Rezolucja nr 71-NQ/TW: Przełomowa siła napędowa dla wietnamskiego szkolnictwa wyższego

Uważa się, że jest to punkt zwrotny, który pomoże usunąć bariery, utorować drogę szkołom do innowacji, poprawy jakości i integracji międzynarodowej.

Prof. dr hab. Nguyen Thanh Chuong – przewodniczący Rady Uniwersytetu Transportu: Tworzenie warunków, w których instytucje szkolnictwa wyższego będą mogły najlepiej promować swoje mocne strony

Profesor nadzwyczajny, dr Nguyen Thanh Chuong.

Można potwierdzić, że Rezolucja nr 71-NQ/TW Biura Politycznego jest jednym z filarów dalszej realizacji postanowień Partii, mających na celu dalszy rozwój kraju i poprawę jego pozycji na arenie międzynarodowej. Jednym z istotnych zapisów Rezolucji nr 71-NQ/TW jest „zapewnienie pełnej i kompleksowej autonomii uczelniom wyższym i szkołom zawodowym, niezależnie od poziomu autonomii finansowej”.

Obecnie autonomia uniwersytetów nadal mieści się w granicach autonomii finansowej. Inwestowanie w szkolnictwo wyższe jest nadal utrudnione, a warunki prowadzenia badań są ograniczone.

W ostatnim czasie największą trudnością dla szkół były zasoby finansowe niezbędne do zaspokojenia potrzeb szkoleniowych. Głównym źródłem dochodów szkół są czesne, które pokrywa głównie koszty szkoleń; badania i wdrażanie innowacji napotykały na liczne trudności. Centra innowacji i grupy badawcze nie miały wielu możliwości współpracy z krajowymi i zagranicznymi organizacjami i przedsiębiorstwami, również ze względu na ograniczoną autonomię szkół.

W tym kontekście postanowienia Rezolucji nr 71-NQ/TW stwarzają szkołom warunki do jak najlepszego promowania swoich mocnych stron; łączą kształcenie kadr z innowacjami i badaniami naukowymi ; promują dobrą współpracę między państwem, szkołami oraz zewnętrznymi jednostkami badawczymi i przedsiębiorstwami. Z drugiej strony, nowe regulacje stwarzają naukowcom warunki do jak najlepszego promowania ich potencjału; szkoły kształcą wysokiej jakości kadry, aby sprostać potrzebom rozwojowym kraju.

Obecnie trwają prace nad nowelizacją ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, która ma na celu zwięzłe i jasne ukierunkowanie działań, aby zapewnić szkołom możliwość prawidłowego wypełniania ich misji. W celu promowania rezolucji 71/NQ-TW.

Ustawa o szkolnictwie wyższym (znowelizowana) powinna doprecyzować tę uchwałę, zwiększyć autonomię szkół we wszystkich aspektach, a w szczególności stworzyć warunki, aby uczelnie wyższe były ośrodkami innowacji, przyczyniały się do rozwoju nauki i techniki, służąc integracji kraju. Jednocześnie należy zmaksymalizować potencjał szkół, zarówno w zakresie kształcenia, jak i badań naukowych, a tym samym doskonalić technologie, co pozwoli krajowi rozwijać się w nowej erze.

Prof. dr Tran Thanh Nam – Prorektor Uniwersytetu Edukacji, Wietnamski Uniwersytet Narodowy, Hanoi: Nowe możliwości rozwoju i doskonalenia edukacji uniwersyteckiej

Regulacja „pełnej i kompleksowej autonomii, niezależnej od autonomii finansowej” pomoże zarówno uczelniom publicznym, jak i prywatnym usunąć wiele barier istniejących w obecnym mechanizmie. W szczególności pomoże wyeliminować nierówności wynikające z ograniczeń finansowych.

Wcześniej poziom autonomii uczelni publicznej był często proporcjonalny do jej zdolności do pokrywania regularnych wydatków. Teraz, gdy autonomia nie jest już zależna od „kieszeni”, wszystkie uczelnie mają równe szanse w procesie decyzyjnym, co zachęca nawet te, które nie są autonomiczne finansowo, do śmiałego wprowadzania innowacji, podnoszenia jakości i zwiększania konkurencyjności.

W rzeczywistości, chociaż ustawa przewiduje autonomię uniwersytetów, nie została ona w pełni wdrożona. Wiele innych regulacji prawnych (dotyczących jednostek służby publicznej, zarządzania budżetem, urzędników państwowych itp.) nakłada się na siebie, co powoduje, że uczelnie publiczne mają ograniczoną autonomię pod względem organizacyjnym, kadrowym, finansowym, majątkowym itp., jeśli nie są w stanie „pokryć” wszystkich swoich wydatków.

Każda instytucja musi opracować „projekt autonomii”, który następnie przedkłada władzom wyższym do zatwierdzenia zakresu autonomii, co prowadzi do skomplikowanych i nieelastycznych procedur. Uchwała nr 71-NQ/TW wprowadza nową zasadę, zgodnie z którą wszystkie szkoły mają prawo do pełnej autonomii, a przepisy będą aktualizowane w sposób synchroniczny, aby usunąć przeszkody wynikające ze starych regulacji. Dzięki temu autonomia uniwersytetów staje się bardziej znacząca i kompletna, a nie tylko nominalna.

