'នាំហ្គីតាវៀតណាមទៅកាន់ពិភពលោក បង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះតន្ត្រីហ្គីតាថ្មី'

ហ្គីតាបានសង្រ្គោះខ្ញុំ

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ដោយសារតែការលេងនៅលើឆាកប្រកបដោយវិជ្ជាជីវៈនិងមានចំណង់ចំណូលចិត្ត ខ្ញុំគិតពីការខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់របស់សិល្បករទូទៅ និងអ្នកលេងហ្គីតា ជាពិសេស?

អាន ត្រាន៖ ការខិតខំគឺតិចបំផុតសម្រាប់សិល្បករ។ ដូចជាស្រមោលនៃការសង្ស័យលើខ្លួនឯងតែងតែមានវត្តមានសម្រាប់អ្នកសិល្បៈមិនថាគាត់មានឈ្មោះល្បីយ៉ាងណានោះទេ។ គំនិតគួរឱ្យសង្ស័យអំពីទេពកោសល្យ និងអំពីខ្លួនឯងតែងតែអាចកើតចេញពីកន្លែងណាមួយ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលវាមកដល់ ខ្ញុំរៀនទទួលយកវា ឃើញវាជាផ្នែកមួយនៃការសម្តែងដែលជួយខ្ញុំឱ្យរំភើប និងអស្ចារ្យនៅលើឆាក។

អាន់គិតថាការប្រឹងប្រែងដើម្បីទទួលបានទំនុកចិត្តគឺ៩០%នៃការជោគជ័យ សល់គឺសំណាង។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អ្នកគាំទ្រដឹងពីពេលវេលាដ៏លំបាកនៅពេលដែលក្មេងប្រុសជនជាតិវៀតណាមនៅអាមេរិកគិតថាគាត់ត្រូវតែបោះបង់ក្តីស្រមៃហ្គីតារបស់គាត់។ យ៉ាងណាមិញ តើហ្គីតាមានន័យយ៉ាងណាចំពោះជីវិតរបស់ អាន នៅពេលនេះ?

An Tran៖ បាទ នោះគឺជាពេលដែល An បានទៅសិក្សានៅវិទ្យាល័យនៅអាមេរិក ក្នុងទីក្រុងតូចមួយក្នុងរដ្ឋ Nebraska។ នៅទីនោះគ្មានគ្រូហ្គីតាទេ ហើយក៏គ្មានហ្គីតានៅក្នុងថ្នាក់ តន្ត្រី ដែរ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ក្រឡេកមើលជុំវិញក្រុមយុវជនអាមេរិកលេងហ្គីតាបានយ៉ាងល្អ ហើយមានវត្តមាននៅក្នុងការប្រកួតនៅអឺរ៉ុប និងពិភពលោកទាំងអស់។ អេន ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ធុញ និងពិបាកចិត្ត ដោយសារតែគាត់ត្រូវនៅស្ងៀមជាមួយហ្គីតា ហើយគិតថាគាត់លែងមានឪកាសរៀនហ្គីតាទៀតហើយ ថាគាត់មិនពូកែ...

ដោយចៃដន្យ មានពេលមួយនៅពេលដែលគាត់បានទៅលេងទីក្រុងឈីកាហ្គោដើម្បីសួរសុខទុក្ខមិត្តភ័ក្តិ និស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សាថ្មីៗមួយចំនួនបានណែនាំគាត់ឱ្យស្គាល់មិត្តម្នាក់ដែលកំពុងរៀនហ្គីតា ហើយតាមរយៈនោះគាត់បានទាក់ទងជាមួយគ្រូហ្គីតាម្នាក់ឈ្មោះ Anne Waller ។ នាងបានលឺ និងវាយតម្លៃថា An មានសក្តានុពល ហើយបានណែនាំគាត់ឱ្យចូលរួមជំរុំរដូវក្តៅ។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងថ្លៃសិក្សា 2000 ដុល្លារនៅពេលនោះ វាជាបញ្ហាសម្រាប់អាន។ បន្ទាប់មក ដោយមានការជួយពីឪពុកម្តាយ និងអ្នកទាំងអស់គ្នា អានអាចចូលរៀនវគ្គនេះ ហើយដឹងថាគាត់ជាសិស្សល្អបំផុតក្នុងចំណោមសិស្សជាង 10 នាក់នៅឯជំរុំរដូវក្តៅ។ Anne Waller ក៏បានបន្តបង្រៀន An ដោយឥតគិតថ្លៃបន្ទាប់ពីវគ្គសិក្សា។

