เรื่องสั้น ฤดูกาลปลา

ทินอายุ 30 กว่าปีแล้ว เป็นชาวเมืองแท้ๆ เติบโตในชนบทแต่ห่างไกลจากทุ่งนาและริมฝั่งแม่น้ำมานานกว่า 10 ปี หลังจากดิ้นรนกับชีวิตที่เร่งรีบและแรงกดดันจากการทำงานที่ไม่มีวันสิ้นสุด เขาตัดสินใจลาออกจากงาน ไม่ใช่เพราะความล้มเหลว แต่เพราะถึงเวลาแล้วที่เขาจะไม่ต้องทนกับความรู้สึกเหมือนเครื่องจักรที่ไร้ซึ่งอารมณ์อีกต่อไป ทินขึ้นรถบัสพร้อมกระเป๋าเป้ใบเล็ก สัมภาระเล็กๆ น้อยๆ และหัวที่หนักอึ้งไปด้วยคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ

ทินอายุ 30 กว่าปีแล้ว เป็นชาวเมืองแท้ๆ เติบโตในชนบท แต่ห่างหายจากทุ่งนาและแม่น้ำมานานกว่า 10 ปี หลังจากต่อสู้กับชีวิตที่เร่งรีบและแรงกดดันจากการทำงานมาอย่างยาวนาน เขาจึงตัดสินใจลาออกจากงาน

ไม่ใช่เพราะความล้มเหลว แต่เพราะถึงเวลาแล้วที่เราต้องทนกับความรู้สึกเหมือนเครื่องจักรที่ไร้ซึ่งหน้าที่ ไร้ซึ่งอารมณ์อีกต่อไป ทินขึ้นรถบัสพร้อมกระเป๋าเป้ใบเล็ก สัมภาระเล็กๆ น้อยๆ และหัวที่หนักอึ้งไปด้วยคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ

ภาพประกอบ: TRAN THANG

เรื่องสั้น ฤดูกาลปลา ทิน อายุกว่า 30 ปี เป็นคนเมืองอย่างแท้จริง เติบโตในชนบท แต่ห่างเหินจากทุ่งนาและริมฝั่งแม่น้ำมานานกว่า 10 ปี หลังจากดิ้นรนกับชีวิตที่เร่งรีบและแรงกดดันจากการทำงานที่ไม่มีวันสิ้นสุด เขาตัดสินใจลาออกจากงาน ไม่ใช่เพราะความล้มเหลว แต่เพราะถึงเวลาแล้วที่เขาจะไม่สามารถทนต่อความรู้สึกเหมือนเครื่องจักรที่ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกอีกต่อไป ทินขึ้นรถบัสพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบเล็ก สัมภาระเล็กๆ น้อยๆ และหัวที่หนักอึ้งไปด้วยคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ

บ้านเกิดของเขาอยู่ในเขตชายแดน ซึ่งฤดูน้ำหลากคือฤดูที่ท้องฟ้าและผืนดินเปลี่ยนแปลงไป กลับมาหลังจาก 10 ปี ทันทีที่ลงจากรถ เขาก็ถูกรายล้อมไปด้วยเสียงที่คุ้นเคยและน่าปวดใจ เสียงน้ำไหลผ่านทุ่งนา เสียงกบร้องจิ๊บจ๊อยจากริมคูน้ำ และเสียงลมพัดผ่านดงไผ่เก่าแก่ กลิ่นฉุนของโคลน กลิ่นหญ้าป่าที่เพิ่งถูกน้ำท่วม ล้วนพวยพุ่งเข้ามาราวกับความทรงจำที่พรั่งพรู ฤดูน้ำหลาก ฤดูที่ปลากลับมา เขาเฝ้ารอคอยราวกับเป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็ก ในเวลานั้น ทุกบ่ายวันเวลาที่ต้องลุยน้ำในทุ่งนาเพื่อวางกับดักและดึงอวน เป็นวันที่น่าจดจำที่สุด เรือลำเล็กของลุงบา เพื่อนบ้านเก่าของเขา กำลังถูกผลักออกจากฝั่ง

เมื่อเห็นเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นและหัวเราะเสียงดัง “นั่นทินเหรอ โอ้พระเจ้า ฉันเพิ่งเจอคุณวันนี้เอง!” ทินรู้สึกคอตีบตัน เขาพยักหน้า ยิ้มเบาๆ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก คืนนั้น ขณะที่นั่งอยู่บนเตียงไม้ไผ่หลังบ้านที่คุ้นเคย ได้ยินเสียงแมลงร้องเจื้อยแจ้ว มองพระจันทร์โผล่พ้นเมฆบางๆ หัวใจของเขาสงบลงทันทีเมื่อหวนคิดถึงวันวานในวัยเด็ก ในฤดูน้ำหลาก ปลาไหลทะลักท่วมทุ่งนา เด็กๆ ตื่นเต้นราวกับกำลังเฉลิมฉลอง ปลาลินห์ตัวแรกของฤดู ปลาเพิร์ชสีดำสนิทตัวอ้วนเลื้อยเลื้อยไปตามหญ้าที่ท่วมน้ำ ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อหนังและเลือดของชนบทแห่งนี้ และทินซึ่งอยู่ท่ามกลางช่วงเวลาที่เหนื่อยล้าทางจิตใจในเมือง ก็รู้สึกหัวใจสั่นไหวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงน้ำซัดกระทบพื้นเบาๆ “เมื่อฤดูปลาไหลมาถึง น้ำจะลอยเป็นสีขาวบนทุ่งนา เป็นช่วงเวลาที่หัวใจของผู้คนเต็มไปด้วยความทรงจำที่ไร้ชื่อ…” *** มีสิ่งต่างๆ ในชีวิตที่ผู้คนจะรู้ว่ามีค่าก็ต่อเมื่อพวกเขาได้ก้าวไปไกลจากสิ่งเหล่านั้นมากเกินไป

ดุจกลิ่นโคลนที่เกาะติดนิ้วมือ ดุจความเย็นยะเยือกเมื่อน้ำจากทุ่งนาซึมซาบเข้าสู่ลำไส้ และดุจยามเช้าอันไร้ลมเมื่อพ่อลูกไปวางกับดักร่วมกันในฤดูน้ำหลาก วัยเด็กของทินผ่านพ้นไปบนทุ่งน้ำขาวโพลน กึ่งกลางระหว่างสวรรค์และโลกกับความฝันเล็กๆ ของเขา น้ำจากต้นน้ำไหลเชี่ยวกราก เอ่อล้นทุ่งนา เอ่อล้นตลิ่ง พาปลาแหวกว่ายทวนน้ำมาหาที่วางไข่

ผู้ใหญ่เตรียมกับดัก กับดัก กับดัก และตาข่ายไว้ เด็กๆ ตื่นเต้นที่จะเดินตามพ่อ ลุยน้ำ ดูปลาเล่นน้ำในตาข่าย และโห่ร้องอย่างมีความสุขราวกับได้จับปลามาทั้งฤดูกาล ทินจำได้แม่นว่าทุกปีพ่อจะพักงานเกษตรกรรมไว้ แล้วทำกับดักหลายสิบอันจากตาข่ายไนลอนขอบเหล็กโค้ง จากนั้นทั้งสองก็พาพ่อออกไปที่ทุ่งนาแต่เช้าตรู่ ขณะที่น้ำค้างยังปกคลุมยอดข้าวอยู่ น้ำสูงประมาณเข่า บางครั้งก็สูงถึงสะโพก พ่อเดินนำหน้าสำรวจเส้นทาง ขณะที่ทินเดินตามหลังมาติดๆ มองไปรอบๆ ว่ามีปลาผ่านมาหรือไม่ พ่อมักจะบอกพวกเขาว่า “อย่าเหยียบรูงูน้ำ ระวังสาหร่ายลื่นๆ นะ” พวกเขาลุยน้ำเป็นระยะทางไกลก่อนที่จะเริ่มวางกับดัก โดยวางห่างกันเล็กน้อย หลังจากวางกับดักแล้ว พ่อกับลูกก็กลับบ้านไปพักผ่อนสักหน่อย แล้วตอนเที่ยงก็กลับมาดูกับดัก ทุกครั้งที่ดึงกับดักขึ้น หัวใจของทินก็เต้นแรง ตาข่ายกระตุก มีอะไรบางอย่างกำลังดิ้นรนอยู่ภายใน

