ผู้คนหลายร้อยคนจากชุมชน Lang Nu ชุมชน Phuc Khanh เพลิดเพลินกับ Pho Yeu Thuong – ภาพถ่าย: NGUYEN KHANH
ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา… หลังจากเลี้ยวไปตามถนนคดเคี้ยวประมาณ 7,749 โค้ง เราก็มาถึงโรงเรียนประถมศึกษาและมัธยมศึกษา Phuc Khanh อำเภอบ๋าวเยน จังหวัด หล่าวกาย
ออกเดินทางจากนครโฮจิมินห์เวลา 02.00 น. ขณะที่ยังมืดอยู่ กลุ่ม Pho Yeu Thuong ของเรามาถึงในขณะที่ฟ้าเริ่มมืด
ลูกน้อยมักจะรอคอยชามก๋วยเตี๋ยวอยู่เสมอ
หลังจากการเดินทางกว่า 2,000 กม. บนถนนคดเคี้ยวและดินถล่มที่ทำให้ทุกคนในกลุ่มต้องเข็นรถเข็นขึ้นเนิน ในที่สุดเราก็มาถึงโรงเรียนที่มีเด็กๆ กว่า 300 คนกำลังศึกษาอยู่
โรงเรียนแห่งนี้มีนักเรียนจากหมู่บ้านนูมากกว่า 100 คน ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบจากพายุหมายเลข 3 ยางิ มากที่สุดเมื่อเร็วๆ นี้
สวัสดีคุณครู สวัสดีคุณลุง พวกเราได้รับการต้อนรับจากเด็กๆ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ถึง 9 มากมาย ที่กำลังทำความสะอาดสนามโรงเรียน จัดโต๊ะเก้าอี้เพื่อเตรียมอาหารสำหรับมื้อเฝอในวันพรุ่งนี้
เด็กๆ ทุกคนเดินเตร็ดเตร่ไปตามแผงขายเฝออย่างกระตือรือร้น เพื่อดูลุงป้าน้าอาทำความสะอาดและเตรียมภาชนะ ทริปนี้พิเศษกว่าปกติ เพราะเราขนกระดูกและเนื้อหลายร้อยกิโลกรัมจากไซ่ง่อนมาทำเฝออย่างพิถีพิถัน
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะข้อจำกัดด้านเวลา และอีกส่วนหนึ่งเพราะฉันอยากจะนำเสนอรสชาติอาหารเฝอแบบเต็มรูปแบบให้กับเด็กๆ
ความหนาวเหน็บของภาคตะวันตกเฉียงเหนือกัดกินเสื้อโค้ตบางๆ ของเรา แต่ก็ไม่สามารถดับความกระตือรือร้นของเราลงได้ และเริ่มกระบวนการทำเฝอทันที
หม้อใหญ่ที่สุด 20 ใบในชุมชนถูกระดมพลมาเพื่อต้มกระดูกสำหรับวันพรุ่งนี้ ขณะที่ฉันกำลังลวกกระดูกอยู่ เด็กชายคนหนึ่งเดินย่องเข้ามาถามฉันด้วยคำถามที่ทำให้ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่า "ลุงครับ ปีหน้าจะกลับมาทำเฝอที่นี่อีกไหมครับ"
คำถามของเธอดูไร้เดียงสาแต่ก็เข้าใจดี เธอให้เวลาเราถึงปีหน้าเพื่อกลับมาทำเฝอ ไม่ใช่สัปดาห์หน้าหรือเดือนหน้า เพราะเธอเข้าใจว่าเรามาจากที่ไกลมาก
แต่สำหรับฉันแล้ว ก็ยังยากที่จะแน่ใจอะไรเกี่ยวกับคุณ เพราะสำหรับคุณ คำสัญญาเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาก คุณจะรอคอยที่จะได้กินเฝอชามหนึ่งที่คุณจะไม่กินอีกจนกว่าจะถึงปีหน้า หรืออาจจะหลายปีหลังจากนั้น
โชคดีที่ครูประจำชั้นช่วยชีวิตฉันไว้ ท่านบอกว่า "พวกเธอพยายามเรียนเก่งๆ นะ พอโตขึ้นพวกเธอก็จะเหมือนฉัน ได้เที่ยวไปทั่ว ได้กินเฝออร่อยๆ เยอะแยะ"
คำตอบยังคงทำให้ฉันคิดหนัก สำหรับพวกเขา การเรียนหนังสือเป็นหนทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากความยากจน เที่ยงคืน ฉันหลับไปพร้อมกับอาการปวดแขนจากการแล่เนื้อ และคำถามสุ่มๆ ของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
Pho S ปรุงเฝอบนที่สูง – ภาพถ่าย: NGUYEN KHANH
ลุงปีหน้า โฟเลิฟ จะมาอีกนะ!
