ตะกร้าปลาของคุณแม่

(GLO)- เช้าตรู่ เมื่อไก่หนุ่มขันเป็นครั้งแรก ผสมผสานกับเสียงเรือประมงที่สาดน้ำในแม่น้ำ แม่ของฉันก็ตื่นขึ้น ด้วยไฟที่ริบหรี่จากเตาไม้ เธอเตรียมตัวอย่างเงียบ ๆ สำหรับวันที่ตลาด วันนี้เธอนำปลาไปตลาดประจำอำเภอ

ภาระปลาที่แม่แบกหามมาไม่ใช่แค่ปลาสดๆ ที่เพิ่งตักออกมาจากกระชังหรือจับได้ในแม่น้ำเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความเหนื่อยยากและความยากลำบากด้วย คันเบ็ดที่บ่านั้นสึกกร่อนไปตามกาลเวลา คันเบ็ดที่บ่านั้นได้หล่อเลี้ยงความกังวลและความฝันมากมายของเธอ เพื่อให้ลูกๆ มีชีวิตที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น

ภาพประกอบ: รถรางเบา

แม่ของฉันไม่ได้รับการศึกษาสูงนัก และท่านก็ไม่คุ้นเคยกับตัวอักษรหรือคณิตศาสตร์ แต่ท่านรู้วิธีคำนวณเงินทุกบาททุกสตางค์ และรู้วิธีดูแลลูกๆ ด้วยความรักอันไร้ขอบเขต ในเช้าที่อากาศหนาวเย็น ท่านแบกสัมภาระไว้บนบ่าและเดินอย่างรวดเร็วจากหมู่บ้านไปยังตลาดประจำอำเภอ เท้าของท่านคุ้นเคยกับทุกเส้นทางที่ขรุขระ ทุกก้อนหินขรุขระริมถนน แต่ละก้าวล้วนยากลำบาก แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความรักเช่นกัน

ตลาดประจำอำเภอคึกคักและอึกทึกครึกโครม ท่ามกลางฝูงชน แม่ของฉันนั่งเงียบๆ ข้างตะกร้าปลาของเธอ สายตาของเธอจับจ้องทุกสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างครุ่นคิด เธอเลือกปลาที่ดีที่สุด ล้าง และจัดวางอย่างประณีตบนใบตองสีเขียว ปลานั้นมีกลิ่นอายของแม่น้ำในบ้านเกิดของเธอ การขายปลาไม่ได้ราบรื่นเสมอไป

บางวันตลาดคนแน่น ปลาขายหมดเกลี้ยง แม่ก็กลับบ้านเร็วพร้อมตะกร้าเล็กๆ แต่ก็มีบางวันแม่นั่งรอจนเที่ยง สีหน้ากังวล แม่จะเอาปลาที่ขายไม่ออกกลับบ้านไปต้มเค็มๆ แล้วเก็บไว้กินทีหลัง ถึงแม้จะลำบากแค่ไหน แม่ก็ไม่เคยบ่น แม่บอกว่า “ขอแค่ลูกมีข้าวมีข้าว มีเสื้อผ้า ไม่ว่าแม่จะทำงานหนักแค่ไหนก็ไม่เป็นไร”

ฉันจำได้ถึงช่วงบ่ายวันหนึ่ง เมื่อพระอาทิตย์ตกดินหลังรั้วไม้ไผ่ แม่กลับบ้านพร้อมตะกร้าเปล่าใบหนึ่ง มือของเธอมีกลิ่นปลาจางๆ แต่ใบหน้ายังคงสดใสด้วยรอยยิ้ม ทุกครั้งที่แม่เปิดถุงผ้าเก่าและหยิบเหรียญที่พับอย่างเรียบร้อยออกมา ฉันก็เห็นว่าข้างในนั้นไม่ได้มีแค่เงินทองเท่านั้น แต่ยังมีหยดเหงื่อ และความรักอันบริสุทธิ์ที่แม่มีต่อลูกๆ อีกด้วย

ฉันเติบโตขึ้น ออกจากหมู่บ้านไปเรียนต่อในเมือง วันที่ฉันเก็บกระเป๋าเข้าเมือง แม่ก็ยื่นเงินทอนก้อนหนึ่งใส่มือฉัน เงินที่แม่เก็บออมจากตลาดเช้า มือที่หยาบกร้าน นิ้วเรียวเล็กของแม่กำมือฉันไว้แน่น ราวกับต้องการถ่ายทอดความรักทั้งหมด ราวกับต้องการให้ฉันอยู่เคียงข้างเธออีกสักหน่อย ฉันไม่กล้าร้องไห้ แต่จู่ๆ หัวใจก็ปวดร้าว ฉันรู้ว่าเบื้องหลังเงินก้อนนั้นคือวันที่แม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับสายฝนและแสงแดด ภาระอันหนักอึ้งบนบ่าที่ผอมบางของแม่

ตลอดหลายปีที่ห่างบ้าน ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้าน ฉันยังคงเห็นแม่แบกของไปตลาดอยู่เลย ท่านอายุมากขึ้น หลังค่อมลง แต่ดวงตายังคงสดใส รอยยิ้มยังคงอ่อนโยนเช่นเคย ฉันบอกท่านว่า "พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแม่จัดการเอง" แต่ท่านกลับยิ้มและพูดว่า "แม่ชินแล้ว ลูก ถ้าไม่ทำ แม่จะคิดถึงแม่อีก"

เมื่อเวลาผ่านไป การแบกปลาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณแม่ การแบกปลาได้หล่อหลอมให้ผมเติบโต สอนให้ผมเห็นคุณค่าของการทำงาน รักและเห็นคุณค่าของการเสียสละอย่างเงียบๆ ไม่ว่าอนาคตจะไกลแค่ไหน แม่ก็จะยังคงอยู่เคียงข้าง ถือไม้เท้าแบกปลาอันคุ้นเคย และมอบความรักอันล้นเหลือให้กับลูกๆ ของเธอ

ที่มา: https://baogialai.com.vn/ganh-ca-cua-me-post330330.html