เมื่อเห็นลูกปลาลินห์ ปลาเพิร์ชตัวอ้วน และปลาดุกสีเหลืองสดใส พ่อลูกต่างมีความสุขราวกับได้เจอทองคำ ทินจำแววตาของพ่อในตอนนั้นได้ดีที่สุด แววตาเปล่งประกายดุจไฟในยามราตรี ไม่ต้องพูดอะไร แค่มองก็รู้แล้วว่าพ่อมีความสุขแค่ไหน เมื่อเขานำปลากลับบ้าน แม่ก็รับไปทำความสะอาด ปรุงรส แล้วนำไปต้มในหม้อต้มยำรสเปรี้ยวด้วยดอกไม้ป่าที่เก็บมาจากสวน อาหารจานนั้น เวลากิน กลิ่นยังคงติดจมูก รสเปรี้ยวของมะขาม รสหวานของลูกปลาลินห์ กลิ่นหอมจางๆ ของผักชีลาวและผักชีลาว เป็นอาหารพื้นบ้านที่ทำอย่างเรียบง่าย แต่เมื่อไม่อยู่บ้านก็จะคิดถึงมัน บางครั้งเมื่อปลามีปริมาณมากเกินไป แม่ก็จะนำไปตุ๋นในน้ำปลา หรือทอดกรอบกับน้ำปลา มะนาว กระเทียม และพริก ครัวเหล็กลูกฟูกสมัยก่อนไม่เคยขาดเสียงหัวเราะ

ครั้งหนึ่งฝนตกหนัก พ่อลูกกลับบ้านดึก เสื้อผ้าเปียก ผมยุ่งเหยิง แม่ยังคงรออยู่ ตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ส่องแสงจ้าบนใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา พลางถามว่า "พ่อลูกได้ปลาเยอะไหม" ไม่ใช่ถามว่าปลาเยอะไหม แต่ถามว่าเหนื่อย หนาว หิวไหม ในค่ำคืนแห่งฤดูน้ำหลาก ทุกคนในครอบครัวจะมารวมตัวกันรอบโต๊ะอาหาร เสียงฝนที่ตกลงมาเบาๆ นอกหลังคามุงจาก เสียงแม่เทน้ำ เสียงพ่อเล่าเรื่องตลกเกี่ยวกับปลาดุกตัวใหญ่ที่เกือบฉีกปลา เรื่องราวการเดินทางกลางทุ่งนาที่ทำให้ตัวเขาเปื้อนโคลนตั้งแต่หัวจรดเท้า ความทรงจำเล็กๆ แต่ละอย่างเปรียบเสมือนเม็ดตะกอนดิน ก่อร่างสร้างเขื่อนกั้นน้ำอันแข็งแกร่งในใจของติน ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนหรือใช้ชีวิตอย่างไร เขาจะแบกเขื่อนกั้นน้ำนั้นติดตัวไปด้วย เพื่อไม่ให้หัวใจล่องลอยไปในห้วงเวลาแห่งชีวิต ฤดูน้ำหลากไม่เพียงแต่เป็นฤดูที่ปลากลับมาหา หากยังเป็นฤดูแห่งความรักที่เปี่ยมล้นด้วย

ตอนเด็กๆ ทินไม่เห็นอะไรพิเศษ เขาแค่คิดว่ามันเป็นธรรมชาติ พอโตขึ้นและอยู่ไกลบ้าน เขาก็เข้าใจ ปลาแต่ละตัวที่จับได้ในกับดักคือส่วนหนึ่งของความอุตสาหะของพ่อ เป็นอาหารอุ่นๆ ให้แม่ ปลาไม่ใช่แค่อาหาร แต่เป็นความทรงจำ เป็นกาวที่เชื่อมวัยเด็กของฉันกับพ่อแม่และทุ่งนา ครั้งหนึ่งเขาถามแม่ว่า “ทำไมครอบครัวฉันถึงยากจนในตอนนั้น แต่ฉันกลับมีความสุขมาก แม่”

แม่ยิ้มพลางลูบผมเขาเหมือนตอนเด็กๆ “เพราะเราจน เราเลยรักกันมากขึ้นไงลูกชาย” ตินนั่งคิด รู้สึกว่าหัวใจอ่อนล้าเหมือนโคลนใต้ฝ่าเท้าหลังจากน้ำท่วมเมื่อคืน ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา เมืองนี้สอนให้เขารู้จักหาเงิน รู้จักรักษาศักดิ์ศรี และรู้จักใช้ชีวิตอย่างพอเพียง แต่ที่นี่ ท่ามกลางทุ่งนาสีขาวกว้างใหญ่ ในครัวเก่า และเสียงหัวเราะของพ่อ สอนให้เขารู้จักใช้ชีวิตอย่างจริงใจ “ปลาไม่ใช่แค่อาหาร แต่เป็นความทรงจำ กาวที่เชื่อมวัยเด็กของฉันกับพ่อแม่ กับทุ่งนา…” *** ตินออกจากบ้านเกิดเมื่ออายุ 18 ปี พร้อมกับความฝันที่จะเรียนหนังสือและคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่ว่า “ฉันจะเป็นคนดี”

เมื่อมาถึงเมืองใหญ่ เขาก็เหมือนปลาที่ถูกโยนลงไปในลำธารที่ไหลเชี่ยว ตอนแรกไม่คุ้นเคย แต่แล้วก็ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย เขาทำงานให้กับบริษัทสื่อขนาดใหญ่ ทุกวันเร่งรีบ มีโครงการ การประชุม และความสัมพันธ์ ผู้คนที่เข้ามาและออกไป ไม่มีใครจำใครได้นานนัก พ่อของเขาที่ชนบทเรียกหาเป็นครั้งคราว เสียงของเขายังคงอบอุ่นแต่ก็เบาลงเรื่อยๆ “ปลาจะกลับมาอาทิตย์หน้านะลูก กลับมาวางกับดักกับพ่อได้ไหม” ทินลังเลแล้วปฏิเสธ เหตุผลก็ยังคงเดิมเสมอ นั่นคืองานยุ่ง

ยุ่งวุ่นวายราวกับเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมอยู่ทุกวัน ปกปิดของเก่าๆ ข้างในไว้ บางครั้งกลางดึก กลิ่นโคลนจากความทรงจำ เขาเกือบจะโทรกลับบ้านเพื่อบอกว่า "พ่อกำลังรอผมอยู่" แต่แล้วก็หยุด เช้าวันรุ่งขึ้น ยังคงมีการประชุม อีเมล และแผนการที่ยังไม่เสร็จสิ้น ชนบท ปลาลิ้นหมา ตะเกียงน้ำมัน... ราวกับอยู่ใน โลก ที่ห่างไกล มืดมน เหลือเพียงแต่ในฝันยามดึก จากนั้นแม่ของเขาก็จากไป เขากลับบ้านมาเพื่อไว้อาลัยอย่างเงียบงัน งานศพไม่ได้แออัด เพื่อนบ้านเก่าๆ ญาติฝั่งแม่ไม่กี่คน และพ่อของเขา ผอมแห้งและเงียบสงัดราวกับเงา