ហ្គីតាបានជួយ An ក្រោកឡើងនៅក្នុងចំណុចរបត់ដ៏សំខាន់មួយនៅបរទេស។

-- ដំណើរការ --

មុននោះ ក្នុងវ័យជំទង់របស់គាត់នៅឯផ្ទះ ហ្គីតាគឺជាពិភពលោកដែលអានរស់នៅ និងស្វែងរកការលួងលោម។ ដូចកុមារដទៃទៀតដែរ អានត្រូវបានគេប្រៀបធៀបជាញឹកញាប់ ពីព្រោះនៅសាលារៀន គាត់មានកម្រិតមធ្យមក្នុងគ្រប់មុខវិជ្ជា។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ថែមទាំងអនុញ្ញាតឱ្យគាត់សាកល្បង កីឡា ជាច្រើនដូចជា បាល់ទាត់ វាយកូនបាល់ ... ព្យាណូ គូររូប ច្រៀង ... ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីលេចធ្លោទេ។

នៅអាយុ៨ឆ្នាំ គាត់ចាប់ផ្តើមរៀនហ្គីតាពីបងប្អូនជីដូនមួយ ហើយដឹងថាគាត់ហាក់បីដូចជាមានទេពកោសល្យ ព្រោះពេលគាត់ហាត់គឺងាយស្រួលណាស់ ហើយគាត់អាចធ្វើលំហាត់បានលឿនជាងមុខវិជ្ជាផ្សេងទៀត។ ជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតរបស់លោក An មានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីមួយងាយស្រួល។ គាត់បានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ថា: ខ្ញុំចូលចិត្តនេះខ្ញុំចង់រៀនហ្គីតា។ ស្វែងរកអ្វីមួយដែលជួយគាត់ឱ្យអះអាងខ្លួនឯង អានបានអនុវត្តកាន់តែច្រើន។ ហើយគាត់កាន់តែហាត់កាន់តែល្អ។ នៅអាយុ 10 ឆ្នាំគាត់បានប្រឡងចូលសាលាអភិរក្សហើយទទួលបានពិន្ទុខ្ពស់បំផុត។ នៅអាយុ 12 ឆ្នាំគាត់បានឈ្នះរង្វាន់ទីមួយក្នុងការប្រកួតហ្គីតាថ្នាក់ជាតិ។ នៅពេលនេះឪពុកម្តាយរបស់គាត់ជឿថាគាត់មានសមត្ថភាពខ្លះហើយក៏សម្រេចចិត្តឱ្យអានដើរតាមផ្លូវអាជីព។

ហ្គីតា និង អាន់ ជួបបែបនេះ! ប៉ុន្តែក្នុងដំណើរជីវិតត្រូវតែនិយាយថាហ្គីតាបានសង្គ្រោះអាន។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ពេលនេះអ្នកជាគ្រូបង្រៀន ហើយគិតត្រលប់ទៅដំណាក់កាលទាំងនោះ ដែលយើងតែងតែហៅថា ចំណុចរបត់ តើគ្រូរបស់អ្នកគឺជាកត្តាដ៏សំខាន់ដែលនាំហ្គីតាត្រឡប់មកអានដែរឬទេ?

An Tran៖ ខ្ញុំតែងតែគិតថាខ្ញុំមានសំណាង ព្រោះនៅលើផ្លូវរបស់ខ្ញុំមានមនុស្សជាច្រើនបានឈប់ក្បែរខ្ញុំ ហើយបានជួយខ្ញុំ។ ក្នុងចំណោមនោះ គ្រូមិនត្រឹមតែផ្ដល់ចំណេះដឹង និងជំនាញឲ្យខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងផ្ដល់គំនិតដល់ខ្ញុំផងដែរ។ ពិតហើយ ក្មេងជំទង់ដែលវង្វេង និងច្របូកច្របល់បានជួបគ្រូហ្គីតាម្នាក់ ដែលសរសើរគាត់ថា៖ អ្នកមានទេពកោសល្យ អ្នកមានសមត្ថភាព វាបានបើកផ្លូវមួយ ដែលជាក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ខ្ញុំ។

