ป้าไห่ฮวา

ทุกวันป้าฮัวจะดูแลสามีที่บาดเจ็บของเธอด้วยความเอาใจใส่และพิถีพิถันมาก

ตั้งแต่วินาทีแรก ฉันหลงใหลในรูปร่างเล็กเล็ก รอยยิ้มอ่อนโยน และแววตาที่อ่อนโยนของผู้หญิงคนนี้ ทุกประโยค ทุกถ้อยคำเปรียบเสมือนน้ำอุ่นที่รินไหล เรื่องราวที่เธอเล่านั้นอ่อนโยนแต่ลึกซึ้ง เปี่ยมไปด้วยความรัก

ชื่อจริงของเธอคือ ตรัน ถิ ชี เกิดในปี พ.ศ. 2489 จากตำบลหวิงห์หว่าหุ่งบั๊ก อำเภอโกกัว จังหวัด เกียนซาง เก่า ดินแดนที่เต็มไปด้วยโคลน น้ำขึ้นน้ำลง ยากจนและเงียบสงบเหมือนวัยเด็กของเธอ ด้วยความที่เป็นลูกสาวของครอบครัวที่มีเชื้อสายสองตระกูล เธอจึงต้องทนทุกข์ทรมานตั้งแต่ยังเด็กเพราะพ่อเลี้ยงไม่รักเธอ การถูกทุบตีอย่างไม่เป็นธรรม การดุด่า และการกินอาหารเงียบๆ ล้วนสอนให้เธอรู้จักอดทนตั้งแต่ยังเด็ก

เมื่ออายุ 14 ปี เธอได้หลบหนีไปร่วมการปฏิวัติ หลังจากทิ้งชีวิตวัยเด็กอันยากลำบากไว้เบื้องหลัง เธอได้รับชื่อใหม่จากองค์กรว่า ตรัน ถิ ฮวา (Tran Thi Hoa) ผู้คนในหน่วยเรียกเธอว่า "ไห่ ฮวา" เธอทำงานเป็นผู้ประสานงาน ขนส่งกระสุน นักแสดง และพ่อครัว เธอทำทุกวิถีทาง เธอไม่เลือกงานง่าย เธอไม่กลัวงานหนัก การเดินทางผ่านป่าอูมินห์ ข้ามจังหวัดต่างๆ เช่น กินข้าว ช่วงเวลาที่เครื่องบินข้าศึกพบและไล่ล่าเธอในทุ่งนา ไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัว เพราะเธอมีความกล้าหาญตามแบบฉบับชาวใต้

ในช่วงหลายปีนั้น ป้าของฉันได้พบกับคุณเหงียน วัน ฮวง ทหารหน่วยรบพิเศษจากจังหวัดหรากซย่า ท่านเป็นคนรูปร่างสูงโปร่ง เงียบขรึม แต่เด็ดเดี่ยว พวกเขาได้รู้จักกันและตกหลุมรักกัน ไม่มีการถ่ายรูปร่วมกัน มีเพียงงานแต่งงานเล็กๆ เพื่อแนะนำให้พวกเขารู้จักกับเพื่อนร่วมทีมและสหาย แต่มันเป็นความทรงจำที่ยากจะลืมเลือน เพราะเฮลิคอปเตอร์ของศัตรูพบตัวพวกเขา และถูกไล่ล่าผ่านทุ่งนาหลายแห่งระหว่างทางไปบ้านสามีของเธอ ถึงแม้จะเป็นสามีภรรยากัน แต่ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง กว่าที่พวกเขาจะได้พบหน้ากันก็ใช้เวลานาน และคำสัญญานั้นก็ยังคงฝังอยู่ในใจของทั้งคู่เสมอ

ในปี พ.ศ. 2515 คุณฮวงได้รับบาดเจ็บสาหัสขณะลาดตระเวนฐานทัพข้าศึกในหวิงถ่วน ขณะนั้นท่านเป็นหัวหน้าหน่วยทหารประจำอำเภอหวิงถ่วน ระเบิดมือระเบิดขึ้นใกล้ๆ ทำให้เขาตาบอดทั้งสองข้างและบาดเจ็บทั่วร่างกาย เมื่อได้รับข่าวร้าย ป้าฮวาจึงรีบพาลูกน้อยออกเดินทางไปหาสามี สงครามทำให้การเดินทางลำบาก และเธอต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะไปถึงค่ายทหารที่บาดเจ็บกลางป่าอูมินห์

