พ่อของฉัน - ชายร่างผอมบาง แต่มีดวงตาที่เมตตาและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ด้วยสุขภาพที่ย่ำแย่ ท่านจึงไม่ได้ทำงานทั้งวันทั้งคืนกับแม่ในสวนยางพาราที่ลมแรงและแดดจ้า แต่อยู่บ้านดูแลฉันและพี่น้องอีกสี่คน ทำงานแทนแม่ ตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อร่างและจักรยานของแม่ค่อยๆ หายไปบนถนนดินแดงที่ทอดยาว พ่อก็รีบวิ่งเข้าครัวไปทำอาหาร ทำความสะอาด ดูแลไก่ และปลูกผักและอ้อย
สมัยนั้น พี่ ๆ ไปโรงเรียนกันหมดแล้ว ฉันจึงเป็นลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ เป็นลูกสาวคนเล็กที่วิ่งเล่นอยู่รอบเท้าพ่อเสมอ ดังนั้น สำหรับฉันแล้ว พ่อก็เป็นเพื่อนสนิทที่นำความสุขและเสียงหัวเราะมาให้ ฉันไม่มีวันลืมช่วงบ่ายเหล่านั้น ในบ้านไม้สามห้อง พ่อหั่นกล้วยพลางเล่านิทานที่พ่อท่องจำมาให้ฉันฟัง ฉันคิดว่าในอดีต ถ้าไม่ใช่เพราะสงครามและความยากจน พ่อคงเรียนหนังสือเก่งมาก ตั้งแต่นิทานเรื่องเขียวของเหงียนดู่ ลุค วัน เตียนของเหงียน ดิ่ง เจี๋ยว ไปจนถึงสี่คัมภีร์จีน... พ่อของฉันจำเรื่องราวเหล่านั้นได้ขึ้นใจและเล่าขานด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ พรสวรรค์ด้านวรรณกรรมของฉันยังได้รับการบ่มเพาะจากพ่อผ่านเสียงอันไพเราะและอ่อนโยนเหล่านั้น
พ่อของฉันชอบฟังวิทยุมาก ฉันไม่รู้ว่านิสัยนี้เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ฉันรู้ว่าวัยเด็กของฉันใช้เวลาไปกับการฟังเพลงวิทยุ ของบิ่ญเฟื้อก "เจ้าจะไปไหน จากกวีเญินไปเบียนฮวา ข้ามแม่น้ำเบ๋อันสง่างามไปเฟื้อกลองเพื่อสร้างชัยชนะ" วิทยุดังก้องไปทั่วบ้านไม้ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ตั้งแต่รายการออกกำลังกายตอนเช้า ข่าวเที่ยง ไปจนถึงเรื่องเล่ายามดึก เพียงแค่ได้ยินเสียงวิทยุ พ่อก็นั่งฟังอย่างเงียบๆ สายตาของท่านมองไปไกลๆ บางครั้งก็ครุ่นคิด บางครั้งก็ฮัมเพลงคลอเบาๆ พยักหน้าและยิ้ม ส่วนฉัน เด็กน้อยในตอนนั้น ไม่เข้าใจทุกสิ่งที่พ่อฟัง แต่ฉันรู้สึกสงบเสมอทุกครั้งที่ได้นั่งข้างๆ ท่านท่ามกลางเสียงอันอบอุ่นของวิทยุเล็กๆ แม้ว่าเทคโนโลยีจะเปลี่ยนไป แม้ว่าฉันจะมีสมาร์ทโฟนอยู่ในมือ แต่ลึกๆ แล้วฉันยังคงจดจำและหลงรักเสียงดนตรีเก่าๆ แบบดั้งเดิมจากวิทยุเครื่องเก่า เพราะมันเชื่อมโยงกับภาพพ่อและวัยเด็กของฉันราวกับท้องฟ้าอันอบอุ่น
พ่อรักครอบครัวมาก ดูแลลูกๆ อย่างดี แต่พอพ่อล้มป่วย เราก็ทำอะไรให้พ่อไม่ได้เลย ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไร้เรี่ยวแรงและเจ็บปวด ขณะที่อ้อมกอดที่ปกป้องชีวิตของฉันมลายหายไปราวกับควัน พ่ออาจจะไม่เคยบอกว่ารักฉัน แต่พ่อก็เก็บสิ่งที่ดีที่สุดและอร่อยที่สุดไว้ให้ฉันเสมอ พ่อมักจะวิ่งมาช่วยพยุงฉันก่อนเสมอเวลาที่ฉันล้ม พ่อยิ้มอย่างอ่อนโยน ลูบหัวฉันเบาๆ แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรนะ พ่ออยู่นี่แล้ว"
หลายปีผ่านไป ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านมาเยี่ยม ฉันจะมองตู้ไม้ที่พ่อยังคงเก็บลูกอมมะพร้าว ลูกอมข้าวเหนียว... สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดถึงพ่อมากจนปวดหัวใจ ในอดีต ทุกครั้งที่ฉันเรียนจบ ฉันจะรีบวิ่งกลับบ้านอย่างกระตือรือร้น เพราะรู้ว่าพ่อรอฉันอยู่ ถือลูกอมเล็กๆ ไว้ในมือเสมอ เป็นรางวัลสำหรับลูกสาวที่แสนดีของท่าน มีหลายวันที่พ่อเหนื่อย แต่ท่านก็ยังไม่ลืมที่จะล้วงมือหยิบลูกอมหวานๆ ออกมาจากกระเป๋าพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน จนกระทั่งบัดนี้ ฉันยังคงลืมรสชาติของลูกอมเหล่านั้นไม่ได้เลย
พ่อไปสวรรค์แล้ว แต่สำหรับฉัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ท่านยังคงเป็นวีรบุรุษผู้เงียบงัน เป็นครูคนแรกที่สอนให้ฉันรู้จักรัก เสียสละ และใช้ชีวิตอย่างมีเมตตา พ่อคือความทรงจำที่ไม่อาจทดแทนได้ เป็นเสียงแห่งความรักที่ฉันจะจดจำไปตลอดชีวิต
สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้วตั้งแต่วันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของวิทยุ-โทรทัศน์และหนังสือพิมพ์บิ่ญเฟื้อก (BPTV) พร้อมสัญญาว่าจะนำคุณค่าอันวิเศษของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่สาธารณชน |
ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/173876/nhung-thanh-am-yeu-thuong
การแสดงความคิดเห็น (0)