នៅឆ្នាំទីបីនៃសាកលវិទ្យាល័យ An បានសិក្សាជាមួយគ្រូជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ Tom Zelle។ រាល់វគ្គអនុវត្តន៍ក្នុងសប្តាហ៍ គ្រូ និងសិស្សបានសមាធិជាមួយគ្នា ញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នា ហើយគ្រូបានស្តាប់ការចែករំលែករបស់អាន ជួយអានដោយផ្ទាល់នូវបញ្ហាដ៏ឈឺចាប់បំផុតរបស់នាងដើម្បីយកឈ្នះពួកគេ។ ពេលខ្លះខ្ញុំបែកញើសពេលកំពុងហាត់ ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំមិនទទួលស្គាល់ និងទម្លាយគំនិតដែលឈ្លក់វង្វេងនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំទេ នោះខ្ញុំនឹងមិនអាចលេងឧបករណ៍បានល្អនោះទេ។

សម្រាប់លោកអាន គ្រូចែករំលែកនិងជួយជ្រោមជ្រែងលោកខាងវិញ្ញាណមានអត្ថន័យល្អប្រសើរ សំខាន់ជាងគ្រូបង្រៀនហ្គីតាទៅទៀត។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ហើយតើនេះបានរាលដាលដល់សិស្សជំនាន់ក្រោយរបស់អានដែរឬទេ?

An Tran៖ គ្មានអ្វីល្អជាងមនុស្សម្នាក់ៗដែលព្យាយាមក្លាយជាមនុស្សល្អជាងរាល់ថ្ងៃ។ ព្រោះថានៅពេលដែលយើងកាន់តែប្រសើរឡើង មនុស្សដែលយើងទាក់ទងជាមួយក៏នឹងមានឥទ្ធិពលល្អជាងមុន ហើយ ពិភពលោក នេះអាចកាន់តែស្រស់ស្អាតដោយសាររឿងនោះ។ អាន់តែងតែគិតបែបហ្នឹង ដូច្នេះហើយពេលឈរនៅមុខសិស្ស ជាពិសេសសិស្សមកពីប្រទេសផ្សេងៗ ពេលខ្លះខ្ញុំក្លាយជាអ្នកព្យាបាលចិត្តសាស្ត្រមុនពេលក្លាយជាគ្រូបង្រៀនតន្ត្រី។

តាមពិតទៅ ជាពិសេសបន្ទាប់ពី Covid-19 សិស្សរបស់ខ្ញុំភាគច្រើនជាក្មេងជំទង់ដែលបានទទួលរបួសពីជំងឺរាតត្បាតហើយគ្រាន់តែនិយាយជាមួយពួកគេគឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់របស់ពួកគេ។

មិនមែននិយាយថាជាយូរមកហើយវិធីលេងហ្គីតាត្រូវបានជះឥទ្ធិពលដោយស្តេរ៉េអូដែលមើលមិនឃើញបានក្លាយជាជញ្ជាំងដែលរារាំងអ្នកលេងពីការបង្ហាញខ្លួនក្នុងសេរីភាពច្នៃប្រឌិត។ ស្តាប់សំឡេងហ្គីតា អ្នកអាចមើលឃើញថា សិស្សជាច្រើន«ជាប់គាំង» មិនត្រឹមតែក្នុងប្រទេសវៀតណាមប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងនៅអាមេរិកផងដែរ។ ការលេងបែបនេះគឺតែងតែចម្លងអ្នកដទៃ លេងដើម្បីអ្នកដទៃ មិនមែនដើម្បីខ្លួនឯងទេ។

ហើយសម្រាប់គ្រូបង្រៀន រឿងសំខាន់នៅពេលនេះគឺត្រូវធ្វើការជាមួយសិស្សដើម្បីបំបែកជញ្ជាំងខ្លួនឯង។ An នៅតែប្រាប់ពួកគេថា៖ "ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំបែកបាន អ្នកមិនអាចលេងដោយឥតគិតថ្លៃបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចបំបែកបាន អ្នកគឺជាអ្នក អ្នកចែករំលែកអ្វីដែលអ្នកមាន និងអ្វីដែលអ្នកផ្សេងទៀតគិត អ្នកទុកវាចោលទាំងអស់"។

លោក Tom Zelle បានបង្រៀនវិធីផ្សេងនៃការស្តាប់តន្ត្រី។ ហើយអានក៏ចង់ស្តាប់តន្ត្រីរបស់សិស្សគាត់តាមវិធីផ្សេងដែរ។

ដៃកាន់ផូ ដាក់សៀវភៅ លេងហ្គីតា

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ការរស់នៅអាមេរិកពិតជាមិនមែនជារឿងសាមញ្ញទេ ហើយតើតន្ត្រីករធ្លាប់រកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតដែរឬទេ?

