อาชีพนักเดินทาง…

หากมีอาชีพที่ต้องเคลื่อนไหวตลอดเวลา เรียนรู้ตลอดเวลา และเผชิญกับอารมณ์ต่างๆ มากมาย อาชีพนั้นก็คือนักข่าว นักข่าวไม่เพียงแต่เป็นนักเล่าเรื่องเท่านั้น แต่ยังเป็นพยานของเหตุการณ์ปัจจุบัน เป็นสะพานเชื่อมระหว่างเหตุการณ์และสาธารณชน

ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่ ความคิดของฉันเกี่ยวกับงานสื่อสารมวลชนก็คือการเขียนบทความดีๆ ลงหน้าหนึ่ง เดินทางไปหลายที่ พบปะผู้คนมากมาย เล่าเรื่องราวด้วยคำพูด ฉันจินตนาการว่านักข่าวเป็น “นักเล่าเรื่องแห่งยุคสมัย” ถือสมุดบันทึกไว้ในมือข้างหนึ่ง ถือกล้องไว้บนไหล่ ดวงตาเป็นประกายด้วยความหลงใหลและอุดมคติ ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับงานสื่อสารมวลชนในตัวฉันส่องประกายราวกับความฝันอันสวยงาม

เมื่อผมเข้าสู่วิชาชีพนี้ โดยเริ่มจากการรายงานข่าวสั้นๆ สัมภาษณ์แบบไม่ครบถ้วน และทำงานที่อึดอัดต่อหน้าฝูงชน ผมจึงตระหนักได้ว่าการเป็นนักข่าวไม่ได้ง่ายอย่างที่คนทั่วไปคิด มันเป็นการผสมผสานระหว่างความหลงใหลและเหตุผล ของอารมณ์และหลักการ ของความมุ่งมั่นไม่ลดละและความตื่นตัวในทุกคำที่พูด มันเป็นวิชาชีพที่ไม่เพียงแต่ต้องการทักษะการเขียนที่ดีเท่านั้น แต่ยังต้องอาศัยการฟัง การสังเกต การรับรู้ การถามคำถามในเวลาที่เหมาะสม และการนิ่งเงียบเมื่อจำเป็น

ผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ ดักหลัก ในระหว่างเดินทางไปปฏิบัติงานในพื้นที่น้ำท่วมในตำบลกวางเดียน (อำเภอครองอานา)

ฉันเคยคิดว่าแค่รู้จักเขียนก็เพียงพอแล้ว แต่ปรากฏว่าการจะเขียนได้อย่างถูกต้องและลึกซึ้ง ฉันต้องเรียนรู้ที่จะฟังอย่างตั้งใจ เดินทางบ่อยๆ และมองด้วยหัวใจ ไม่ใช่แค่มองด้วยตา ฉันเคยมีความสุขเมื่อบทความของฉันถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ อย่างไรก็ตาม ต่อมาฉันตระหนักว่ามีความสุขมากกว่านั้น นั่นก็คือเมื่อบทความของฉันช่วยเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างไปในทิศทางที่ดีขึ้น แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม

การเป็นนักข่าวสอนให้ฉันเติบโตผ่านการเดินทางและผู้คนที่ฉันมีโอกาสได้พบปะ การเดินทางแต่ละครั้งไม่เพียงแต่เป็นภารกิจ แต่ยังเป็นการเดินทางเพื่อค้นพบสิ่งใหม่ๆ อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางเพื่อธุรกิจระยะไกลในพื้นที่ห่างไกล ไปจนถึงการทำงานหนักในสถานที่ที่เกิดภัยธรรมชาติ โรคระบาด หรือเหตุการณ์ ทางการเมือง และสังคมที่สำคัญ พวกเราในฐานะนักข่าวเข้าใจและเห็นอกเห็นใจในสิ่งที่พบเห็น และตระหนักถึงความรับผิดชอบต่อสังคมของนักเขียนมากขึ้น

ครั้งหนึ่งฉันเคยติดตามกลุ่มคนทำงานไปยังตำบลกู๋ปุย (อำเภอกรองบอง) ที่นั่น ฉันได้พบกับเด็กๆ ชาวม่อนเดินเท้าเปล่าข้ามลำธารไปโรงเรียน และได้เห็นผู้คนยึดมั่นในไร่นาและปกป้องป่าอย่างแน่วแน่ เรื่องราวเหล่านี้อาจดูเล็กน้อย แต่ทำให้ฉันกระสับกระส่ายทุกคืนขณะพิมพ์แต่ละบรรทัด ฉันเริ่มเขียนไม่ใช่เพียงเพื่อ "ลงหนังสือพิมพ์" แต่เพื่อเผยแพร่ เพื่อแสดงความคิดเห็น และเพื่อมีส่วนเล็กๆ น้อยๆ ในการเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขา

ฉันจะจำช่วงเวลาอื่นๆ ที่เคยทำงานในหมู่บ้านกร็อง (ตำบลดูร์กมัล อำเภอกร็องอานา) ได้เสมอ ช่วงเวลานั้นฝนตกหนักจนน้ำท่วมถนนเข้าหมู่บ้าน รถเข้าไม่ได้ ฉันและเพื่อนร่วมงานต้องเดินเท้าเกือบชั่วโมง เราพกกล้องถ่ายรูป กล้องวิดีโอ เครื่องบันทึกภาพ เสื้อกันฝน และสิ่งของจำเป็นสำหรับชาวบ้านไปด้วย ในอากาศหนาวเย็นนั้น ฉันได้รับคำทักทายจากชายชราว่า "ขอบคุณที่ไม่ทิ้งหมู่บ้านในยามลำบาก" ช่วงเวลานั้น ฉันตระหนักว่าการเป็นนักข่าวไม่ใช่แค่การบันทึกข้อมูลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการร่วมเดินทางและแบ่งปันข้อมูลด้วย

ในฐานะนักข่าว ฉันได้ใช้ชีวิตหลากหลายรูปแบบ บางครั้งฉันคือคนที่ต้องอยู่ร่วมกับเหยื่อจากเหตุดินถล่ม บางครั้งฉันคือคนที่ต้องร่วมเดินทางกับชายหนุ่มเพื่อเริ่มต้นอาชีพในภูเขาและป่าไม้ บางครั้งฉันคือคนที่เข้าร่วมงานศพของทหารที่เสียสละชีวิตเพื่อหน้าที่อันสูงส่งของเขาอย่างเงียบๆ

การสื่อสารมวลชนได้หล่อหลอมผู้คนให้เป็นคนกล้า เฉียบแหลม และมีอุดมคติ การเดินทางแต่ละครั้งคือการเดินทางเพื่อเรียนรู้และเป็นช่วงเวลาแห่งการเปิดใจ

การเป็นนักข่าวไม่ใช่แค่เพียงงาน แต่เป็นวิถีชีวิต เป็นวิถีชีวิตที่มีอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ ในสถานการณ์ต่างๆ มากมาย เป็นวิถีชีวิตที่แม้จะต้องเผชิญความยากลำบากและเหนื่อยล้าบ้าง แต่ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้ เพราะฉันรู้ว่ายังมีเรื่องราวอีกมากมายที่รอการบอกเล่าอย่างซื่อสัตย์ รับผิดชอบ และมีมนุษยธรรม

ที่มา: https://baodaklak.vn/xa-hoi/202506/nghe-cua-nhung-chuyen-di-c94030b/