BHG - ผมเริ่มทำงานที่หนังสือพิมพ์ ห่าซาง ในปี 2019 หนึ่งปีต่อมา เมื่อผมเริ่มคุ้นชินกับจังหวะการทำงาน ผมได้รับมอบหมายจากหน่วยงานให้ไปตรวจสอบอำเภอเมี่ยวหว้าก ซึ่งเป็นเขตชายแดนบนภูเขาของจังหวัด ตั้งแต่นั้นมา อำเภอเมี่ยวหว้ากก็กลายเป็นจุดหมายปลายทางที่คุ้นเคย เชื่อมโยงกับเส้นทางอาชีพของผมในฐานะส่วนสำคัญที่ขาดไม่ได้ในชีวิตนักข่าวของผม จากเมืองห่าซางไปยังใจกลางเมืองอำเภอเมี่ยวหว้ากเป็นระยะทางกว่า 150 กิโลเมตร มีเส้นทางคดเคี้ยวและอันตรายมากมาย ในช่วงวันแรกๆ ของการรับงาน ผมยังไม่คุ้นเคยกับเส้นทาง บางครั้งต้องถามทางทุกจุดเลี้ยวและทุกหมู่บ้าน ครั้งหนึ่งระหว่างทางไปทำงาน มีเมฆปกคลุมเนินบั๊กซุม กองตรอย เนินเกิ่นตี หรือช่องเขาหม่าปี่เหล็ง ผมต้องจอดรถรอเป็นชั่วโมงๆ ก่อนจะกล้าเดินทางต่อ หรือถ้ามีเรื่องสำคัญ ผมต้องขับรถช้าๆ มองถนน แล้วเดินตามเครื่องหมายจราจรหรือราวกั้น แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมาย แต่ฉันก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความงามอันพิเศษของดินแดนแห่งนี้ ความงามที่ไม่เพียงแต่มาจากภูมิประเทศที่สง่างามเท่านั้น แต่ยังมาจากชาวเมียววักที่ซื่อสัตย์ อารมณ์อ่อนไหว และอดทนเสมอ ซึ่งยึดมั่นกับผืนดินและหมู่บ้านของพวกเขาอีกด้วย
 |
| ผู้เขียนทำงานที่โรงพยาบาลทั่วไปเขตเมียววัค ภาพ: PV |
นั่นคือหน้าที่ของนักข่าวภาคสนาม ทุกเดือนผมจะไปที่ Meo Vac อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์เพื่อติดตามสถานการณ์ ลงพื้นที่ ถ่ายภาพ สัมภาษณ์ และรวบรวมเอกสาร... แม้จะมีการเดินทางเพื่อธุรกิจที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน แต่ก็มีการเดินทางที่กินเวลานานถึงหนึ่งสัปดาห์ในช่วงกลางฤดูหนาวที่หนาวเหน็บหรือช่วงฤดูร้อนที่ร้อนระอุเช่นกัน ในฤดูฝน หลายครั้งที่ผมต้องเข็นจักรยานข้ามลำธารหรือหยุดกลางคันเพราะดินถล่ม ในช่วงเวลาดังกล่าว กระเป๋าเป้ที่บรรจุกล้อง สมุดบันทึก อาหารแห้ง และขวดน้ำ คือเพื่อนคู่ใจที่สนิทที่สุดของผม
แต่การเดินทางเหล่านั้นก็นำมาซึ่งประสบการณ์อันลึกซึ้งที่การบรรยายเชิงทฤษฎีใดก็ไม่สามารถทดแทนได้ ผมจำได้เสมอว่าเคยติดตามคณะผู้บริหารของตำบลเซินวีไปเยี่ยมบ้านยากจนหลังหนึ่งในหมู่บ้านชายแดนที่เพิ่งได้รับการสนับสนุนด้านที่อยู่อาศัยภายใต้โครงการก่อสร้างที่อยู่อาศัยปี 1953 ของจังหวัด ชายคนนั้นยืนอยู่กลางบ้านหลังใหม่พลางกล่าวด้วยน้ำตาว่า "นับจากนี้ไป ครอบครัวของผมจะไม่ต้องนอนบนหลังคาที่ทรุดโทรมอีกต่อไป ความปรารถนาอันยาวนานของผมจึงเป็นจริงแล้ว" ผมเพียงกดกล้องเงียบๆ แล้วนั่งข้างกองไฟพูดคุยกับครอบครัว แต่ละสายตา แต่ละรอยยิ้ม และแต่ละเรื่องราวเรียบง่าย กลายเป็นเสมือนวัตถุดิบที่ทำให้ผมเขียนบทความที่เปี่ยมด้วยความจริงและเปี่ยมไปด้วยลมหายใจแห่งชีวิต
