"ដង្ហើមនៃព្រៃដ៏អស្ចារ្យ" - សំលេងដ៏ពិរោះនៃតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាលនៅក្នុង "ខ្យល់បក់មកពីទឹកដីនៃការចងចាំ" ដោយ Uong Thai Bieu

(LĐ អនឡាញ) - បង្វែរទំព័រនីមួយៗនៅក្នុងផ្នែក "ដង្ហើមនៃព្រៃដ៏អស្ចារ្យ" នៃការប្រមូលអត្ថបទ "ខ្យល់បក់ចេញពីទឹកដីនៃការចងចាំ" ដោយ អ៊ុង ថៃបៀវ (សូមមើល៖ "'ប្រភពគ្មានទីបញ្ចប់' នៅក្នុងការប្រមូលអត្ថបទ "ខ្យល់បក់ចេញពីទឹកដីនៃការចងចាំ" ដោយ អ៊ុង ថៃបៀវ" - baolamdong អានថ្ងៃទី 28 ខែ មិថុនា ឆ្នាំ 2018 ។ ការអានបណ្តុំនៃអត្ថបទមួយ ប៉ុន្តែកំពុងធ្វើដំណើរយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងព្រលឹងនៃ Central Highlands ដែលជាដំណើរដែលពោរពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ការគោរព ប៉ុន្តែក៏មានការសោកស្តាយមិនចេះចប់។ អ្នកនិពន្ធមិនឈរនៅខាងក្រៅជាអ្នកសង្កេតទេ គឺបានជ្រមុជខ្លួននៅក្នុងទឹកដីនោះ រួចនិយាយចេញពីចិត្តខ្លួនឯង ជាសំឡេងដ៏សប្បុរស ទាំងសេរី ដូចខ្យល់នៃភ្នំ ហើយស្ងាត់ជ្រងំដូចសំឡេងគងនៅពេលយប់។

Báo Lâm Đồng•30/06/2025

កម្រងអត្ថបទ និងកម្រងអនុស្សាវរីយ៍ "ខ្យល់បក់ពីការចងចាំ" ដោយ អ៊ុង ថៃបៀវ។ រូបថត៖ N.Vien

