ถนนปูด้วยฟางแห้ง

ฉันเกิดและเติบโตในพื้นที่ชนบทซึ่งถนนในหมู่บ้านที่ไม่มีชื่อทอดยาวผ่านทุ่งนาอันกว้างใหญ่ วัยเด็กของฉันไม่มีเมืองที่พลุกพล่าน ไม่มีแสงไฟแรงดันสูง แต่กลับมีท้องฟ้าสีฟ้าใส มีว่าวตัวเล็กและตัวใหญ่โบยบิน มีเสียงไก่ขัน และถนนสีทองแวววาวหลังการเก็บเกี่ยวในแต่ละครั้ง ปกคลุมด้วยฟางแห้งราวกับทางเดินส่วนตัวที่ปกคลุมความทรงจำทั้งหมด

ภาพประกอบ : งก๊อดดูย

ฤดูเก็บเกี่ยวเป็นฤดูที่ยุ่งวุ่นวายเสมอ แต่ก็เป็นฤดูที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเช่นกัน ทุกครั้งที่ข้าวสุก ทั้งหมู่บ้านก็จะคึกคักราวกับเป็นเทศกาล ผู้ใหญ่จะออกเดินทางไปยังทุ่งนาแต่เช้าตรู่ ถือเคียวและเก็บเกี่ยวข้าวอย่างรวดเร็ว พวกเราซึ่งเป็นเด็ก ๆ แม้จะช่วยเหลืออะไรไม่ได้มาก แต่เราก็ยังคงเดินตามแม่และยายไปที่ทุ่งนาอย่างกระตือรือร้นในเช้าที่มีหมอก

ในสมัยนั้น หลังจากเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว จะมีการรวบข้าว มัดเป็นมัด พลิกฟางให้แห้ง แล้วใช้เครื่องนวดข้าวแบบมือหมุน ฟางที่นวดแล้วจะถูกทำให้แห้งริมถนน ถนนในหมู่บ้านยาวตลอดสายตั้งแต่ต้นหมู่บ้านไปจนถึงทางออกสู่ทุ่งนาได้กลายเป็นพรมแสงแดดสีเหลืองอ่อนๆ อบอุ่น

แม่ของฉันได้นำฟางเส้นที่ยังเปียกชื้นด้วยกลิ่นน้ำค้างในยามค่ำคืนมาแผ่ไว้ด้วยความชำนาญโดยรอให้ดวงอาทิตย์แห้ง เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นสูงบนท้องฟ้า ฟางเส้นนั้นจะกรอบ เบา และเป็นฟอง เปล่งประกายสีทองเหมือนน้ำผึ้ง หลังจากตากแห้งสามหรือสี่ครั้งภายใต้แสงแดดสีทอง ฟางเส้นนั้นจะถูกบรรทุกใส่เกวียนหรือเกวียนลากวัว แล้วนำกลับบ้านเพื่อรวบรวมเป็นกองและกองเป็นเนิน

ถนนหนทางเป็นโลก แห่งเวทมนตร์สำหรับพวกเราเด็กๆ เราวิ่งเล่นบนเสื่อฟางราวกับว่าเราหลงอยู่ในเทพนิยาย ครั้งหนึ่ง ฉันและเพื่อนๆ เก็บฟางมาสร้างบ้าน โดยสร้างเป็นเนินเหมือนเด็กในเมืองที่เล่นบล็อก

ชาวบ้านบางคนถึงกับใช้ฟาง พันรอบต้นกล้วยเก่าหรือใบมะพร้าวแห้งเพื่อทำเป็นม้าขี่ และถือไม้ไผ่เป็นดาบ โดยจินตนาการว่าตนเองเป็นแม่ทัพโบราณที่กำลังจะปราบศัตรู เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วหมู่บ้านเล็กๆ วุ่นวายกว่าเสียงนวดข้าวหรือเสียงเครื่องยนต์ในทุ่งนายามบ่าย

กลิ่นฟางแห้งก็เป็นส่วนหนึ่งของกลิ่นหอมที่คุ้นเคยของบ้านเกิดของฉันเช่นกัน มันคือกลิ่นฟางข้าวที่ฉุนผสมกับแสงแดดและสายลมจากทุ่งนา มันคือกลิ่นของการเก็บเกี่ยว กลิ่นเหงื่อของพ่อที่ไหลรินลงสู่ทุ่งนา กลิ่นของรอยด้านของแม่ที่หยาบกร้านจากกาลเวลา ทุกครั้งที่ฉันไปไกลๆ แค่บังเอิญได้กลิ่นฟางที่ไหนสักแห่ง ใจของฉันก็จะเต้นแรงขึ้นทันที ราวกับว่าความทรงจำที่หลับใหลเพิ่งถูกปลุกขึ้นมา

