ข้อมูลที่ระบุว่า โปลิตบูโร และสำนักงานเลขาธิการมีแผนที่จะรวมหน่วยงานการบริหารระดับจังหวัดบางแห่งเข้าด้วยกันกำลังดึงดูดความสนใจของประชาชน
ในปัจจุบันประเทศเวียดนามมี 63 จังหวัดและเมือง (57 จังหวัดและ 6 เมืองที่บริหารโดยศูนย์กลาง: ฮานอย นคร โฮจิมินห์ ไฮฟอง ดานัง กานเทอ และเว้)
แผนที่เวียดนามตอนเหนือ (ภาพ: แผนที่เวียดนาม)
จังหวัดและเมือง 20 แห่ง เคยมี "เป้าหมาย" ที่จะรวมกัน เนื่องจากไม่เป็นไปตามมาตรฐาน
มติที่ 1211/2559 ของคณะกรรมการบริหาร แห่งชาติ เรื่อง มาตรฐานหน่วยงานบริหาร และการจำแนกหน่วยงานบริหาร ซึ่งแก้ไขและเพิ่มเติมโดยมติที่ 27/2565 ของคณะกรรมการบริหารแห่งชาติ เรื่อง มาตรฐานของจังหวัด ระบุไว้อย่างชัดเจน
โดยจังหวัดภูเขาและที่สูงมีประชากรมาตรฐานตั้งแต่ 900,000 คนขึ้นไป และมีพื้นที่ธรรมชาติตั้งแต่ 8,000 ตร.กม. ขึ้นไป
จังหวัดที่เหลือมีมาตรฐานจำนวนประชากรตั้งแต่ 1.4 ล้านคนขึ้นไป และมีพื้นที่ธรรมชาติตั้งแต่ 5,000 ตารางกิโลเมตรขึ้นไป
จำนวนหน่วยการบริหารระดับอำเภอในสังกัดจังหวัด ตามมติ ต้องมีตั้งแต่ 9 หน่วยขึ้นไป โดยต้องมีอย่างน้อย 1 อำเภอ หรือ 1 เทศบาล
ในปี 2562 สำนักงานสถิติทั่วไป (กระทรวงการวางแผนและการลงทุน) ได้ประกาศผลสำมะโนประชากรพบว่า 10 จังหวัดที่มีประชากรน้อยที่สุดในปัจจุบัน (อยู่ระหว่าง 314,000 ถึง 733,000 คน) ได้แก่ บั๊กกัน ลาอิเจา กาวบ่าง กอนตุม นิญถ่วน เดียนเบียน ดั๊กนง กวางตรี เหล่าไก และเฮาซาง
จังหวัดและเมือง 10 แห่งที่มีพื้นที่ธรรมชาติขนาดเล็กที่ไม่เป็นไปตามมาตรฐาน ได้แก่ จังหวัดบั๊กนิญ 822.7 ตร.กม. จังหวัดฮานาม 860.5 ตร.กม. จังหวัดหุ่งเอียน 926 ตร.กม. จังหวัดวิญฟุก 1,238.6 ตร.กม. เมืองดานัง 1,285.4 ตร.กม. จังหวัดนิญบิ่ญ 1,378.1 ตร.กม. เมืองกานโธ 1,409 ตร.กม. จังหวัดวิญลอง 1,475 ตร.กม. จังหวัดไทบิ่ญ 1,570.5 ตร.กม. จังหวัดนามดิ่ญ 1,652 ตร.กม.
