โห อันห์ ไท กับ “พวกเขากลายเป็นตัวละครของฉัน”

“They Became My Characters” เป็นหนังสือที่รวบรวมบทความของนักเขียน Ho Anh Thai เกี่ยวกับศิลปินและผู้คนที่ทำงานในหลากหลายสาขาอาชีพทั้งในและต่างประเทศ หนังสือเล่มนี้ได้รับการตีพิมพ์ซ้ำเป็นครั้งที่สอง โดยมีเนื้อหาเพิ่มเติมจนถึงปี 2023 สำนักพิมพ์ Tre Publishing House จะจัดพิมพ์ในไตรมาสแรกของปี 2024

ตัวละครที่ผู้เขียนรวมไว้ในงานเขียนของเขา ได้แก่ นักเขียน นักวรรณกรรม นักดนตรี นักร้อง จิตรกร บุคคลในวงการละครและภาพยนตร์ นักแปล นักวิจัยทางพุทธศาสนา นักทำหนังสือ และแม้แต่ นักการทูต รวมไปถึงตัวละครต่างประเทศอีกกว่า 10 ตัว

นักเขียนโฮ อันห์ ไท เป็นหนึ่งในนักเขียนที่มีชื่อเสียง ท่านยังเป็นนักการทูตมืออาชีพอีกด้วย ท่านสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอก สาขาวัฒนธรรมตะวันออก เคยเป็นอาจารย์พิเศษที่มหาวิทยาลัยวอชิงตันและมหาวิทยาลัยต่างประเทศหลายแห่ง ท่านดำรงตำแหน่งประธานสมาคมนักเขียน ฮานอย ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2543 ถึง พ.ศ. 2553 หนังสือของนักเขียนโฮ อันห์ ไท ได้รับการตีพิมพ์ในหลากหลายแนววรรณกรรมกว่า 50 เล่ม และแปลเป็นภาษาต่างๆ มากกว่า 10 ภาษา

เมื่ออ่าน “They Became My Characters” ผลงานของนักเขียนโฮ อันห์ ไท ผู้อ่านจะตระหนักได้ว่า ตัวละครส่วนใหญ่ที่ถูกกล่าวถึงในหนังสือเล่มนี้ล้วนเป็นคนที่เขารู้จัก พบเจอ พูดคุย เคยร่วมงาน และเป็นเพื่อนทางวรรณกรรม บทความแต่ละชิ้นของนักเขียนโฮ อันห์ ไท เกี่ยวกับตัวละครมักจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตัวละครนั้นๆ โดยจะสอดแทรกชื่อ บทประพันธ์ และผลงานเด่นๆ ไว้อย่างเหมาะสมและยืดหยุ่น โดยเน้นถึงลักษณะเฉพาะตัว และบางครั้งก็รวมถึงความสำเร็จอันโดดเด่นในชีวิตของตัวละครนั้นๆ

มีตัวละครที่ผู้เขียนเขียนถึงด้วยความเคารพเป็นพิเศษ ได้แก่ “จากคำพูดของมหาตมะ” เขียนเกี่ยวกับนักการทูตหวู่ซวนอัง “ลุงโต่ฮวย – สงบดุจสายน้ำ” เขียนเกี่ยวกับนักเขียนโต่ฮวย…

การเขียนเกี่ยวกับภาพบุคคลนั้น โฮ อันห์ ไท มีสำนวนการเขียนที่ยืดหยุ่น เกือบจะใกล้เคียงกับบุคลิกของบุคคลนั้นในชีวิตจริง เมื่ออ่านบทความเรื่อง “เหงียน ถิ มินห์ ไท – วิ่งเล่นราวกับปลาสด” ผู้อ่านจะจินตนาการถึงอาจารย์มหาวิทยาลัยผู้รักการพูด ชอบไปห้องบรรยาย ชอบปรากฏตัวต่อหน้าฝูงชน ชอบปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์ และชอบพูดคุยกับคนตรงหน้าในสถานการณ์ตึงเครียด

เมื่ออ่านหนังสือเรื่อง “Xuan Phuong – Thieu Nu 93”: ปฏิเสธที่จะสูญเสียภาพลักษณ์ของเธอ ผู้อ่านจะรับรู้ได้อย่างง่ายดายว่า หญิงชราผู้นี้ทำงานมาตลอดชีวิตด้วยงานที่หลากหลาย รวมถึงเป็นนักข่าวสงคราม ผู้กำกับภาพยนตร์สารคดี และต่อมาเป็นเจ้าของหอศิลป์ ในวัย 93 ปี ยังคงได้รับการยกย่องจากคนรุ่นต่อไปว่า “คนรุ่นหลังเข้ามาสัมผัสกับเธอเพื่อหัวเราะเยาะอารมณ์ขันในวัยเยาว์ของเธอ เพื่อเติมเต็มพลังงานด้านบวก”