អាន ត្រាន៖ ធ្លាប់កាន់ផូ ប៉ុន្តែពីរថ្ងៃក្រោយមក… គាត់ត្រូវបានគេបណ្ដេញចេញព្រោះគេនិយាយថា “អ្នកនេះមិនអាចធ្វើបានទេ គាត់យឺតពេក” (សើច)។ កំឡុងពេលរៀននៅវិទ្យាល័យ អានក៏បានចូលរួមក្នុងការប្រកួតហ្គីតា និងនាំយករង្វាន់រដ្ឋមួយចំនួនដល់សាលាផងដែរ ដោយសារគាត់ទទួលបានការគាំទ្រខ្លះៗពីសាលាដើម្បីបន្តការសិក្សា។ ក្រៅពីបង្រៀនហ្គីតា កាលគាត់នៅជានិស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សា អានបានធ្វើជាអ្នកដាក់សៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យ។ ការងារនេះមិនត្រូវបានគេរិះគន់ថាយឺត ហើយវាថែមទាំងផ្តល់ពេលវេលាសម្រាក និងគិតអំពីផ្លូវបន្ទាប់របស់គាត់ទៀតផង។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ការប្រឹងប្រែង និងការអនុវត្តពិតជាចាំបាច់ ប៉ុន្តែជាពិសេស តើភាពចាំបាច់នេះកើតឡើងដោយរបៀបណា? ខ្ញុំចង់ដឹងពីរបៀបថែរក្សាដៃដែលរាំនៅលើខ្សែដែលមានអាំងតង់ស៊ីតេខ្ពស់បែបនេះ?

អាន ត្រាន៖ ដៃ និងក្រចក គឺជា "សំឡេង" របស់អ្នកលេងហ្គីតា។ ក្រចករឹងមាំនិងក្រាស់ដោយគ្មានស្នាមប្រេះនៅលើគន្លឹះនឹងធ្វើឱ្យសម្លេងហ្គីតាកាន់តែប្រសើរឡើងហើយវិចិត្រករនឹងកាន់តែមានទំនុកចិត្ត។ អេន តែងតែយកឧបករណ៍ថែរក្សាក្រចកមកជាមួយ ហើយមើលថែវារាល់ថ្ងៃមិនតិចជាងអ្នកកែក្រចកទេ (សើច)។

ក្នុងអំឡុងពេលនៃការថតអាល់ប៊ុមហ្គីតាទីពីររបស់ An មានផ្នែកមួយនៅក្នុងបទចម្រៀងដែលត្រូវតែថតម្តងហើយម្តងទៀតរហូតដល់ម្រាមដៃតូចរបស់គាត់ហូរឈាម។ ហើយនោះទើបតែព្រឹកថ្ងៃទីពីរប៉ុណ្ណោះ ខណៈគេថតបាន៣ថ្ងៃជាប់គ្នា ចាប់ពីម៉ោង៩ព្រឹកដល់ម៉ោង១២ព្រឹក ។ នៅពេលនោះ អានត្រូវរកបំពង់ថ្នាំស្ពឹកដើម្បីបញ្ឈប់ការហូរឈាម ដើម្បីកុំឱ្យម្រាមដៃតូចរបស់គាត់លែងមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ហើយបន្តលេងហ្គីតា។

An ត្រូវទិញថ្នាំស្ពឹក និង ថ្នាំបញ្ចុះឈាម ដើម្បី បំបាត់ការឈឺចាប់ នៅម្រាមដៃតូចរបស់គាត់ ហើយបន្តលេងហ្គីតា។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ថ្ងៃធ្វើការមែនទេ?

