ถนนปูด้วยฟางแห้ง

ฉันเกิดและเติบโตในชนบทที่ถนนในหมู่บ้านไร้ชื่อทอดยาวผ่านทุ่งนาอันกว้างใหญ่ วัยเด็กของฉันไม่มีเมืองที่พลุกพล่าน ไม่มีแสงไฟแรงดันสูง แต่กลับมีท้องฟ้าสีฟ้าใส ว่าวน้อยใหญ่โบยบิน เสียงไก่ขัน และถนนสีทองอร่ามหลังฤดูเก็บเกี่ยว ปกคลุมไปด้วยฟางแห้งราวกับเส้นทางส่วนตัวที่ปกคลุมความทรงจำอันสมบูรณ์ทุกส่วน

ภาพประกอบ: งก๊อดดูย

ฤดูเก็บเกี่ยวเป็นฤดูที่วุ่นวายเสมอ แต่ก็เป็นฤดูที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเช่นกัน ทุกครั้งที่ข้าวสุก ทั้งหมู่บ้านก็จะคึกคักราวกับเทศกาล ผู้ใหญ่จะออกเดินทางไปยังทุ่งนาแต่เช้าตรู่ ถือเคียวและเก็บเกี่ยวอย่างรวดเร็ว พวกเราเด็กๆ ถึงแม้จะอดใจไม่ไหว แต่ก็ยังคงเดินตามแม่และยายไปยังทุ่งนาอย่างกระตือรือร้นในยามเช้าที่หมอกลงจัด

ในสมัยนั้น หลังเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว ข้าวจะถูกรวบรวม มัดเป็นมัด ฟางจะถูกคว่ำลงให้แห้ง แล้วจึงนวดด้วยเครื่องหมุนมือ ฟางที่นวดแล้วจะถูกทำให้แห้งริมถนน ถนนในหมู่บ้านที่ทอดยาวตลอดเส้นทางตั้งแต่ต้นหมู่บ้านไปจนถึงทางออกสู่ทุ่งนา กลายเป็นพรมสีเหลืองอ่อนอบอุ่นดุจพรมแสงแดดอ่อนๆ

แม่ของฉันกางฟางเส้นที่ยังชื้นแฉะด้วยกลิ่นน้ำค้างยามค่ำคืนอย่างชำนาญ รอให้แดดแห้ง เมื่อแดดส่องสูง ฟางเส้นนั้นก็กรอบ เบา และฟู เปล่งประกายสีทองอร่ามดุจน้ำผึ้ง หลังจากตากแห้งสามสี่ครั้งภายใต้แสงแดดสีทอง ฟางเส้นนั้นก็ถูกบรรทุกขึ้นเกวียนหรือเกวียนเทียมวัว แล้วนำกลับบ้านไปรวบรวมเป็นกองหรือกองดิน

ถนนหนทางเป็น โลก มหัศจรรย์สำหรับพวกเราเด็กๆ เราวิ่งเล่นบนเสื่อฟางราวกับหลงอยู่ในเทพนิยาย ครั้งหนึ่ง ฉันและเพื่อนๆ เก็บฟางมาสร้างบ้าน ก่อเป็นเนินดินเหมือนเด็กเมืองเล่นบล็อก

ชาวบ้านบางคนถึงกับใช้ฟางพันรอบต้นกล้วยเก่าหรือใบมะพร้าวแห้งทำเป็นม้าขี่ และถือไม้ไผ่เป็นดาบ จินตนาการว่าตนเองเป็นแม่ทัพโบราณที่กำลังจะปราบศัตรู เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วหมู่บ้านเล็กๆ คึกคักยิ่งกว่าเสียงนวดข้าวหรือเสียงเครื่องยนต์ในนายามบ่าย

กลิ่นฟางแห้งก็เป็นส่วนหนึ่งของกลิ่นหอมที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของบ้านเกิดฉัน มันคือกลิ่นฉุนของฟางข้าว ผสมผสานกับแสงแดดและสายลมแห่งท้องทุ่ง มันคือกลิ่นของการเก็บเกี่ยว กลิ่นเหงื่อของพ่อที่ไหลรินลงสู่ท้องทุ่ง และกลิ่นหนังด้านของแม่ที่หยาบกร้านจากกาลเวลา ทุกครั้งที่ฉันเดินทางไปไกล เพียงบังเอิญได้กลิ่นฟางที่ไหนสักแห่ง หัวใจของฉันก็จะเต้นแรงขึ้นทันที ราวกับความทรงจำที่หลับใหลเพิ่งถูกปลุกขึ้นมา

