ฉันครุ่นคิด ปากกาก็ครุ่นคิดเช่นกัน
ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ
กระดาษขาวทำให้พื้นปฏิบัติการเป็นสีขาว
ชี้ปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอกมาที่ฉัน
 |
ภาพประกอบภาพถ่าย |
หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีจากหัวใจและจิตวิญญาณของฉัน
แต่ละคำ-ความห่วงใย
ทุกครั้งที่กดปุ่มความเจ็บปวดก็ปะทุขึ้นมา
ความเจ็บปวดส่วนตัวก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดของชีวิต
ความเป็นมนุษย์ การรู้ชะตากรรมของมนุษย์
หนังสือพิมพ์และบทกวีไม่พูดถ้อยคำที่เฉยเมย
ทุกหน้าของหนังสือเป็นสีขาว
ชี้ปืนนับพันกระบอกมาที่ฉันอย่างไม่ปราณี
ความคิดเห็น:
ฮวง บิญ จ่อง เป็นกวีผู้มีชื่อเสียงในหลากหลายสาขา ทั้งนวนิยาย บทกวี บทความ เรื่องสั้น... บทกวีทุกประเภทล้วนสร้างความประทับใจให้กับผู้อ่าน บทกวี "Before the writing page" ของฮวง บิญ จ่อง เปรียบเสมือนบทพูดภายในที่ทรมาน เมื่อนักเขียนเผชิญหน้ากับหน้ากระดาษเปล่าราวกับกำลังยืนอยู่ต่อหน้าคำพิพากษาแห่งมโนธรรม ไม่มีภาพชีวิตประจำวัน ไม่มีภาพนักข่าวเดิน เขียน หรือถ่ายภาพ... มีเพียงห้องเงียบๆ ปากกาที่กำลังครุ่นคิด กระดาษเปล่าๆ สักแผ่น แต่ในพื้นที่อันเงียบสงัดนั้น มีการต่อสู้ภายในอันดุเดือด บทสนทนากับความจริง และบุคลิกภาพของนักเขียน
บทกวีเปิดฉากด้วยภาพหลอนชวนหลอน: "ฉันครุ่นคิด ปากกาก็ครุ่นคิดเช่นกัน/ทั้งห้องจมอยู่ในความเงียบสงัด/กระดาษขาวกลายเป็นลานประหารสีขาว/ปืนล่องหนนับพันเล็งมาที่ฉัน" ผู้เขียนไม่ได้เอ่ยถึงหรือต้อนรับ แต่กลับพาผู้อ่านเข้าสู่พื้นที่อันคับแคบและอึดอัด ณ ที่นั้น ไม่มีเสียงใดใดนอกจากตัวตนภายในของนักเขียน ปากกา ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของอาชีพนักเขียน ไม่ใช่เพียงเครื่องมือ หากแต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่เปี่ยมด้วยความเห็นอกเห็นใจ เปรียบเสมือน "ครุ่นคิด" เช่นเดียวกับตัวผู้เขียนเอง สิ่งนี้กระตุ้นให้เกิดสายสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างบุคคลและปากกา พวกเขาแบ่งปันความรับผิดชอบ ความวิตกกังวล และภาระแห่งมโนธรรม อันที่จริง "กระดาษขาวกลายเป็นลานประหารสีขาว" เป็นอุปมาที่ทรงพลัง กระดาษซึ่งแต่เดิมไม่มีชีวิต ปัจจุบันกลายเป็นสถานที่ประหาร "ปืนล่องหน" คือการพิพากษาของประชาชน ความยุติธรรม และประวัติศาสตร์ ในยุคปัจจุบัน นักเขียนไม่เพียงแต่เขียนเพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ยังเขียนต่อหน้าผู้คนมากมายที่รอคอยความจริง ความยุติธรรม และมนุษยธรรมอีกด้วย
หากในบทแรก บทกวีพาเราไปยัง "ดินแดนประหารชีวิตสีขาว" บทที่สองก็ยังคงพาเราเข้าไปสู่ส่วนลึกภายในของบุคคลที่แบกรับภาระอันหนักอึ้ง ถ้อยคำเหล่านี้กลายเป็นสถานที่ระงับความกังวลและความเจ็บปวดในชีวิต: "หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีแห่งหัวใจและจิตวิญญาณของฉัน / แต่ละคำ - ความกังวล / การกดปุ่มแต่ละครั้งคือความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้น / ความเจ็บปวดส่วนบุคคลที่ซึมซาบอยู่ในความเจ็บปวดของชีวิต" ณ ที่นี้ ความหมายเชิงกวีเปลี่ยนจากภาพที่เห็นไปสู่ภาพทางจิตวิทยา