ทินยืนอยู่หน้าแท่นบูชาของแม่ ร้องไห้ไม่หยุด ไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่เพราะความเจ็บปวดนั้นรุนแรงจนชาไปหมด ตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ทุกครั้งที่แม่เรียกหา แม่ก็จะพูดแค่ว่า "กลับบ้านมากินข้าวเย็นกับแม่นะ" ทินก็ผัดวันประกันพรุ่งอยู่เรื่อย พอถึงบ้าน อาหารก็เย็นหมดแล้ว แม่ก็ไม่นั่งรอเขาหน้าตะเกียงน้ำมันอีกต่อไป นับแต่นั้นมา ทินก็กลับบ้านน้อยลงเรื่อยๆ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะงาน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความกลัว กลัวที่จะเผชิญกับความว่างเปล่าในบ้านที่ไม่มีมือผู้หญิง

กลัวที่จะได้ยินเสียงรองเท้าไม้ของแม่ในความทรงจำแล้วหันกลับไปหาใคร กลัวที่จะเห็นพ่อแก่ตัวลงทุกวัน และเขาก็รู้สึกหมดหนทาง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรนอกจากส่งเงินกลับบ้านเล็กๆ น้อยๆ ทุกเดือน ครั้งนี้ หลังจากผ่านไปเกือบ 2 ปี เขากลับมาไม่ใช่เพราะงานศพ ไม่ใช่เพราะวันครบรอบการเสียชีวิต แต่เพราะเขาเหนื่อย เหนื่อยเกินไป ความวุ่นวายในเมืองดูเหมือนจะกัดกร่อนเขา ค่อยๆ ลบชั้นความทรงจำเกี่ยวกับชนบทที่หลงเหลืออยู่ออกไป พ่อของเขาอยู่คนเดียว บ้านยังคงเหมือนเดิม แต่หลังคามุงจากถูกแทนที่ด้วยแผ่นเหล็กลูกฟูก สวนหลังบ้านไม่มีผักป่าอีกต่อไป แต่มีแถวข้าวโพดที่เพื่อนบ้านปลูกแทน

พ่อไม่ไปทุ่งนาอีกแล้ว หลังของเขาโค้งงอ ขาของเขาเดินช้า ตาของเขาพร่ามัว และการได้ยินของเขาก็ไม่ชัดเจนเหมือนแต่ก่อน เมื่อเห็นทิน เขาก็แค่พยักหน้าและไม่ถามอะไรมาก ดูเหมือนว่าหลังจากรอคอยมาหลายครั้งโดยไม่เห็นเขา คุณพ่อก็ไม่อยากจะมีความหวังอีกต่อไป ในช่วงบ่าย ทินเดินไปที่ทุ่งนา น้ำได้สูงขึ้นจนถึงหาดทรายสีขาว แต่ทุ่งนาไม่แออัดเหมือนเมื่อก่อน เด็กๆ ที่เคยไปวางกับดักและดึงอวน ตอนนี้ก็ไปที่เมืองเพื่อเรียนหนังสือ หรือไม่ก็เดินตามพ่อแม่ไปทำงานในโรงงาน ทุ่งนาหลายแห่งถูกขายให้กับผู้คนเพื่อสร้างฟาร์ม สร้างเขื่อน และเลี้ยงปลาแบบอุตสาหกรรม

ทุ่งนายังคงนิ่งเงียบ ราวกับผู้เฒ่าผู้แก่หยุดเล่าเรื่อง ทินยืนอยู่กลางเขื่อน มองทอดยาวออกไป ฟ้ามืดครึ้ม มีลมพัดเบาๆ ผ่านผืนหญ้า เขาหลับตา พยายามนึกภาพเหตุการณ์เก่าๆ เสียงหัวเราะของพ่อเมื่อจับปลาได้ตัวใหญ่ เสียงแม่ร้องเรียก “ทิน ล้างมือแล้วกินข้าวนะลูก!” แต่ความทรงจำเหล่านั้นกลับพร่าเลือนราวกับฟิล์มบางๆ ปรากฏเป็นเศษเสี้ยว สั่นไหว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหลงทางในบ้านเกิด ไม่ใช่เพราะสถานที่แห่งนี้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก หากแต่เป็นเพราะตัวเขาเองต่างหากที่เปลี่ยนไป

ครั้งหนึ่งเขาเคยหนีจากความยากจน ความสกปรก และชนบท เพื่อมาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ แต่แล้ว ท่ามกลางแสงไฟเมืองที่ไร้ซึ่งที่พึ่งพิง ทินก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เขาขาดไม่ใช่เงินทอง หากแต่เป็นพื้นที่ให้หัวใจได้หวนคืน บางทีชนบทอาจไม่เคยจากเขาไป เพียงแต่เขาทิ้งมันไว้นานเกินไป

-

เช้าวันนั้นดวงอาทิตย์ไม่ร้อนเกินไปมีเพียงเมฆเท่านั้นที่เบาเหมือนควันเหนือดงไม้ไผ่ในตอนท้ายของสวน ดีบุกนั่งอยู่บนบันไดถือกาแฟหนึ่งถ้วยที่ทำจากน้ำเก่าแก่เมื่อเขาได้ยินเสียงของพ่ออยู่ข้างหลังเขา: "วันนี้น้ำกำลังเพิ่มขึ้น ... ทำไมเราไม่ไปที่สนามเพื่อวางกับดักลูกชาย?" ดีบุกหันกลับมาทันใดนั้นก็ลังเล เขามองไปที่พ่อของเขาร่างของเขาเล็กกว่าเมื่อก่อนหมวกรูปกรวยบนหัวของเขาทรุดโทรมในมือของเขาเขาถือตะกร้าพลาสติกเก่าที่มีสีปอกเปลือก ภาพนั้นคุ้นเคยมากจนทำให้หัวใจของเขาปวดเมื่อย กี่ครั้งที่พ่อของเขาเชิญเขาเขาปฏิเสธ ฤดูท่วมหลายครั้งผ่านไปแล้วตอนนี้มีเพียงช่วงนี้เท่านั้น ... และพ่อของเขาก็รออยู่เงียบ ๆ

เขาพยักหน้า ไม่มีอะไรเพิ่มเติม แค่พยักหน้า แต่มันมี“ ขอโทษ” นับพันที่เขาไม่เคยพูด พ่อไม่ได้หัวเราะออกมาดัง ๆ เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยบางสิ่งบางอย่างเช่นถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขาข้ามถนนหมู่บ้านเก่าตอนนี้ปูด้วยหินด้วยหญ้าป่ายังคงเติบโตทั้งสองด้าน เมื่อพวกเขามาถึงขอบของทุ่งหญ้าดีบุกกลิ่นของโคลนเล็ก ๆ กลิ่นของความทรงจำที่เขาคิดว่าเขาสูญเสียไปหลายปี น้ำเป็นสีขาวบนทุ่งหญ้าลมเย็นและนกโดดเดี่ยวก็ร้องเจี๊ยก ๆ บนตาข้าวที่เพิ่งงอกหลังจากน้ำท่วม ทุ่งเก่ายังคงอยู่ที่นั่นยกเว้นว่าไม่มีเด็กเชียร์และดึงอวนตกปลาอีกต่อไปมีเพียงสองร่างที่เดินช้าๆกลางทะเลน้ำส่องแสงในแสงแดด

