บ่ายวันสุดท้ายของปี

หลังจากใช้ชีวิตห่างไกลบ้านมานานกว่า 30 ปี เผชิญกับความเปลี่ยนแปลงของประเทศ ความไม่เที่ยง ความรัก การปล่อยวาง การรับมือ... บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าชีวิตนั้นซับซ้อนและยากลำบากมากจริงๆ

แต่ในทางกลับกัน ฉันพบว่าฉันยังมีแรงเหลือพอที่จะทุ่มเทให้กับการทำงาน ต่อสู้ดิ้นรนกับชีวิต และภาพของพ่อของฉันในยามยากลำบากจากช่วงรับเงินอุดหนุนคนจนนั้น พยายามทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน และคอยสนับสนุนให้ลูกๆ ของเขาเรียนหนังสืออย่างหนักเพื่อลดความทุกข์ในอนาคต ภาพนั้น คำพูดของพ่อของฉันเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันเอาชนะ ฉันพยายามทำตัวให้คู่ควรกับการเป็นลูกคนโตในครอบครัวที่พ่อของฉันฝากความหวังไว้มากมายให้น้องๆ ของเขาเดินตาม ฉันอาศัยอยู่ไกลจากบ้านเกิดของฉัน ปัจจุบันทำงานรับเงินเดือนจากรัฐ ช่วงบ่ายแก่ๆ ของเดือนธันวาคมก็เป็นปีเก่าที่กำลังจะผ่านไปพร้อมกับความสุขและความเศร้า มีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย ตอนนี้สิ่งต่างๆ ของปีเก่ากำลังจะสิ้นสุดลง แต่กลับมีสิ่งใหม่ๆ มากมายที่จะเริ่มต้นขึ้น ฉันเดินออกจากห้องประชุมประเมินผลและจัดหมวดหมู่ประจำปีสำหรับกลุ่มและบุคคลโดยไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เมื่อระเบียบการประเมินและจัดหมวดหมู่บุคคลทั้งหมดมีเปอร์เซ็นต์ที่แน่นอนและไม่ได้รับการประเมินตามความสามารถและความทุ่มเทของบุคคล ข้าราชการและพนักงานรัฐบางคนทำงานด้วยใจจริง นำความรู้ที่เรียนรู้จากโรงเรียนมาประยุกต์ใช้ในการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ ช่วยลดเวลาที่กลุ่มคนทำงานเสร็จได้อย่างมาก ช่วยให้เพื่อนร่วมงานไว้วางใจและพึ่งพากันเพื่อก้าวหน้าไปด้วยกัน ช่วยให้ผู้นำนำความคิดริเริ่มไปปฏิบัติซึ่งสามารถนำไปประยุกต์ใช้กับความเป็นจริงของหน่วยได้... แต่เนื่องจากเปอร์เซ็นต์ดังกล่าว พวกเขาจึงไม่ได้รับการประเมินว่าทำภารกิจสำเร็จในระดับที่ยอดเยี่ยม จากนั้น ฉันก็ลืมระเบียบที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพลบค่ำ ความกังวลในชีวิตประจำวันทั้งหมดก็ค่อยๆ หายไป จิตวิญญาณของฉันในเวลานี้มีแต่โน้ตดนตรีที่เศร้า ลึกซึ้ง และคลุมเครือ บางทีอาจเป็นความคลุมเครือของคนที่คิดถึงบ้านเกิด บ่ายวันสุดท้ายของปีมักจะทำให้จิตใจของฉันหม่นหมองด้วยเสียงอันไพเราะมากมาย หลายครั้งฉันมักหวังว่าบ่ายวันสุดท้ายของปีจะมาถึงหรือมาอย่างช้าๆ เพียงเพราะงานยังไม่เสร็จหรือเพื่อให้ฉันมีเวลาเตรียมสิ่งที่จำเป็นก่อนต้อนรับปีใหม่ แต่หลายครั้งฉันหวังว่ามันมาถึงเร็วๆ และอยู่นานเพื่อที่ฉันจะได้นึกถึงการเดินทางในช่วงหลายปีที่ผ่านมาที่ต้องอยู่ไกลบ้าน แม้จะไม่นานนัก แต่ก็เพียงพอที่จะมองเห็นว่าอะไรดีและอะไรยากลำบาก