ผมยังจำค่ำคืนที่นอนหลับสบายตามสถานีตำรวจตระเวนชายแดน กองบัญชาการประจำตำบล หรือบ้านพักประชาชนในยามที่ไปฐานทัพไม่ได้เลย บางครั้งมันก็เป็นเพียงที่นอนบนพื้นราบ มีเพียงถั่วลิสงเค็มกับซุปผักหนึ่งชามกับผู้ชาย แต่ความรู้สึกนั้นอบอุ่นเหลือเกิน อบอุ่นเพราะการแบ่งปันอย่างจริงใจจากผู้คน มิตรภาพของเพื่อนร่วมงาน และเพราะความเชื่อมั่นว่าบทความของผมจะมีส่วนเล็กๆ น้อยๆ ในการเผยแพร่สิ่งดีๆ และส่งเสริมการเปลี่ยนแปลงในพื้นที่สูง
เมียวแวกมีหัวข้อดีๆ มากมาย ในดินแดนหินสีเทาแห่งนี้ ทุกย่างก้าวที่คุณก้าวไปสามารถเปิดเรื่องราวได้ ตั้งแต่การเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการสร้างเขตชนบทใหม่ ไปจนถึงเส้นทางธุรกิจของชายหนุ่มชาวม้ง หรือแม้แต่ความพยายามในการเอาชนะความยากลำบากของครูในหมู่บ้าน ทหารรักษาชายแดนที่ลาดตระเวนในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ... การเขียนถึงสิ่งเหล่านี้ ไม่เพียงแต่ทำให้ภารกิจโฆษณาชวนเชื่อของฉันสำเร็จลุล่วงเท่านั้น แต่ยังทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีแรงบันดาลใจมากขึ้นในการเอาชนะความยากลำบากของตัวเองอีกด้วย
มีคนถามผมว่า "การเดินทางไกลขนาดนี้ ทำงานหนักในฐานะนักข่าวมันน่าหงุดหงิดไหม" ผมยิ้มตอบ "มันยากนะ แต่ผมไม่เคยท้อ" เพราะการเดินทางแต่ละครั้งคือโอกาสให้ผมได้ผ่อนคลาย ได้มองเห็นชีวิตของเพื่อนร่วมชาติบนที่สูงได้ชัดเจนขึ้น ได้รักงานสื่อสารมวลชนมากขึ้น ซึ่งเป็นอาชีพที่ทำให้เราอยู่ในสถานะนักเล่าเรื่องเพื่อประชาชนเสมอมา
มีหลายเช้าตรู่ที่ผมจอดรถกลางช่องเขาหม่าปี๋เหล็ง สูดหายใจเข้าลึกๆ ท่ามกลางสายหมอกเย็นๆ และมองดูแม่น้ำโญ่เกว๋ที่ใสสะอาดไหลลงสู่หุบผาตูซาน หุบเขาที่ลึกที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างเงียบเชียบ ทุกครั้งที่ผมตื่น ผมรู้สึกสงบใจ ไม่ใช่ความเหนื่อยล้า แต่ความสงบจากความตั้งใจ เมื่อผมตระหนักว่าดินแดนอันห่างไกลอย่างเมียวแวกนี่แหละที่สอนให้ผมรู้จักการเป็นนักข่าว
ทราน เค่อ
ที่มา: https://baohagiang.vn/xa-hoi/202506/moi-chuyen-di-la-mot-trai-nghiem-dang-nho-4160589/
การแสดงความคิดเห็น (0)