โมรัต เรื่องพิเศษ

สิ่งพิมพ์บางฉบับกล่าวถึงข้อผิดพลาดของโมรัต ซึ่งอ่านผิด ภาพ: HXH

"ในความมืด ในความมืด"

“อย่าโง่สิ! ฉันรู้ว่าหนังสือพิมพ์รายวันเป็นยังไง พวกเขารีบเร่งพิมพ์ข่าวอะไรก็ได้ที่พอจะตีพิมพ์ได้เร็วๆ เพื่อแย่งชิงตีพิมพ์ ทำให้เกิดการถกเถียงกันอย่างดุเดือด!” คุณตูเคยดุเหงียน ถิ ลาน ลูกสาวของเขาแบบนี้ในนวนิยายเรื่อง “ตัตลัวลอง” ของนักเขียนเหงียน กง ฮวน ตอนนั้นพ่อกับลูกสาวกำลังคุยกันเรื่องผลการสอบประกาศนียบัตรของโรงเรียนหวู่ คัก เดียป หรือบ๋า จุง หลังจากเรียนโรงเรียนประถมศึกษาฝรั่งเศส-เวียดนามมา 4 ปี

เรื่องราวถูกเล่าขานไปจนถึงช่วงที่คุณตูรอเดียปมารายงานผลการสอบ พ่อของเดียปกับคุณตูเป็นเพื่อนกัน เมื่อเห็นเดียปและหลานเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองพ่อจึงสัญญาว่าจะให้ลูกสาวแต่งงานกันในภายหลัง... บ่ายวันนั้น บุรุษไปรษณีย์นำหนังสือพิมพ์รายวันมาที่บ้านของคุณตูก่อนเดียป

เรื่องราวดำเนินต่อไปโดยอ้างคำพูดของนายตู:

- คะแนนของ Diep สูงมาก เขาได้อันดับที่แปด

ลานยังคงเฉยเมยเช่นเดิม ตอบว่า:

- นั่นแหละคือลำดับของหนังสือพิมพ์ A, B, C ถ้าตัวอักษรแรกของชื่อคือ D คนก็จะเอามันไว้ข้างบน ไม่ใช่สูงหรือต่ำ! (…)

- แต่ลูกเอ๋ย ตรงนี้เขาพิมพ์ผิดครับ คือพิมพ์ตัวอักษร p คู่กับตัวอักษร n เลยชื่อว่า วูคคัคเดียน ครับ

เมื่อเห็นสิ่งแปลก ๆ หลานก็วิ่งตามพ่อของเธอไป ดูหนังสือพิมพ์แล้วพูดว่า:

- ท่านครับ นั่นวูคคาเดียนครับ

- อย่าฉลาดกว่าเหา!

(ดับไฟหัวใจ สำนักพิมพ์วรรณกรรม 2560 หน้า 21)

แน่นอนว่าหลังจากประโยคดุว่า "อย่าฉลาดกว่าเหา!" คุณทูก็ยังคงพูดคำต่อๆ ไปดังที่ได้ยกมา

โชคดีที่หนังสือพิมพ์วันนั้นพิมพ์ถูกต้อง ตัวอักษร n ไม่ใช่ p หมายความว่าเดียนสอบผ่าน ไม่ใช่เดียป และแน่นอนว่าโชคร้ายที่เพราะเขาสอบตก ชีวิตของเดียปจึงเปลี่ยนไป

เดียปไปพักที่บ้านของนายฟู ตรัน เพื่อนร่วมชั้นเก่าของพ่อเดียป เพื่อสอบซ่อมเป็นครั้งที่สอง และได้รับสัญญาว่าจะช่วยหางานให้ แต่คืนหนึ่งที่เมามาย เดียปถูกหลอกให้ไปนอนในห้องเดียวกับถุ่ย ลิ่ว ลูกสาวของนายฟู ตรัน (ซึ่งในขณะนั้นกำลังตั้งครรภ์ทหารในชุดเครื่องแบบสีเขียวประจำการอยู่ใกล้บ้าน)

