ฉันได้รับเชิญให้ไปล่องเรือใบ ลมพัดเบาๆ น้ำเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ และคนพายเรือก็เงียบสงัด เราล่องลอยไปอย่างเงียบๆ ผ่านบ้านชาวประมง เรือที่ทอดสมอ และสุนัขสองสามตัวที่กำลังนอนหลับอยู่บนสะพานไม้
ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันนึกถึงฉากในชีวิตจริงที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันเป็นผู้อยู่อาศัยที่นี่ ไม่ใช่นักท่องเที่ยวอีกต่อไป
ตอนบ่ายแก่ๆ ฉันได้ไปเยือนดิงห์เกิ่ว ซึ่งตั้งอยู่บนโขดหินยื่นออกไปในทะเล ศาลเจ้าแห่งนี้เป็นศาลเจ้าศักดิ์สิทธิ์ของชาวฟูก๊วก ท่ามกลางควันธูปและเสียงกระดิ่งลมที่ดังกังวาน
ทันใดนั้นฉันก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งสวมชุดพื้นเมืองเวียดนามยืนสวดมนต์อยู่ข้างเตาเผาธูป แม้ฉันจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดทั้งหมด แต่ประโยคสุดท้ายก็ดังก้องชัดเจน “สวดมนต์ให้เรือกลับมาพร้อมกับผู้คนบนเรือทั้งหมด” คำอธิษฐานนั้นสั้น แต่กลับเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในท้องทะเลตลอดชีวิต
ที่นั่น ศาสนาไม่ใช่พิธีกรรมอันยิ่งใหญ่ แต่เป็นวิธีที่ผู้คนฝากความหวังไว้กับสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ ความเรียบง่ายนี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกสงบสุขที่สุดระหว่างการเดินทาง
บทความ & ภาพ : คุณจะไปไหน?
นิตยสารเฮอริเทจ
การแสดงความคิดเห็น (0)