Wcześniej wiele obszarów, np. współpraca szkoleniowa, zwłaszcza w dziedzinie wysokich technologii, napotykało na bariery ze względu na brak mechanizmów (np. brak polityki partnerstwa publiczno-prywatnego, mechanizmów zatwierdzania wspólnych projektów zagranicznych).

Obecnie pełna autonomia pozwala szkołom na usuwanie tych „wąskich gardeł”, aby w pełni wykorzystać krajowe i zagraniczne zasoby służące rozwojowi szkół. Szkoły mają prawo do otwierania nowych kierunków kształcenia, dostosowywania programów i metod nauczania do praktycznych potrzeb, a także do bardziej elastycznej współpracy z przedsiębiorstwami i partnerami międzynarodowymi w zakresie badań i szkoleń.

Nowe spojrzenie na autonomię nie oznacza całkowitego odcięcia wsparcia. Państwo przejdzie na mechanizm zamawiania usług edukacyjnych, alokując budżet według zadań, jednocześnie wspierając szkoły pośrednio poprzez uczniów (stypendia, kredyty preferencyjne), zamiast dotować na podstawie nakładów... Takie podejście pomaga uniwersytetom uzyskać „pełniejszą i głębszą” autonomię i czuć się bezpiecznie w planowaniu strategii rozwoju, inwestując w jakość kształcenia bez obaw o cięcia budżetowe.

To naprawdę powiew świeżości w reformie szkolnictwa wyższego, który pomoże placówkom edukacyjnym skupić zasoby intelektualne na zadaniach zawodowych, tworząc w ten sposób podwaliny pod kolejne przełomowe osiągnięcia.

Zapewnienie pełnej i kompleksowej autonomii nie tylko rozwiązuje bieżące problemy, ale także stwarza długoterminowe możliwości rozwoju wietnamskiego szkolnictwa wyższego. W związku z tym, po „uwolnieniu” od ograniczeń wynikających z tego mechanizmu, każda uczelnia ma silniejszą motywację do podnoszenia jakości, aby potwierdzić swoją reputację w konkurencyjnym środowisku. Autonomia pozwala uczelniom na wprowadzanie innowacji programowych zgodnie z międzynarodowymi standardami, szybkie uaktualnianie technologii i wiedzy, dzięki czemu studenci zyskują wiedzę i umiejętności zbliżone do praktycznych wymagań.

Kompleksowa autonomia kadrowa i finansowa pomaga uczelniom elastyczniej pozyskiwać dobrych wykładowców i naukowców. Rezolucja 71/NQ-TW pozwala uczelniom samodzielnie decydować o rekrutacji i mianowaniu wykładowców i kadry kierowniczej, w tym obcokrajowców – co wcześniej było utrudnione ze względu na bariery proceduralne. Dzięki temu uczelnie mogą zapraszać do współpracy czołowych ekspertów i profesorów zagranicznych, którzy będą mogli podnosić kwalifikacje swojej kadry.

Jednocześnie, dzięki autonomii, szkoła może proaktywnie budować atrakcyjny system wynagrodzeń i świadczeń oparty na efektywności pracy, co pozwoli zatrzymać utalentowanych pracowników i stworzyć zdrowe, konkurencyjne środowisko pracy. W rezultacie jakość nauczania i badań ulegnie znacznej poprawie.

Mając władzę decyzyjną w swoich rękach, każda szkoła będzie dążyć do promowania własnych atutów, aby się rozwijać. Autonomia w połączeniu z odpowiedzialnością zmusza szkoły do bardziej proaktywnego i kreatywnego zarządzania i działania, kształtując kulturę samoodpowiedzialności. Innowacyjne modele uniwersyteckie i uniwersytety technologiczne nowej generacji będą również zachęcane do tworzenia, zgodnie z propozycją zawartą w Rezolucji nr 71-NQ/TW. Cały system wkracza zatem w nowy etap rozwoju, przechodząc od „ruchu” do „przełomu”, zgodnie z oczekiwaniami społeczeństwa.

Przyznanie pełnej autonomii jest uważane za warunek konieczny, aby wietnamskie uniwersytety mogły w dłuższej perspektywie osiągnąć pozycję lidera w międzynarodowych rankingach. Państwo stawia sobie obecnie za cel, aby do 2030 roku co najmniej 8 uniwersytetów znalazło się w pierwszej 200 najlepszych w Azji, 1 uniwersytet w pierwszej setce na świecie w niektórych dziedzinach oraz 5 uniwersytetów w pierwszej setce na świecie do 2045 roku. Aby osiągnąć te ambitne cele, uniwersytety potrzebują większej przestrzeni do rozwoju i autonomii, aby móc skupić zasoby na kluczowych obszarach kształcenia i badań.

