คิดถึง "Red Journey" การเดินทางของหัวใจ

เช้าวันหนึ่งในฤดูร้อน (24 มิถุนายน 2568) ฉันได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมและรายงานโครงการ "การเดินทางสีแดง" ครั้งที่ 2 ซึ่งจัดขึ้นที่บ้านวัฒนธรรมแห่งหนึ่งในเขตมีโถ จังหวัดด่งท้าป

มีผู้บริจาคโลหิตในโครงการ "การเดินทางสีแดง" ครั้งที่ 2 จำนวนมาก

นี่ไม่เพียงแต่เป็นกิจกรรมบริจาคโลหิตโดยสมัครใจเท่านั้น แต่ยังเป็นการรวมตัวกันอย่างยิ่งใหญ่ของผู้มีน้ำใจอีกด้วย เกือบ 3 สัปดาห์ผ่านไปแล้ว แต่ผมยังจำเช้าวันนั้นได้อย่างชัดเจน ไม่ใช่เพราะเวทีใหญ่โต หรือป้ายแดงสด หรือลำโพงที่ดังกระหึ่ม แต่เป็นเพราะผู้คนมากมายสวมเสื้อสีแดงสด สีของหัวใจ สีของความทุ่มเท และชีวิต พวกเขาคือคนธรรมดาที่ร่วมเดินทางอย่างเงียบๆ สู่ "การเดินทาง" ที่ไม่ได้วัดกันที่ระยะทาง แต่ด้วยน้ำใจอันเปี่ยมล้น

ตั้งแต่เนิ่นๆ ผู้คนจำนวนมากเริ่มหลั่งไหลมายังพื้นที่ที่จัดกิจกรรม “การเดินทางสีแดง” พวกเขาเดินทางมาด้วยรถจักรยานยนต์ รถโดยสารประจำทาง และแม้แต่ผู้คนจากชุมชนใกล้เคียงมากมายเพื่อเข้าร่วม โดยที่ไม่มีใครแจ้งให้ทราบ พวกเขาแต่งกายเรียบง่ายและเรียบร้อย ถือบัตรเชิญหรือแบบฟอร์มลงทะเบียนบริจาคโลหิต บางคนไปคนเดียว หรือครอบครัวสามรุ่นไป สีแดงปรากฏอยู่บนเสื้อ หมวก ป้าย และโปสเตอร์ที่มีคำว่า “การเดินทางสีแดง - เชื่อมโยงเลือดเวียดนาม”

ฉันหยุดอยู่ที่บริเวณแผนกต้อนรับครู่หนึ่ง ที่นั่นมีเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังฟังคุณหมออธิบายขั้นตอนการบริจาคโลหิตอย่างตั้งใจ ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับ ไม่อาจซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ได้ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอได้บริจาคโลหิต แม้จะเป็นเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต แต่มีความหมายยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดที่เธอเคยเตรียมการไว้ ข้างๆ เธอมีหญิงชราคนหนึ่ง ผอมบางแต่คล่องแคล่ว เธอไม่ได้มาบริจาคโลหิต เพราะอายุมากแล้ว แต่เธอกลับเดินเข้าไปชวนหลานให้บริจาคโลหิต เธอพูดเบาๆ กับหลาน แต่ฉันก็ยังได้ยินประโยคหนึ่งว่า "ลูกเอ๋ย การบริจาคโลหิตเป็นเรื่องใหญ่!"

เมื่อลำโพงประกาศเริ่มพิธีเชิดชูเกียรติกลุ่มและบุคคลที่มีผลงานการบริจาคโลหิตดีเด่น ทุกคนก็เงียบลง บนเวที ชื่อของบุคคลและกลุ่มต่างๆ ถูกเรียกชื่อทีละคน ไม่มีเสียงปรบมือยาวเหยียดหรือเสียงแสดงความยินดีดังกึกก้อง มีเพียงก้าวเดินช้าๆ สายตาเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ และใบประกาศนียบัตรเกียรติคุณที่รับมาด้วยสองมือ ราวกับเป็นของที่ระลึก

ฉันจำภาพชายชราท่านหนึ่งได้เกือบหมด เขาเป็นคนแรกในครอบครัวที่บริจาคโลหิต จากนั้นก็ "ส่งต่อคบเพลิง" ให้กับสมาชิกในครอบครัว เมื่อเขาและครอบครัวอื่นๆ ก้าวขึ้นเวที ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์มาก นั่นคือ ความเมตตาไม่ได้หยุดอยู่แค่การกระทำ แต่ถูกหล่อเลี้ยง สืบสาน และกลายเป็นคุณค่าของครอบครัว พวกเขาไม่ได้พูดหรือแสดงอะไรพิเศษ แต่ภายใต้แสงไฟบนเวที ตัวแทนของครอบครัวเหล่านั้นเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ สงบและเงียบสงัด

ทันทีหลังจากนั้น กลุ่มคนจากหลากหลายอาชีพก็เดินทางมาจากหลากหลายพื้นที่ในจังหวัด เตี่ยนซาง (ปัจจุบันคือจังหวัดด่งท้าป) บางคนบริจาคโลหิตมาแล้ว 20-30 ครั้ง บางคนบริจาคเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็บริจาคเหมือนกันหมด ไม่ได้อวดอ้างสรรพคุณ พวกเขามาด้วยความเมตตากรุณาเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น และกลับมาอย่างเงียบๆ โดยไม่เรียกร้องสิ่งใดตอบแทน...

