ผู้อำนวยการฝ่ายข่าวปีนั้น!

BTO-ในปี 2010 ฉันเดินผ่านสถานีวิทยุและโทรทัศน์บิ่ญถ่วนด้วยความกังวลใจเล็กน้อยและหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความฝัน ในฐานะนักศึกษาวรรณคดี ฉันรักถ้อยคำ รักภาษา และเรื่องราวความรัก แต่ความรักเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าสิ่งที่เรียกว่า "วารสารศาสตร์" คือโลกที่ถ้อยคำไม่อาจไหลลื่นได้อีกต่อไป แต่ต้องอยู่เหนือวินัย การตรวจสอบ และความรับผิดชอบต่อสังคม

Báo Bình Thuận•17/06/2025

ในอาชีพนักข่าว ทุกคนจะมีครูคนแรกของตัวเองเสมอ (ภาพประกอบ)

ฉันจำได้ว่าฉันตกตะลึงอยู่กลางห้องข่าว มีกล้องหลายตัว นักข่าวเดินเข้าออก เสียงโทรศัพท์บ้านดัง และบรรยากาศคึกคัก กลางวังวนนั้น ฉันได้พบกับเขา - "หัวหน้าห้องข่าวปีนั้น"

แวบแรกเขาไม่ใช่คนสบายๆ พูดน้อย มีใบหน้าเคร่งขรึม และแววตาจริงจัง แต่ยิ่งได้ทำงานกับเขามากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งตระหนักว่าเบื้องหลังความใจเย็นของเขาคือครูผู้ทุ่มเท เปี่ยมด้วยความรักในอาชีพ และเคร่งครัดกับคำพูดราวกับพระสงฆ์ที่อ่านคัมภีร์

ข่าวแรกที่ผมได้รับมอบหมายให้เขียน เขาตรวจแก้เกือบทั้งเรื่อง ผมถือหนังสือพิมพ์ที่เปื้อนหมึกสีน้ำเงินเต็มไปหมด หัวใจผมหนักอึ้ง แต่เขาไม่ได้ตะโกน ไม่ได้ตัดสินอะไร เขาแค่บอกว่า "การเป็นนักข่าวไม่ใช่แค่การให้ข้อมูล แต่มันคือการทำให้ข้อมูลถูกต้อง ชัดเจน และเข้าถึงผู้คน"

สำหรับฉัน ผู้ที่เพิ่งก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งนักเขียน นั่นคือการเปลี่ยนแปลงครั้งแรก ฉันเริ่มเข้าใจว่า ประโยคที่ดีไม่ได้หมายความว่าประโยคที่ถูกต้องเสมอไป ความน่าดึงดูดใจไม่อาจแลกกับความแท้จริงได้ และเบื้องหลังบทความข่าวที่มีเพียงไม่กี่ร้อยคำ คือจรรยาบรรณวิชาชีพที่ต้องรักษาไว้ทุกบรรทัด ทุกคำ

เขามีนิสัยชอบอ่านอย่างละเอียด ตรวจทานอย่างละเอียด และโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ปล่อยให้เกิดความประมาท หากแม้แต่วันที่ผิด ชื่อเรื่องสะกดผิด หรือชื่อสถานที่ไม่ชัดเจน เขาก็จะขอให้แก้ไขใหม่ แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ ไม่ว่าเขาจะแก้ไขกี่ครั้ง เขาก็ยังคงทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่าได้รับการรับฟังและสนับสนุนโดยไม่รู้สึกเจ็บปวด

ฉันยังจำได้อย่างชัดเจนถึงโทรศัพท์ของลุงหลังจากส่งข่าวผิดไปว่า "คุณอยู่ไหน"

ผมทำงานในฝ่ายข่าวมา 10 ปีแล้ว ตลอด 10 ปีนั้น รายงานข่าวแต่ละฉบับที่ส่งออกไปคือการเรียนรู้วิชาชีพใหม่ บางวันผมต้องรายงานข่าวอย่างต่อเนื่องและกลับมาทำงานดึก แต่วันนั้น ลุงของผมก็ยังคงรออยู่ คอยเช็คข่าวให้นักข่าว

ครั้งหนึ่งที่ผมรู้สึกท้อแท้กับงาน เขาก็ยิ้มออกมา “ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสได้สัมผัสกับความเคลื่อนไหวทางสังคมในแต่ละวันเหมือนนักข่าว ดังนั้นอย่ารีบร้อน”

เขารักงานของเขาในแบบของคนที่อุทิศชีวิตให้กับงาน ไม่มีเรื่องฟุ่มเฟือย ไม่มีคำพูดหวานเลี่ยน เพียงแค่ยึดมั่นในหลักการของงานอย่างเงียบๆ ในทุกๆ รายละเอียด แม้แต่เรื่องเล็กน้อยที่สุด

หลังจากนั้น ผมย้ายไปทำงานที่หนังสือพิมพ์ บิ่ญถ่วน ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนอีกครั้ง แต่บางครั้ง ท่ามกลางงานเขียนที่แสนยากลำบาก ท่ามกลางการถกเถียงเรื่องการเลือกพาดหัวข่าวและการเลือกภาพ ผมยังคงถามตัวเองว่า “ถ้าตอนนี้คุณยังวิจารณ์ข่าวอยู่ คุณจะเปลี่ยนแปลงอะไรตรงนี้”

ทุกครั้งที่ผมนึกถึงเรื่องนี้ ผมก็รู้สึกขอบคุณที่ได้เรียนรู้อาชีพนี้จากคนอย่างเขา ไม่ใช่จากตำราเรียน แต่จากวิถีชีวิตและการทำงานของนักข่าวที่ดีคนหนึ่ง

เดือนมิถุนายนนี้ ฉันไปเยี่ยมลุง ท่านเกษียณมาหลายปีแล้ว บ้านของท่านตั้งอยู่ในมุมเล็กๆ ใจกลางเมืองฟานเทียต บ้านยังคงเหมือนเดิม สะอาดสะอ้านเหมือนเคย เรานั่งคุยกันเรื่องอาชีพ ข่าวคราว และเหตุการณ์ปัจจุบัน แม้ว่าท่านจะออกจากสถานีไปแล้ว แต่ดวงตาของท่านก็ยังคงเป็นประกายเมื่อกล่าวถึงรายงานข่าว...

ฉันนั่งฟังอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนเวลาได้ย้อนกลับมา หัวหน้าภาควิชาในปีนั้น สำหรับฉันแล้ว ไม่เพียงแต่เป็นหัวหน้างาน ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น แต่ยังเป็นครูคนแรกที่ฉันได้พบในเส้นทางสายนักข่าวด้วย คนที่ไม่บรรยาย ไม่ได้ “บรรยาย” แต่ทุกการกระทำ ทุกการแก้ไข ทุกหลักการที่เขายึดถือ... ได้ปลูกฝังความเชื่ออย่างเงียบๆ ในตัวฉันว่า เหนือสิ่งอื่นใด การสื่อสารมวลชนคืองานแห่งจริยธรรม

เนื่องในโอกาสวันสื่อมวลชนปฏิวัติเวียดนาม ข้าพเจ้าขอเขียนเรื่องสั้นนี้ขึ้นใหม่เพื่อเป็นการแสดงความอาลัยอย่างเงียบๆ ต่อคุณและนักข่าวเช่นคุณ ผู้ซึ่งไม่เลือกที่จะยืนอยู่ในจุดสนใจ แต่กลับรักษารากฐานของการสื่อสารมวลชนให้สะอาด มั่นคง และถูกต้องอย่างเงียบๆ