การกำหนดชื่อบทความในหนังสือยังช่วยให้ผู้เขียน Ho Anh Thai สร้างสิ่งที่น่าจดจำเกี่ยวกับตัวละครในใจผู้อ่านได้อย่างง่ายดายอีกด้วย

เมื่อเปิดอ่านแต่ละหน้าของ “They Became My Characters” ผู้อ่านจะสัมผัสได้ถึงความลึกซึ้งของ Ho Anh Thai เมื่อพิจารณาตัวละครในงานเขียนของเขา นักเขียนดูเหมือนจะกระซิบและบอกเล่าให้ผู้อ่านฟังถึงความรู้สึกที่มีต่อตัวละคร เหมือนกับที่พวกเขาแสดงออกในชีวิตจริง พร้อมกับความงดงามที่ผลงานหรือกิจกรรมของพวกเขาได้ถ่ายทอดออกมา

ในบทความเรื่อง “ลุงโต๋ฮวย – สงบดุจสายน้ำ” โฮ อันห์ ไท เขียนถึงตัวอย่างของนักเขียนโต๋ฮวยไว้ในงานของเขาว่า “โต๋ฮวยเชื่อว่ารากฐานของอาชีพนักเขียนคือภาษา... การเขียนอัตชีวประวัติ บันทึกความทรงจำ บันทึกความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องราวเก่าๆ ของฮานอย โต๋ฮวยจงใจเขียนเฉพาะสิ่งที่เขารู้สึกว่ารู้ ไม่ใช่สิ่งที่ได้ยินจากคนอื่น... การเขียนเขียนเฉพาะสิ่งที่เขารู้ ดังนั้นความเข้าใจก็คือความเข้าใจในสิ่งที่ปฏิบัติได้จริงและชัดเจน... โต๋ฮวยอาจเป็นตัวอย่างของการมีชีวิตที่ยืนยาว เพียงแค่ใช้ชีวิตอย่างสงบนิ่งเมื่อเผชิญกับทุกสิ่ง อย่าโกรธ อย่าพยายาม อย่าทำให้ตัวเองลำบากด้วยการพูดว่า “พยายามต่อไป พยายามต่อไป…”

ในกรณีของโต ฮวยก็เช่นเดียวกัน ส่วนดวน จิ่ว นักเขียนโฮ อันห์ ไท เขียนไว้ในบทความเรื่อง “ดวน จิ่ว – อยู่กับผืนป่าใต้ตลอดไป” ว่า “คนรุ่นที่เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2493 ถึง พ.ศ. 2523 ทางภาคเหนือ มีน้อยคนนักที่ไม่เคยอ่าน “ผืนป่าใต้” แม้แต่ครั้งเดียว หนังสือเล่มนี้มอบความประทับใจอันงดงามให้กับเด็กชายและเด็กหญิงรุ่นต่อต้านอเมริกาเกี่ยวกับผืนป่าใต้ที่พวกเขาโหยหา พวกเขาต้องเสียเหงื่อและเลือดไหลเพื่อรวมประเทศชาติ เพื่อที่จะได้ไปที่นั่น และเพื่อพบปะผู้คนทางใต้”; “หลายคนเขียนเกี่ยวกับใต้ได้ดี แต่ดวน จิ่ว มีน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว…”

ต่างจากที่เธอเขียนถึงนักเขียนสองคนในรุ่นก่อน เมื่อเขียนถึงรองศาสตราจารย์ ดร. และนักวิจารณ์ละครเหงียน ถิ มินห์ ไท ซึ่งเป็นรุ่นเพื่อนของเธอ โฮ อันห์ ไท ใช้รูปแบบการแสดงออกที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ซึ่งเป็นรูปแบบการแสดงออกที่อาจเหมาะกับวิถีชีวิตและการพูดของเหงียน ถิ มินห์ ไท ในชีวิตจริงได้เป็นอย่างดี: "พูดตรงๆ พูดรุนแรง เมื่อเธอได้สิ่งที่ต้องการ เธอจะออกจากเวทีไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

