• ความรู้สึกของนักข่าว นักข่าวสายภาพ
  • ร่วมสร้างอาชีพอย่างเงียบๆ

ตอนที่ผมเริ่มต้นอาชีพใหม่ๆ ผมเคยคิดว่าการเป็นนักข่าวก็แค่การเดินทางไปโน่นไปนี่ บันทึกสิ่งที่เห็นและได้ยินด้วยปากกาและกล้องอย่างตรงไปตรงมา แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แต่ยิ่งผมทำมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งตระหนักว่าการเป็นนักข่าวไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นเรื่องของหัวใจ ความมุ่งมั่น... และคืนที่นอนไม่หลับพร้อมกับคำถามที่ว่า "ผมจะทำอะไรได้อีกเพื่อตัวละครนั้น เรื่องราวนั้น"

บางครั้งฉันรู้สึกมีความสุขมากจนร้องไห้เพราะบทความของฉันถูกแชร์ออกไป หรือเพราะตัวละครโทรมาขอบคุณฉัน แต่ก็มีบางครั้งที่ฉันรู้สึกเศร้าเมื่อต้องเดินทางไปชนบทที่ยากจน หรือได้เห็นและได้ยินสถานการณ์ที่ยากลำบาก... มันไม่ใช่เรื่องของการเขียนหัวข้อให้เสร็จและส่งไปที่กองบรรณาธิการอีกต่อไป แต่หลังจากเขียนเสร็จ ฉันรู้เพียงว่าต้องอธิษฐานว่าเมื่อบทความได้รับการตีพิมพ์แล้ว มันจะเชื่อมโยงกับหัวใจที่แบ่งปันและอ้าแขนรับพวกเขา สำหรับฉันแล้ว การเป็นนักข่าวเป็นความเศร้าและความสุขที่แท้จริงและแสนสาหัส

นักข่าว ไม่ว่าจะเป็นนักข่าว บรรณาธิการ ช่างภาพ ช่างภาพ... ต่างก็มีเรื่องราวในอาชีพของตัวเอง

สำหรับนักข่าว การได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมการประชุมและกิจกรรมต่างๆ ตามคำเชิญของหน่วยงานและหน่วยงานต่างๆ ในแต่ละสัปดาห์นั้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้น ขณะที่เวลาส่วนใหญ่ยังคงต้องเดินทางไกลหลายไมล์เพื่อไปทำงานในพื้นที่ ด้วยเหตุนี้เอง เราจึงสามารถเข้าใจและสะท้อนสภาพความเป็นอยู่ของประชาชน การพัฒนาชนบท และสร้างสรรค์ผลงานข่าวที่มีชีวิตชีวาได้อย่างทันท่วงที แม้ว่าการรับและนำเสนอข้อมูลแก่นักข่าวจะเป็นไปตามกฎระเบียบของท้องถิ่น แต่หลายครั้งที่ฉันรู้สึกซาบซึ้งและอบอุ่นใจกับความกระตือรือร้นและการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากหน่วยงานท้องถิ่น รวมถึงประชาชนในพื้นที่

บางครั้งงานก็ราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ ทำให้นักข่าวทุกคนมีความสุขและ... งงๆ เล็กน้อย ครั้งหนึ่งที่เราไปในพื้นที่ ผู้คนมีอัธยาศัยดี เป็นมิตร และพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติราวกับครอบครัว บางครั้งพวกเขายังเตรียมอาหารไว้ให้พวกเราด้วย ถ้าเราไม่กิน ลุงป้าน้าอาก็จะโกรธ บางครั้งเมื่อเราไปพบเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น หลายๆ แห่งก็ให้การสนับสนุนเราอย่างกระตือรือร้น เราโทรไปก็มีคนรออยู่ บางแห่งถึงกับบันทึกเบอร์โทรศัพท์ไว้ หลังจากโทรไปไม่กี่สาย ปลายสายก็บอกว่า "ผมฟังอยู่ครับ นักข่าว" เนื้อหาที่เราคุยกันก่อนไปนั้น ทางเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้จัดเตรียมไว้อย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว แถมยังแนะนำหัวข้ออื่นๆ ในพื้นที่ให้นักข่าว... ใช้ประโยชน์ได้อย่างสะดวก พี่น้องในพื้นที่ก็พูดอย่างจริงใจว่า "นานๆ ทีก็ยาก เรามาร่วมมือกันเถอะ"...