ดาลัต.jpg — ดาลัตในช่วงบ่ายแก่ๆ ของปี ภาพ: อินเทอร์เน็ต

ไม่เพียงแต่ฉันเท่านั้น แต่คนไกลบ้านก็มักจะคิดถึงบ้านเกิดเมื่อสิ้นปีเช่นกัน ความปรารถนาที่จะกลับบ้านไปเยี่ยมญาติพี่น้องหลังจากห่างหายไปนาน หลายคนอยากโอบกอดภาพคุ้นเคยในวัยเด็ก เช่น ทุ่งนา เนินดิน ทุ่งนาที่ปกคลุมด้วยน้ำพา หรือรั้วไม้ไผ่ที่ทอดยาวเลียบไปตามแม่น้ำสายเล็ก ๆ พวกเขาคิดถึงพ่อแม่ที่ทำงานหนักมาตลอดชีวิต มือที่ด้านชา เก็บเงินทุกบาททุกสตางค์เพื่อเลี้ยงดูลูกจนโต หวังว่าพวกเขาจะมีอนาคตที่สดใส หลีกหนีจากชีวิตชาวนาที่ทำงานหนักจนแทบสิ้นใจและหันหลังให้กับท้องฟ้า เมื่อนึกถึงภาพพี่น้องของฉันที่รวมตัวกันที่โต๊ะอาหารเมื่อฉันไปเยี่ยมบ้านเกิดเมื่อปลายปีที่แล้ว ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก แม้ว่าอาหารมื้อเย็นจะเรียบง่าย แต่เวลาที่ได้อยู่ร่วมกันไม่มากนัก เพราะทุกคนต่างก็ยุ่งและเร่งรีบกับงานของตัวเองในครอบครัวเล็ก ๆ เหล่านี้คือร่องรอยของความรักที่ยากจะลบเลือน ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ ฉันนั่งอยู่คนเดียวในบ้านเกิดแห่งที่สองที่ฉันเลือก เมืองดาลัต ดอกไม้นับพันดอก ชวนฝันในยามบ่ายปลายฤดูหนาว สายลมพัดเอื่อย ๆ ทุกวัน อากาศเย็นสบายยิ่งทำให้ความทรงจำที่แปลกและเรียบง่ายเกี่ยวกับบ้านเกิดของฉันซึ่งเป็นพื้นที่ชนบทที่ยากจนยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น จิตวิญญาณของฉันได้ไปหลบภัยที่ไหนสักแห่ง บางครั้งบนริมสระปลา บางครั้งอยู่รอบ ๆ พุ่มกล้วยหลังฤดูร้อน บางครั้งแกว่งไกวในสวนผลไม้ บางครั้งเดินตามริมฝั่งเพื่อเก็บแอปเปิลป่า จากนั้นเลือกสถานที่ที่มีลำธารใสเย็นไหลเอื่อย ๆ เพื่อดื่มด่ำกับความอิ่มเอมใจอย่างเต็มที่ เมื่อนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น ฉันก็รู้สึกสงบและผ่อนคลายอย่างประหลาด ปีสุริยคติกำลังจะสิ้นสุดลง และเทศกาลเต๊ตก็อยู่ไม่ไกล ฉันจินตนาการถึงชนบทที่ไม่พลุกพล่านและแออัด สถานที่เรียบง่าย พื้นที่ชนบทที่ชีวิตยากลำบากแต่ทุกอย่างสงบและอ่อนโยนมาก ที่แห่งนั้นเป็นเพียงบ้านเรือนเรียบง่ายที่ผู้คนผ่านไปมาไม่มากนัก เป็นที่ที่ผมเกิดและเติบโต ทิ้งความทรงจำอันลึกซึ้งในวัยเด็ก ความประทับใจอันลึกซึ้งเกี่ยวกับปู่ย่าตายาย พ่อแม่ และคนที่ผมรักที่ผมโหยหาอยากกลับไปเสมอ

แหล่งที่มา