แต่บัดนี้ ถนนที่ปูด้วยฟางเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงความทรงจำ หมู่บ้านของฉันได้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ไป ถนนในหมู่บ้านปูด้วยคอนกรีตที่เรียบและสะอาดตา รถเกี่ยวข้าวเข้ามาแทนที่มือมนุษย์ และข้าวสารที่นวดแล้วถูกนำกลับบ้านทันที ไม่มีภาพเก็บฟางและตากแห้งบนถนนอีกต่อไป ไม่มีพรมสีเหลืองสดใสใต้ฝ่าเท้าของเด็กๆ อีกต่อไป ปัจจุบันเด็กๆ ไม่ค่อยรู้จักเล่นฟาง เพราะพวกเขาคุ้นเคยกับโทรศัพท์ โทรทัศน์ และเกมในโลกอินเทอร์เน็ตอันแสนมหัศจรรย์

ฉันกลับมายังบ้านเกิด ยืนอยู่หน้าถนนที่มุ่งสู่หมู่บ้าน แต่กลับมองไม่เห็นร่องรอยอดีตใดๆ ถนนเส้นเดิม เส้นทางเดิมที่มุ่งสู่ทุ่งนายามบ่าย แต่ภาพผู้คนเก็บเกี่ยวข้าวอย่างขยันขันแข็ง ใบหน้าเปื้อนเหงื่อ แต่กลับเปล่งประกายความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะผลผลิตข้าวที่อุดมสมบูรณ์

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ว่างเปล่า เหลือเพียงเงาของฉันที่ยังคงอยู่ใต้เงาเสาไฟฟ้าและรั้วเหล็กที่เพิ่งสร้างใหม่ ฉันปรารถนาที่จะเห็นฟางสีทองปกคลุมเส้นทาง สูดกลิ่นฟางแห้งในยามเที่ยงวัน ได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของตัวตนในอดีตที่วิ่งเท้าเปล่าบนพรมฟางใต้แสงแดดสีเหลืองจ้า

แม้จะรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง แต่เมื่อมองย้อนกลับไปและเห็นว่าบ้านเกิดของฉันเปลี่ยนแปลงไปบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคที่จังหวัดและเมืองต่างๆ รวมตัวกันเพื่อพัฒนาประเทศชาติ หัวใจของฉันกลับเปี่ยมล้นด้วยความภาคภูมิใจ ฉันบอกตัวเองในใจว่า ไม่ใช่เส้นทางที่สูญหายไป แต่เป็นกาลเวลาที่ถูกซ่อนไว้ชั่วคราว

เพราะเคยมีช่วงเวลาหนึ่งที่ถนนในหมู่บ้านไม่เพียงแต่เป็นทางเดินเท่านั้น แต่ยังเป็นสถานที่บ่มเพาะความฝันอันไร้เดียงสาของเด็กๆ ในความหวังของชาวชนบทที่มีมือและเท้าเปื้อนโคลนอีกด้วย

ปิดถนนในหมู่บ้านที่ปูด้วยฟางแห้งสีเหลืองไว้ชั่วคราวในความทรงจำ หัวใจของฉันเปิดกว้างด้วยความปรารถนาให้บ้านเกิดของฉันพัฒนาและเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้น เพื่อที่ถนนฟางแห้งในความทรงจำของฉัน แม้จะหายไปแล้วก็ตาม จะยังคงอยู่ เป็นสีทองอร่าม หอมกรุ่น และอบอุ่นดุจดวงตะวันที่ไม่เคยลับขอบฟ้า ในความทรงจำของหลายชั่วอายุคนที่เกิดและเติบโตในหมู่บ้านที่งดงามและสงบสุข

ซ่งนิญ

ที่มา: https://baoquangtri.vn/nhung-con-duong-trai-vang-rom-kho-195634.htm