ครั้งหนึ่ง เราไปทำงานกะทันหันโดยไม่แจ้งล่วงหน้า เพราะคิดว่าคงถูกปฏิเสธอย่างแน่นอน จู่ๆ ผู้นำชุมชนก็จัดการให้มีคนมารับเราอย่างเต็มใจ ถึงแม้พวกเขาจะยุ่งอยู่กับการประชุม และพูดอย่างมีความสุขว่า "ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจที่วันนี้งานไม่เยอะ เลยมีเวลารับคุณ" ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ และรู้สึกเหมือนมีแรงบันดาลใจมากขึ้นที่จะทำงานด้านสื่อสารมวลชนต่อไป

เกือบ 15 ปีในอาชีพนี้ มีทั้งความสุขและความทุกข์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบางครั้งมีบางกรณีที่การเข้าถึงข้อมูลอย่างเป็นทางการจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อเผยแพร่โฆษณาชวนเชื่อเป็นเรื่องยาก หรือต้องขอความเห็น พบปะกับหัวหน้าหน่วยงานที่ยุ่งยาก นักข่าวต้อง "ถาม - รอ - รอ" ผ่านห้าหรือเจ็ดขั้นตอน กว่าข้อมูลจะได้รับการยืนยัน เขียน อนุมัติ พิมพ์ และเผยแพร่... เรื่องราวก็ "เงียบลง" แล้ว อย่างเช่นเมื่อเร็วๆ นี้ เมื่อความคิดเห็นของสาธารณชน "ร้อนแรง" เกี่ยวกับว่ามีการค้ามนุษย์ในกัมพูชาหรือไม่ ผมและเพื่อนร่วมงานได้เตรียมโครงร่างไว้ รอการตรวจสอบจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อเริ่มดำเนินการ แต่แผนดังกล่าวต้องถูกยกเลิกไปเพราะไม่ได้รับคำตอบ

ทำงานอย่างมีความสุข

เรื่องที่น่าเศร้าใจอีกเรื่องหนึ่งก็คือในยุคสมัยนี้ที่เต็มไปด้วยความจริงและความเท็จ โซเชียลมีเดียกลับเต็มไปด้วย "ข่าวที่ไม่ได้รับการยืนยัน" และเราซึ่งเป็นนักข่าวกระแสหลักก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

เรื่องราวของอาชีพนี้ยังมีองค์ประกอบทางจิตวิญญาณด้วย ซึ่งหลายคนหัวเราะเยาะเพราะคิดว่าเป็นเรื่องซุบซิบ แต่สำหรับเราแล้วมันคือเรื่องจริง 100% ประเด็นคือ เพื่อนผมทำงานอยู่ในรายการทีวี "เพื่อนเกษตรกร" การทำงานทางทีวีต้องมีภาพ แต่ก็มีหลายครั้งที่เรา "ไปที่นั่นแล้วกลับมา" ตอนแรกพิธีกรดูตื่นเต้นมาก แต่พอยกกล้องขึ้น เขาก็บอกว่า... "ขอโทษครับ ผมถ่ายไม่ได้ ถ้าถ่าย ผักจะเสียหมด!"...

อย่างไรก็ตาม เรื่องราวเหล่านี้ยังไม่อาจบั่นทอนกำลังใจของคนหนุ่มสาวที่รักในอาชีพของตนเองได้ ที่ไหนมีเรื่องวุ่นวาย ที่นั่นย่อมมีทางออก! บางครั้งเมื่อเราแก้ไขไม่ได้ เราก็จะพักเรื่องนั้นไว้ก่อน แล้วหันไปหาเรื่องอื่นเพื่อเติมเต็มตารางงานที่ได้ลงทะเบียนไว้กับกองบรรณาธิการ สำหรับเรา เป้าหมายสูงสุดยังคงเป็นการนำเสนอข้อมูลที่ตรงไปตรงมาจากชีวิตจริง เรื่องราวดีๆ และเรื่องราวดีๆ ในชีวิตประจำวันให้แก่ผู้อ่านและผู้ชม

นักข่าวก็เป็นเช่นนั้น เป็นอาชีพที่อุทิศตน ทำงานหนัก แม้จะต้องเผชิญกับอันตรายมากมาย แต่ก็เป็นอาชีพที่ต้องออกไป มองเห็น และรับฟังสิ่งที่อยู่ลึกที่สุดในหัวใจของผู้คน แง่มุมด้านลบของชีวิต ดังนั้น แม้บางครั้งเราจะเหนื่อยล้า เราก็ยังคงเดินหน้า เขียน และยังคงรักษาความหลงใหลไว้ แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากและความยากลำบากมากมาย

เพชร

ที่มา: https://baocamau.vn/buon-vui-chuyen-nghe--a39763.html