คำสาบานแห่งอิสรภาพกล่าวถึงภูเขาและแม่น้ำ

เขียนเมื่อวันชาติ

เหมือนสายฝนหวานซึมลึกลงสู่พื้นดิน

เหมือนลำธารเย็นไหลลงสู่ทะเล

ล้านดวงใจร่วมแบ่งปันความรักต่อมาตุภูมิ

เขียนประวัติศาสตร์ของประเทศของฉัน

ตั้งแต่สมัยที่ผู้คน “พกดาบเพื่อเปิดดินแดนใหม่”

จากภูบั๊กดังไปกาวบิญโญ

สะท้อนเสียงแห่งดวงวิญญาณแห่งขุนเขาและสายน้ำตลอดไป

เวียดนาม ดาบและหอกพันปีที่ถูกจารึกเป็นบทกวี

ชาติที่ต่อสู้กับภัยธรรมชาติและศัตรูมานับพันปี

ถึงแม้จะตัวเล็กแต่เขาก็ไม่เคยก้มหัวเลย

ตัวอักษร S นี้เอียงไปทางมหาสมุทร

ตระกูล Lac Hong จะคงอยู่ตลอดไป…

ทำลายโซ่ตรวนและโซ่ตรวนทั้งหมด

เดินเท้าเปล่าฝ่าคืนอันโหดร้ายแห่งการเป็นทาส

เลือดเปื้อนธงชาติ

คนหลายรุ่นล้มลงแต่ยังคงยืนหยัดอย่างสง่างาม

วันนี้หน้าลานลมแรง

แสงแดดสดใสเหมือนเสียงเชียร์

ฉันได้ยินเสียงสะท้อนของคำสาบานแห่งอิสรภาพ

ได้กลายเป็นจิตวิญญาณวีรกรรมของประเทศ

รุ่นต่อรุ่น

พ่อสอนลูกชายให้ร้องเพลงบ้านเกิด

“สายลมแห่งกาลเวลา” เปิดหน้าใหม่แห่งประวัติศาสตร์

เขียนสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตธรรมดา

ผู้รักษาประเทศ ผู้สร้างประเทศ

ปืนเฝ้าชายแดน ไฟสร้างความอบอุ่นให้ทุกบ้าน

อ้อมแขนที่เปิดกว้างมากขึ้นสำหรับการบูรณาการ

เชื่อมโยงเพื่อนบ้านและเพื่อนฝูงทั้งใกล้และไกล

โอ้ประเทศที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานนับพันปี

ยังเต็มไปด้วยชีวิตชีวาในวัยยี่สิบของฉัน

เพราะมีคุณและคนหนุ่มสาวอีกมากมาย

สร้างสรรค์และเสริมความงามให้ชีวิต

ฉันเดินผ่านถนนที่พลุกพล่าน

พระอาทิตย์ฤดูใบไม้ร่วงส่องประกายเจิดจ้าด้วยธงที่โบกสะบัด

ได้ยินเสียงหัวใจเต้นด้วยความสุข

ขอบคุณสำหรับเมื่อวานและวันนี้

บทกวี “Written on National Day” ไม่ได้เริ่มต้นด้วยคำขวัญอันร้อนแรงหรือคำประกาศอันอื้อฉาว แต่เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ และลึกซึ้ง ดุจสายฝนหวานที่ซึมซาบเข้าสู่จิตวิญญาณ ดุจสายธารเย็นที่ไหลผ่านความโกลาหลแห่งกาลเวลา มันคือความรักชาติที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจของผู้คนนับล้าน ที่ได้จารึกประวัติศาสตร์อันกล้าหาญของประเทศชาติไว้

