โชคลาภของแม่

เช้าวันหนึ่ง ลูกนกตัวหนึ่งซึ่งกำลังหัดบินได้ตกลงมาในสนามหญ้า มันตกใจและร้องเจื้อยแจ้ว พยายามกระพือปีกเล็กๆ เพื่อบิน ฉันรู้สึกสงสารมัน จึงหยิบมันขึ้นมา ตั้งใจว่าจะหารังมาคืน แต่จู่ๆ มันก็ตกใจมากขึ้นและร้องเจื้อยแจ้วดังขึ้น

แม่นกได้ยินเสียงลูกนกบินมาหา เมื่อเห็นลูกนกอยู่ในอ้อมแขนของฉัน แม่นกก็ทำได้แค่กระโดดโลดเต้นและร้องไห้สะอื้น ฉันรีบปล่อยลูกนกลงพื้นทันที ลูกนกวิ่งอย่างมีความสุขและกระพือปีกเพื่อกระโดดกลับไปหาแม่ ดูเหมือนว่าแม่นกจะคอยนำทาง ลูกนกจึงกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้และกระพือปีกเพื่อบินให้สูงขึ้น ฉันมองดูแม่นกและลูกนก และทันใดนั้นก็รู้ว่าลูกนกดูเหมือนฉันมาก

เมื่อผมเริ่มเป็นผู้ใหญ่ ผมคิดอย่างหยิ่งผยองว่าผมสามารถดูแลตัวเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพ่อแม่ ผมแก่เกินกว่าจะฟังพ่อแม่ดุว่า ผมไปทำงานในเมืองโดยคิดว่าผมจะหาเงินมาดูแลตัวเอง หาเงินมาดูแลพ่อแม่ ใครจะคิดล่ะว่า... หลังจากทำงานเสร็จ ผมเข้าใจสุภาษิตที่ว่า “อาหารของคนอื่นมันยาก มันไม่เหมือนอาหารที่แม่กินตอนนั่งกิน” คนเราต้องหาเงินได้ต้องเหนื่อยและร้องไห้ เงินเดือนน้อยๆ นั้นเทียบไม่ได้เลยกับค่าครองชีพที่สูงในเมือง ผมดิ้นรนเพื่อเก็บเงินให้พอประทังชีวิต ในช่วงวันหยุด ผมต้องเก็บเงินเป็นเวลานานเพื่อซื้อของขวัญกลับบ้าน หลังจากนั้น ผมจึงเข้าใจความยากลำบากของพ่อแม่ที่ต้องทำงานหนักหลายปีเพื่อเลี้ยงลูกให้เรียนหนังสือ

แต่ทุกครั้งที่แม่บอกให้ฉันกลับบ้านเกิดเพื่อหางานทำเพื่ออยู่ใกล้บ้านเพื่อประหยัดเงิน ความภาคภูมิใจของฉันก็เพิ่มขึ้น ฉันตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในเมืองและไม่ยอมกลับบ้านด้วยใบหน้าที่ล้มเหลวเพราะกลัวจะได้ยินพ่อแม่บ่น ฉันตั้งใจที่จะเก็บข้าวของและออกเดินทางและปฏิเสธที่จะพึ่งพาพ่อแม่อีกต่อไป ดังนั้นฉันรีบเร่งเข้าเมือง ทำงานทั้งวันทั้งคืนเพียงเพื่อหาเงินเพื่อพิสูจน์ให้พ่อแม่เห็นว่าฉันยังสามารถใช้ชีวิตได้ดีโดยไม่มีพวกท่านอยู่ด้วย

หลายปีผ่านไป ฉันรู้เพียงว่าต้องทำอย่างไรจึงจะหาเงินและสร้างอาชีพของตัวเองได้ เมื่อฉันมีงานที่มั่นคงและมีรายได้ที่มั่นคง ฉันก็พอใจกับความสำเร็จในช่วงแรกๆ ของตัวเอง และทำงานหนักขึ้น พยายามหาเงินให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อทำให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวฉัน ฉันไม่ชอบที่จะได้ยินแม่ชมลูกๆ ของครอบครัวนี้หรือครอบครัวนั้นว่าหาเงินได้หลายสิบล้านเหรียญต่อเดือน สร้างบ้าน ซื้อรถ ทุกครั้งที่ได้ยินแม่ชมลูกของคนอื่น ความภูมิใจของฉันก็จะปะทุขึ้น ฉันสัญญากับตัวเองอย่างหยิ่งผยองว่าฉันจะทำแบบเดียวกับพวกเขา และจะทำให้แม่ยอมรับในความสำเร็จของฉัน

และแล้วปีก็ผ่านไป

พอถึงตอนนั้น วันที่ฉันได้กลับบ้านก็น้อยลงทุกที ระยะทางระหว่างฉันกับพ่อแม่ก็ยิ่งห่างกันมากขึ้น...