หน้ากระดาษเขียนไม่ใช่สถานที่สำหรับ "ทำงาน" อีกต่อไป แต่เป็นสถานที่เผยให้เห็นหัวใจ จิตวิญญาณ และบุคลิกภาพของชีวิต นักเขียน ไม่ว่าจะเขียนลงหนังสือพิมพ์หรือเขียนบทกวี ต่างก็อุทิศเลือดทุกหยดในชีวิตให้กับความจริง บทกวี "การกดปุ่มแต่ละครั้งคือความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้น" ดังก้องราวกับเสียงสะอื้น ชวนให้นึกถึงความรู้สึกที่ผู้เขียนเขียนด้วยน้ำตา เขียนด้วยความเจ็บปวดส่วนบุคคลที่ผสมผสานกับความเจ็บปวดทั่วไปของผู้คน ไม่ใช่แค่ "เขียนเพื่อมีชีวิต" แต่เป็น "มีชีวิตเพื่อเขียน" นักเขียนได้เลือกเส้นทางที่ยากลำบาก นั่นคือ การใช้ถ้อยคำเป็นดาบ ใช้ภาษาเป็นอาวุธ ความรุนแรงนั้นไม่ได้มาจากคนนอก หากแต่มาจากความต้องการของมโนธรรม ไม่มีที่ว่างสำหรับการโกหก การหลอกลวง หรือการปรุงแต่ง มีเพียงความจริงเท่านั้น แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แม้ว่ามันจะทำร้ายคุณได้ก็ตาม
แท้จริงแล้ว การเป็นมนุษย์เป็นเรื่องยาก และการเป็นนักเขียนก็ยิ่งยากยิ่งกว่า เพราะเราไม่สามารถหลีกหนีจากความเป็นจริงของชีวิตที่เข้ามาแทรกแซงได้
บทที่สามยังคงยกระดับอุดมการณ์ของบทกวีนี้ต่อไป โดยขยายอัตตาส่วนบุคคลให้กลายเป็นอัตตาส่วนรวม: "การเป็นมนุษย์หมายถึงการรู้จักเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์" ข้อความที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง การเป็นมนุษย์หมายถึงการรู้จักเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์ การนำตนเองไปเผชิญความเจ็บปวด ความอยุติธรรม และความยากลำบากของผู้อื่น ดังนั้น การเป็นนักเขียน ภาระนั้นจึงยิ่งใหญ่กว่า หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวี สิ่งที่ดูเหมือน "ไกลตัว" "ศิลปะ" หากปราศจากความเห็นอกเห็นใจ หากปราศจากความรู้สึก สิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงผลผลิตที่ไร้ความรู้สึก
บทกวีนี้ไม่ได้ยาว ไม่ได้ประณีต ไม่ได้เต็มไปด้วยสัมผัสหรือวาทศิลป์ที่สวยหรู แต่กลับสะท้อนถึงธรรมชาติอันดุดันและศักดิ์สิทธิ์ของอาชีพนักเขียน การเขียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานเขียนเชิงข่าวและงานเขียนร้อยแก้ว ไม่เพียงแต่ต้องการความรู้และทักษะเท่านั้น แต่ยังต้องอาศัยความกล้าหาญ ความซื่อสัตย์ และจิตใจที่ไม่แข็งกระด้าง ในยุคที่ข้อมูลถูกครอบงำด้วยการค้าขาย ซึ่ง “มุมมอง” หรือ “การคลิก” สามารถมีอิทธิพลต่อมาตรฐานเนื้อหาได้ บทกวีนี้เป็นเครื่องเตือนใจที่หนักแน่นว่า อย่าปล่อยให้ปากกาของคุณกลายเป็นเครื่องมือของความผิด ความชั่วร้าย หรือความเท็จ นักเขียนจำเป็นต้องตื่นขึ้นทุกวัน ไม่ใช่จากแรงกดดันภายนอก แต่ด้วยการพูดคุยกับตัวเอง กับ “ปืนล่องหนนับพัน” ที่เล็งเป้าไปที่จิตสำนึกของพวกเขา
"Before the Writing Page" เป็นบทกวีที่ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่มองว่าการเขียนเป็นอาชีพที่ง่ายหรือเป็นเพียงอุดมคติ บทกวีนี้เหมาะสำหรับผู้ที่กล้าเผชิญหน้า กล้ารับผิดชอบ กล้าทำร้าย และกล้าที่จะรัก การเขียนไม่ใช่การกระทำทางวิชาชีพอีกต่อไป แต่เป็นการกระทำที่มีจริยธรรม
ที่มา: https://baobacgiang.vn/truoc-trang-viet-postid420384.bbg
การแสดงความคิดเห็น (0)