พ่อลดกับดักแต่ละอันลงไปในน้ำมือของเขาช้า แต่มั่นคง ดีบุกตามมาอีกครั้งเพื่อเรียนรู้การเคลื่อนไหวเก่าแต่ละครั้ง ในอดีตมันเป็นพ่อของเขาที่สอนเขาถึงวิธีการวางกับดักดาวน์สตรีมวิธีมองน้ำเพื่อรู้ว่าปลามักจะผ่านไปที่ไหน ตอนนี้มันยังคงเป็นพ่อของเขา แต่ผมของเขาก็เกรย์เสียงของเขาลึกลงไปและแต่ละขั้นตอนแสดงสัญญาณของเวลา เมื่อตรวจสอบกับดักความรู้สึกที่คุ้นเคยของความตื่นเต้นก็กลับมาทันที ทุกครั้งที่เขาดึงกับดักขึ้นตาของดีบุกจะสว่างขึ้นเหมือนเด็กหัวใจของเขาเต้นแรง เมื่อเขาเห็นปลา Linh ดิ้นรนอยู่ข้างในเขาหัวเราะหัวเราะที่ไม่ดัง แต่ชัดเจน มือของเขาขุดลึกเข้าไปในโคลนจับปลาดุกอ้วนจำได้เมื่อเขายังเด็กเขาถูกหนามด้วยหนามเลือดออก แต่ก็ยังหลงใหล

ความสุขดั้งเดิมนั้นไม่เคยหายไปมันแค่นอนอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวเขารอให้วันตื่นขึ้นมา พ่อยืนอยู่ข้างหลังเขามองเขาดวงตาของเขาอ่อนโยน เขาไม่ได้จับปลาจำนวนมากและไม่ได้พูดอะไรมาก เฉพาะเมื่อพวกเขาทั้งสองนั่งลงเพื่อพักผ่อนบนขอบของสนามเขาค่อยๆพูดว่า: "ปลาจำนวนมากไม่ดีเท่าความสุข ... กลับมาหาฉันในครั้งนี้ก็เพียงพอแล้ว" ดีบุกหันไปมองพ่อของเขา เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะแสงแดดโดยตรงหรืออย่างอื่นที่ดวงตาของเขากำลังกัด ประโยคเบา ๆ แต่มันทำให้เขาหายใจไม่ออก เป็นเวลานานเขาคิดว่าเขายุ่งเขาโตขึ้นเขามีเหตุผลที่จะไปไกล แต่บางทีพ่อของเขาไม่เคยต้องการอะไรมากกว่าเขากลับมาไปกับเขาที่สนามยิ้มให้เขาเหมือนในสมัยก่อน

สนามนั้นเงียบมีเพียงเสียงของนกและลมพัดผ่านพุ่มไม้ ในช่วงกลางทุ่งว่างเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมาดีบุกรู้สึกเหมือนเด็กชายตัวเล็ก ๆ อีกครั้งลุยกับพ่อของเขาในฤดูท่วมผมของเขาเปียกด้วยเหงื่อมือของเขาถือตะกร้าปลาปากของเขาพูดและหัวเราะอยู่ตลอดเวลา และที่สำคัญที่สุดเขารู้สึกเหมือนเขายังคงเป็นของสถานที่แห่งนี้ ไม่ใช่เพราะทุ่งนาไม่ใช่เพราะปลา Linh หรือสะพานลิง แต่เพราะยังมีใครบางคนเดินอยู่ข้างเขาเงียบ ๆ ช้า แต่ไม่เคยจากไป

-

ดีบุกได้วางแผนที่จะกลับมาเพียงไม่กี่วัน แต่หลังจากวันนั้นของการตกปลากับพ่อของเขาเขาก็อยู่อีกต่อไป จากนั้นอีกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ไม่ได้นับอีกต่อไป เวลาผ่านไปอย่างช้าๆในชนบทเช่นน้ำที่ไหลช้ากว่าหญ้าป่า ไม่มีใครรีบเร่งเขาไม่มีใครต้องการให้เขากลายเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม เขาเป็นเพียงตัวเขาเองลูกชายของโคลนของปลา Linh ตัวแรกของฤดูกาลและเสียงของกบที่หลุดออกมาในคูน้ำตอนกลางคืน เขาช่วยพ่อของเขาซ่อมแซมกระท่อมเก่าในทุ่งนาซึ่งเขาเคยแขวนเปลญวนเพื่อนอนตอนเที่ยงฟังสายลมเย็น ๆ พัดผ่านแถวของต้นไมร์เทิล

กระท่อมตอนนี้เน่าเสียหลังคารั่วไม้ไผ่ก็เน่าเสีย แต่เมื่อเขาสร้างเสาแต่ละเสาใหม่กำแพงใบไม้แต่ละอันเขารู้สึกเหมือนเขากำลังสร้างส่วนหนึ่งของวัยเด็กที่แตกสลายของเขา จากนั้นเขาก็เติมผักที่อยู่ด้านหลังบ้านสีเขียวมัสตาร์ดลูกผักชีเวียดนามผักชีเวียดนาม ... มาตุภูมิยังคงอุดมสมบูรณ์เพียงแค่ต้องการใครสักคนที่จะโค้งงอและดูแลมัน ในตอนบ่ายดีบุกไปเยี่ยมนาง Tu เพื่อนบ้านของเขาซึ่งเคยให้มันฝรั่งหวานย่างเมื่อเขายังเด็ก เขาไปที่บ้านของลุง Ba ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับเด็ก ๆ ที่ไปเมืองเพื่อทำงานให้กับ บริษัท บางคนเป็นคนงานในโรงงานบางคนเป็นคนขับรถแท็กซี่มอเตอร์ไซค์ เขาพยักหน้า, เทชา, หัวใจของเขาสั่นคลอนราวกับว่าเขาเพิ่งประกอบเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเขาที่เขาเคยสูญเสีย

อยู่มาวันหนึ่งฝนตกอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เช้า ดีบุกคลำเข้าไปในห้องครัวตามความทรงจำของเขาในการทำอาหารเหมือนเมื่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ซุปเปรี้ยวกับปลา linh และความรุ่งโรจน์ตอนเช้าป่า คอนทอดกรอบกับน้ำปลามะนาวกระเทียมและพริก กลิ่นหอมที่ไหลออกมาจากห้องครัวเก่า ๆ ซึมซับผนังและเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมใส่ พ่อของเขานั่งและกินอย่างช้าๆหยิบแต่ละชิ้นราวกับกลัวที่จะทำลายความทรงจำของเขา จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองดวงตาของเขาแดง:“ มันมีกลิ่นเหมือนการทำอาหารของแม่ของคุณ…ย้อนกลับไปเมื่อเธอปรุงมันฉันสามารถกินสามชามได้”

ดีบุกยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงแค่นั่งอยู่ตรงข้ามพ่อของเขาในช่วงกลางของมื้ออาหารในชนบทที่เรียบง่าย แต่รู้สึกอิ่มจนไม่สามารถหายใจได้อย่างรวดเร็ว ในคืนที่เขาพักเขาหยิบปากกาและกระดาษออกมาและนั่งบนบันได การเขียน. ไม่ใช่สำหรับการทำงานไม่ใช่สำหรับลูกค้าไม่ใช่สำหรับคำขอใด ๆ เพื่อตัวเขาเอง สำหรับพ่อของเขา สำหรับแม่ของเขา สำหรับวันเก่า ๆ ที่ผ่านไป แต่ก็ยังคงดังก้องอยู่ในใจของเขาเหมือนเสียงของการซัดน้ำที่ชายฝั่ง:“ ฤดูปลา” นั่นคือชื่อที่เขามอบให้กับบันทึกความทรงจำแรกของเขาไม่ใช่ดอกไม้ไม่เศร้า เพียงแค่ชิ้นส่วนในวัยเด็กของเขารวมกันปลาแต่ละตัวที่ติดอยู่ในกับดักทุกคืนได้ยินแม่ของเขาไอของเขานอกเตียงไม้ไผ่เสียงของพ่อแต่ละคนสะท้อนในทุ่งกว้างใหญ่