จากนั้นนกน้อยก็สร้างรังใหม่ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ข้างๆ นกตัวอื่น การมีบ้านเล็กๆ อบอุ่น ยุ่งอยู่กับสามีและลูกๆ ทำให้ฉันลืมไปว่าในชนบทนั้น ในบ้านหลังเล็กๆ นั้น มีคนสองคนที่คลอดลูกและเลี้ยงดูฉัน และคอยรอฉันกลับบ้านทุกวัน ฉันคิดเพียงว่า ถ้าฉันดูแลตัวเองได้ ฉันจะแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ได้ นั่นก็เพียงพอแล้ว ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านเพื่อพบปะครอบครัวสักสองสามวัน นั่นก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่เคยคิดว่าพ่อแม่ของฉันแก่แล้ว ในบ้านเก่า พวกเขาแค่รอเห็นเรากลับบ้าน ได้ยินเสียงหัวเราะของลูกๆ หลานๆ เท่านั้น เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีอาหารจานอร่อยแปลกๆ ที่เรานำกลับมา เพราะเราแก่แล้ว เป็นโรคความดันโลหิตสูงและเบาหวาน และต้องงดอาหารหลายอย่าง

นกเมื่อบินได้แล้วมักจะสร้างรังใหม่และไม่กลับไปที่รังเดิมอีกเลย มนุษย์ก็เช่นกัน ใครก็ตามที่แต่งงานแล้วต้องการออกไปอยู่คนเดียวและไม่อยากกลับไปอยู่กับพ่อแม่ การถูกสั่งสอนและจู้จี้ตลอดทั้งวันนั้นน่าเบื่อหน่าย ทุกคนกลัวที่จะอยู่ร่วมกับคนแก่เพราะคนแก่มักจะลืมสิ่งต่าง ๆ และมักจะเปรียบเทียบตัวเองกับลูกของคนอื่น ดังนั้นคนหนุ่มสาวจึงมักต้องการอิสระมากขึ้น ไม่ว่าจะหิวหรืออิ่ม พวกเขาก็ยังอยากอยู่คนเดียว

มีแต่พ่อกับแม่เท่านั้นที่ยังคิดถึงลูกๆ ทุกวัน บางครั้งก็เปิดอัลบั้มและยิ้มให้ตัวเอง เมื่อกี้พวกเขาได้ยินลูกๆ วิ่งเล่น หัวเราะ ทะเลาะกัน และร้องไห้เสียงดัง แต่ตอนนี้เงียบลงแล้ว แต่ละคนก็อยู่คนละที่ เมื่อวานพวกเขาดุลูกๆ ว่ามัวแต่ดูทีวีจนลืมเรียนหนังสือ ตอนนี้พวกเขาเป็นพ่อแม่กันหมดแล้ว ในวันที่อากาศแจ่มใส แม่จะหยิบหีบไม้เก่าๆ ออกมาตากแดด หีบจะล็อกไว้เสมอและอยู่สูง ฉันคิดว่ามีของมีค่าอยู่ข้างใน แต่แม่เก็บใบประกาศนียบัตรของลูกๆ ไว้เป็นปึกๆ และบางครั้งก็กลัวว่าปลวกจะกินเข้าไป แม่ก็จะเอาออกมาตากแดดให้แห้ง แม่ยังใช้ผ้าขนหนูเช็ดแต่ละหน้าให้สะอาดด้วย

ครั้งหนึ่งระหว่างทางไปทำงาน ฉันแวะไปเยี่ยมบ้านแม่และเห็นสมบัติของแม่แห้งเหี่ยว ปรากฏว่าลูกๆ ของแม่คือสมบัติล้ำค่าที่สุด แม่ภูมิใจในตัวลูกๆ เสมอ แต่แม่กลับไม่พูดออกมา และแม่คิดถึงลูกๆ เสมอ แต่บางครั้งพวกเขากลับนึกถึงแม่ และบางครั้งก็ลืมแม่ไป และดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมมากกว่าที่จำได้เสียอีก...

แหล่งที่มา