ดนตรีประกอบและเพลงตัวอย่าง

บางทีต้นฉบับลายมือ ของ Dictionarium Anamitico-Latinum (1772) โดย P.J. Pigneaux อาจเป็นหนึ่งในพจนานุกรมฉบับแรกๆ ที่บันทึกคำประสมสองคำนี้ด้วยอักษรจีน: พ่อตา (岳父) แม่ยาย (岳母) สำหรับความหมาย ในหนังสือ Dai Nam Quoc Am Tu Vi (1895) Huynh-Tinh Paulus Cua ได้ให้คำอธิบายว่า พ่อตา คือพ่อตา แม่ยาย คือแม่ยาย ตอนนี้เรามาลองหาที่มาของคำสองคำนี้กัน

ต้นกำเนิดของ เรื่องพ่อตา (岳父) มาจากเรื่องราวของจางโช่ว (667 - 731) ในรัชสมัยจักรพรรดิเซวียนจงแห่งถัง วันหนึ่งหลังจากที่จักรพรรดิได้ถวายเครื่องบูชาแด่เทพเจ้าบนภูเขาไท่ (ภูเขาลูกแรกในห้าภูเขา) นายกรัฐมนตรีจางโช่ว (บางเอกสารระบุว่าจางเย่ว์) รีบเลื่อนยศเจิ้งอี้บุตรเขยของตนเป็นชั้นที่ 5 ทันทีและมอบเสื้อผ้าสีแดงให้เขา อย่างไรก็ตาม ตามระเบียบของราชวงศ์ถังในเวลานั้น หลังจากพิธีบูชา เจ้าหน้าที่ทุกคนที่ต่ำกว่าสามเส้าจะถูกลดตำแหน่งลงหนึ่งชั้น จักรพรรดิเซวียนจงรู้สึกประหลาดใจและถามเจิ้งอี้ แต่เจิ้งอี้ไม่กล้าตอบ หวงฟานเซียวที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ บอกกับจักรพรรดิว่า: "นั่นคือพลังแห่งภูเขาไท่" ( ไท่ซานลี่ย่า ) สิ่งที่หวงฟานเซียวพูดนั้นมีสองความหมาย หนึ่งคือเพื่อขอบคุณโอกาสในการถวายเครื่องบูชาแด่เทพเจ้าบนภูเขาไท่ อีกส่วนหนึ่งต้องขอบคุณพลังของพ่อตาของเขา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ในประเทศจีน ลูกเขยเริ่มเรียกพ่อตาของตน ว่า ไทซาน โด ไทซอนยังมีอีกชื่อหนึ่งว่า ดงหญัค ดังนั้น ตวงถิเยตจึงถูกเรียกว่า พ่อตา หรือ พ่อตา

ในพจนานุกรม Tho Phong Luc เล่มที่ 16 จำนวน 18 เล่มที่รวบรวมโดย Co Truong Tu ในสมัยราชวงศ์ชิง มีประโยคหนึ่งว่า “ พ่อของภริยาเรียกอีกอย่างว่าพ่อตาหรือเรียกว่าลูกไทย ” ซึ่งหมายความว่า “พ่อของภริยาเรียกว่าพ่อตาหรือลูกไทย”

บนภูเขาไท่มีภูเขาลูกหนึ่งชื่อว่า Truong Nhan Phong (เพราะรูปร่างของภูเขาลูกนี้คล้ายชายชรา) ดังนั้นพ่อตาจึงถูกเรียกว่า "ไม้เท้าดนตรี" หรือ "ไม้เท้าดนตรี " คำว่า " ไม้เท้าดนตรี" (岳丈) มาจากชื่อบทกวี Dai Tho Nhac Truong ของหมอ Hoang Cong Phu ผู้ประพันธ์บทกวีเจ็ดคำนี้ในสมัยราชวงศ์หมิงเพื่อรำลึกถึงวันเกิดของพ่อตาของเขา

แม่ยาย (岳母) มาจากวลี " แม่ยาย lau chi" ในหนังสือ Gao Zhai man luc ของ Zeng Cao ในสมัยราชวงศ์ซ่ง นอกจากนี้ยังมีคำอีกคำหนึ่งที่เรียกว่า 泰水 ซึ่งเป็นชื่อเล่นที่ใช้เรียก แม่ยาย โดยมีที่มาจากหนังสือ Ke lac bien ที่รวบรวมโดย Zhuang Xuo ในช่วงปลายราชวงศ์ซ่งเหนือ ในหนังสือวิจัยข้อความเล่มนี้ Zhuang Xuo อธิบายว่า: " Thai Thuy, vi truong mu da " (Thai Thuy หมายถึง แม่ยาย)

ตั้งแต่สมัยโบราณจวบจนปัจจุบัน คำประสมว่า พ่อตา และ แม่ยาย มักใช้ในสถานการณ์ที่เป็นทางการ โดยเฉพาะในการเขียน เช่น "ขอเยี่ยมพ่อตาและแม่ยายด้วยความเคารพ" (หน้า 125) หรือ "แม่ยาย" (หน้า 608) ในหนังสือ Dictionarium latino-anamiticum (1838) โดย Jean Louis Taberd

ในสถานการณ์ที่ไม่เป็นทางการ คำว่า พ่อตา และ แม่ยาย มักจะถูกใช้แทนคำ ว่า พ่อตา และ แม่ยาย ซึ่งระบุไว้ใน พจนานุกรม annamite-francçais (langue officielle et langue vulgare) โดย Jean Bonet ซึ่งตีพิมพ์ในปี 1899: พ่อตา , beau-père (père de l'épouse) - พ่อตา; แม่ตา , belle-mère (mère de l'épouse) - ย่าตายาย (หน้า 50)

ในที่สุด ตามที่ Dai Nam Quoc Am Tu Vi (แหล่งข้อมูลเดียวกัน) กล่าวไว้ ชาวเวียดนามโบราณใช้คำว่า nhac (岳) ซึ่งมีความหมายทั่วไปว่า "พ่อและแม่ยาย" หรือเรียกว่า พ่อตา - พ่อตา, พ่อตา, พ่อตา หรือ พ่อตา และเรียกแม่ยาย ว่า แม่ยาย หรือ แม่ยาย

ที่มา: https://thanhnien.vn/lat-leo-chu-nghia-nhac-phu-va-nhac-mau-185250214212910849.htm