ជាដំបូង ប៊ិចរបស់ Uong Thai Bieu គឺពោរពេញទៅដោយការដឹងគុណ និងការគោរពចំពោះ "អ្នកបំផុសគំនិត" (ទំព័រ 142 - ខ្យល់បក់ពីការចងចាំ គ្រឹះស្ថានបោះពុម្ពសមាគមអ្នកនិពន្ធ ឆ្នាំ 2019 សម្រង់ខាងក្រោមរួមបញ្ចូលតែលេខទំព័រប៉ុណ្ណោះ)។ អ្នកនិពន្ធមិនចាប់ផ្តើមដោយការពិពណ៌នាអំពីទេសភាពធម្មជាតិ ឬកន្លែងវប្បធម៌នោះទេ ប៉ុន្តែចាប់ផ្តើមដោយការដឹងគុណចំពោះមនុស្សដែលបានបើកទ្វារឱ្យគាត់ចូលទៅក្នុង "ស្រទាប់ sedimentary គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នៅខាងក្នុង" នៃវប្បធម៌ខ្ពង់រាប (ទំព័រ 142) ។ ពួកគេជាអ្នកប្រាជ្ញដែលមានប្រាជ្ញាដូចជាសាស្រ្តាចារ្យ Pham Duc Duong សាស្ត្រាចារ្យ Tran Quoc Vuong ជាមនុស្សដែលស្ម័គ្រចិត្តចំណាយពេលវេលា និងចំណង់ចំណូលចិត្តដើម្បីផ្តល់ជា "អ្នករាយការណ៍សិក្ខាកាម" នូវចំណេះដឹងជាមូលដ្ឋាននៃជនជាតិ និងភូមិសាស្ត្រ-វប្បធម៌ (ទំព័រ ១៤២)។ Uong Thai Bieu នៅតែចងចាំសាររបស់សាស្រ្តាចារ្យយ៉ាងច្បាស់។ Pham Duc Duong៖ “ខ្ញុំរស់នៅ និងសរសេរនៅតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាល ប្រសិនបើខ្ញុំមិនមានការយល់ដឹងខ្លះៗអំពីប្រវត្តិសាស្ត្រ វប្បធម៌ និងអត្តសញ្ញាណរបស់ជនជាតិដើមទេ ការសរសេររបស់ខ្ញុំនឹងមានភាពស្រពិចស្រពិល និងគ្មានលទ្ធភាពផ្តល់ឱ្យអ្នកអាននូវស្រទាប់ដីល្បាប់ដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នៅខាងក្នុង…” (ទំព័រ ១៤៣)។ ឥទ្ធិពលរបស់សាស្រ្តាចារ្យ Tran Quoc Vuong ត្រូវបានបង្ហាញក្នុងវិធីផ្សេងគ្នា៖ “ទោះបីជាមិនបានបង្ហាញជាពាក្យច្រើនក៏ដោយ ក៏ស្ទីល ចរិតលក្ខណៈ និងការយល់ដឹងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅរបស់សាស្រ្តាចារ្យ Tran Quoc Vuong បានបង្កើតនូវទំនុកចិត្ត និងការបំផុសគំនិតសម្រាប់អ្នកអាន” (ទំព័រ ១៤៦)។ លើសពីនេះ មានអ្នកប្រាជ្ញលោកខាងលិចដូចជា Jacques Dournes និង Georges Condominas ដែលជាអ្នកដែលបានលះបង់ "ឆ្នាំដ៏ល្អបំផុតនៃជីវិតរបស់ពួកគេ" ដើម្បីរស់នៅ ការយល់ដឹង និងស្រឡាញ់ទឹកដីនេះទាំងស្រុង (ទំព័រ 143)។ ហើយមិនអាចនិយាយដល់បញ្ញវន្តដទៃទៀតដែលអ្នកនិពន្ធមានឱកាសបានជួបនិងរៀនសូត្រនោះទេ ដូចជាសាស្ត្រាចារ្យ បណ្ឌិតតន្ត្រីករ To Ngoc Thanh សាស្ត្រាចារ្យបណ្ឌិតវិទ្យាសាស្ត្រ Phan Dang Nhat សាស្ត្រាចារ្យបណ្ឌិតទស្សនវិជ្ជា និងសាស្ត្រាចារ្យ។ ង៉ោ ឌឹកធីញ សាស្រ្តាចារ្យ។ តន្ត្រីករ To Vu សាស្ត្រាចារ្យ។ ហាវ៉ាន់តាន់ សាស្រ្តាចារ្យ។ ផាន់ ហ៊ុយឡឺ សាស្រ្តាចារ្យ។ ម៉ាក់ ដួង... ដោយភាពរាបសារដ៏ថ្លៃថ្លា អ្នកនិពន្ធសរសេរថា៖ "តាមចំណេះដឹងដែលអ្នកប្រាជ្ញបាន 'ស្ងួត និង រួញ' ពេញមួយជីវិត វិទ្យាសាស្ត្រ រួមជាមួយនឹងទំព័រស្រាវជ្រាវដ៏មានតម្លៃរបស់ពួកព្រឹទ្ធាចារ្យ វាបានជួយឱ្យអ្នកកាសែតវ័យក្មេងនៅតាមភ្នំ និងព្រៃ មានអីវ៉ាន់បន្តិចទៀត ពេលទៅដល់ប្រជាជនក្នុងទឹកដីដែលខ្លួនស្រលាញ់។ 14) ។

ការដាក់មនុស្សទាំងនេះឱ្យស្ថិតនៅក្នុងតំណែងដ៏លេចធ្លោមួយនៅក្នុងអត្ថបទបើក "អ្នកបំផុសគំនិត" មិនត្រឹមតែបង្ហាញពីអាកប្បកិរិយារាបទាបរបស់អ្នកនិពន្ធប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏បង្ហាញពីស្មារតីសិក្សាដោយខ្លួនឯង និងបំណងប្រាថ្នារបស់គាត់ក្នុងការឈានដល់ឫសជ្រៅបំផុតនៃវប្បធម៌។ វាជាជម្រើសរបស់អ្នកសរសេរដែលមិនព្រមឈប់នៅទិដ្ឋភាពផ្ទៃ ប៉ុន្តែតែងតែឈឺក្នុងការស្វែងរកជម្រៅក្នុងទំព័រនីមួយៗ។