ดังนั้นในปี ๒๕๖๔ เมื่อกระทรวงมหาดไทยได้รับมอบหมายให้เป็นประธานในการจัดทำร่างมติกำหนดมาตรฐานหน่วยบริหารและจำแนกหน่วยบริหาร จึงได้นำ ๒๐ ท้องถิ่นดังกล่าวข้างต้น เข้า “เป้าหมาย” ที่อาจมีการควบรวมกิจการ เนื่องจากไม่เป็นไปตามมาตรฐานจำนวนประชากรและพื้นที่
สำนักงานใหญ่กระทรวงมหาดไทย (ภาพ: Thanh Dong)
การควบรวมจังหวัดและเมือง
หากมองย้อนกลับไปที่ประวัติศาสตร์ของการบริหารเขตแดนทางการปกครองที่ประกาศเมื่อหลายปีก่อน หลังจากการรวมประเทศใหม่ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2518 เวียดนามมีหน่วยการบริหารระดับจังหวัด 72 หน่วย (ภาคเหนือมี 25 หน่วย และภาคใต้มี 47 หน่วย)
ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2518 รัฐสภาได้มีมติยกเลิกระดับภูมิภาค ยุบเขตปกครองตนเอง รวมหน่วยการบริหาร และรวมจังหวัดภาคเหนือและภาคกลางเหนือเข้าด้วยกัน
ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2519 การควบรวมกิจการยังคงดำเนินต่อไปในระดับใหญ่ โดยขยายจากภาคกลางตอนเหนือไปยังจังหวัดทางตะวันตกเฉียงใต้และที่ราบสูงตอนกลาง ในปีพ.ศ. 2519 ทั้งประเทศมีหน่วยบริหารระดับจังหวัดเพียง 38 แห่งเท่านั้น
ในปี 1978 สมัชชาแห่งชาติได้อนุมัติการขยายเขตแดนของกรุงฮานอย โดยรวมเขตการปกครองอีก 5 เขต และแยกจังหวัดกาวลางออกเป็น 2 จังหวัด คือ จังหวัดกาวบ่างและจังหวัดลางเซิน ในขณะนั้น เวียดนามมีจังหวัดและเมืองทั้งหมด 39 จังหวัด
ในปี พ.ศ. 2522 ได้มีการจัดตั้งเขตพิเศษ Vung Tau-Con Dao ขึ้น เทียบเท่ากับระดับจังหวัด และขยายพื้นที่ทั้งประเทศเป็นหน่วยการบริหาร 40 แห่ง
ในปี 1989 จังหวัดบิ่ญตรีเทียนถูกแบ่งออกเป็น 3 จังหวัด ได้แก่ กวางบิ่ญ กวางบิ่ญ และเถื่อเทียน-เว้ จังหวัดเงียบิ่ญถูกแบ่งออกเป็นจังหวัดกวางงายและบิ่ญดิ่ญ จังหวัดฟู่คานห์ถูกแบ่งออกเป็น 2 จังหวัด ได้แก่ ฟู่เอียนและคานห์ฮัว ในเวลานั้นทั้งประเทศมี 44 จังหวัดและเมือง (40 จังหวัด 3 เมืองและเขตพิเศษวุงเต่า-กงเดา)
เมื่อเข้าสู่ปีพ.ศ. 2534 จังหวัดที่รวมกันก่อนหน้านี้หลายแห่งยังคงแยกออกจากกัน เช่น จังหวัดฮาเซินบิ่ญแยกออกเป็นจังหวัดฮาเตยและจังหวัดฮัวบิ่ญ จังหวัดฮานามนิญแยกออกเป็นจังหวัดนามฮาและจังหวัดนิญบิ่ญ จังหวัดเหงะติญแยกออกเป็นจังหวัดเหงะอันและจังหวัดห่าติญ
จังหวัดบ่าเรีย-หวุงเต่าก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานของ 3 อำเภอที่แยกจากจังหวัดด่งนาย รวมกับเขตพิเศษหวุงเต่า-กงเดา (เขตพิเศษที่ถูกยุบไปแล้ว) หน่วยบริหารของทั้งประเทศเพิ่มขึ้นเป็น 53 จังหวัดและเมือง