An Tran៖ នៅថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក និងកាហ្វេនៅបឹង Hoan Kiem។ ជាលើកដំបូងបន្ទាប់ពីរយៈពេល 4 ឆ្នាំនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ត្រលប់មកទីក្រុងហាណូយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមិនចាំបាច់គិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំនឹងធ្វើនៅរសៀលនេះ ឬម៉ោងប៉ុន្មាននោះទេ។ មួយថ្ងៃនៅសហរដ្ឋអាមេរិកគឺពិតជាម៉ោង និងការងារមិនឈប់ឈរ។ ខ្ញុំក្រោកពីម៉ោង ៦ព្រឹក នាំប្រពន្ធទៅធ្វើការ ហើយបើកឡានទៅបង្រៀន។ មានសាលាមួយដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅមកប្រហែល 230 គីឡូម៉ែត្រ ដោយចាកចេញនៅពេលព្រឹក ហើយត្រលប់មកវិញនៅពេលល្ងាច។ នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំមិនមានកាលវិភាគបង្រៀន ខ្ញុំក្រោកពីម៉ោង 7 ព្រឹក ទៅកន្លែងហាត់ប្រាណ និងធ្វើការងារផ្សេងទៀត។ ជាធម្មតាខ្ញុំមិនញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកទេ។ នៅម៉ោង 6-7 ព្រឹកខ្ញុំញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំហើយលេងជាមួយកូនរបស់ខ្ញុំ 1-2 ម៉ោង។ ម៉ោង ១០ យប់ ខ្ញុំចុះទៅបន្ទប់ក្រោមដី ហើយបិទទ្វារហាត់ព្យាណូរហូតដល់ម៉ោង ២ ទៀបភ្លឺ។ បន្ទាប់ពីហាត់ម្តងៗ ខ្ញុំតែងតែធ្វើរឿងពីរយ៉ាង៖ សរសេរកិច្ចការនៅថ្ងៃស្អែក រួចដាក់កាហ្វេក្នុងម៉ាស៊ីន ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបើកវានៅពេលព្រឹកប៉ុណ្ណោះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ហើយតើពេលវេលាគ្រួសារមានន័យយ៉ាងណាចំពោះអ្នកសិល្បៈ?

An Tran៖ ការចែករំលែកការងារជាមួយគ្រួសារគឺជាក់ស្តែង។ ជាញឹកញាប់ធ្វើម្ហូបហើយ Lucina - ប្រពន្ធរបស់អានចំណាយពេលច្រើនដើម្បីមើលថែទារក។ ទារកនិងក្រុមគ្រួសារនាំមកនូវប្រភពថាមពលថ្មី ដោយឃើញទារកធ្វើឱ្យ An ញញឹម ហើយ An ហាក់ភ្លេចពីជីវិតមុនរបស់នាង។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងចាប់ផ្តើមពីទីនេះ! (សើច)។

ជាការពិតណាស់ ជីវិតគ្រួសារដែលមានកូនតែងតែមានបញ្ហាប្រឈម។ ប៉ុន្តែយើងនឹងរកវិធីដើម្បីរៀបចំវានៅពេលដែលយើងទាំងពីរយល់ចិត្តគ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងជីវិត។ អាន់នៅចាំបានថាពេលកូនខ្ញុំអាយុបានតែ២សប្តាហ៍ ខ្ញុំត្រូវចាកចេញពីផ្ទះដើម្បីថតអាល់ប៊ុមទី២។ ហើយចាប់តាំងពីខ្ញុំដឹងថាមានកូននៅក្នុងផ្ទៃរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានគិតពីរបៀបធ្វើឱ្យសំឡេងព្យាណូកាន់តែពិរោះ ដើម្បីនាំមកនូវអ្វីដែលប្រសើរជាងនៅក្នុងជីវិតនេះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើអាល់ប៊ុមដំបូងកើតឡើងដោយរបៀបណា?

An Tran៖ ឆ្នាំ 2019 គឺជាឆ្នាំដែលខ្ញុំបានគិតចង់ចាប់ផ្តើមថត។

ផែនការដើមគឺដើម្បីថតបំណែកហ្គីតាបុរាណ ប៉ុន្តែតែងតែមានសំឡេងនៃការសង្ស័យនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ… 3 ខែមុនថ្ងៃថត An កំពុងធ្វើការជាអ្នកដាក់សៀវភៅនៅបណ្ណាល័យសាកលវិទ្យាល័យ (ជាមធ្យម 7 ម៉ោង/ថ្ងៃ)។ ពេលកំពុងដាក់សៀវភៅ ខ្ញុំកំពុងគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំគួរធ្វើសម្រាប់ជីវិតហ្គីតាពិភពលោក ជំនួសឱ្យការលេងបទចម្រៀងបុរាណ។ ពេលកំពុងជង់ ខ្ញុំស្រាប់តែគិតថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនណែនាំបទហ្គីតាវៀតណាមដល់ពិភពលោក? ដូច្នេះ ខ្ញុំបានរត់ទៅផ្ទះ ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើការលើគម្រោងនេះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អ្នកគាំទ្រម្នាក់របស់ An នៅប្រទេសវៀតណាមបានចែករំលែកថា នាងបានទិញអាល់ប៊ុម “Stay, my beloved” ពីគម្រោងផ្តល់មូលនិធិដល់ហ្វូងមនុស្សរបស់ An ហើយពិតជាចាប់អារម្មណ៍ជាមួយនឹងរូបភាព ក៏ដូចជាសំឡេងហ្គីតាដ៏ពិរោះ…