การเข้าร่วมโครงการ “Red Journey” ทำให้ฉันเข้าใจอีกสิ่งหนึ่ง นั่นคือ การบริจาคโลหิตก็เป็นเรื่องศรัทธาเช่นกัน เชื่อว่าเราสามารถช่วยให้ใครบางคนมีชีวิตต่อไปได้อีกวัน หนึ่งเดือน หรือตลอดชีวิต เชื่อว่าการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ในวันนี้จะช่วยชีวิตคนที่เราไม่เคยพบเจอได้ เชื่อว่าเลือดไหลเวียนไม่เพียงแต่ในร่างกายเท่านั้น แต่ยังไหลเวียนในชุมชนอีกด้วย เชื่อมโยงผู้คนเข้าด้วยกันด้วยสิ่งที่มองไม่เห็นแต่ล้ำค่าที่สุด...

โครงการ “การเดินทางสีแดง” ครั้งที่ 2 ของจังหวัด ด่งท้าป ไม่ใช่แค่กิจกรรม แต่เป็นวันที่ทุกคนรู้สึกว่าตนเองสามารถทำสิ่งที่ดีกว่านี้ได้ ตัวเลข – บุคคล ครอบครัว และกลุ่มต่างๆ กว่า 200 คนได้รับเกียรติ และโลหิตเกือบ 5,000 ยูนิตที่ได้รับในช่วง 6 เดือนแรกของปี – ฟังดูยิ่งใหญ่ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของแต่ละคน ฉันเข้าใจว่าเบื้องหลังตัวเลขแต่ละตัวเลขมีเรื่องราวซ่อนอยู่

ไม่ใช่ทุกคนที่มาเข้าร่วมโครงการจะถูกเรียกชื่อ มีคนมาบริจาคโลหิตแล้วก็จากไป มีแพทย์และพยาบาลที่เตรียมเลือดอย่างเงียบๆ วัดความดันโลหิต เก็บตัวอย่างเลือด บันทึกข้อมูล มีสมาชิกสหภาพแรงงานและเยาวชนที่รับผิดชอบการแจกจ่ายน้ำ ดูแลความเรียบร้อย และนำผู้คนไปยังจุดรับโลหิต...

พวกเขาอาจไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่พวกเขาคือคนที่คอยดูแลให้การบริจาคเพื่อมนุษยธรรมดำเนินต่อไป หรืออีกมุมหนึ่ง ผมมองเห็นองค์กรการกุศลที่มอบของขวัญเพื่อช่วยเหลือครอบครัวที่เดือดร้อน ไม่มีเสียงดัง ไม่มีคำขวัญ ไม่มีคุณค่าอะไรมากมาย แต่เปี่ยมไปด้วยความรัก

ในงานพิธี เมื่อพิธีมอบเกียรติบัตรสิ้นสุดลง ฉันใช้เวลาอีกเล็กน้อย เก้าอี้แถวต่างๆ ถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงบางคนเท่านั้นที่ถือโอกาสถ่ายเซลฟี่เป็นที่ระลึก ฉันเดินผ่านบริเวณรับโลหิต ซึ่งถุงโลหิตถูกบรรจุอย่างประณีต เรียงเป็นแถว เตรียมส่งโรงพยาบาล ถุงโลหิตถูกทิ้งไว้เงียบๆ ตรงนั้น แต่ทุกคนรู้สึกว่ามันเป็นความเมตตากรุณาที่มอบให้แก่ชีวิตอย่างดีงามและเปี่ยมด้วยมนุษยธรรม...

หลังกลับจากรายการ “Red Journey” ผมไม่ได้นำอะไรมามากนัก แค่รูปถ่ายและโน้ตเล็กๆ น้อยๆ แต่ได้ข้อคิดมากมาย บางทีสิ่งที่ยังคงชัดเจนที่สุดในตัวผมน่าจะเป็นความเชื่อที่ว่า ไม่ว่าชีวิตจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ความเมตตาก็ยังคงมีค่า เลือดทุกหยดที่บริจาคไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตผู้คนเท่านั้น แต่ยังเตือนใจเราว่าเรายังมีชีวิตอยู่ และมีชีวิตอยู่อย่างมีความหมาย

กวางมินห์

ที่มา: https://baoapbac.vn/xa-hoi/202507/nghi-ve-hanh-trinh-do-hanh-trinh-cua-nhung-trai-tim-1046680/