เวลาตีสาม สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ที่ไม่มีสัญญาณ แต่เป็นความหนาวเย็นจัดของภาคตะวันตกเฉียงเหนือ
ฉันคลานขึ้นไปตอนที่ยังมืดอยู่เพื่อเตรียมหม้อ เฝอบีเลิฟด์ ต่อ เมื่อคืนที่ผ่านมา คณะกรรมการเขตได้ส่ง "คำขอ" พิเศษมาให้เรา โดยขอให้นำเฝอ 200 ชามไปให้หน่วยทหารและคนงานที่กำลังเร่งรีบสร้างหมู่บ้านนูแห่งใหม่ทั้งวันทั้งคืน เพื่อให้ผู้คนได้ตั้งหลักปักฐานและสร้างชีวิตใหม่ได้อย่างรวดเร็ว
เราตกลงกันทันที เจ็ดโมงเช้า ชามเฝอร้อนๆ ก็ถูกส่งไปให้ทหารและคนงานที่ประจำการอยู่ที่ไซต์ก่อสร้างใหม่ลางหนูมา 3 เดือนแล้ว
เราจับมือและขอบคุณกันอย่างรวดเร็วเพื่อจะได้กลับโรงเรียนซึ่งมีผู้คนและเด็กๆ หลายพันคนรออยู่
ทันทีที่เรามาถึง เราก็เริ่มทำสิ่งที่เราถนัดที่สุดทันที นั่นคือ “ขายเฝอ” เด็กชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 และ 3 จะนำเฝอชามเล็กขนาด 0 ด่งมาเสิร์ฟให้ผู้สูงอายุในหมู่บ้านและเด็กๆ ที่กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
Pho Thin Bo Ho ( ฮานอย ), Pho 34 Cao Thang (HCMC), Pho S (โสม Ngoc Linh) ร่วมกันทำชามเฝอกลางสถานที่ก่อสร้างหลังใหม่ Lang Nu - รูปถ่าย: NGUYEN KHANH
ถาดทุกประเภทถูกนำมาใช้เพื่อเสิร์ฟเฝอ ตั้งแต่ฝากล่องโฟมไปจนถึงฝาหม้อขนาดใหญ่ที่เด็กๆ ผลัดกันถือชามเฝอร้อนๆ
“ลุง กลับมาปีหน้านะ!” เสียงใสๆ ของหญิงสาวดังขึ้น ทำให้ฉันซาบซึ้งใจ ประโยคนั้นเหมือนเป็นการเตือนใจถึงความรับผิดชอบของฉันที่มีต่อชุมชน
เมื่อมองดูใบหน้าสดใสและรอยยิ้มไร้เดียงสาขณะเพลิดเพลินกับชามเฝอร้อนๆ ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ ความเหนื่อยล้าทั้งหมดก็ดูเหมือนจะหายไป
มีการแจกอาหารเฝอมากกว่า 2,000 ชาม ไม่เพียงแต่เป็นอาหารมื้ออุ่นๆ เท่านั้น แต่ยังเป็นการแสดงความรักและการแบ่งปันของเด็กๆ ทางใต้ที่มีต่อผืนดินและผู้คนที่นี่อีกด้วย
ดวงตาที่เป็นประกายของเด็กๆ การจับมือแน่นของผู้สูงอายุ และคำพูดขอบคุณที่จริงใจจากคุณครู ล้วนสร้างเช้าวันใหม่ที่อบอุ่นและมีความหมาย
เราทราบดีว่าชามเฝอวันนี้ไม่อาจบรรเทาความยากลำบากที่เด็กๆ และผู้คนต้องเผชิญได้ทั้งหมด แต่เราหวังว่ามันจะเป็นความทรงจำที่สวยงาม เป็นแรงบันดาลใจเล็กๆ น้อยๆ ให้เด็กๆ พยายามมากขึ้นในเส้นทางการเรียนรู้ของพวกเขา
เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นสูง ก็ถึงเวลาที่เราต้องบอกลา รถบัสเคลื่อนตัวออกไป ทิ้งโรงเรียนเล็กๆ และผู้คนที่อบอุ่นไว้ในใจของสมาชิกทุกคนในกลุ่ม โฟ่เทือง เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้
การเดินทางของ Pho Yeu Thuong ครั้งนี้สิ้นสุดลงด้วยความทรงจำอันล้ำค่า บทเรียนอันล้ำค่า และเหนือสิ่งอื่นใด ไฟแห่งความกระตือรือร้นจะยังคงลุกโชนอยู่ในใจของทุกคนตลอดไป เพื่อให้ชามเฝออุ่นๆ เข้าถึงผู้คนในดินแดนที่ต้องการการแบ่งปันได้มากขึ้นเรื่อยๆ
ภาพของดวงตาที่สดใส รอยยิ้มที่สดใส และคำพูดที่ว่า "ลุง ปีหน้าคุณกับ โฟที่รัก จะกลับมาอีก!" จะเป็นแรงผลักดันให้เราเดินหน้าสู่การเดินทางที่มีความหมายนี้ต่อไปเสมอ
ชาวบ้านหมู่บ้านลางหนูจำนวนมากได้ทานเฝอเป็นครั้งแรก
การแสดงความคิดเห็น (0)