Praktyka międzynarodowa pokazuje, że wiele wiodących uniwersytetów odniosło sukces dzięki dużej autonomii. Dzięki nowej polityce uniwersytety wietnamskie mają podobne możliwości głębokiej integracji, nawiązywania międzynarodowych powiązań, poprawy pozycji w rankingach i przyciągania studentów zagranicznych, umacniając tym samym swoją pozycję na arenie międzynarodowej.

Ogólnie rzecz biorąc, kompleksowa autonomia uniwersytetów jest przez wielu ekspertów postrzegana jako „umowa 10” w szkolnictwie wyższym – prawdziwa reforma, która pomaga uwolnić zasoby, tworząc silny przełom dla rozwoju szkół. Uczelnie, które potrafią dobrze wykorzystać autonomię i towarzyszące jej preferencyjne polityki, z pewnością będą miały wiele możliwości rozwoju.

Oczywiście, szanse zawsze wiążą się z wyzwaniami. Autonomia wymaga od szkół poprawy zdolności zarządzania uczelniami, transformacji cyfrowej, przejrzystości i efektywności, aby sprostać zaufaniu społecznemu. Jednak dzięki determinacji do innowacji na poziomie makro, można wierzyć, że kompleksowa autonomia stworzy długoterminowy impuls dla rozwoju szkolnictwa wyższego w kraju w nadchodzących dekadach.

Dr Pham Kim Thu – dyrektor Friendship College (Nghe An): Doskonalenie systemu prawnego pomaga szkołom promować kompleksową autonomię

Uchwała Biura Politycznego nr 71-NQ/TW podkreśla potrzebę „zapewnienia pełnej i kompleksowej autonomii instytucjom szkolnictwa wyższego i kształcenia zawodowego, niezależnie od poziomu autonomii finansowej”. Oczekuje się, że przepis ten usunie główne przeszkody, z jakimi borykają się szkoły w procesie wdrażania autonomii.

W rzeczywistości, w ostatnich czasach autonomia wielu szkół została „zakotwiczona” w możliwości zapewnienia regularnych lub inwestycyjnych wydatków. Czesne jest dzielone według poziomu autonomii finansowej, co powoduje, że wiele instytucji, pomimo swojego potencjału akademickiego i organizacyjnego, nadal ma ograniczoną władzę decyzyjną. Stwarza to niesprawiedliwość między grupami branż, zwłaszcza tymi, które trudno uspołecznić, takimi jak pedagogika, nauki podstawowe i medycyna.

Gdy Uchwała nr 71-NQ/TW potwierdzi zasadę rozdziału, szkołom zostanie przyznana autonomia w zakresie nauczania, personelu, organizacji itp., niezależna od poziomu dochodów i wydatków, tworząc w ten sposób warunki do równego rozwoju, koncentrując się na jakości zamiast polegać wyłącznie na możliwościach finansowych.

Możliwości są ogromne. Szkoły będą bardziej proaktywne w rekrutacji, mianowaniu i zapraszaniu ekspertów, podnoszeniu standardów programowych i badawczych. Budżet państwa będzie stopniowo przechodził od „alokacji” do mechanizmu porządkowania według misji, jakości i rezultatów. Ponadto, ukierunkowanie wydatkowania co najmniej 3% budżetu na szkolnictwo wyższe zapewni stabilniejsze zasoby, przyczyniając się do powstawania ośrodków badawczych i elitarnych uniwersytetów oraz wzmacniając pozycję Wietnamu na międzynarodowej mapie edukacyjnej.

Jednak aby w pełni promować ten duch, wciąż istnieje wiele barier. Największą z nich jest nakładający się system prawny i mechanizm zarządzania, zwłaszcza w dziedzinie finansów, aktywów, inwestycji i przetargów. Rola Rady Szkoły w wielu miejscach jest niejasna, a model zarządzania wciąż niejasny. Infrastruktura danych i mechanizm rozliczalności nie są jeszcze zsynchronizowane, co ogranicza przejrzystość i kontrolę jakości.

W kontekście nowelizacji ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym konieczne jest wyraźne zinstytucjonalizowanie zasady „kompleksowej autonomii niezależnej od finansów”; udoskonalenie mechanizmu budżetowego w kierunku uporządkowania i rezultatów; dostosowanie polityki czesnego, aby oddzielić ją od poziomu autonomii finansowej, ale zapewnić sprawiedliwość dla studentów; jednocześnie udoskonalenie modelu zarządzania dostosowanego do specyfiki sektora publicznego i niepublicznego. Jednocześnie konieczne jest zwiększenie przejrzystości w oparciu o krajowe bazy danych oraz zbudowanie jasnego systemu wskaźników odpowiedzialności dla nadzoru społecznego.

Rezolucja nr 71-NQ/TW nie tylko „rozwiązuje” szkoły, ale także otwiera wietnamskiemu szkolnictwu wyższemu możliwości wejścia w nowy etap rozwoju: prawdziwą autonomię, wysoką odpowiedzialność, powiązaną z innowacyjnością i integracją międzynarodową. - Dr Pham Kim Thu

Source: https://giaoducthoidai.vn/nghi-quyet-so-71-nqtw-dong-luc-but-pha-cho-giao-duc-dai-hoc-viet-nam-post747474.html