วัฒนธรรมซานดิอูที่เมามาย

จำถังไว้นะ...

คนรุ่น 7X, 8X และรุ่นก่อนหน้านั้น ต่างรู้จักเพลงพื้นบ้านนี้ดี: เมื่อวานนี้ ฉันกำลังตักน้ำที่ประตูหมู่บ้าน/ลืมเสื้อไว้บนกิ่งบัว เพลงนี้สะท้อนชีวิตการทำงานและผลผลิตของชาวนาทางภาคเหนือ ที่มีต้นไทร ท่าเรือข้ามฟาก ประตูหมู่บ้าน และความรักที่เบ่งบานท่ามกลางบรรยากาศชนบทอันเงียบสงบและงดงาม

ชาวนาหลายรุ่นและชาวซานดีอูในตำบลเทียนเคอโดยเฉพาะ ต่างเติบโตมาในหมู่บ้านที่เปี่ยมด้วยความรักและผูกพัน ด้วยเหตุนี้ ในปัจจุบัน สิ่งของเครื่องใช้ที่คุ้นเคยจากวิถีชีวิตการทำงานและการผลิตแบบโบราณของครอบครัวซานดีอูจึงยังคงเก็บรักษาไว้ เช่น ทัพพีตักน้ำ โอ่งน้ำ ครกข้าว หม้อ ตะกร้าฝัด ตะกร้าฝัด ตะกร้าฝัด... ทั้งหมดนี้ได้รับการอนุรักษ์โดยผู้อาวุโส และนำมาจัดแสดงและจัดแสดงในงานเทศกาลวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ในตำบลเทียนเคอด้วยความภาคภูมิใจในมรดกทางวัฒนธรรมอันเก่าแก่ของชาติ

เพลงเกามีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับกระบวนการทำฟาร์มของชาวซานดิ่ว

คุณออน วัน ลอง ได้แนะนำเครื่องมือเครื่องใช้ที่เขาเก็บรวบรวมและนำมาจัดแสดงที่บูธในช่วงเทศกาล โดยได้จำลองการตักน้ำลงสู่ทุ่งนา พร้อมทั้งแบ่งปันคุณค่าและความหมายของถังน้ำ เขากล่าวว่าการได้มองดูเครื่องมือนี้ทำให้ผมนึกถึงวันวาน ทุกครั้งที่เกิดภัยแล้ง ทุกครัวเรือนจะต้องอดหลับอดนอนทั้งคืนและทั้งวันเพื่อตักน้ำลงสู่ทุ่งนา ถังตักน้ำแบบเก่ามักทำจากไม้ไผ่ รูปทรงกรวย ปากถังบานออก มีห่วงไม้ไผ่ขนาดใหญ่ที่ปากถังเพื่อความแข็งแรง ด้านข้างทั้งสองข้างยึดติดกับโครง ตรงกลางมีคานไม้ไผ่พาดผ่านปากถัง ไม่มีเครื่องสูบน้ำ มีเพียงแรงคนเท่านั้น บรรยากาศการตักน้ำด้วยถังจึงคึกคักพอๆ กับงานเทศกาลในครั้งนั้น

นิทรรศการเครื่องมือเครื่องใช้แรงงานและการผลิตเก่าของคุณออนวันลอง ยังมีสิ่งของต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับเตาไม้เก่าอีกมากมาย นั่นคือชั้นวางหม้อที่สานจากไม้ไผ่เพื่อรองหม้อไม่ให้พื้นห้องครัวเป็นสีดำ ข้างๆ กันมีหม้อข้าวและหม้อซุปที่ดำคล้ำวางอยู่หลายใบ มีตะกร้าสำหรับฝัดข้าว ตะกร้าสำหรับฝัดข้าว ตะกร้าสำหรับใส่ข้าวโพดและข้าวสาร ตะแกรงร่อนข้าว และตะกร้าสำหรับใส่ผักที่สานจากไม้ไผ่ นอกจากนี้ยังมีครกตำข้าวที่ไม่เพียงแต่ให้ความอบอุ่นและอิ่มท้องเท่านั้น แต่ยังเป็นการรวมตัวของคู่รักชาวซานดิ่วหลายคู่อีกด้วย

ของใช้ในครัวเรือนบางรายการได้รับการจัดแสดงและแนะนำในงานเทศกาลวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ในตำบลเทียนเคอ