ในปี พ.ศ. 2540 จำนวนหน่วยการบริหารระดับจังหวัดได้เพิ่มขึ้นเป็น 61 หน่วย เมื่อจังหวัดบั๊กไทแยกออกเป็นจังหวัดบั๊กคานและจังหวัดไทเหงียน จังหวัดฮาบั๊กแยกออกเป็นจังหวัดบั๊กซางและจังหวัดบั๊กนิญ จังหวัดนามฮาแยกออกเป็นจังหวัดฮานามและจังหวัดนามดิ่ญ จังหวัดไหหุ่งแยกออกเป็นจังหวัดไฮเซืองและหุงเอียน จังหวัดหวิญฟูแยกออกเป็นจังหวัดหวิญฟุกและฟูเถา (หลังจากรวมกันเป็นเวลาเกือบ 29 ปี)
ในปี 1997 จังหวัดวิญฟูถูกแยกออกเป็นจังหวัดวิญฟูกและจังหวัดฟูเถาะหลังจากรวมกันเป็นเวลาเกือบ 29 ปี ในภาพคือเมืองเวียดจิ จังหวัดฟูเถาะในปัจจุบัน (ภาพ: Tung Vy)
จำนวนหน่วยการบริหารระดับจังหวัดในประเทศของเราเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องจนถึง 64 หน่วยในปี พ.ศ. 2547 เมื่อจังหวัดดั๊กลักแบ่งออกเป็นสองจังหวัดคือดั๊กนงและดั๊กลัก กานโธแบ่งออกเป็นจังหวัดเหาซางและเมืองกานโธ ลาอิเจิวแบ่งออกเป็นจังหวัดลาอิเจิวและจังหวัดเดียนเบียน
ในกลางปี พ.ศ. 2551 สภานิติบัญญัติแห่งชาติลงมติเห็นชอบมติรวมจังหวัดห่าเตย 4 ตำบลของจังหวัดหว่าบิ่ญ และอำเภอเมลิงห์ (จังหวัดวิญฟุก) เข้าเป็นเมืองหลวงฮานอย
ดังนั้น ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2551 ถึงปัจจุบัน เวียดนามยังคงมีหน่วยการบริหารเท่าเดิม ซึ่งรวมถึง 63 จังหวัดและเมือง
โดยสรุปฉบับที่ 126 เรื่อง เนื้อหาบางประการเกี่ยวกับการดำเนินการจัดระบบการเมืองอย่างต่อเนื่องและปรับปรุงกระบวนการจัดระบบการเมืองในปี 2568 ที่เพิ่งลงนามและออกโดยเลขาธิการสำนักงานเลขาธิการ Tran Cam Tu กรมการเมืองและสำนักงานเลขาธิการได้ขอให้หน่วยงานต่างๆ เสนอนโยบายแก้ไขและเพิ่มเติมกฎหมายและระเบียบของพรรคที่เกี่ยวข้องกับการควบรวมจังหวัด และรายงานต่อกรมการเมืองภายในไตรมาสที่ 3 ของปีนี้
นอกจากนี้ ในรายงานสรุปผลการบังคับใช้กฎหมายว่าด้วยการจัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่ส่งถึงกระทรวงยุติธรรมในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๖๗ กระทรวงมหาดไทยยังได้เสนอให้ทบทวนและเพิ่มเติมกฎระเบียบเพื่อส่งเสริมการจัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและตำบล รวมถึงการวิจัยเพื่อนำร่องการจัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นระดับจังหวัดอีกด้วย
รายงานจากกระทรวงมหาดไทย ณ เดือนมิถุนายน พ.ศ. 2567 ระบุว่า ประเทศของเรามีหน่วยการบริหารระดับอำเภอจำนวน 705 หน่วย (523 อำเภอ 46 อำเภอเมือง 51 อำเภอเมือง 84 อำเภอจังหวัด และ 1 เมืองที่อยู่ภายใต้รัฐบาลกลาง)
นอกจากนี้ เวียดนามยังมีหน่วยการบริหารระดับตำบลอีก 10,595 แห่ง (8,192 ตำบล 1,784 ตำบล 619 เมือง)
Dantri.com.vn
ที่มา: https://dantri.com.vn/xa-hoi/nhung-lan-sap-nhap-tinh-thanh-o-viet-nam-20250219220800997.htm
การแสดงความคิดเห็น (0)