โชคร้ายไม่เคยมาคนเดียว ระหว่างทางไปหาสามี ลูกคนแรกอายุแค่เดือนกว่าๆ ล้มป่วยหนักและเสียชีวิตลง หัวใจของเธอแตกสลาย เจ็บปวดแสนสาหัส แต่ในช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดนั้น เธอไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองล้มลง แต่ต้องเข้มแข็งเพื่อคอยหนุนหลังสามีอย่างมั่นคง เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นั่งลงข้างๆ สามี เช็ดแผล จับมือเขาไว้แน่น ก่อนจะพูดเสียงสะอื้นเบาๆ ว่า "ฉันอยู่นี่ ลูกของเราจากเราไป..." นับจากนั้นเป็นต้นมา เธอพักอยู่ที่ค่ายพัก ทั้งทำหน้าที่สาธารณะและดูแลสามี เธอให้กำเนิดบุตรอีกสองคน

เมื่อความสงบสุข กลับคืนมา ครอบครัวของป้าและลูกเล็กสองคนก็กลับไปยังบ้านเกิดของปู่ของเธอในตำบลหวิงฮวา อำเภอหวิงฮวนเก่า สร้างบ้านหลังเล็กๆ บนที่ดินของพ่อแม่ และใช้ชีวิตด้วยทรัพยากรที่เหลือจากสงคราม ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งขาดความสามารถในการทำงานมากกว่า 90% ต้องดูแลทั้งครอบครัวและลูกๆ สองคนที่สับสน

ความยากจนไม่ได้ทำให้ป้าฮัวต้องยอมจำนน เธอทำงานรับจ้าง รับจ้างเก็บเกี่ยว และทำงานในไร่ของครอบครัว ต่อมาเมื่อเธอไปตลาดเพื่อหาเลี้ยงชีพ เธอไม่สนใจแดดหรือฝน พายเรือทุกวันเพื่อหาเงินเลี้ยงสามีและลูกๆ ครั้งหนึ่งมีโจรบุกเข้ามาในบ้านและขโมยเฟอร์นิเจอร์ ของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้า และแม้แต่วิทยุ ซึ่งเป็นของมีค่าที่สุดในบ้าน เพื่อนของสามีเธอไป น้ำตาไม่ไหล เธอกลั้นอารมณ์ไว้และพูดเบาๆ ว่า "ของหายหมด แต่หาใหม่ได้ สามีและลูกๆ หายหมดแล้วถึงจะจบ"

คุณเหงียน วัน ฮวง เป็นคนพิการทางสงครามพิเศษ ตาบอดทั้งสองข้าง ป้าฮวาไม่ปล่อยให้สามีรู้สึกด้อยค่า เธอคอยอยู่เคียงข้างให้กำลังใจเขาเสมอ คอยช่วยเหลือเขาทุกวันให้ปรับตัวเข้ากับพื้นที่รอบบ้าน คอยเล่าให้เขาฟังอย่างอดทนเกี่ยวกับเสียงลม เสียงลมในละแวกบ้าน และทุกย่างก้าวของลูกๆ ที่กำลังเติบโต ลูกๆ ค่อยๆ เติบโตขึ้น พี่ชายคนรองมีชีวิต ทางเศรษฐกิจ ที่สุขสบาย มีลูกหลานมากมาย

น้องชายคนเล็กเรียนจบมหาวิทยาลัย ผันตัวมาเป็นนักข่าว และประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ความสำเร็จทุกอย่างล้วนเกิดจากหยาดเหงื่อของแม่ ครั้งนั้นฉันถามป้าว่า "หนูเสียใจไหมที่ไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองไปตลอดชีวิต" ป้าส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน "การได้อยู่กับคนที่คุณรักคือความสุข แล้วการสูญเสียคืออะไร" คำตอบนั้นเปรียบเสมือนปรัชญาชีวิตที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ครอบคลุมชีวิตทั้งหมดของป้าฮวา