คุณออน วัน ลอง กล่าวไว้ว่า ชีวิตในปัจจุบันแตกต่างจากอดีตมาก แต่เครื่องมือแรงงานและการผลิตแบบดั้งเดิมกลับเตือนใจคนรุ่นใหม่ให้นึกถึงช่วงเวลาที่ยากลำบากของบรรพบุรุษ นั่นคือประวัติศาสตร์ ต้นกำเนิดที่ชาวซานดิอูไม่มีวันลืม

เมาวัฒนธรรม

พื้นที่ทางวัฒนธรรมซานดิ่วยังสร้างความประทับใจด้วยวัฒนธรรม อาหาร อันหลากหลายและอุดมสมบูรณ์ ไม่เพียงแต่จะมีโจ๊ก (โจ๊กขาว) ที่เป็นเอกลักษณ์เท่านั้น แต่ยังมีเค้กรสชาติเข้มข้นแบบชาวเขาอีกด้วย เช่น บั๋นจงหลังค่อม เค้กเถ้า และเค้กข้าวเหนียว...

คุณเดียป ถิ วอง ขณะตัดเค้กแต่ละชิ้นลงบนจานอย่างประณีต กล่าวว่า เค้กชุงหลังค่อมเป็นเค้กศักดิ์สิทธิ์ในวัฒนธรรมการทำอาหารของกลุ่มชาติพันธุ์ซานดี๋ เค้กชุงหลังค่อมนั้นก็สมกับชื่อของมันเช่นกัน โดยเลียนแบบรูปร่างของผู้หญิงเมื่อเธอไปทำงานในไร่นา ยึดเกาะพื้นดินไว้กับพื้นตลอดทั้งปี ราวกับขายคืนสู่ท้องฟ้า รูปร่างของเค้กนี้ทำให้คนรุ่นซานดี๋ระลึกถึงความขยันหมั่นเพียรและความอุตสาหะในการทำงานและการผลิต ดังนั้นในช่วงเทศกาลเต๊ด ทุกครอบครัวจึงทำเค้กขี้เถ้าเพื่อนำไปถวายบรรพบุรุษ

เค้กฮัมพ์แบ็คชุงเป็นเค้กที่ขาดไม่ได้ในช่วงวันหยุดและเทศกาลตรุษจีน

ในวัฒนธรรมซานดี๋ยว อาหารถือเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย เพลงพื้นบ้านและการเต้นรำเป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในซ่งโก ซ่งโก ในภาษาซานดี๋ยว หมายถึงการขับร้องแบบสลับเสียง โดยมีเนื้อร้องเป็นบทกลอนสี่คำเจ็ดคำ บันทึกไว้เป็นอักษรจีนโบราณและสืบทอดกันมาตามคำบอกเล่า ตำนานของชาวซานดี๋ยวเล่าว่าในหมู่บ้านแห่งหนึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อหลี่ ทัมเหมย เธอเป็นหญิงสาวที่ฉลาดหลักแหลม สวยงาม และมีพรสวรรค์ในการขับร้องแบบสลับเสียงที่ไม่มีใครเทียบได้ ชายหนุ่มผู้มีความสามารถสามคนมาหาเธอแต่ไม่สามารถตอบสนองได้ พวกเขาจึงต้องจากไป ทำให้เธอเศร้าเสียใจที่ไม่ได้เชิญพวกเขาเข้าหมู่บ้าน ดังนั้นทุกวัน หญิงสาวจึงร้องเพลงที่แสนเศร้าและบีบคั้นหัวใจ ซึ่งค่อยๆ กลายเป็นทำนองเพลงของซ่งโก

เนื้อเพลงของ Soong Co เน้นไปที่ชีวิตการทำงาน การผลิต ความรักใคร่ในครอบครัว มิตรภาพ ความรักระหว่างคู่รัก... คุณ On Van Long สมาชิกชมรมวัฒนธรรมชาติพันธุ์และกลิ่นหอม San Diu เล่าว่าโดยปกติแล้ว การร้องเพลงจะมีขั้นตอนต่างๆ เช่น ร้องเพลงเพื่อทำความรู้จัก ทักทาย ชวนดื่มน้ำและเคี้ยวหมาก แบ่งปันความรู้สึกระหว่างชายและหญิง ร้องเพลงเมื่อไก่ขัน และร้องเพลงอำลา...

