ตะกร้าปลาของคุณแม่

(GLO)- เช้าตรู่ เมื่อไก่หนุ่มขันเป็นครั้งแรก ผสมผสานกับเสียงเรือประมงที่สาดน้ำในแม่น้ำ แม่ของฉันก็ตื่นขึ้น ด้วยไฟที่สั่นไหวจากเตาไม้ เธอเตรียมตัวอย่างเงียบ ๆ สำหรับวันที่ตลาด วันนี้เธอนำปลาไปที่ตลาดประจำอำเภอ

ปลาที่แม่ต้องเลี้ยงไม่ใช่แค่ปลาสดๆ ที่เพิ่งตักออกมาจากกระชังหรือจับจากแม่น้ำเท่านั้น แต่ยังต้องทำงานหนักและลำบากอีกด้วย คันเบ็ดที่ไหล่สึกกร่อนไปตามกาลเวลา คันเบ็ดที่ไหล่ช่วยค้ำจุนความกังวลและความฝันมากมายของลูกๆ เพื่อให้ชีวิตที่สุขสมบูรณ์ยิ่งขึ้น

ภาพประกอบ : รถราง BAO

แม่ของฉันไม่ได้รับการศึกษาสูงและไม่คุ้นเคยกับตัวอักษรหรือคณิตศาสตร์ แต่เธอก็รู้วิธีคำนวณเงินทุกเพนนีและรู้วิธีดูแลลูกๆ ด้วยความรักที่ไม่มีขอบเขต ในตอนเช้าที่อากาศหนาวเย็น เธอแบกของไว้บนบ่าและเดินอย่างรวดเร็วจากหมู่บ้านไปยังตลาดในเขต เท้าของเธอคุ้นเคยกับทุกเส้นทางที่ขรุขระและทุกหินขรุขระริมถนน ทุกก้าวย่างนั้นยากลำบากแต่ก็เต็มไปด้วยความรักเช่นกัน

ตลาดในเขตนี้คับคั่งไปด้วยผู้คนและเสียงดัง ท่ามกลางฝูงชน แม่ของฉันนั่งเงียบๆ ข้างตะกร้าปลาของเธอ สายตาของเธอจับจ้องผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างครุ่นคิด เธอเลือกปลาที่ดีที่สุด ล้างและจัดวางอย่างเรียบร้อยบนใบตองสีเขียว ปลานั้นมีกลิ่นของน้ำในแม่น้ำของบ้านเกิดของเธอ การขายปลาไม่ได้ราบรื่นเสมอไป

มีบางวันที่ตลาดคึกคัก ปลาก็ขายหมดอย่างรวดเร็ว และแม่ก็กลับบ้านเร็วพร้อมกับตะกร้าใบเล็กๆ แต่ก็มีบางวันที่แม่นั่งจนเที่ยง สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความกังวล แม่จะนำปลาที่ขายไม่ออกกลับบ้าน ปรุงให้เค็ม แล้วเก็บไว้กินทีหลัง แม้ว่ามันจะยากมาก แม่ก็ไม่เคยบ่น แม่บอกว่า “ตราบใดที่ลูกๆ ของฉันยังมีอาหารและเสื้อผ้า ไม่ว่าฉันจะทำงานหนักแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญ”

ฉันจำช่วงบ่ายได้ เมื่อพระอาทิตย์ตกหลังรั้วไม้ไผ่ แม่กลับบ้านพร้อมกับตะกร้าเปล่าๆ มือของเธอมีกลิ่นปลาจางๆ แต่ใบหน้าของเธอยังคงสดใสด้วยรอยยิ้ม ทุกครั้งที่เธอเปิดถุงผ้าเก่าและหยิบเหรียญที่พับไว้เรียบร้อยออกมา ฉันเห็นว่าข้างในนั้นไม่เพียงแต่มีเงินเท่านั้น แต่ยังมีหยดเหงื่อและความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของเธอที่มีต่อลูกๆ อีกด้วย

ฉันเติบโตขึ้น ออกจากหมู่บ้านไปเรียนหนังสือในเมือง วันหนึ่งที่ฉันเก็บข้าวของเข้าเมือง แม่ก็ยื่นเงินทอนให้ฉันเป็นก้อน เธอเก็บออมเงินจากตลาดเช้า มือหยาบกร้านและนิ้วเรียวบางของเธอกำมือฉันไว้แน่น ราวกับว่าเธอต้องการแสดงความรักทั้งหมดของเธอ ราวกับว่าเธอต้องการอยู่เคียงข้างฉันอีกสักหน่อย ฉันไม่กล้าร้องไห้ แต่จู่ๆ หัวใจของฉันก็เจ็บปวด ฉันรู้ว่าเบื้องหลังเงินก้อนนั้นคือวันที่แม่ของฉันต้องทนอยู่ท่ามกลางสายฝนและแสงแดด ภาระหนักอึ้งบนไหล่ผอมบางของเธอ

ตลอดหลายปีที่อยู่ห่างบ้าน ทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน ฉันยังคงเห็นแม่แบกของไปตลาด แม่เริ่มแก่ตัวลง หลังค่อมมากขึ้น แต่ดวงตายังคงสดใส รอยยิ้มยังคงอ่อนโยนเช่นเคย ฉันบอกแม่ว่า “พักผ่อนเถอะ แม่จะดูแลเอง” แต่แม่กลับยิ้มและบอกว่า “แม่ชินแล้วลูก ถ้าไม่ทำ แม่จะคิดถึงแม่อีก”

เมื่อเวลาผ่านไป การแบกปลาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแม่ของฉัน การแบกปลาทำให้ฉันเติบโตมา สอนให้ฉันรู้จักคุณค่าของการทำงาน รักและเห็นคุณค่าของการเสียสละอย่างเงียบๆ ไม่ว่าฉันจะไปไกลแค่ไหนในอนาคต แม่ของฉันจะยังคงอยู่ที่นั่น พร้อมไม้หามที่คุ้นเคย และความรักที่ประเมินค่าไม่ได้ที่มีต่อลูกๆ ของเธอ

ที่มา: https://baogialai.com.vn/ganh-ca-cua-me-post330330.html