ពីការយល់ដឹងយ៉ាងស៊ីជម្រៅរបស់ប្រជាជន និងតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាល Uong Thai Bieu បានបង្ហាញពីរូបភាពនៃតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាលដ៏ស្រស់បំព្រង ខ្លាំងក្លា និងរស់រវើក ដែលជាកន្លែងភាពស្រស់ស្អាតមិនត្រឹមតែឆ្លុះបញ្ចាំងពីទេសភាពប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងបញ្ចេញពន្លឺពីប្រជាជនទៀតផង។ ក្នុងចំណោមពួកគេ និមិត្តសញ្ញាដែលត្រូវបានគេនិយាយច្រើនបំផុតគឺប្រហែលជារូបភាពនៃ "ជើងទទេ" (ទំព័រ 148)។ មិនមែនគ្រាន់តែជាព័ត៌មានលម្អិតជាក់ស្តែងនោះទេ "ជើងទទេរ" ត្រូវបានលើកឡើងទៅជានិមិត្តរូបនៃការលាយបញ្ចូលគ្នានៃសាច់ និងឈាមរវាងមនុស្ស និងផែនដីម្តាយ ដែលជាកម្លាំងលាក់កំបាំងតាមរយៈភាពឃោរឃៅនៃធម្មជាតិ។ ប្រជាជននៃតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាលគឺ "មានកាយសម្បទា" ដោយទឹកនិងភ្លើង (ទំព័រ 149) ដោយ "ជើងទទេរដូចខ្លា លឿនដូចខ្លារខិន បត់បែនដូចពស់ថ្លាន់" (ទំព័រ 149)។ ពួកគេដើរដោយជើងទទេរទៅកាន់វាលស្រែ ដើរតាមដងអូរ និងបង្វិលក្នុងរង្វង់ពិធីបុណ្យ (ទំព័រ 150) – ទាំងអស់នេះបង្កើតជានិមិត្តសញ្ញានៃទំនាក់ទំនងដ៏បរិសុទ្ធរវាងមនុស្ស និងធម្មជាតិ ដែលកម្លាំងមិនកើតចេញពីការបង្ខិតបង្ខំ ប៉ុន្តែត្រូវបានស្រូបចេញពី “ប្រភពនៃធម្មជាតិគ្មានទីបញ្ចប់” (ទំព័រ 150)។

ពីរូបភាពជានិមិត្តរូបនោះ អ្នកនិពន្ធបន្តនាំអ្នកអានទៅកាន់ដំណើរមួយទៀត៖ ដំណើរចូលទៅក្នុង “រដូវធ្វើដំណើរ” របស់មិត្តភ្នំ – “អ្នកធ្វើដំណើរ” នៃលំហវប្បធម៌។ ដោយផ្អែកលើចំណេះដឹងពី Dam Bo (Jacques Dournes) នៅក្នុងសៀវភៅ “The Land of Illusion” Uong Thai Bieu បានរៀន និងចូលរួមក្នុង “រដូវធ្វើដំណើរ” ទាំងនោះ ហើយបន្ទាប់មកបានដឹងថា៖ “មិត្តនៅលើភ្នំរបស់ខ្ញុំកំពុងវិលត្រឡប់មកវិញក្នុងមនសិការរបស់ពួកគេ” (ទំព័រ 158)។ ត្រឡប់ទៅកន្លែងណាវិញ? ទៅ “ភូមិ វាលស្រែ ភ្នំ និងព្រៃឈើ ជាមួយនឹងធម្មជាតិដ៏អាថ៌កំបាំង ប៉ុន្តែធ្លាប់ស្គាល់” – ជាកន្លែងដែលការចងចាំ ទំនៀមទម្លាប់ និងអត្តសញ្ញាណមិនត្រូវបានលុបដោយពេលវេលា ប៉ុន្តែនៅតែកាន់តែអាក្រក់នៅគ្រប់ជំហាននៃប្រជាជនភ្នំ (ទំព័រ 158)។