การร้องเพลงซุงโกนั้นยากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการร้องเพลงให้ไพเราะ เนื่องจากจังหวะในการร้องเพลงซุงโกนั้นคงที่ตลอดระยะเวลา เสียงไม่ดังเกินไป เสียงสูงต่ำไม่ดังเกินไป เสียงสั่นจะต่อเนื่องกันอย่างสม่ำเสมอ เสียงสูงต่ำที่ฉับพลันแทบจะไม่มี และแทบไม่มีการเปลี่ยนเสียงสั่นอย่างฉับพลัน นี่คือลักษณะเฉพาะที่ทำให้ซุงโกแตกต่างจากเพลงพื้นบ้านของชนกลุ่มอื่น

สมาชิกชมรมวัฒนธรรมชาติพันธุ์และกลิ่นหอมซานดิ่วฝึกร้องเพลง Soong Co.

เขากล่าวว่า ซ่งโกไม่ได้เป็นคนสวยหวาน แต่มาจากความรู้สึกและอารมณ์ที่แท้จริงและเรียบง่ายของแต่ละคน ตั้งแต่อายุ 14 ปี เขาและเด็กชายในหมู่บ้านร้องเพลงกันทั้งคืนทั้งวัน หากมีงานแต่งงาน พวกเขาจะร้องเพลงตลอดทั้งวัน ตั้งแต่ประมาณ 8.00 น. ถึง 23.00 น. หรือ 24.00 น. ครอบครัวเจ้าบ่าวที่มารับเจ้าสาวก็ต้องร้องเพลงให้ครอบครัวเจ้าสาวฟังด้วย ถ้าสามารถจับคู่กันได้ก็ให้อุ้มเจ้าสาวขึ้น หรือเมื่อเตรียมงานแต่งงาน (มากหรือน้อยเกินไป) ก็ต้องร้องเพลงให้ครอบครัวเจ้าสาวฟังเพื่อหวังว่าพวกเขาจะเข้าใจ... แต่การร้องเพลงนั้นสนุกมาก เพราะทำให้หมู่บ้านมีความสามัคคีและผูกพันกันมากขึ้น ความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ ก็ถูกขจัดออกไปด้วยคำพูดที่จริงใจและซาบซึ้งของซ่งโก

ปัจจุบันตำบลเทียนเคอมีชาวซานดี๋วกว่า 4,400 คน อาศัยอยู่ในหมู่บ้านต่างๆ ได้แก่ หมู่บ้านวันซ่ง (Van Song), หมู่บ้านเตินฟู (Tan Phu), หมู่บ้านลางซิงห์ (Lang Sinh) และหมู่บ้านเทียนฟอง (Thien Phong) คิดเป็นประมาณ 54% ของประชากรทั้งตำบล สหายเจืองเวียดหุ่ง (Truong Viet Hung) เลขาธิการคณะกรรมการพรรคประจำตำบลเทียนเคอ กล่าวว่า พื้นที่ทางวัฒนธรรมชาติพันธุ์ซานดี๋วมีความอุดมสมบูรณ์และหลากหลายอย่างยิ่ง การอนุรักษ์วัฒนธรรมของชุมชนซานดี๋วเป็นความรับผิดชอบของทุกคน แนวทางแก้ไขเร่งด่วนคือการรักษาการดำเนินงานอย่างมีประสิทธิภาพของชมรมกลิ่นหอมวัฒนธรรมชาติพันธุ์ซานดี๋ว สมาชิกชมรมจะเป็นแกนหลักในการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมของชาวซ่งโก (Song Co) การเต้นรำแบบดั้งเดิม การสอนงานปัก การอนุรักษ์พิธีกรรม ภาษา เครื่องแต่งกาย และการละเล่นพื้นบ้านของกลุ่มชาติพันธุ์ซานดี๋ว

ขั้นตอนเร่งด่วนในการอนุรักษ์และอนุรักษ์วัฒนธรรมซานดิอูของตำบลเทียนเคอจะเปิดอนาคตที่สดใสให้กับรากวัฒนธรรมซานดิอูเพื่อแพร่กระจายและซึมซาบลึกเข้าไปในชุมชน

ที่มา: https://baophutho.vn/men-say-van-hoa-san-diu-225728.htm