แม่น้ำยังคงไหล

ฮานห์นั่งอยู่บนฝั่ง มองดูแม่น้ำไหลช้าๆ เบื้องหน้า น้ำในแม่น้ำขุ่นมัว ราวกับว่ามีความรู้สึกมากมายที่ไม่มีใครเข้าใจ ในหมู่บ้านเล็กๆ ริมแม่น้ำแห่งนี้ ผู้คนเคยชินกับการมองฮานห์ด้วยสายตาที่สงสัยใคร่รู้ ผสมผสานกับความสงสารเล็กน้อย "ฮานห์หย่าร้างแล้ว เลี้ยงลูกสองคนเพียงลำพัง ช่างน่าสมเพชจริงๆ" พวกเขาพูดแบบนั้น แต่ฮานห์ไม่สนใจ เธอเคยชินกับเสียงกระซิบ เหมือนกับสายลมที่พัดผ่านน้ำ ทำให้เกิดระลอกคลื่นเล็กน้อยแล้วหายไป

หลังจากแต่งงานกันมาสิบห้าปี ฮันห์คิดว่าเธอคงสามารถรักษาบ้านหลังนั้นไว้ได้ แม้ว่ามันจะสั่นคลอนราวกับสะพานไม้ไผ่ที่ทอดข้ามคลองเล็กๆ ทัม สามีของเธอ ไม่ใช่คนเลว เพียงแต่เขาเก็บความโกรธที่ไม่มีใครคาดเดาไว้ในตัวเอาไว้ ในคืนที่เมามาย คำพูดของเขาคมกริบราวกับมีด ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของฮันห์ เธออดทนเพื่อลูกสองคนของเธอ เพื่อความฝันที่จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่เธอวาดไว้เมื่อตอนยังเด็ก แต่แล้วก็มีวันที่ฮันห์มองดูตัวเองในกระจก เห็นดวงตาลึกๆ ของเธอ และจำตัวเองไม่ได้อีกต่อไป คำถามนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเหมือนปลาที่เกยตื้น ดิ้นรนและไม่สามารถหนีออกมาได้

วันนั้นที่ฮานห์เซ็นใบหย่า เธอตัวสั่น ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความรู้สึกแปลกๆ ที่ได้เลือกตัวเองเป็นครั้งแรก ทามมองมาที่เธอด้วยสายตาโกรธเคืองและประหลาดใจ “คุณคิดว่าจะเลี้ยงลูกสองคนได้ไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงท้าทาย ฮานห์ไม่ได้ตอบ เธอเพียงกอดลูกสองคนของเธอไว้แนบอกอย่างเงียบๆ คือตี่ วัย 10 ขวบ และนา วัย 7 ขวบ “หนูทำได้” เธอกล่าวกับทาม ไม่ใช่กับตัวเอง

ในวันพิจารณาคดี ผู้คนมองฮานห์ราวกับว่าเธอเป็นคนหุนหันพลันแล่น “หญิงวัยสี่สิบปี ทิ้งสามี เลี้ยงลูกเพียงลำพัง เธอจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร” เพื่อนบ้านกระซิบ ฮานห์ยิ้มจางๆ เธอรู้ว่าเส้นทางที่เธอเลือกไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่เธอก็รู้ด้วยว่าการอยู่ในชีวิตแต่งงานที่ความรักหมดลง ทิ้งไว้เพียงการทะเลาะเบาะแว้งและน้ำตา เป็นสิ่งที่โหดร้ายที่สุดสำหรับเธอและลูกๆ

ฮานห์เปิดร้านขายของชำเล็กๆ ริมแม่น้ำ ในตอนเช้า เธอตื่นแต่เช้า ทำอาหารให้ลูกสองคน ขับรถไปโรงเรียน จากนั้นก็ยุ่งอยู่กับการซื้อของและขายสินค้า มีคืนหนึ่งที่เธอเหนื่อยมากจนอยากจะนอนบนเตียงเก่าๆ ของเธอ แต่เสียงหัวเราะของตี๋และนาจากมุมบ้านก็ทำให้เธอลุกขึ้น ตี๋คล่องแคล่วช่วยแม่จัดร้าน ในขณะที่นาตัวน้อยชอบนั่งข้างแม่และเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียนให้ฮานห์ฟัง ช่วงเวลาเหล่านั้นสั้นแต่อบอุ่น เหมือนแสงแดดที่ส่องผ่านใบไม้ ช่วยบรรเทารอยแผลเป็นในใจ

เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่ง นาถามว่า “แม่ ทำไมแม่ไม่อยู่กับพ่อแล้ว” ฮันห์หยุดและมองเธอ ดวงตาที่แจ่มใสของนาทำให้เธอสะอื้น “พ่อกับแม่เคยรักกัน แต่บางครั้ง การรักกันโดยไม่เข้าใจกันก็ทำให้เราทั้งคู่เจ็บปวด แม่เลือกที่จะอยู่กับฉันและตี เพื่อที่เราจะได้เติบโตมาในบ้านที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ” เธอกล่าว นาพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ ราวกับว่าไม่เข้าใจ แต่จากนั้นมา เธอกอดแม่มากขึ้น ราวกับว่ากลัวว่าแม่จะหายไป

ชีวิตของพวกเขาสามคนไม่ได้ร่ำรวย เงินที่ได้จากร้านขายของชำก็เพียงพอที่จะจ่ายค่าครองชีพและซื้อหนังสือให้เด็กๆ เท่านั้น แต่เธอก็พอใจ เธอไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างหวาดกลัวอีกต่อไป ไม่ต้องนั่งนับคืนที่นอนไม่หลับเพราะคำพูดที่รุนแรงอีกต่อไป เธอเรียนรู้ที่จะปลูกผักหลังบ้าน และทำน้ำปลาเองเพื่อขาย ทุกๆ บ่าย เธอจะนั่งมองแม่น้ำ รู้สึกหัวใจเบาสบายราวกับก้อนเมฆ แม่น้ำยังคงไหลเหมือนชีวิตของเธอ ไม่เคยหยุดนิ่ง ไม่ว่าจะมีพายุสักกี่ลูกก็ตาม

วันหนึ่ง ตี้ได้นำประกาศนียบัตรเกียรติคุณจากโรงเรียนกลับบ้าน เขายืนต่อหน้าแม่ด้วยความเขินอาย “แม่ ผมเป็นนักเรียนดีเด่น เมื่อผมโตขึ้น ผมอยากจะเปิดร้านใหญ่ๆ ให้กับแม่” ฮานห์ยิ้มและลูบหัวแม่ “แม่ต้องการแค่ให้แม่และน้องชายใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและดี นั่นคือร้านที่ใหญ่ที่สุดของแม่” คืนนั้น เธอได้นั่งลงเขียนในไดอารี่ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอเริ่มทำตั้งแต่หย่าร้าง “ฮานห์ คุณทำได้ คุณไม่เพียงแต่เลี้ยงดูลูกๆ เท่านั้น แต่ยังเลี้ยงดูความฝันของพวกเขาด้วย”

ชาวบ้านแถวนั้นเริ่มคุ้นชินกับภาพลักษณ์ของฮานห์ที่เข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนไม่นินทาอีกต่อไป แต่เริ่มถามเธอว่าจะทำน้ำปลาและปลูกผักได้อย่างไร เด็กสาวข้างบ้านถึงกับพูดว่า “พี่ฮานห์ ฉันชื่นชมคุณจริงๆ คุณเข้มแข็งมาก” ฮานห์ยิ้ม เธอไม่ได้มองว่าตัวเองเข้มแข็ง เธอเห็นแค่ตัวเองที่ใช้ชีวิตตามหัวใจเท่านั้น

แม่น้ำยังคงไหลพาเอาความหลังและความเจ็บปวดในอดีตมาด้วย ฮันห์ยืนอยู่บนระเบียงมองดูลูกๆ ทั้งสองเล่นกัน เธอรู้ว่าการหย่าร้างไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้น เป็นเส้นทางที่เธอเลือกเพื่อรักษาความสงบในใจและรอยยิ้มบนริมฝีปากของลูกๆ

รถรางอัน

ที่มา: https://baokhanhhoa.vn/van-hoa/sang-tac/202506/dong-song-van-chay-1811d6d/