នៅក្នុងអត្ថបទនោះ អត្ថបទ "Chu Ru Wandering" លេចធ្លោជាកម្រងអនុស្សាវរីយ៍ដ៏មានតម្លៃ បែបជនជាតិភាគតិច ដូចដែលអ្នកនិពន្ធបានស្វែងយល់ពីប្រភពដើម និងអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌របស់ជនជាតិ Chu Ru ដែលជាក្រុមជនជាតិភាគតិចដែលគេស្គាល់ថាមានដានប្រវត្តិសាស្ត្រពិសេស។ ដោយផ្អែកលើសម្មតិកម្មដែលថា ជនជាតិ Chu Ru គឺជាកូនចៅរបស់ជនជាតិចាម ដែលបានធ្វើចំណាកស្រុកពីតំបន់មាត់សមុទ្រទៅកាន់ភ្នំ អ្នកនិពន្ធបានវិភាគឈ្មោះ "ChuRu" ជាមួយនឹងអត្ថន័យនៃ "លាក់" "លាក់" ដែលបង្ហាញពីការធ្វើចំណាកស្រុកដ៏ច្របូកច្របល់ពីនគរចំប៉ាបុរាណ។ សម្មតិកម្មនេះត្រូវបានបំពេញបន្ថែមដោយភស្តុតាងជាច្រើនដូចជារឿងព្រេងពីព្រឹទ្ធាចារ្យភូមិ ភាពស្រដៀងគ្នានៃភាសាដែលជាកម្មសិទ្ធិនៃប្រព័ន្ធម៉ាឡេយ៉ូ-ប៉ូលីនេស៊ី និងទេវកថាអំពីប្រជាជន ChuRu ការពាររាជវង្សានុវង្ស និងកំណប់ចម្ប៉ា។ អ្នកនិពន្ធក៏ពណ៌នាអំពីលក្ខណៈវប្បធម៌ និង សេដ្ឋកិច្ច ពិសេសរបស់ជនជាតិ Chu Ru៖ ពីទេពកោសល្យនៃការធ្វើស្រែសើម ការធ្វើគ្រឿងស្មូន ការដេញប្រាក់ រហូតដល់ការជួញដូរផ្លូវឆ្ងាយ – ជំនាញកម្រឃើញនៅក្នុងក្រុមជនជាតិភាគតិចភ្នំផ្សេងទៀត។ ទំនៀមទម្លាប់ Nau Drà (ទៅផ្សារ) នៅ Phan Rang, Phan Thiet មិនត្រឹមតែជាសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានអារម្មណ៍ដូចជាការធ្វើធម្មយាត្រាដោយមិនដឹងខ្លួន ត្រឡប់ទៅប្រភពដើមនៃសមុទ្រវិញ។ ចរិតលក្ខណៈរបស់ប្រជាជន Chu Ru ក៏ត្រូវបានពិពណ៌នាក្នុងលក្ខណៈមនុស្សធម៌ផងដែរ - "ឆើតឆាយ កលល្បិច សន្សំសំចៃ សុភាព" (ទំព័រ 168) ជាយុទ្ធសាស្ត្ររស់រានមានជីវិតដោយស្ងៀមស្ងាត់ ប៉ុន្តែជាប់លាប់នៃ "អ្នកមកក្រោយ" នៅលើទឹកដីដែលចែករំលែកជាមួយក្រុមជនជាតិដទៃទៀត។

ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ដោយមានទស្សនៈប្រកបដោយសុវតិ្ថភាព និងប្រកបដោយការគិតគូរ អ៊ុង ថៃបៀវ មិនគេចវេះពីការពិតដែលបាត់បង់ឡើយ៖ នៅពេលដែលក្មេងៗជំនាន់ក្រោយលែងចាប់អារម្មណ៍លើអាជីពជាងស្មូន ដែលជានិមិត្តសញ្ញាវប្បធម៌ដែលធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយសហគមន៍។ ដូច្នេះហើយ អត្ថបទនេះមិនត្រឹមតែជាកំណត់ត្រាទំនៀមទម្លាប់ ប្រវត្តិសាស្ត្រ ឬភូមិសាស្ត្រវប្បធម៌ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជាស្នាដៃនិពន្ធទំនុកច្រៀង ដែលជាសំឡេងរបស់អ្នកនិពន្ធដែលតែងតែងាកទៅរកមនសិការជនអន្តោរប្រវេសន៍ ដោយក្តីបារម្ភយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះអត្តសញ្ញាណ សម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតនៃតម្លៃវប្បធម៌ដែលមានរាងដូចក្នុងការធ្វើដំណើរពីសមុទ្រទៅកាន់ភ្នំ និងព្រៃឈើ។

ដូច្នេះហើយ ខ្យល់នៃព្រៃដ៏អស្ចារ្យ មិនត្រឹមតែឮសូរសំឡេងច្បាស់ៗ នៃភ្នំ និងព្រៃឈើប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានសូរសំឡេងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ និងប្រកបដោយការគិតពិចារណាផងដែរ។ លាក់ទុកក្នុងពាក្យនិមួយៗ គឺជាទុក្ខសោកយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ការថប់បារម្ភយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនអំពីហានិភ័យនៃការបាត់បង់តម្លៃវប្បធម៌ប្រពៃណី។ ភាពសោកសៅនោះហាក់បីដូចជាមានភាពស្រពិចស្រពិលនៅក្នុងដំណើរ “ស្វែងរកចាប៉ីសុបិន” (ទំព័រ 159) – ដែលជាកន្លែងដែលចាប៉ី ដែលជាឧបករណ៍ភ្លេងដែល “អ្នកក្រគ្រប់រូបមាន” (ទំព័រ 162) ឥឡូវនេះបានក្លាយជាទំនិញដ៏កម្រមួយ។ រឿងរបស់សិប្បករ Chamale Au គឺជាសក្ខីភាពដ៏គួរឱ្យសោកស្ដាយចំពោះការពិតនោះ។ ក្រឡេកមើលឧបករណ៍ភ្លេង គាត់បានលាន់មាត់យ៉ាងជូរចត់ថា៖ «សព្វថ្ងៃនេះ មានក្មេងប្រុសមិនតិចទេ ដែលងប់ងល់នឹងដើររកបំពង់ឬស្សីនេះ មានក្មេងមិនតិចទេដែលចេះលេងចាប៉ី (...) នៅតំបន់ម៉ាតិចនេះ គ្មានក្មេងចេះធ្វើ ឬលេងចាប៉ីទៀតទេ» (ទំព័រ ១៦១–១៦៣)។ ទោះបីជាក្តីស្រលាញ់របស់គាត់ចំពោះវប្បធម៌ចាប៉ី និងរ៉ាហ្គាយនៅតែឆេះក្នុងចិត្តក៏ដោយ នៅពេលដែលគាត់ព្យាយាម "ហៅក្មេងៗខ្លះពី Plei មកបង្រៀនចាប៉ី" គាត់គ្រាន់តែទទួលបានការព្រងើយកន្តើយថា "គ្មាននរណាម្នាក់ចង់រៀនទេ...