เมื่อเดียปถูกบังคับให้แต่งงานกับถุ่ยเหลียว หลานจึงตัดผมและบวชเป็นแม่ชี เรื่องราวความรักของหลานและเดียปมาถึงทางตัน ยิ่งเศร้าโศกมากขึ้นไปอีกเมื่อบทกลอนหว่องก๋า

หน่อไม้เขียวและพายุ

ข้อผิดพลาดของ Morat คือเรื่องราวอันเป็นนิรันดร์ของวงการข่าว ในยุค Lan และ Diep ที่มักถูกมองว่า “พิมพ์งานอย่างเร่งรีบเพื่อให้เสร็จ” ความผิดพลาดทางเทคนิคมักได้รับการแก้ไขอย่างระมัดระวังโดยกองบรรณาธิการ ส่วนขั้นตอนการพิสูจน์อักษรนั้นดำเนินการโดย “คนที่มีสติ” ช่องทางออนไลน์มักมีโอกาสเกิดข้อผิดพลาดทางเทคนิคมากขึ้น จึงมีทีมตรวจสอบเพิ่มเติม

ศาสตราจารย์เหงียน ดึ๊ก ดาน ได้ระบุถึงกรณีข้อผิดพลาดมากมายไว้ในหนังสือ “From wrong sentences to good sentences” (สำนักพิมพ์ Tre Publishing House, 2013)

มีข้อผิดพลาดเชิงตลกขบขันอยู่มากมาย ฉบับหนึ่งที่ตีพิมพ์เมื่อวันที่ 20 กันยายน ค.ศ. 1993 เขียนว่าบาทหลวงอเล็กซานเดอร์ เดอ โรดส์ “เข้าร่วมพรรคในปี ค.ศ. 1620” อันที่จริง การสะกดที่ถูกต้องควรเป็น “entry Dang Trong in 1620” หนังสือพิมพ์อีกฉบับหนึ่งได้เรียงคำภาษาต่างประเทศ “l'amiral” (admiral) เป็น “l'animal” (animal) อย่างผิดพลาด ทำให้บรรณาธิการถูกลงโทษทางวินัย

กวีเคอง ฮู ดุง เดินทางไปยังโรงพิมพ์เพื่อบอกช่างเรียงพิมพ์ว่าอย่าเรียงคำว่า “noi” (เครื่องหมายทิลเดอ) เป็น “noi” (เครื่องหมายคำถาม) ในบทสุดท้ายของบทกวี “เลน กง เซิน” (หรือ “กง เซิน”) ผิดไป: “Ma thay vong than cam boi bao dong” อย่างไรก็ตาม เมื่อนำมาพิมพ์ใหม่ในภายหลัง ยังคงมีข้อผิดพลาดในการเรียงคำว่า “noi bao dong” (คำนาม) เป็น “noi bao dong” (คำกริยา)...

บังเอิญที่กวี Khuong Huu Dung เองก็พิมพ์ผิดเช่นกันตอนที่เป็นบรรณาธิการสำนักพิมพ์วรรณกรรม ในช่วงต้นทศวรรษ 1960 ของศตวรรษที่ 20 ซวน กวิญ ได้ส่งต้นฉบับบทกวีชื่อ “Troi biec” ไปยังสำนักพิมพ์วรรณกรรม แต่กวีหญิงสะกดผิด (tr/ch error) เป็น “Choi biec” บรรณาธิการสองคนของสำนักพิมพ์ในขณะนั้น คือ Khuong Huu Dung และ Yen Lan (ทั้งคู่มาจากภาคใต้) อ่าน “choi” เป็น “choi” และในที่สุดวงการวรรณกรรมก็ได้ตีพิมพ์รวมบทกวี “Choi biec” ความผิดพลาดที่น่าสนใจนี้ทำให้ศาสตราจารย์เหงียน ดึ๊ก ตัน จัดประเภท “เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของ ch/tr, oi/oi” เหล่านี้ไว้ในหมวดหมู่ย่อย: จากประโยคที่ไม่ดีนักไปสู่ประโยคที่ดีมาก