ขณะที่เขาเขียนเขารู้สึกว่าหัวใจของเขาสงบลง การเขียนราวกับว่าจะรักษาฤดูกาลน้ำท่วมในฤดูกาลที่ผ่านมาเขาสามารถไปวางกับดักกับพ่อของเขายังคงได้กลิ่นเกาะทอดสีทองในครัวที่แม่ของเขาเคยยืน ต่อมาเขาอาจจากไปกลับไปที่เมืองกลับไปใช้ชีวิตที่คึกคักที่เขาเลือก แต่เขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันออกไปอย่างสมบูรณ์ เพราะบ้านเกิดของเขาไม่ได้รั้งเขาไว้ด้วยเชือก แต่ด้วยความทรงจำที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิต มันอยู่ในกลิ่นของโคลนที่เพิ่มขึ้นหลังจากฝนตก มันอยู่ในสายตาของพ่อเมื่อเขาวางกับดัก มันอยู่ในเสียงของการซัดน้ำที่ชายฝั่งตอนดึก และลึกลงไปในทุก ๆ บรรทัดที่เขาเขียนจากมุมเล็ก ๆ ตรงกลางสนามซึ่งเขาสามารถเป็นเด็กได้อีกครั้งที่เขาอยู่ "ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนในตัวฉันฤดูปลาน้ำท่วมจะไม่แห้ง"

บ้านเกิดของเขาอยู่ในพื้นที่ชายแดนซึ่งฤดูอุทกภัยเป็นช่วงเวลาที่ท้องฟ้าและโลกเปลี่ยนไป กลับมาหลังจาก 10 ปีทันทีที่เขาออกจากรถเขาถูกล้อมรอบไปด้วยเสียงที่คุ้นเคยซึ่งทำให้หัวใจของเขาปวดเมื่อย: เสียงน้ำไหลผ่านทุ่งนาเสียงของกบร้องเจี๊ยก ๆ จากขอบของคูน้ำ กลิ่นของโคลนฉุนกลิ่นของหญ้าป่าที่เพิ่งถูกน้ำท่วมทุกคนรีบพุ่งเข้าหาความทรงจำ ฤดูท่วมฤดูกาลที่ปลากลับมาเขาตั้งตารอคอยเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของเขา ในเวลานั้นทุกช่วงบ่ายลุยทุ่งเพื่อวางกับดักและดึงอวนเป็นวันที่น่าจดจำที่สุด

เรือลำเล็กของลุง Ba เพื่อนบ้านเก่าถูกผลักออกไปจากฝั่ง เมื่อเขาเห็นเขาดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็หัวเราะดัง ๆ :“ นั่นคือคุณดีบุกโอ้พระเจ้าฉันเพิ่งเห็นคุณวันนี้!” ดีบุกรู้สึกว่าคอของเขากระชับ เขาพยักหน้าและยิ้มเล็กน้อย แต่ข้างในเขาเป็นคลื่นของอารมณ์ที่ซ่อนอยู่

เย็นวันนั้นนั่งอยู่บนเตียงไม้ไผ่ที่คุ้นเคยด้านหลังบ้านเขาฟังเสียงร้องของแมลงดูดวงจันทร์โผล่ออกมาจากด้านหลังเมฆบาง ๆ ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เงียบลงเมื่อเขาจำวันวัยเด็กของเขาได้ ในช่วงฤดูท่วมปลาน้ำท่วมทุ่งเด็ก ๆ รู้สึกตื่นเต้นราวกับว่าพวกเขากำลังฉลองเทศกาล ปลา Linh ตัวแรกของฤดูกาล, ไขมัน, สีดำดำ, ลื่นไหลผ่านกกที่ถูกน้ำท่วมล้วนเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อหนังและเลือดของชนบทนั้น และดีบุกในท่ามกลางวันที่มีจิตใจที่ระบายน้ำในเมืองทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นเทาเมื่อเขาได้ยินเสียงน้ำเบา ๆ ซัดเข้ากับพื้น
“ เมื่อฤดูปลามาถึงน้ำก็ขึ้นและครอบคลุมทุ่งนาก็เป็นเวลาที่หัวใจของผู้คนเต็มไปด้วยความทรงจำที่ไม่มีชื่อ…”

-
มีสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตที่เรารู้ตัวว่ามีค่ามากเมื่อมีคนไปไกลเกินไป เหมือนกลิ่นของโคลนยึดติดกับนิ้ว เหมือนความรู้สึกเย็นเมื่อน้ำจากทุ่งนาซึมเข้าไปในลำไส้ และเหมือนตอนเช้าที่ไม่มีลมเมื่อพ่อและลูกชายออกไปด้วยกันเพื่อวางกับดักในช่วงกลางฤดูท่วม
วัยเด็กของดีบุกผ่านทุ่งน้ำสีขาวครึ่งทางระหว่างสวรรค์และโลกและความฝันเล็ก ๆ ของเขา น้ำจากต้นน้ำไหลลงมาทุ่งนาและธนาคารที่ไหลล้นให้ปลาว่ายน้ำต้นน้ำเพื่อค้นหาสถานที่ที่จะวางไข่ ผู้ใหญ่เตรียมกับดักกับดักดักและอวน เด็ก ๆ รู้สึกตื่นเต้นที่จะติดตามพ่อของพวกเขาลุยน้ำในน้ำดูปลากระเด็นในอวนและให้กำลังใจราวกับว่าพวกเขาจับความสุขตลอดทั้งฤดูกาล
ดีบุกจำได้อย่างชัดเจนว่าทุก ๆ ปีพ่อของเขาวางงานทำฟาร์มของเขาเพื่อทำกับดักหลายสิบตัวจากอวนไนล่อนและขอบเหล็กโค้ง จากนั้นพวกเขาสองคนจะพาเขาออกไปที่ทุ่งในตอนเช้าเมื่อน้ำค้างยังคงแขวนอยู่เหนือการยิงข้าว น้ำลึกเข่าบางครั้งเอวลึกพ่อของเขาเดินไปข้างหน้าเพื่อสำรวจทางเดินในขณะที่ดีบุกตามมามองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีปลาใด ๆ ผ่านไปหรือไม่ พ่อของเขามักจะบอกเขาว่า“ อย่าเหยียบหลุมงูน้ำระวังที่มีสาหร่ายลื่นลูกชาย”

พวกเขาเดินไปไกลก่อนที่จะเริ่มจับกับดักแต่ละอันห่างกัน หลังจากตั้งกับดักพ่อและลูกชายก็กลับบ้านเพื่อพักผ่อนสักพักแล้วกลับไปเยี่ยมกับดักตอนเที่ยง ทุกครั้งที่พวกเขาดึงกับดักหัวใจของดีบุกก็ทุบ ตาข่ายส่ายมีบางอย่างกำลังบิดตัวอยู่ข้างใน เมื่อพวกเขาเห็นปลา Linh ทารก, คอนไขมันและปลาดุกทองคำติดอยู่ในกับดักพ่อและลูกชายก็มีความสุขราวกับว่าพวกเขาพบทองคำ ดีบุกจำภาพส่วนใหญ่ในสายตาของพ่อในขณะนั้น - ส่องแสงเหมือนไฟในตอนกลางคืน ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลยแค่มองเขาคุณสามารถบอกได้ว่าเขามีความสุขแค่ไหน

เมื่อปลาถูกนำกลับบ้านแม่ของฉันก็เอามันทำความสะอาดอย่างรวดเร็วปรุงรสแล้ววางไว้บนเตาเพื่อปรุงซุปเปรี้ยวด้วยดอกไม้ป่าที่เลือกจากสวน อาหารจานนั้นฉันยังจำกลิ่นเมื่อฉันโตขึ้น ความเปรี้ยวของมะขาม, ความหวานของปลา Linh หนุ่ม, กลิ่นจาง ๆ ของผักชีเวียดนามและผักชีเวียดนาม จานเรียบง่ายปรุงสุกเพียง แต่เมื่อฉันไม่อยู่ฉันก็คิดถึงมัน บางครั้งมีปลามากเกินไปแม่ของฉันจะสตูว์ในน้ำปลาหรือทอดกรอบและจุ่มลงในน้ำปลาด้วยมะนาวกระเทียมและพริก ห้องครัวทำจากเหล็กลูกฟูกเก่า แต่ไม่เคยขาดเสียงหัวเราะ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฝนตกอย่างหนักพ่อของฉันและฉันกลับบ้านสายเสื้อผ้าของเราเปียกโชกผมของเรายุ่ง แม่ของฉันยังคงนั่งและรอน้ำมันโคมไฟส่องสว่างบนใบหน้าของเธอเบา ๆ ถามว่า: "คุณได้รับมากพ่อและลูกชายหรือไม่?"