อีกหนึ่งตัวละครคือนักการทูต หวู ซวน อัง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเอกอัครราชทูตวิสามัญผู้มีอำนาจเต็มของเวียดนามประจำอินเดีย ในขณะนั้น โฮ อันห์ ไท เจ้าหน้าที่การทูต ได้รับทุนการศึกษาไปศึกษาต่อที่อินเดีย หลังจากศึกษาจบ ท่านได้รับการตอบรับเข้าทำงานที่สถานทูตโดยเอกอัครราชทูต โดยดำรงตำแหน่งเลขานุการเอกอัครราชทูต โฮ อันห์ ไท เขียนถึงนักการทูต หวู ซวน อัง ในบทความเรื่อง "จากคำบอกเล่าของมหาตมะ" ว่า "ท่านสอนผมด้วยแบบอย่างอันเฉียบแหลมแบบเอกอัครราชทูตวัยหกสิบกว่าๆ ท่านเป็นครูสอนผมผ่านบทเรียนโดยตรงในกิจกรรมทางการทูต ผมเรียนรู้ผ่านการสังเกต ผ่านหลักฐานเชิงประจักษ์เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ท่านเป็นครูสอนผมในการรับมือกับสถานการณ์อันตราย... ผมมีครูสอนหลายคน และท่านเป็นครูสอนผมอย่างแท้จริง ท่านนักการทูต หวู ซวน อัง"

โดยเฉพาะในหนังสือ “They Became My Characters” โฮ อันห์ ไท ได้อุทิศบทความเกี่ยวกับนักเขียนจาก เมืองบิ่ญถ่วน 8 หน้า ชื่อว่า “เหงียน หง็อก ถ่วน – โลกของเจ้าชายน้อย” บทความนี้เขียนโดยผู้เขียนในปี พ.ศ. 2545 และในปี พ.ศ. 2566 ผู้เขียนได้กลับมาอ่านซ้ำอีกครั้ง

นักเขียนโฮ อันห์ ไท เริ่มต้นบทความโดยแนะนำนักเขียนเหงียน หง็อก ถวน พร้อมรางวัลวรรณกรรมของเขาว่า “เหงียน หง็อก ถวน ได้รับรางวัลการเขียนสำหรับเด็กติดต่อกันถึงสามครั้ง ในปี พ.ศ. 2543 ได้รับรางวัลที่สามจากเรื่องสั้น “Spreading Spider Webs” ในปี พ.ศ. 2545 ได้รับรางวัลจากเรื่อง “Opening the Window While Closing My Eyes” และในปี พ.ศ. 2546 ได้รับรางวัลจากเรื่อง “A Dreaming Poem” นอกจากนี้ นักเขียนยังทราบด้วยว่าในปี พ.ศ. 2547 เหงียน หง็อก ถวน ได้รับรางวัลชนะเลิศจากผลงาน “On the High Hill, Herding Angels” (จัดโดยสำนักพิมพ์ Thanh Nien และหนังสือพิมพ์ Van Nghe)

โฮ อันห์ ไท เขียนถึงความรู้สึกของเขาเมื่อได้อ่านผลงานเรื่อง “เปิดหน้าต่างขณะหลับตา” ว่า “สำนวนการเขียนสวยงามและชัดเจน ผู้อ่านสามารถมองเห็นความปรารถนาในวัยเด็กของตนเองได้ น้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติตามแบบฉบับเด็ก ไม่เสแสร้งพูดติดอ่างเหมือนนักเขียนนิทานเด็กทั่วไป... หลังจากสร้างโลกที่น่าเชื่อถือให้กับเด็กๆ ผู้เขียนได้แทรกความโรแมนติกที่ทำให้ผู้ที่เคยเป็นเด็กรู้สึกซาบซึ้งใจได้อย่างแนบเนียน” ในปี พ.ศ. 2551 “เปิดหน้าต่างขณะหลับตา” ยังคงได้รับรางวัลปีเตอร์แพนจากชมรมหนังสือเด็กแห่งสวีเดน การอ่าน “เหงียน หง็อก ถ่วน – โลกของเจ้าชายน้อย” ผลงานของโฮ อันห์ ไท ทำให้ผู้อ่านรู้สึกเบิกบานใจ เพราะชาวบิ่ญ ถ่วนมีบุคคลผู้มีความสามารถมากมาย มีชื่อเสียงระดับประเทศในหลากหลายสาขา และหวังว่าในอนาคตจะมีผลงานที่โดดเด่นของบุคคลสำคัญๆ เกิดขึ้น พร้อมกับบทความเกี่ยวกับตัวละครอื่นๆ อีกมากมายในหนังสือเล่มนี้

หนังสือ “They Became My Characters” ผลงานของนักเขียน Ho Anh Thai นำเสนอเรื่องราวที่เป็นประโยชน์มากมายให้กับผู้อ่าน ผู้เขียนได้มอบข้อมูลมากมายเกี่ยวกับผู้คนในหลากหลายสาขาอาชีพให้กับผู้อ่าน ผู้เขียนได้นำพาผู้อ่านผ่านความเข้าใจ ความรู้สึก และความกังวลเกี่ยวกับผู้คนและชีวิตของตนเอง ผมหวังว่าผู้เขียนจะยังคงนำเสนอผลงานใหม่ๆ ของเขาให้ผู้อ่านได้อ่านต่อไปในอนาคต

แหล่งที่มา