ว่าว สายน้ำในสมัยนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ สูดหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นอายของบ้านเกิดยังคงอบอวล ควันสีฟ้ายามบ่ายลอยฟุ้งตามลม หอมกลิ่นข้าว แต่ดวงตากลับปวดแสบปวดร้อน เพราะคุณยายจากไปดินแดนแห่งเมฆขาว ดินแดนแห่งความว่างเปล่า ฉันมองสวนบ้านเรือนที่ดอกหมากขาวร่วงโรยอย่างเศร้าสร้อย สัมผัสได้ถึงความสงบสุขท่ามกลางชีวิตที่วุ่นวาย

ไกลจากบ้านแม่ของฉัน หลายครั้งในเมืองที่วุ่นวาย ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเรียบง่ายของบ้านเกิด ฉันคิดถึงมันราวกับว่ามันอยู่ใกล้มาก ในวันที่ฉันลังเลที่จะกลับไป แสงแดดก็ยังคงเป็นสีเหลืองอ่อนริมแม่น้ำ ดุจเส้นด้ายแห่งสวรรค์ที่ยังคงแขวนอยู่

อัน ข่านห์

แหล่งที่มา