អាន ត្រាន៖ អានតែងដឹងគុណអ្នកស្តាប់បែបហ្នឹង! គម្រោងនេះដំបូងសង្ឃឹមឡើងដល់ ៧០០០ ដុល្លារ ប៉ុន្តែមិននឹកស្មានដល់បានដល់ ១០ ០០០ ដុល្លារ។ A តែងតែគិតថា ប្រសិនបើអ្នកធ្វើអ្វីដែលអ្នកស្រលាញ់ពិតប្រាកដ នោះមនុស្សនឹងនៅក្បែរអ្នក។ “Stay, my beloved” ក៏ជាអាល់ប៊ុមហ្គីតាដែលពោរពេញទៅដោយភាពទាក់ទាញរបស់គ្រួសារ An គម្របគឺជារូបថតដែលឪពុករបស់អានបានថតនៅតំបន់ភ្នំនៃប្រទេសវៀតណាម។ ឈ្មោះអាល់ប៊ុម “ង៉ូវអឺយ ង៉ូវអូឌុងវ៉េ!” ក៏ជាឈ្មោះនៃបទចម្រៀងដែលបើតាមម្ដាយរបស់ខ្ញុំ An លេងបានល្អបំផុត។

ទំព័រណែនាំនៅក្នុងអាវទាំងអស់មានរូបភាពគ្រួសាររបស់ An និងជាពិសេសគំនូរនៃស្ពាន The Huc ពណ៌ក្រហមកោងជាមួយនឹងការឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងទឹកដែលត្រូវបានគូរដោយភរិយារបស់ An បង្ហាញពីទំនាក់ទំនងនិងអន្តរកម្មរវាងវប្បធម៌ប្រពៃណីពីកន្លែងដែល An បានកើតនិងពិភពលោកដែល An បានរួមចំណែកដល់សំលេងតន្ត្រីរបស់គាត់។

លើកតម្កើងការតែងនិពន្ធភ្លេងហ្គីតាវៀតណាម

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ដោយមានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់ក្រុមគ្រួសារ និងអ្នកស្តាប់ តើអានប្រាកដជានឹងមានអាល់ប៊ុម និងហ្គីតាថ្មីៗបន្ថែមទៀត?

An Tran៖ សុបិនរបស់ខ្ញុំគឺថតអាល់ប៊ុមដែលទទួលបានការសរសើរខ្ពស់ដូចជាពានរង្វាន់ Grammy។ សម្រាប់ពេលនេះខ្ញុំបានចុះកិច្ចសន្យាហើយបន្តថតឱ្យ Naxos ។ បន្ទាប់ពី Vol.7 នេះអំពីតន្ត្រីបារាំងនឹងមានអាល់ប៊ុមហ្គីតាវៀតណាម។

បន្ទាប់មក An នឹងផ្តោតលើការលេងបទភ្លេងដែលតន្ត្រីករវៀតណាមសរសេរជាពិសេសសម្រាប់គាត់ ភ្ជាប់ប្រភពទុនបរទេសដោយផ្ទាល់ទៅកាន់តន្ត្រីករ ជំរុញតន្ត្រីហ្គីតាវៀតណាមទៅកាន់ពិភពលោក បង្កើតវេទិកាហ្គីតាថ្មី ស្ទ្រីមតន្ត្រីថ្មីសម្រាប់ជីវិតហ្គីតារបស់ពិភពលោក...

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ត្រូវតែមានការព្រួយបារម្មណ៍ និងការលើកទឹកចិត្តខ្លាំងចំពោះគំនិតដ៏អស្ចារ្យនេះ?