ตั้งแต่บทเปิดเรื่อง ผู้อ่านจะถูกดึงดูดเข้าสู่พื้นที่แห่งบทกวีอันเงียบสงบและบริสุทธิ์ ภาพของ “ฝนหวาน” และ “ฤดูใบไม้ผลิ” ไม่เพียงแต่เป็นสัญลักษณ์ของความรักชาติที่มั่นคงและยั่งยืนเท่านั้น แต่ยังเป็นอุปมาอุปไมยเชิงกวีที่แสดงถึงคุณค่าอันเป็นนิรันดร์ที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของชาติ หัวใจรักชาติแต่ละดวงเปรียบเสมือนหยดน้ำเย็นที่รวมกันก่อกำเนิดมหาสมุทรแห่งประวัติศาสตร์ที่ไม่มีวันเหือดแห้ง: “ดุจสายฝนหวานที่ซึมลึกลงสู่พื้นดิน/ดุจน้ำพุเย็นที่ไหลลงสู่ท้องทะเล/ หัวใจนับล้านร่วมแบ่งปันความรักที่มีต่อปิตุภูมิ/ ได้จารึกประวัติศาสตร์ของประเทศชาติไว้”

ผู้เขียนถ่ายทอดอารมณ์อันเปี่ยมล้นด้วยความภาคภูมิใจและน้ำเสียงอันลึกซึ้ง ตั้งแต่บทที่สองถึงบทที่สี่ ย้อนรำลึกถึงรากเหง้าของชาติ ย้อนรำลึกถึงประวัติศาสตร์อันกล้าหาญของบรรพบุรุษของเรานับตั้งแต่เปิดประเทศ “จากฟู บั๊ก ดัง ถึงกาว บิญ โง” บทกวีที่ว่า “เวียดนามถูกจารึกไว้ในบทกวีมานับพันปีด้วยดาบและหอก” เพียงพอที่จะปลุกความทรงจำอันศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในหัวใจของชาวเวียดนาม ประวัติศาสตร์ไม่เพียงแต่บันทึกเรื่องราวอันน่าพิศวงไว้ในหนังสือเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเรื่องราวอันสร้างแรงบันดาลใจที่สืบทอดกันมาด้วยจิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาและสายน้ำ เมื่อชนชาติทั้งมวลต้องเผชิญกับภัยพิบัติทางธรรมชาติและศัตรูที่ดุร้าย: “ชาติได้ต่อสู้กับภัยพิบัติทางธรรมชาติและศัตรูที่ดุร้ายมานับพันปี/ แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมก้มหัว/ ณ ที่แห่งนี้ ตัวอักษร S โน้มตัวลงสู่มหาสมุทร/ เชื้อสายของตระกูล Lac Hong สืบทอดต่อกันมาสู่คนรุ่นหลัง...”

อดีตอันรุ่งโรจน์ “ผู้คนหลายชั่วอายุคนยังคงยืนหยัดอย่างสง่าผ่าเผย” คือผู้สร้างรูปร่างของปิตุภูมิในปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตั้งแต่บทที่ห้า บทกวีก็เปลี่ยนน้ำเสียงอย่างกะทันหัน จากความรู้สึกสงบนิ่งเบื้องหน้าหน้าประวัติศาสตร์อันกล้าหาญและร้อนแรง ชาติทั้งชาติก้าวเข้าสู่ปัจจุบันอันเจิดจ้าเบื้องหน้าเราด้วยความปิติยินดีอย่างล้นหลามและความภาคภูมิใจอันไร้ขอบเขตในยุค โฮจิมินห์ : “วันนี้ เบื้องหน้าจัตุรัสลมแรง / แสงแดดสีทองอร่ามดุจเสียงเชียร์แห่งความสุข / ฉันได้ยินเสียงก้องของคำสาบานเพื่ออิสรภาพ / ได้กลายเป็นจิตวิญญาณแห่งวีรกรรมของประเทศชาติ”

คำสาบานอิสรภาพที่ครั้งหนึ่งเคยก้องกังวาน ณ จัตุรัสบาดิ่ญอันเก่าแก่ บัดนี้ไม่เพียงแต่เป็นความทรงจำเท่านั้น แต่ยังกลายเป็นจิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ที่บรรจบกัน ณ ใจกลางประเทศ จิตวิญญาณนี้จะแผ่ขยายไปตลอดกาล ซึมซาบสู่ทุกสายเลือดแห่งผืนแผ่นดินและสายเลือดของชาวเวียดนาม: "รุ่นก่อน รุ่นหลังสืบสาน/ บรรพบุรุษสั่งสอนลูกหลานด้วยบทเพลงแห่งบ้านเกิด/ สายลมแห่งกาลเวลาพลิกหน้าประวัติศาสตร์ใหม่/ เขียนเรื่องราวอันยิ่งใหญ่ในชีวิตธรรมดา..."