อย่าถามว่ามีปลาจำนวนมากหรือไม่ แต่ถามว่าคุณเหนื่อยเย็นหรือหิว
ในช่วงเย็นของฤดูท่วมทั้งครอบครัวรวมตัวกันรอบโต๊ะอาหารเย็น เสียงของฝนตกลงมาเบา ๆ นอกหลังคามุงจากเสียงแม่เทน้ำเสียงของพ่อเล่าเรื่องตลกเกี่ยวกับปลาดุกขนาดใหญ่ที่เกือบจะฉีกหม้อเกี่ยวกับการเดินทางกลางทุ่งที่ทำให้เขาปกคลุมด้วยโคลนตั้งแต่หัวจรดเท้า ความทรงจำเล็ก ๆ แต่ละอันเช่นเม็ดลุ่มน้ำมีส่วนทำให้เกิดความทรงจำที่มั่นคงในใจของดีบุก ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนหรือเขาอาศัยอยู่อย่างไรเขาก็จะพกรถเข็นตัวนั้นไปกับเขาเพื่อป้องกันไม่ให้หัวใจของเขาล่องลอยไปในชีวิต

ฤดูอุทกภัยไม่เพียง แต่ฤดูกาลของปลากลับมาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงฤดูกาลแห่งความรักที่ล้น เมื่อเขายังเด็กดีบุกไม่เห็นอะไรเป็นพิเศษเขาแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อเติบโตขึ้นมาไกลจากบ้านเขาเข้าใจ ปลาแต่ละตัวที่ถูกน้ำท่วมเป็นส่วนหนึ่งของการทำงานหนักของพ่อของเขาซึ่งเป็นอาหารที่อบอุ่นสำหรับแม่ของเขา ปลาไม่เพียง แต่เป็นอาหาร แต่ยังเป็นความทรงจำกาวที่ผูกมัดวัยเด็กของฉันกับพ่อแม่และทุ่งนาของฉัน
เมื่อเขาถามแม่ของเขา: "ทำไมฉันถึงรู้สึกมีความสุขมากเมื่อครอบครัวของเรายากจนตอนนั้นแม่?" แม่ของเขายิ้มและลูบผมเหมือนตอนที่เขายังเป็นเด็ก:

"เพราะเรายากจนเรารักกันมากขึ้นลูกของฉัน"
ดีบุกนั่งและจำได้ว่ารู้สึกว่าหัวใจของเขานุ่มเหมือนโคลนใต้ฝ่าเท้าของเขาหลังจากคืนน้ำท่วม เมืองได้สอนให้เขารู้วิธีสร้างรายได้วิธีรักษาศักดิ์ศรีของเขาวิธีการใช้ชีวิตอย่างรวดเร็ว แต่เพียงที่นี่ในช่วงกลางของทุ่งสีขาวอันกว้างใหญ่ในห้องครัวเก่าและเสียงหัวเราะของพ่อได้สอนให้เขารู้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมาได้อย่างไร

“ ปลาไม่เพียง แต่เป็นอาหาร แต่ยังเป็นความทรงจำกาวที่ผูกมัดวัยเด็กของฉันกับพ่อแม่ของฉันด้วยทุ่งนา…”

-
ดีบุกออกจากบ้านเกิดของเขาเมื่ออายุ 18 ปีถือความฝันในการศึกษาและสัญญากับพ่อแม่ของเขา:“ ฉันจะกลายเป็นคนที่มีประโยชน์” เมื่อมาถึงเมืองเขาก็เหมือนปลาที่ถูกโยนลงไปในลำธารที่รีบเร่งในตอนแรกที่ไม่คุ้นเคยจากนั้นก็ลอยไปตามรอยสะท้อน หลังจากสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเขาทำงานให้กับ บริษัท สื่อขนาดใหญ่ ทุกวันเป็นเรื่องเร่งรีบด้วยโครงการการประชุมและความสัมพันธ์ผู้คนที่มาและไปไม่มีใครจำใครได้นาน
พ่อในชนบทที่ถูกเรียกเป็นครั้งคราวเสียงของเขายังอบอุ่น แต่ได้รับความนุ่มนวล:“ ปลาจะกลับมาในสัปดาห์หน้าลูกชายคุณจะกลับมาและวางกับดักกับฉันไหม” ดีบุกลังเลแล้วปฏิเสธ เหตุผลก็เหมือนกันเสมอ: ไม่ว่าง

ยุ่งเหมือนเสื้อที่เขาสวมใส่ทุกวันปิดสิ่งเก่า ๆ ไว้ข้างใน บางครั้งในช่วงกลางดึกดมโคลนจากความทรงจำเขาเกือบจะเรียกบ้านให้พูดว่า "ฉันกำลังรอคุณอยู่" แต่ก็หยุด เช้าวันรุ่งขึ้นยังมีการประชุมอีเมลและแผนการที่ยังไม่เสร็จ ชนบท, ปลาลินห์, ตะเกียงน้ำมัน ... ดูเหมือนจะอยู่ในโลกที่อยู่ห่างไกลสลัวมากเหลืออยู่ในความฝันตอนดึกเท่านั้น
จากนั้นแม่เสียชีวิต

เขากลับบ้านเพื่อโศกเศร้าในความเงียบ งานศพไม่แออัด เพื่อนบ้านเก่าแก่ญาติสองสามคนที่อยู่ข้างแม่ของเขาและพ่อของเขาผอมและเงียบเหมือนเงา ดีบุกยืนอยู่หน้าแท่นบูชาของแม่ แต่ไม่สามารถร้องไห้ได้ ไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่เพราะความเจ็บปวดนั้นยอดเยี่ยมมากจนเขามึนงง เมื่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ทุกครั้งที่เธอโทรมาเธอก็แค่พูดว่า: "กลับบ้านและทานอาหารเย็นกับฉันลูกชาย" ดีบุกเก็บมันไว้ เมื่อเขากลับมาอาหารก็หนาวและแม่ของเขาไม่ได้นั่งข้างตะเกียงน้ำมันอีกต่อไป

จากนั้นดีบุกกลับมาน้อยลง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะงานส่วนหนึ่งเป็นเพราะความกลัว กลัวที่จะเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าของบ้านโดยไม่มีมือของผู้หญิง กลัวที่จะได้ยินเสียงของการอุดตันของแม่ในความทรงจำของเขา แต่หันกลับไปดูไม่มีใคร กลัวที่จะเห็นพ่อของเขาเติบโตขึ้นทุกวันในขณะที่เขารู้สึกหมดหนทางไม่รู้ว่าจะทำอะไรนอกจากส่งเงินกลับบ้านเล็กน้อยทุกเดือน

คราวนี้หลังจากผ่านไปเกือบ 2 ปีเขาก็ไม่ได้กลับมาเพราะการไว้ทุกข์ไม่ใช่เพราะวันครบรอบความตาย แต่เป็นเพราะเขาเหนื่อย เหนื่อยเกินไป ความเร่งรีบและคึกคักของเมืองดูเหมือนจะกัดเซาะเขาค่อยๆลบชั้นที่เหลือของความทรงจำแบบชนบท