An Tran៖ An តែងតែព្រួយបារម្ភ កំណប់ទ្រព្យនៃការរៀបចំហ្គីតាវៀតណាមមានច្រើនឬតិច ការងាររបស់ខ្ញុំគឺដើម្បីក្លាយជាស្ពាននៃការផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌រវាងទស្សនិកជនពិភពលោក និងតន្ត្រីករវៀតណាម។ ខ្ញុំនៅចាំបានថា កាលខ្ញុំនៅក្មេង អានមានសុបិនតែលេងហ្គីតាថាញីយ៉ុង ដែលនិពន្ធដោយតន្ត្រីករ Nguyen The An។ បំណែក 7 ជំពូកនេះអាចចាត់ទុកថាជាចំណុចសំខាន់នៃហ្គីតាវៀតណាម។ ដូច្នេះហើយ ដើម្បីថតអាល់ប៊ុមដំបូង “Stay, my beloved”, An បានតាំងចិត្តហាត់រយៈពេល 3 ខែ ដើម្បីនាំយកបទភ្លេងវៀតណាមនេះទៅកាន់ពិភពលោក។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើជីវិតហ្គីតាពិភពលោកមានបញ្ហាអ្វីខ្លះ?

An Tran៖ ការសំដែងហ្គីតាបុរាណសព្វថ្ងៃជាធម្មតាមានតែមនុស្សចាស់ចូលរួមប៉ុណ្ណោះ។ បើអ្នកសិល្បៈមិនកែប្រែរបៀបបង្រៀនហើយបន្តអនុវត្តដូចគ្នាទេ នោះនឹងធ្វើបាបខ្លួនឯង។ ទស្សនិកជនដែលស្មោះត្រង់នឹងបាត់បន្តិចម្តងៗ។ មិនត្រឹមតែគ្មានអ្នកស្តាប់ទេ ប៉ុន្តែបន្តិចម្ដងៗក៏នឹងគ្មានសិស្សដែរ។

ការពិតដែលថាសិល្បករម្នាក់អាចលេងហ្គីតាដែលពិបាកបំផុតនៅក្នុងពិភពលោកគឺគ្រាន់តែជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញថាគាត់បានបំពេញតម្រូវការខ្ពស់បែបនេះ។ ដើម្បីរក្សា និងរួមចំណែកដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ហ្គីតាពិភពលោក ទាមទារការច្នៃប្រឌិតបន្ថែមទៀត និងវិធីថ្មីនៃការបំផុសគំនិត។ មនុស្សបានដឹងបន្តិចម្ដងៗថា ការបង្រៀនហ្គីតាមិនមែនគ្រាន់តែជាជំនាញវិជ្ជាជីវៈនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជាបច្ចេកទេសលេងអ្វីទាំងអស់នោះទេ ប៉ុន្តែកាន់តែស៊ីជម្រៅទៅទៀតនោះ គឺសមត្ថភាពបើកផ្លូវ ជម្នះដែនកំណត់ ដើម្បីជួយឱ្យសំឡេងហ្គីតារបស់អ្នករៀនពិតជាកើនឡើង និងទៅដល់ឆ្ងាយ។

ដើម្បីរក្សា និងរួមចំណែកដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ហ្គីតាពិភពលោក ការច្នៃប្រឌិត ថ្មី និងការបំផុសគំនិតគឺត្រូវការជាចាំបាច់។

-- ដំណើរការ --

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ត្រលប់ទៅហាណូយហ្គីតាវិញ តើពិធីបុណ្យហ្គីតាអន្តរជាតិមានន័យយ៉ាងណាចំពោះសហគមន៍ហ្គីតារបស់រដ្ឋធានី?

An Tran៖ ប្រហែលឆ្នាំ 2012 គំនិតនៃការរស់ឡើងវិញនូវហ្គីតានៅទីក្រុងហាណូយដោយវិចិត្រករវៀតណាមមួយចំនួនបានទាក់ទាញសិល្បករអន្តរជាតិមកចូលរួម។ ទោះបីជាឆ្នាំ 2023 គឺជាឆ្នាំដំបូងដែល An បានរៀបចំពិធីបុណ្យហ្គីតាអន្តរជាតិនៅទីក្រុងហាណូយក៏ដោយ ក៏គេអាចនិយាយបានថា ការបង្កើតកន្លែងលេងហ្គីតានេះនឹងក្លាយទៅជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ហ្គីតាហាណូយ។ សូម្បីតែនៅអាមេរិកក៏វាមិនងាយស្រួលដែរក្នុងការបង្កើតសួនកុមារបែបនេះ ព្រោះសកម្មភាពនេះពិតជាត្រូវការការខិតខំប្រឹងប្រែង និងថវិកាច្រើន។

