เคยมีช่วงเวลาแบบนั้น…

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการมึนหัว ฉันมองหาโซอันและเห็นเธอนั่งครุ่นคิดอยู่บนม้านั่งหินใต้ต้นขนุนในสนามของโรงพยาบาลทหาร 13 ในเวลานั้นก็เกือบจะรุ่งสางแล้ว

ฉันบอกให้โซอันไปนอนแล้วกลับหอพักพรุ่งนี้เพื่อพักผ่อนและทำข้อสอบให้สำเร็จ ตอนนั้นเป็นช่วงสอบ ฉันนอนโรงพยาบาลสองสามวันแล้วอาการก็ดีขึ้น

โซอันบอกฉันว่าไม่ต้องกังวล แค่หายดีก่อนแล้วเราจะหาทางออกเอง

เพิ่งเข้าโรงเรียน รู้สึกแปลกแยกในสายตาคนอื่น และช่วงใกล้สอบพอดี ฉันต้องนอนดึกและตื่นเช้า เลยป่วยและต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์ ช่วงเวลานั้น ถึงแม้จะยุ่งมาก แต่เพื่อนร่วมหอก็ผลัดกันนำอาหารและน้ำมาให้ และตอนกลางคืนจะมีคนมาค้างคืนด้วย

โซอันมาจาก เหงะอาน คนที่ดูแลฉันมากที่สุด เพราะเธอเข้าออกโรงพยาบาลตลอดเวลา เกรดเทอมนั้นของเธอเลยไม่ดี ฉันรู้สึกผิดมาก

วันที่อยู่ในโรงพยาบาลเป็นหนึ่งในความทรงจำนับไม่ถ้วนที่ฉันมีในช่วงสมัยเป็นนักเรียน เป็นชีวิตที่เรียบง่าย เงียบสงบ และเป็นส่วนตัวมาก แต่ก็เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ความรัก และการแบ่งปัน

ความทรงจำของฉันยังคงวนเวียนอยู่ในหอพักที่แออัด มีเตียงถึง 12 เตียง มีเพื่อนๆ จากต่างชั้นเรียนและต่างแผนก พูดภาษาแปลกๆ

ถึงแม้จะคับแคบและร้อนอบอ้าว แต่ที่นี่เป็นที่แรกที่ฉันได้เรียนรู้การใช้ชีวิตท่ามกลางคนแปลกหน้ามากมาย เรียนรู้ที่จะยอมรับเมื่อไม่มีใครปิดไฟ เรียนรู้ที่จะอดทนเมื่อต้องต่อแถวซักผ้า เรียนรู้ที่จะอดทนเมื่อมีคนพูดจาฉุนเฉียว และเพียงเท่านี้ มิตรภาพก็เบ่งบานอย่างเป็นธรรมชาติ

ตลอดช่วงเวลาที่เราอยู่หอพัก ช่วงเวลาที่เรารอคอยมากที่สุดคือคืนที่ไฟดับและพระจันทร์สว่างไสว เราทุกคนมารวมตัวกันที่โถงทางเดิน นั่งเป็นวงกลมบนเสื่อผืนบางๆ ด้านล่างคือสนามโรงเรียนที่ว่างเปล่า ไกลออกไปคือเสียงคลื่นทะเล ผสมกับเสียงรถรายามค่ำคืนที่เบาบาง ลมที่พัดเข้ามาจากข้างนอกนั้นหนาวเหน็บ ในเวลานั้น เราต่างเล่าเรื่องราวมากมายให้กันฟัง ทั้งเรื่องบ้าน เรื่องน้องๆ ที่บ้าน และแม้กระทั่งเรื่องความรักที่กำลังเบ่งบาน

คุณฟุงจาก กวางบิ่ญ รักผู้ชายจากบ้านเกิดเดียวกันที่ทำงานในเกาหลี พวกเขาโทรหากันทุกคืนเพียงเพื่อจะระบายความแค้นกัน ส่วนซาจากกวางนามมีแฟนที่เรียนอยู่ที่ดานัง แต่ความรักครั้งนี้ไม่ได้จบลงง่ายๆ เพราะซาเรียนจบและเป็นอาจารย์ เธอจึงอยู่ที่กวีเญิน ฉันขอเล่าเรื่องราวความรักระยะไกลที่ยังไม่จบลงให้ฟังด้วย...

ฉันไม่รู้ว่าหลังจากกลับถึงบ้านแล้วผู้ชายอีกคนไปไหน หรือความรู้สึกของพุงหายไปไหน แต่ฉันรู้ว่าทุกสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในหอพัก เรื่องราวน่ารักๆ ของจุดเริ่มต้นอันบริสุทธิ์เหล่านั้น ผสมผสานกันเป็นความทรงจำอันงดงามที่บางครั้งทำให้หัวใจสว่างไสวขึ้น

วันเก่าๆ จะไม่มีวันกลับมา แต่ฉันยังคงหวงแหนช่วงเวลาที่ยาวนานเพียงพอ ท้าทายเพียงพอ แต่สงบสุขเพียงพอที่เราจะรักกันด้วยความจริงใจแบบวัยเยาว์

ที่มา: https://baophuyen.vn/van-nghe/202506/co-mot-thoi-nhu-the-c4a4cc6/