พ่อตอนนี้อาศัยอยู่คนเดียว บ้านยังคงเหมือนเดิม แต่หลังคามุงจากถูกแทนที่ด้วยเหล็กลูกฟูก สวนหลังบ้านไม่มีผักป่าอีกต่อไป แต่มีข้าวโพดที่ปลูกโดยเพื่อนบ้านไม่กี่แถว พ่อไม่ไปที่ทุ่งนาอีกต่อไป หลังของเขางอขาของเขาเดินช้าๆดวงตาของเขาสลัวและการได้ยินของเขาไม่ชัดเจนเหมือนก่อน เมื่อเขาเห็นดีบุกเขาก็พยักหน้าและไม่ถามอะไรมาก ดูเหมือนว่าหลังจากรอมานานโดยไม่ได้เห็นเขาพ่อไม่ต้องการหวังอีกต่อไป

ในตอนบ่ายดีบุกเดินไปที่ทุ่งนา น้ำขึ้นสู่พื้นผิว แต่ทุ่งนาไม่แออัดเหมือนที่เคยเป็น เด็ก ๆ ที่เคยไปตกปลาและดึงอวนไปที่เมืองเพื่อศึกษาหรือติดตามพ่อแม่ของพวกเขาเพื่อทำงานในโรงงาน หลายทุ่งถูกขายให้กับผู้ที่สร้างฟาร์มสร้างเขื่อนและเลี้ยงปลา ทุ่งยังคงอยู่ที่นั่น แต่เงียบ ราวกับว่าคนชราหยุดเล่าเรื่อง

ดีบุกยืนอยู่ตรงกลางของเขื่อนมองไปที่ระยะไกล ท้องฟ้ามืด มีลมเบา ๆ ผิวปากผ่านหญ้า เขาหลับตาพยายามจินตนาการถึงฉากเก่า ๆ : เสียงหัวเราะของพ่อเมื่อเขาจับปลาขนาดใหญ่เสียงแม่ของเขาเรียกว่า: "ดีบุกล้างมือและกิน!" แต่ความทรงจำเป็นเหมือนภาพยนตร์เบลอปรากฏในชิ้นส่วนเท่านั้น ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหลงทางในสถานที่ที่เขาเกิด
ไม่ใช่ว่าสถานที่แห่งนี้เปลี่ยนไปมากเกินไป มันคือคุณเปลี่ยนไป

ครั้งหนึ่งเขาวิ่งหนีจากความยากจนสิ่งสกปรกและชนบทที่จะกลายเป็นคนในเมือง แต่หลังจากนั้นทั้งหมดท่ามกลางแสงไฟในเมืองที่ไม่มีที่ใดที่จะพึ่งพาดีบุกตระหนักว่าสิ่งที่เขาขาดไม่ใช่เงิน แต่เป็นสถานที่สำหรับหัวใจของเขาที่จะกลับไป
บางทีชนบทไม่เคยทิ้งเขาไป เป็นเพียงว่าเขาทิ้งมันไว้นานเกินไป

-

เช้าวันนั้นดวงอาทิตย์ไม่ร้อนเกินไปมีเพียงเมฆเท่านั้นที่เบาเหมือนควันแขวนอยู่เหนือป่าไม้ไผ่ในตอนท้ายของสวน ดีบุกกำลังนั่งอยู่บนบันไดถือกาแฟหนึ่งถ้วยที่ทำด้วยน้ำดีเมื่อเขาได้ยินเสียงของพ่ออยู่ข้างหลังเขา:

“ วันนี้น้ำสูง ... ทำไมเราไม่ออกไปที่สนามและตั้งกับดักบางอย่าง”
ดีบุกหันกลับมาลังเล เขามองไปที่พ่อของเขาร่างของเขาเล็กกว่าเดิมหมวกกรวยบนหัวของเขาด้วยปีกที่สวมใส่ถือตะกร้าพลาสติกเก่าที่มีสีลอก ภาพนั้นคุ้นเคยมากจนทำให้หัวใจของเขาปวดเมื่อย กี่ครั้งที่พ่อของเขาเชิญเขาเขาปฏิเสธ ฤดูท่วมหลายครั้งผ่านไปแล้วตอนนี้มีเพียงช่วงนี้เท่านั้น ... และพ่อของเขาก็รออยู่เงียบ ๆ
เขาพยักหน้า

ไม่มีอะไรพูดอีกแล้ว มีเพียงพยักหน้า แต่มันมี“ ขอโทษ” หนึ่งพันที่เขาไม่เคยพูด พ่อไม่ได้หัวเราะออกมาดัง ๆ เพียงแค่พยักหน้ากลับมาเล็กน้อยดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยบางสิ่งบางอย่างเช่นถอนหายใจด้วยความโล่งอก

พวกเขาข้ามถนนหมู่บ้านเก่าตอนนี้ปูด้วยหินด้วยหญ้าป่ายังคงเติบโตทั้งสองด้าน เมื่อพวกเขามาถึงขอบของสนามดีบุกได้กลิ่นของโคลนเล็ก ๆ กลิ่นของความทรงจำที่เขาคิดว่าหายไปหลายปี น้ำเป็นสีขาวบนทุ่งหญ้าลมเย็นและนกโดดเดี่ยวก็ร้องเจี๊ยก ๆ บนตาข้าวที่เพิ่งงอกหลังจากน้ำท่วม ทุ่งเก่ายังคงอยู่ที่นั่นยกเว้นว่าไม่มีเด็กเชียร์และดึงอวนตกปลาอีกต่อไปมีเพียงสองร่างที่เดินช้าๆกลางทะเลน้ำส่องแสงในแสงแดด

พ่อลดกับดักแต่ละอันลงไปในน้ำอย่างช้าๆ แต่แน่นหนา ดีบุกตามมาอีกครั้งเพื่อเรียนรู้การเคลื่อนไหวเก่าแต่ละครั้ง ในอดีตมันเป็นพ่อที่สอนเขาถึงวิธีการวางกับดักดาวน์สตรีมวิธีมองน้ำเพื่อรู้ว่าปลามักจะผ่านไปที่ไหน ตอนนี้มันยังคงเป็นพ่อ แต่ผมของเขาก็เกรย์เสียงของเขาลึกลงไปและแต่ละขั้นตอนแสดงสัญญาณของเวลา

ในขณะที่สำรวจกับดักความรู้สึกที่คุ้นเคยของความตื่นเต้นก็กลับมาทันที ทุกครั้งที่เขาดึงกับดักขึ้นตาของดีบุกจะสว่างขึ้นเหมือนเด็กหัวใจของเขาเต้นแรง เมื่อเขาเห็นปลา Linh บิดตัวไปข้างในเขาหัวเราะหัวเราะที่ไม่ดัง แต่ชัดเจน เขาขุดลึกเข้าไปในโคลนและจับปลาดุกไขมันจำได้เมื่อเขายังเป็นเด็กเขาถูกหนามด้วยหนามเลือดออก แต่ก็ยังหลงใหล ความสุขดั้งเดิมนั้นไม่เคยหายไปมันแค่นอนอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวเขารอให้วันตื่นขึ้นมา

พ่อยืนอยู่ข้างหลังเฝ้าดูเขาก้มลงไปหาปลาดวงตาของเขาอ่อนโยน เขาไม่ได้จับปลาจำนวนมากและไม่ได้พูดอะไรมาก เฉพาะเมื่อพวกเขาทั้งสองนั่งลงเพื่อพักผ่อนที่ขอบของทุ่งข้าวเขาก็ค่อยๆพูดอย่างช้าๆ:
“ การมีปลาจำนวนมากไม่ดีเท่าความสนุกสนาน ... กลับมาหาพ่อในครั้งนี้ก็เพียงพอแล้ว”