ครั้งที่สองที่ฉันเจอป้าคือที่บ้านบนถนน Tran Bach Dang เขต Rach Gia ป้าอาศัยอยู่กับสามี ลูกชายคนเล็ก และภรรยา ถึงแม้ป้าจะอายุเท่าสามี แต่ป้าฮวาก็แข็งแรงและคล่องแคล่วว่องไว ในขณะที่สามีมีสภาพจิตใจไม่มั่นคง ทำอะไรได้หลายอย่าง และต้องพึ่งพาผู้อื่นในทุกกิจกรรม เมื่อเตรียมอาหารเย็นให้ครอบครัว ป้าจะไม่ลืมที่จะทำอาหารอีกจานหนึ่งให้สามีทาน

เธอเล่าเรื่องราวต่างๆ อย่างกระตือรือร้น บางครั้งเล่าอย่างรวดเร็ว บางครั้งเล่าอย่างสงบและเชื่องช้า แต่อารมณ์ขันแบบชาวตะวันตกก็ปรากฏให้เห็นอยู่เสมอ เธอไม่เคยยอมรับแม้แต่ครั้งเดียวว่าชีวิตของเธอยากลำบาก เธอเล่าเพียงเรื่องราวของสามีผู้กล้าหาญและลูกๆ ที่ขยันขันแข็ง จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า "ตอนนั้นฉันค่อนข้างสวย นั่นแหละคือเหตุผลที่เขาตกลงแต่งงานกับฉัน!"

เมื่ออายุมากขึ้น สุขภาพของนายฮวงก็ทรุดโทรมลง ป้าฮวาจึงต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อดูแลเขา หลายคืนที่เขาพลิกตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดและเพ้อคลั่ง เธอจึงอยู่เคียงข้างเขาอย่างเงียบๆ ตลอดทั้งคืนโดยไม่บ่นสักคำ มีคนบอกเธอว่าเธออดทนกับความยากลำบากมาได้อย่างดี เธอเพียงแต่ยิ้ม “ตราบใดที่เขายังอยู่ ฉันก็ยังมีความสุข” ทันทีที่เธอพูดจบ เธอเดินเข้าไปเช็ดหน้าสามีด้วยผ้าขนหนู แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า “คุณหิวไหม ฉันจะเลี้ยงคุณ!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของฉันก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ไม่ใช่เพราะเรื่องราวดีๆ แต่เพราะฉันตระหนักถึงความรักที่ยั่งยืนซึ่งเก็บรักษาไว้ด้วยหัวใจที่ซื่อสัตย์อย่างสุดหัวใจมานานหลายทศวรรษ...

มีคนเคยบอกฉันว่าในภาคใต้ ผู้หญิงเป็นผู้ดูแลบ้าน หมายความว่าพวกเธอต้องดูแลไฟ รักษาความเป็นระเบียบ และรักษาประเพณีของครอบครัว ป้าไห่ฮวาเป็นผู้หญิงแบบนั้น เธอดูแลบ้าน รักษาความอบอุ่นในบ้าน ด้วยความขยันขันแข็ง ความเสียสละ ความอดทน และความรักที่ไม่มีเงื่อนไข เธอไม่ได้ทำอะไรที่ยิ่งใหญ่ แต่เธอทำให้ผู้คนเชื่อในความเมตตา เชื่อในคุณค่าที่ยั่งยืนของความรักและครอบครัว

ในสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป คนอย่างป้าของฉันคือรากฐานที่มั่นคงของความสุขในครอบครัวและความมั่นคงของชุมชน ป้าของฉันชื่อฮัว ชื่อที่ฟังดูอ่อนโยนราวกับผักตบชวา แต่ชีวิตของป้าไม่ได้ล่องลอยไร้จุดหมาย ป้าของฉันหยั่งรากลึกอยู่ในบ้าน อยู่กับสามีตาบอดและลูกๆ ที่พยายามดิ้นรนเพื่อความสำเร็จ

มีดอกไม้อะไรบ้างที่ไม่สดใสแต่ยังคงหอมอยู่ ถ้ามี นั่นก็คือป้าไห่ฮวา

บทความและรูปภาพ: TU LY

ที่มา: https://baoangiang.com.vn/di-hai-hoa-a424944.html