แต่ปัจจุบัน ถนนที่ปูด้วยฟางเหล่านั้นกลายเป็นเพียงความทรงจำเท่านั้น หมู่บ้านของฉันได้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ไป ถนนในหมู่บ้านถูกปูด้วยคอนกรีตที่เรียบและสะอาด คนใช้รถเกี่ยวข้าวแทน และข้าวที่นวดแล้วถูกนำกลับบ้านทันที ไม่มีฉากเก็บฟางและตากแห้งบนถนนอีกต่อไป ไม่มีพรมสีเหลืองสดใสใต้เท้าเด็กๆ อีกต่อไป ทุกวันนี้ เด็กๆ ไม่ค่อยรู้วิธีเล่นฟาง เพราะพวกเขาคุ้นเคยกับโทรศัพท์ โทรทัศน์ และเกมในโลกอินเทอร์เน็ตอันมหัศจรรย์

ฉันกลับมาบ้านเกิด ยืนอยู่หน้าถนนที่มุ่งสู่หมู่บ้านแต่ไม่เห็นร่องรอยของอดีตเลย ถนนสายเดิม เส้นทางเดิมที่มุ่งสู่ทุ่งนายามบ่าย แต่ไม่มีภาพผู้คนเก็บเกี่ยวข้าวอย่างขยันขันแข็ง ใบหน้าของพวกเขามีเหงื่อออกเต็มตัวแต่ก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเพราะได้ข้าวมาเต็มเมล็ด

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ว่างเปล่า มีเพียงเงาของฉันเท่านั้นที่ยังคงอยู่ใต้เงาเสาไฟฟ้าและรั้วเหล็กที่เพิ่งสร้างใหม่ ฉันปรารถนาที่จะเห็นฟางสีทองปกคลุมเส้นทาง ปรารถนาที่จะสูดกลิ่นฟางแห้งในแสงแดดเที่ยงวันอย่างเต็มปอด ปรารถนาที่จะได้ยินเสียงหัวเราะอันสดใสของตัวเองที่วิ่งเท้าเปล่าบนพรมฟางภายใต้แสงแดดสีเหลืองจ้า

แม้จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเมื่อมองย้อนกลับไปและเห็นว่าบ้านเกิดของฉันเปลี่ยนแปลงไปบ้าง โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่จังหวัดและเมืองต่างๆ รวมกันเป็นหนึ่งเพื่อเข้าสู่ยุคพัฒนาประเทศ แต่ใจของฉันกลับเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ฉันบอกตัวเองในใจอย่างเงียบๆ ว่าไม่ใช่เส้นทางที่สูญหายไป แต่เป็นเวลาที่ถูกซ่อนไว้ชั่วคราวที่ไหนสักแห่ง

เพราะเคยมีช่วงเวลาหนึ่งที่ถนนในหมู่บ้านไม่เพียงแต่เป็นทางเดินเท่านั้น แต่ยังเป็นสถานที่บ่มเพาะความฝันอันไร้เดียงสาของเด็กๆ ในความหวังของคนชนบทที่มีมือและเท้าเปื้อนโคลนอีกด้วย

ปิดถนนในหมู่บ้านที่ปูด้วยฟางแห้งชั่วคราวในความทรงจำของฉัน หัวใจของฉันเปิดขึ้นด้วยความปรารถนาให้บ้านเกิดของฉันพัฒนาและเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้น เพื่อให้ถนนฟางแห้งในความทรงจำของฉัน แม้ว่าจะหายไปแล้วก็ตาม จะยังคงอยู่เหมือนเดิม เป็นสีทอง มีกลิ่นหอม และอบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ไม่เคยตกดิน ในความทรงจำของหลายชั่วอายุคนที่เกิดและเติบโตในหมู่บ้านที่สวยงามและสงบสุข

ซองนินห์

ที่มา: https://baoquangtri.vn/nhung-con-duong-trai-vang-rom-kho-195634.htm