ดีบุกหันไปมองพ่อของเขา เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะแสงแดดโดยตรงหรืออย่างอื่นที่ทำให้ตาของเขาต่อย ประโยคเบา ๆ แต่มันทำให้เขาหายใจไม่ออก เป็นเวลานานเขาคิดว่าเขายุ่งเขาโตขึ้นเขามีเหตุผลที่จะไปไกล แต่บางทีพ่อของเขาไม่เคยต้องการอะไรมากกว่าเขากลับบ้านครั้งเดียวไปกับเขาไปที่ทุ่งนาครั้งหนึ่งยิ้มให้เขาเหมือนในสมัยก่อน
สนามเงียบยกเว้นเสียงนกและลมพัดผ่านพุ่มไม้

ในช่วงกลางของทุ่งว่างเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมาดีบุกรู้สึกเหมือนเด็กชายตัวเล็ก ๆ อีกครั้งลุยกับพ่อของเขาในช่วงฤดูท่วมผมของเขาเปียกด้วยเหงื่อมือของเขาถือตะกร้าปลาปากของเขาพูดและหัวเราะอยู่ตลอดเวลา และที่สำคัญที่สุดเขารู้สึกเหมือนยังอยู่ที่นี่

ไม่ใช่เพราะทุ่งข้าวไม่ใช่เพราะปลา Linh หรือสะพานลิง แต่เป็นเพราะยังมีคนเดินอยู่ข้างเขาเงียบ ๆ ช้า แต่ไม่เคยจากไป

-

ดีบุกได้วางแผนที่จะกลับมาเพียงไม่กี่วัน แต่หลังจากวันนั้นของการตกปลากับพ่อของเขาเขาก็อยู่อีกต่อไป จากนั้นอีกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ไม่ได้นับอีกต่อไป เวลาผ่านไปอย่างช้าๆในชนบทเช่นน้ำที่ไหลช้ากว่าหญ้าป่า ไม่มีใครรีบเร่งเขาไม่มีใครต้องการให้เขากลายเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม เขาเป็นเพียงตัวเขาเองลูกชายของโคลนของปลา Linh ตัวแรกของฤดูกาลและเสียงร้องของกบในคูน้ำ

เขาช่วยพ่อของเขาซ่อมแซมกระท่อมเก่าในทุ่งนาซึ่งเขาเคยแขวนเปลญวนเพื่อนอนตอนเที่ยงฟังสายลมเย็น ๆ พัดผ่านแถวของต้นไมร์เทิล กระท่อมตอนนี้ทรุดโทรมหลังคารั่วไหลไม้ไผ่ก็เน่าเสีย แต่เมื่อเขาสร้างเสาแต่ละเสาและผนังแต่ละใบเขารู้สึกเหมือนเขากำลังสร้างส่วนหนึ่งของวัยเด็กที่แตกสลายของเขา จากนั้นเขาก็ปลูกผักด้านหลังบ้านสีเขียวมัสตาร์ดลูกผักชีเวียดนามผักชีเวียดนาม ... มาตุภูมิยังคงอุดมสมบูรณ์ตราบใดที่มีคนเต็มใจที่จะโค้งงอและดูแลมัน

ในตอนบ่ายดีบุกไปเยี่ยมเพื่อนบ้านนางตูซึ่งเคยให้มันฝรั่งหวานอบเมื่อเขายังเด็ก เขาไปที่บ้านของลุง Ba และได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเด็ก ๆ ที่ตอนนี้ทำงานในเมืองบางคนเป็นคนงานในโรงงานบางคนเป็นคนขับรถแท็กซี่มอเตอร์ไซค์ เขาพยักหน้าเทชาหัวใจของเขากระพือราวกับว่าเขาเพิ่งจะผสมผสานส่วนหนึ่งของชีวิตที่เขาสูญเสียไป

อยู่มาวันหนึ่งฝนตกอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เช้า ดีบุกคลำเข้าไปในห้องครัวตามความทรงจำของเขาในการทำอาหารเหมือนเมื่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ซุปเปรี้ยวกับปลา linh และความรุ่งโรจน์ตอนเช้าป่า คอนทอดกรอบกับน้ำปลามะนาวกระเทียมและพริก กลิ่นหอมที่ไหลออกมาจากห้องครัวเก่า ๆ ซึมซับผนังและเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมใส่ พ่อของเขานั่งและกินอย่างช้าๆหยิบแต่ละชิ้นราวกับกลัวที่จะทำลายความทรงจำของเขา จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองดวงตาของเขาแดง:“ มันมีกลิ่นเหมือนการทำอาหารของแม่ของคุณ…ย้อนกลับไปเมื่อเธอปรุงมันฉันสามารถกินสามชามได้”

ดีบุกยิ้ม เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเพิ่งนั่งตรงข้ามพ่อของเขาท่ามกลางมื้ออาหารในชนบทที่เรียบง่ายรู้สึกอิ่มจนแทบจะหายใจไม่ออก
ในคืนที่เขาพักเขาหยิบปากกาและกระดาษออกมาและนั่งบนบันได เขาเขียน ไม่ใช่สำหรับการทำงานไม่ใช่สำหรับลูกค้าไม่ใช่สำหรับคำขอใด ๆ เขาเพิ่งเขียนเพื่อตัวเอง สำหรับพ่อของเขา สำหรับแม่ของเขา สำหรับวันเก่า ๆ ที่ผ่านไป แต่ก็ยังสะท้อนอยู่ในใจของเขาเหมือนเสียงของการซัดน้ำที่ฝั่ง:
"ฤดูปลา"

นั่นคือชื่อที่เขามอบให้กับบันทึกความทรงจำแรกของเขาทั้งดอกไม้และความเศร้าโศก พวกเขาเป็นเพียงชิ้นส่วนของวัยเด็กของเขาที่รวมเข้าด้วยกันปลาแต่ละตัวที่ติดอยู่ในกับดักทุกคืนฟังแม่ของเขาไออยู่นอกเตียงไม้ไผ่เสียงของพ่อแต่ละคนสะท้อนไปทั่วทุ่งอันกว้างใหญ่
ขณะที่เขาเขียนเขารู้สึกว่าหัวใจของเขาสงบลง การเขียนราวกับว่าจะรักษาฤดูกาลน้ำท่วมในฤดูกาลที่ผ่านมาเขาสามารถไปตกปลากับพ่อของเขาและได้กลิ่นเกาะทอดสีทองในครัวที่แม่ของเขาเคยยืน

ต่อมาเขาอาจจากไปกลับไปที่เมืองกลับไปใช้ชีวิตที่คึกคักที่เขาเลือก แต่เขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันออกไปอย่างสมบูรณ์ เพราะบ้านเกิดของเขาไม่ได้รั้งเขาไว้ด้วยเชือก แต่ด้วยความทรงจำที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิตของเขา

มันอยู่ในกลิ่นของโคลนที่เพิ่มขึ้นหลังจากฝนตก มันอยู่ในสายตาของพ่อของฉันในที่มืด มันอยู่ในเสียงของการซัดน้ำที่ชายฝั่งตอนดึก และมันอยู่ลึกลงไปในทุกบรรทัดที่เขาเขียนจากมุมเล็ก ๆ ตรงกลางสนามซึ่งเขาสามารถเป็นเด็กได้อีกครั้งที่เขาสามารถเป็นเจ้าของได้
“ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนในใจของฉันฤดูกาลของปลาป่าจะไม่มีวันแห้ง”

ตรงกันข้าม

ที่มา: https://baovinhlong.com.vn/van-hoa-giai-tri/tac-gia-tac-pham/202508/truyen-ngan-mua-ca-dong-8a62345/