ភាពសោកសៅរបស់ព្រឹទ្ធាចារ្យភូមិ Chamale Au ក៏ជាទុក្ខរបស់អ្នកនិពន្ធដែរ ដែលតែងតែកើតទុក្ខដោយភាពស្ងៀមស្ងាត់នៃផ្នែកនៃព្រលឹងវប្បធម៌៖ "តើថ្ងៃណាដែលចាប៉ីដើរតាមជនជាតិរ៉ាហ្គាយទៅព្រៃ ទៅវាលស្រែ ពេលក្រៀមក្រំពេលសប្បាយ តើចាប៉ីនៅទីណាក្នុងដៃកូនៗ លេងភ្លេងការ អន្លង់អន្លោចដោយរង់ចាំ" (ទំ.១៦៤)។ ក្តីសុបិន្តរបស់ចាប៉ី - ធ្លាប់ជាផ្នែកមួយនៃជីវិត ការចងចាំ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ឥឡូវនេះគ្រាន់តែជាសុបិនដែលមិនច្បាស់លាស់ "សុបិនដែលខូចចិត្ត" (ទំព័រ 164) ផុយស្រួយ និងពោរពេញដោយការសោកស្តាយនៅក្នុងការពិតដ៏អាក្រក់នៃការបែកបាក់វប្បធម៌។

ការសោកស្តាយនោះកាន់តែលងបន្លាចទៅទៀតនៅក្នុងអត្ថបទ “តើផ្ទះវែងនៅឯណា?”។ (ទំព័រ 204) ដែលជាកន្លែងដែលអ្នកនិពន្ធសំឡេងរោទិ៍អំពីការបាត់ខ្លួននៃនិមិត្តសញ្ញាវប្បធម៌ធម្មតា - ផ្ទះវែង។ ការបាត់បង់ផ្ទះដ៏វែងនេះ មិនមែនគ្រាន់តែជាការបាត់បង់ការងារស្ថាបត្យកម្មប្រពៃណីប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជាការបែកបាក់នៃកន្លែងរស់នៅទាំងមូល ដែលជារបៀបរស់នៅសហគមន៍ដែលនៅជាប់នឹងប្រជាជននៅតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាលជាច្រើនជំនាន់មកហើយ។ សំឡេងទ្រហោយំរបស់បុរសចំណាស់ K’Noi បន្លឺឡើងដូចជាការយំសោកបោកខ្លួនដើម្បីសុំជំនួយ៖ «បើគ្មានផ្ទះវែងទេ អ្នករស់នៅក្នុងផ្ទះដែលសង់ហើយ តើកន្លែងសម្រាប់ដាក់ពាង និងគងគងនៅឯណា! (ទំ.២០១)។ វាមិនមែនគ្រាន់តែជាភាពសោកសៅរបស់បុគ្គលម្នាក់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសំឡេងដ៏អស់សង្ឃឹមរបស់មនុស្សជំនាន់មួយទាំងមូលដែលបង្ហាញពីមរតកវប្បធម៌បន្តិចម្តងៗត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ដោយជីវិតសម័យទំនើប។ ភ្លើង ពាងស្រា សំឡេងគង ដែលជានិមិត្តរូបខាងវិញ្ញាណនៃជីវិតសហគមន៍ឥឡូវបានបន្សល់ទុកពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ដោយបន្សល់ទុកនូវភាពទទេស្អាតក្នុងការចងចាំវប្បធម៌ និងស្មារតីសហគមន៍។