An នៅតែបានប្រាប់វិចិត្រករ Vu Duc Hien ដែលជាអ្នកផ្សារភ្ជាប់ និងបង្កើតសកម្មភាពដ៏មានអត្ថន័យនេះថា បើក្រឡេកមើលអ្វីដែលគាត់ និងអ្នកលេងហ្គីតាកំពុងធ្វើ គាត់សង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិតហ្គីតានៅទីក្រុងហាណូយក្នុងរយៈពេល 10 ឆ្នាំខាងមុខ។ ព្រោះប្រភេទតន្ត្រីនេះពិតជាជ្រើសរើសអ្នកស្តាប់ ចាប់ពីពេលនេះតទៅ ដើម្បីឱ្យក្មេងៗជំនាន់ក្រោយបានចាប់ដៃជាមួយសិល្បករពិភពលោកជាច្រើន បន្ទាប់មកទៀត ១០ឆ្នាំទៀត យើងនឹងមានពានរង្វាន់លំដាប់អន្តរជាតិ។ សកម្មភាពតន្ត្រីគឺដើម្បីបំពេញនូវរយៈពេលវែង ទស្សវត្សន៍ និងការគិតបែបនោះ គឺដើម្បីជំនះការលំបាក និងដែនកំណត់ដែលនៅខាងមុខ។

ត្រលប់មកហាណូយគឺត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ មកដល់អាកាសយានដ្ឋាន ធុំក្លិន សាប៊ូក្នុងអាកាសយានដ្ឋាន អានចង់ ឱប គ្រប់ពណ៌ និងរសជាតិនៃទឹកដីនេះ។

ត្រលប់មកហាណូយគឺត្រលប់មកផ្ទះវិញ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើអ្នកយល់យ៉ាងណាដែរពេលត្រឡប់មកហាណូយលើកនេះ?

អាន ត្រាន៖ ពិតជាលើកដំបូងដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមានអ្វីគ្រប់យ៉ាង ហ្គីតាល្អបំផុតនៅលើពិភពលោក ខ្សែដែលបានឧបត្ថម្ភ ហើយខ្ញុំបានសម្រេចបានមួយផ្នែកនូវក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំក្នុងការលេងហ្គីតានៅកន្លែងលេងអន្តរជាតិជាច្រើន។ ពេលនេះមានអារម្មណ៍ស្ងប់ណាស់…!

ជាពិសេសការត្រឡប់មកហាណូយវិញគឺត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ មកដល់អាកាសយានដ្ឋាន ធុំក្លិនសាប៊ូក្នុងអាកាសយានដ្ឋាន អានចង់ឱបគ្រប់ពណ៌ និងរសជាតិនៃទឹកដីនេះ។ ដើរលើចិញ្ចើមផ្លូវហាណូយ តម្បាញរវាងហាងនានា ចំពេលមានម៉ូតូមិនសូវមានសំឡេង នៅតែអស្ចារ្យសម្រាប់អាន! ព្រោះរាល់ពេលដែលខ្ញុំត្រលប់មកវិញ បេះដូងខ្ញុំពោរពេញដោយក្តីស្រលាញ់ និងការទទួលយកពីទស្សនិកជនវៀតណាម ដែលខ្ញុំនឹកស្មានមិនដល់។

ការត្រឡប់មកវិញដោយចេតនា ល្អ នឹងធ្វើឱ្យអ្នកតែងតែសម្លឹងមើលគ្រប់យ៉ាងដោយ ការដឹងគុណ ។

-- អាន ត្រាន --

ផ្នត់គំនិតត្រឡប់ទៅរកបំណងល្អវិញនឹងធ្វើឱ្យខ្ញុំតែងតែសម្លឹងមើលគ្រប់យ៉ាងដោយការដឹងគុណ។ ហើយអាននឹងមិនភ្លេចមនុស្ស និងរបស់ដែលជួយខ្ញុំទៅដល់សន្តិភាពដែលខ្ញុំមានថ្ងៃនេះ!

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ សូមអរគុណ! ខ្ញុំសូមជូនពរឱ្យអ្នកមានសន្តិភាពនិងបន្តឈានដល់ក្តីសុបិន្តហ្គីតាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់អ្នក!

កាលបរិច្ឆេទបោះពុម្ពផ្សាយ៖ ថ្ងៃទី ១ ខែមករា ឆ្នាំ ២០២៤ អង្គការអនុវត្ត៖ ហុង មីន ខ្លឹមសារ៖ ហា អាន បទបង្ហាញ៖ NGOC DIEP

Nhandan.vn

ប្រភពតំណ