“แรง” บนกองกระดาษและความเสี่ยงของแชทบอท

ในประวัติศาสตร์การพิมพ์และการสื่อสารมวลชน มีสถานการณ์บางอย่างที่ไม่ว่าคุณจะระมัดระวังเพียงใด ก็ไม่สามารถรับประกันความถูกต้องได้ เช่น กรณีการแปลนิยายศิลปะการต่อสู้ของกิมย้ง

นักดนตรีและนักข่าวผู้ล่วงลับ หวู ดึ๊ก เซา เบียน ได้เขียนบทความเกี่ยวกับนักแปล ฮัน เกียง นาน ในบทความ “คิม ดุง ในชีวิตของฉัน” โดยเล่าถึงเรื่องราวการแปลและการพิมพ์ในยุคนั้น ว่ากันว่าทุกเช้า ฮัน เกียง นาน ล่ามจะนั่งชั้นบนและเปิดหน้าหนังสือพิมพ์ฮ่องกงที่ตีพิมพ์เรื่องราวศิลปะการต่อสู้ของคิม ดุง ในรูปแบบเฟยยง (นวนิยายที่ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ต่อเนื่อง) เขาจะอ่านข้อความเหล่านั้น อ่านประโยคภาษาจีน และแปลประโยคภาษาเวียดนามทันที เลขานุการของเขาจะเป็นคนดูแลบันทึกต่างๆ

เมื่อแปลเสร็จแล้ว เลขานุการจะนำเอกสารลงไปชั้นล่างเพื่อแจกจ่ายให้กับผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์รายวันที่กำลังรออยู่ “ความเสี่ยง” ที่จะเกิดความผิดพลาดหรือสะกดคำผิดก็เกิดขึ้นจากตรงนี้เช่นกัน

โดยปกติแล้ว เลขานุการจะจัดเรียงกระดาษบางๆ ประมาณ 12 แผ่น และกระดาษคาร์บอน 11 แผ่น ฟังคำแปล แล้วจดบันทึกด้วยปากกาลูกลื่น เลขานุการไม่สามารถพิมพ์ด้วยกระดาษหนาๆ เช่นนี้ได้ เขาจะกดปลายปากกาแรงๆ เพื่อให้ “แรง” สามารถพิมพ์ผ่านกระดาษบางๆ ได้ 11-12 แผ่น สำหรับผู้ที่รอรับคำแปลนั้นต้องอาศัยโชคช่วย “ผู้ที่โชคดีได้รับฉบับบนสุด จะยังคงอ่านได้ชัดเจน ส่วนผู้ที่อ่านฉบับล่างสุดช้า จะต้องเดาความหมายจากคำเหล่านั้น ดังนั้น แม้จะแปลเป็นฉบับเดียวกัน บางครั้งหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งก็อาจแตกต่างจากฉบับอื่น” (อ้างแล้ว, Tre Publishing House 2015, หน้า 438)

ผมพิมพ์คำว่า “ข้อผิดพลาดทั่วไปในวงการข่าว” และภายในเวลาเพียง 0.28 วินาที เครื่องมือค้นหาของ Google ก็แสดงผลลัพธ์ออกมาประมาณ 146 ล้านรายการ จะเห็นได้ว่าหัวข้อนี้ “เข้มข้น” และ… ไม่มีที่สิ้นสุด และจะ “ไม่มีที่สิ้นสุด” อย่างแน่นอน แม้เมื่อปัญญาประดิษฐ์ (AI) เข้ามามีบทบาทในการเขียน ต้นเดือนมิถุนายน 2568 สำนักข่าวนานาชาติแห่งหนึ่งได้กล่าวถึงความกังวลเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของเครื่องมือแชทบอทยอดนิยมอย่าง Grok, ChatGPT และ Gemini หลายคนตระหนักว่าเมื่อค้นหาและตรวจสอบข้อมูล บางครั้งคำตอบของแชทบอทอาจมีข้อมูลเท็จหรือข้อมูลปลอม...

แล้วมันก็ยังต้องขึ้นอยู่กับผู้คนที่จะตรวจสอบตัวเองหรือขอความช่วยเหลือจาก "คนไม่เมา"

ที่มา: https://baoquangnam.vn/morat-ngoai-truyen-3157125.html