ដោយប្រឈមមុខនឹងការពិតនៃវប្បធម៌ប្រពៃណីកាន់តែស្រុតចុះបន្តិចម្តងៗ អ៊ុង ថៃបៀវ មិនបានជ្រើសរើសដកដង្ហើមធំដោយអស់សង្ឃឹមនោះទេ ប៉ុន្តែបានបញ្ចេញសំឡេងខ្លាំងៗ ដែលជាការអំពាវនាវដ៏រំជើបរំជួលថា៖ «ប្រគល់វីរភាពដល់ប្រជាជនវិញ» (ទំព័រ ១៧៦)។ វាមិនត្រឹមតែជាការយំសោកដោយអស់ពីចិត្តចំពោះហានិភ័យនៃការបាត់បង់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ជាការរិះគន់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងអភិរក្សជាផ្លូវការ បង្ខំ និងគ្មានដើម។ អ្នកនិពន្ធមិនអាចលាក់បាំងការខកចិត្តរបស់គាត់នៅកន្លែងកើតហេតុដែលវិចិត្រករម្នាក់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យ "ស្លៀកខោទ្រនាប់ ហើយឈរនៅមុខមីក្រូហ្វូន អាន... ស្អក" ក្រោមពន្លឺភ្លើងដំណាក់កាលដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់ (ទំព័រ 182) - ទម្រង់មេកានិចនៃការបន្តពូជដែលបានបាត់បង់ព្រលឹងនៃវីរភាព។ ព្រោះសម្រាប់អ៊ុងថៃបៀវ វីរភាព ក៏ដូចជាគ្រប់ទម្រង់នៃវប្បធម៌ប្រជាប្រិយពិតៗ អាចរស់នៅ និងរាលដាលក្នុងលំហដែលពួកគេបានកើត៖ “ដោយភ្លើងក្រោមដំបូលផ្ទះរួម” (ទំព័រ 181) ដែល “ភ្លើងចិញ្ចឹមខាន់ - ភ្លើងគឺជាព្រលឹងនៃខាន់រាត្រីនៅតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាល” (ទំព័រ ១៧៧)។ ការអំពាវនាវនោះមិនត្រឹមតែបង្ហាញពីការយល់ដឹងយ៉ាងស៊ីជម្រៅអំពីតម្លៃពិតនៃវប្បធម៌ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមានទំនួលខុសត្រូវ ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីប្រាថ្នាក្នុងការថែរក្សាអត្តសញ្ញាណ ខណៈពេលដែលគោរពច្បាប់ធម្មជាតិ និងច្បាប់ដើមនៃជីវិតសហគមន៍។

ការបិទទំព័រនៃសៀវភៅ "ដង្ហើមនៃព្រៃដ៏អស្ចារ្យ" នៅក្នុង "ខ្យល់បក់ចេញពីទឹកដីនៃការចងចាំ" ទុកឱ្យអ្នកអាននូវអារម្មណ៍ចម្រុះ: ទាំងចំណង់ចំណូលចិត្តនិងមោទនភាពនៃវប្បធម៌តែមួយគត់ដែលសំបូរទៅដោយអត្តសញ្ញាណ។ និងសោកសៅ និងសោកសៅចំពោះគុណតម្លៃដែលរសាត់បន្តិចម្តងៗ នៅចំពោះមុខរលកនៃទំនើបកម្ម។ ដូច្នេះហើយ ស្នាដៃរបស់ អ៊ុង ថៃបៀវ មិនមែនគ្រាន់តែជាកម្រងអត្ថបទ សៀវភៅធ្វើដំណើរប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាការសារភាពដែលបង្កប់ដោយក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមាតុភូមិ និងប្រទេសជាតិ ភាពសោកសៅដ៏ក្រៀមក្រំ និងជាការព្រមានដ៏រំជើបរំជួលផងដែរ។ ដោយទឹកដមសំឡេងដ៏ស្មោះស្ម័គ្រ និងមនោសញ្ចេតនាដ៏ជ្រាលជ្រៅ អ្នកនិពន្ធមិនត្រឹមតែនិទានរឿងមួយប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងអញ្ជើញអ្នកអានឱ្យស្តាប់ផងដែរ មិនត្រឹមតែស្តាប់ដោយត្រចៀកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដោយដួងចិត្តរបស់ពួកគេផងដែរ - ឱ្យមានអារម្មណ៍ថាមានដង្ហើមពិតនៃព្រៃដ៏អស្ចារ្យ មុនពេលដែលវារសាត់ទៅអតីតកាលស្ងាត់ៗ បន្លឺឡើងដូចជាសំឡេងបន្ទរដ៏ក្រៀមក្រំពីការចងចាំពីចម្ងាយ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំនៅតែចង់និយាយម្តងទៀត សង្ឃឹមថាអត្ថបទដូចជា Uong Thai Bieu នឹងត្រូវបានអាន និងយកចិត្តទុកដាក់ពីអ្នកដឹកនាំ…

ប្រភព៖ https://baolamdong.vn/van-hoa-nghe-thuat/202506/hoi-tho-dai-ngan-tieng-long-da-diet-voi-hon-cot-tay-nguyen-trong-gio-thoi-tu-mien-ky-uc-cua-uong-thai-74bieu-40/