บทกวีนี้เปี่ยมล้นด้วยมนุษยธรรม เปี่ยมล้นด้วยความคิดและประสบการณ์ชีวิตของผู้เขียน ท่ามกลางยุคสมัยอันปั่นป่วน กวียังคงมองเห็นการถ่ายทอดอันศักดิ์สิทธิ์จากพ่อสู่ลูก จากอดีตสู่ปัจจุบัน บทเพลงพื้นบ้านที่ดูเหมือนเรียบง่ายกลับกลายเป็นเปลวเพลิงที่สืบสานประเพณี "สายลมแห่งกาลเวลา" ไม่ได้พัดพาต้นกำเนิดไป แต่เปิดโลกทัศน์ใหม่ ที่ซึ่งสิ่งยิ่งใหญ่ถูกจารึกไว้ ไม่เพียงแต่ด้วยเลือดเนื้อ แต่ยังด้วยหยาดเหงื่อ แรงงาน และความฝันแห่งการผสานรวม: "ผู้ปกป้องประเทศชาติ ผู้สร้างสรรค์ประเทศชาติ / ปืนเฝ้าชายแดน ไฟให้ความอบอุ่นแก่ทุกบ้าน / อ้อมแขนแห่งการผสานรวมที่เปิดกว้างยิ่งขึ้น / เชื่อมโยงเพื่อนบ้าน มิตรสหายทั้งใกล้และไกล"

บทกวีจบลงด้วยเสียงสะท้อนอันสดใสและชัดเจนดุจแสงอาทิตย์ยามฤดูใบไม้ร่วงบนท้องฟ้าสีคราม ตัวละครในบทกวีเดินอยู่บนถนนที่พลุกพล่านและรู้สึกถึงความสุขในหัวใจ ปลุกสิ่งต่างๆ มากมายจากอดีตให้กลับมาก้องกังวานอีกครั้งในวันชาติอันศักดิ์สิทธิ์ ขอบคุณอดีตที่เสียสละ ขอบคุณปัจจุบันที่รักษาไว้ และขอบคุณอนาคตที่หล่อเลี้ยงทุกวันด้วยมืออันเปี่ยมด้วยพลังแห่งเยาวชน ประเทศชาติไม่ได้ดำรงอยู่เพียงในหนังสือเท่านั้น แต่ยังปรากฏอยู่ในทุกแววตา รอยยิ้ม หัวใจ และการกระทำของผู้คนในปัจจุบัน

บทกวีนี้ไม่ได้ใช้เทคนิคทางศิลปะมากมายนัก ไม่ได้ใช้ถ้อยคำที่สวยหรูเพื่อถ่ายทอดอารมณ์ ความงดงามของบทกวีคือการหลั่งไหลจากหัวใจเพื่อแสดงความรักและความภาคภูมิใจต่อประเทศชาติและประเทศชาติในวันชาติอันศักดิ์สิทธิ์ บทกวีเปรียบเสมือนการเดินทาง จากจุดเริ่มต้นสู่ปัจจุบัน จากจิตวิญญาณแห่งวีรชนสู่ชีวิตประจำวัน จากแววตาของผู้ล่วงลับสู่ความฝันอันเรียบง่ายของผู้มีชีวิต และผู้เขียนได้ส่งสารอันอ่อนโยนว่า จงขอบคุณสำหรับวันวาน จงใช้ชีวิตในวันนี้อย่างงดงาม เพื่อวันพรุ่งนี้เราจะได้เขียนหน้าประวัติศาสตร์ต่อไปอย่างภาคภูมิใจด้วยชีวิตของเราเอง

ที่มา: https://baodaklak.vn/van-hoa-du-lich-van-hoc-nghe-thuat/202508/loi-the-doc-lap-cat-loi-nui-song-b780e33/