เทศกาลตรุษจีนและความคิดถึง

ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ห่างจากบ้านเกิดในช่วงเทศกาลเต๊ตกี่ครั้งแล้ว แต่ฉันรู้สึกเศร้าเมื่อนึกถึงวันก่อนเทศกาลเต๊ตในเมืองฟานเทียต ช่างเป็นวันที่มีความสุขและคึกคักเหลือเกิน!

เมื่อนึกถึงบทเรียนสุดท้ายของปี ทั้งครูและนักเรียนต่างตื่นเต้น... คำอวยพรแสนอบอุ่นและน่ารัก: "ขอให้ทุกคนมีความสุขและอบอุ่นกับครอบครัวในวันตรุษจีน" "ในนามของเพื่อนร่วมชั้น ขอให้ทุกท่านมีฤดูใบไม้ผลิที่สงบสุขและมีความสุข"...

มาถึงแล้ว - นคร โฮจิมินห์ อันงดงาม ช่วงเทศกาลเต๊ดก็คึกคักไม่แพ้กัน แต่ทำไมความรู้สึกของคนไกลบ้านถึงยังคงจดจำเทศกาลเต๊ดที่บ้านเกิดได้เสมอ... เมื่อนึกถึงวันหยุดเทศกาลเต๊ดที่ฟานเทียต ฉันจึงเริ่มเดินเลียบแม่น้ำก๋าตี๋ไปตามถนนเลียบแม่น้ำก๋าตี๋ เพื่อหาดอกแอปริคอตป่าสวยๆ กลับบ้านไปประดับในห้องนั่งเล่นต้อนรับปีใหม่ จากนั้นก็พาครอบครัวไปตลาดกลางคืนเพื่อซื้อของใช้ อาหาร... สำหรับวันปีใหม่ เดินเล่นไปตามถนนในย่านตรันฮุงเดา ฮุงเวือง... ซื้อกระถางดอกไม้สดมาวางไว้ตามมุมระเบียงหรือมุมผนังตามตำแหน่งที่กำหนดไว้ โดยเฉพาะหน้าบ้านมีต้นแอปริคอต ท่ามกลางอากาศเย็นๆ ก่อนเทศกาลเต๊ด บัดนี้ดอกแอปริคอตเริ่มผลิบานสะพรั่งต้อนรับปีใหม่

ในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ นักเรียนจะมาเยี่ยมบ้านเพื่ออวยพรปีใหม่ที่อบอุ่น สิ่งที่ครูรู้สึกยินดีที่สุดในโอกาสนี้ คือเวลาที่นักเรียนเก่ามาเยี่ยม หรือเพียงแค่โทรมาถามไถ่และอวยพรปีใหม่ หัวใจก็รู้สึกซาบซึ้งและตื้นตันไปด้วยความรู้สึก ฉันจะจดจำภาพมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่หน้าประตูบ้าน มีคนแอบมองเข้ามาในบ้านเสมอ บ้านคึกคักและคึกคักอีกครั้ง นักเรียนหัวเราะและพูดคุยกันไม่หยุดหย่อนเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ตั้งแต่สวรรค์จรดดิน โอ้โห! พวกเขากำลังจะเติบโต! เป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้เห็นนักเรียนมุ่งมั่นบนเส้นทางการศึกษา นักเรียนที่กำลังจะเป็นครู วิศวกร นักข่าว... พวกเขามีความยืดหยุ่นในการดำเนินชีวิต เพื่อหาเลี้ยงชีพและศึกษาหาความรู้ ไม่ว่าจะอยู่ในไซ่ง่อนที่พลุกพล่าน หรือในเขตเซ็นทรัลที่ห่างไกล นักเรียนจะมาเยี่ยมครู และยังเป็นโอกาสที่จะได้พบปะเพื่อนเก่าอีกด้วย รูปร่าง ทรงผม เสื้อผ้า และน้ำเสียงของพวกเขาเปลี่ยนไปบ้าง แต่มีเพียงมิตรภาพและความสัมพันธ์ระหว่างครูกับลูกศิษย์เท่านั้นที่ยังคงอยู่เหมือนสมัยก่อน

เทศกาลตรุษจีนของครูนั้นเรียบง่ายและเป็นธรรมชาติมาก! ไม่ต้องมีงานเลี้ยงหรูหรา ไม่ต้องมีคำอวยพรอันสูงส่ง มีเพียงหัวใจที่มอบความรัก ความทรงจำ และความเคารพซึ่งกันและกัน... นั่นคือของขวัญล้ำค่าที่สุดสำหรับครูผู้ยืนหยัดอยู่บนเวที

แม้จะห่างไกลจากบ้าน ห่างไกลจากนักเรียนที่รักมากว่าสิบปีแล้ว แต่ในยุคเทคโนโลยีสารสนเทศ ผู้คนสามารถพูดคุยกันได้ง่ายขึ้นโดยไม่ต้องพบเจอกัน ระยะห่างทางอารมณ์ระหว่างกันก็ค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์อื่นๆ ที่มีอิทธิพลต่อชีวิต แต่ความกตัญญูระหว่างครูและนักเรียนยังคงเหมือนเดิม! ครูยังคงเป็น "ต้นแอปเปิลบ้านเกิด" ที่พร้อมให้ร่มเงา ให้ผลอันหอมหวาน

ในฤดูใบไม้ผลิ นอกจากความสุขและความตื่นเต้นในการต้อนรับปีใหม่แล้ว ครูที่เกษียณอายุแล้วมักจะทิ้ง "ร่องรอยแห่งกาลเวลา" ไว้ในใจ จิตวิญญาณของพวกเขามีโอกาสที่จะหวนคืนสู่ความทรงจำและความคิดถึงอันงดงามในอดีต!

ความรู้สึกคิดถึงช่วงเทศกาลตรุษจีนที่บ้านเกิดของฉันยังคงมีอยู่ในตัวฉันเสมอ...

แหล่งที่มา