ฤดูร้อนแห่งวัยเด็ก

(GLO)- ฤดูร้อนมาถึงแล้ว แสงแดดส่องประกายพวงดอกพออินซิอาน่าที่แผ่ขยายไปทั่วท้องถนน ฉันเดินอย่างไม่มีที่สิ้นสุดท่ามกลางแสงแดดสีทองอร่าม กลมกลืนไปกับเสียงประสานของจักจั่นในยามเที่ยงวันอันร้อนระอุ ความทรงจำเกี่ยวกับวันฤดูร้อนในวัยเด็กของฉันกลับหลั่งไหลกลับมา ปลุกเร้าจิตวิญญาณของฉัน

ตอนนั้น ผมยังเป็นเด็กผอมแห้ง วิ่งเท้าเปล่าท่ามกลางแสงแดดแผดเผาบนผืนดินบะซอลต์สีแดงอันกว้างใหญ่ของที่ราบสูงตอนกลาง ช่วงฤดูร้อนในวัยเด็กของผมไม่มีเค้ก ไอศกรีม หรือของเล่นแฟนซี มีแต่วันที่ได้ฝ่าฟันแดดและฝน เล่นเท้าเปล่ากับไม้ไผ่ เล่นลูกแก้ว และยิงลูกแก้ว มีแต่วันที่ได้เที่ยวเล่นอย่างอิสระ ปล่อยให้จิตวิญญาณล่องลอยอยู่ในตะกร้ามันสำปะหลังต้ม ถ้ำเย็นสบาย หรือเสียงกลองที่ทำจากกระป๋องนมเปล่า...

โลก ของฉันหมุนรอบหมู่บ้านเล็กๆ ที่ฉันอาจจะใช้ชีวิตวัยเด็กทั้งหมดอยู่ที่นั่น เพียงเท่านี้ ฉันและเพื่อนๆ ก็สามารถหัวเราะได้ตลอดทั้งฤดูร้อน

ภาพประกอบ: Huyen Trang

เมื่อฉันโตขึ้นอีกหน่อย ฤดูร้อนของฉันเต็มไปด้วยเช้าวันอันชุ่มฉ่ำ แบกน้ำจากลำธารกลับบ้าน เท้าเปล่าในป่า ใบหน้าแดงก่ำแดดจ้า แม่เดินเข้าทุ่งนา แบกกระสอบปุ๋ยหนักกว่าคน เหงื่อไหลอาบหลัง แต่ยังคงฮัมเพลงพื้นบ้านบาห์นาร์ ไม่มีใครเล่าถึงความยากลำบากให้ฉันฟัง ฉันรู้สึกได้เพียงเสียงหายใจหอบเหนื่อยของพ่อเมื่อกลับจากป่า และแววตาเงียบงันของแม่เมื่อต้องเผชิญวันฝนตกยาวนานหลายวัน

มีช่วงฤดูร้อนด้วยที่ฉันปั่นจักรยานเป็นระยะทางหลายสิบกิโลเมตรบนถนนลูกรังขรุขระไปยังศูนย์กลางเขตเพื่อขายผักป่าที่เพิ่งเก็บมา ผิวของฉันคล้ำ ผมของฉันไหม้แดด แต่ดวงตาของฉันยังคงเป็นประกายเมื่อฉันนับเหรียญเล็กๆ แต่ละเหรียญที่หามาได้ ราวกับกำลังรวบรวมความฝันเล็กๆ ไว้ใกล้มือ

และแล้วฤดูกาลของดอกราชพฤกษ์ก็ผ่านไปอย่างเงียบๆ ฉันได้เข้ามหาวิทยาลัย เป็นคนแรกที่ออกจากชนบทมาศึกษาในเมือง เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสับสน ฮานอย ดูเหมือนฝัน เต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า ย่านเมืองหรูหรา การจราจรที่พลุกพล่าน... ฉันนำพาแสงแดดและสายลมแห่งที่ราบสูงตอนกลางมาด้วย พิชิตห้องบรรยายทีละก้าว ด้วยความหวังที่จะได้กลับมาสร้างหลังคาใหม่ให้พ่อแม่ท่ามกลางป่าเขียวขจี

บัดนี้ ทุกครั้งที่แสงอาทิตย์ฤดูร้อนสาดส่อง ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรง หมู่บ้านบนที่ราบสูงในสมัยนั้นเปลี่ยนไป มีถนนลาดยาง ไฟฟ้า และบ้านเรือนที่สร้างอย่างมั่นคง... แต่ดอกราชพฤกษ์ป่ายังคงเป็นสีแดงสด จักจั่นยังคงส่งเสียงร้องตลอดฤดูร้อน ชวนให้นึกถึงความทรงจำมากมายในช่วงปีเหล่านั้น

ทุกครั้งที่ฉันกลับไปหมู่บ้าน ฉันจะพาลูกชายไปดูทางลาดลื่น สวนกาแฟของครอบครัว ลำธารเล็กๆ ที่ฉันเคยอาบน้ำตลอดบ่าย ฉันยังเล่าให้เขาฟังถึงช่วงเวลาที่ยากลำบาก พ่อของเขาเติบโตท่ามกลางแสงแดดและสายลม บนผืนดินสีแดงแห้ง แต่ในใจเขาไม่เคยสูญเสียความรักที่มีต่อหมู่บ้าน สถานที่ที่หล่อเลี้ยงหัวใจที่รู้จักฝัน จดจำ และรู้สึกขอบคุณที่ได้เติบโต

ที่มา: https://baogialai.com.vn/mua-he-tuoi-tho-post328688.html