วันนั้นเราพูดคุยกัน หัวใจของเรายังคงเต็มไปด้วยความโศกเศร้าต่อชีวิตที่ถูกฝังอยู่ใต้ซากปรักหักพังหลังจากความตกตะลึงของธรรมชาติ
การเห็นว่าความไม่เที่ยงมีอยู่ตลอดเวลา สิ่งนั้นเท่านั้นที่กำหนดทุกสิ่ง มนุษย์เพียงหายใจออกครั้งเดียวก็สูญสลายไปในความว่างเปล่า แล้วเราจะยังเก็บอะไรไว้กับตัวได้อีกเล่า?
คุณบอกว่าคราวนี้คุณจะกลับบ้านเกิดเพื่อจัดการงานใหม่ คุณไม่ได้อยู่นอก “พายุ” การว่างงานที่กำลังแผ่กระจายไปทั่ว คุณไม่ได้เศร้า แล้วความเศร้าจะแก้ไขอะไรได้ล่ะ? คุณแม่ผู้ใจดีในชนบทจะเข้าใจได้อย่างไรว่า “ปัญญาประดิษฐ์” แบบไหนที่ทำให้ลูกของเธอและผู้คนนับล้านต้องตกงาน?
คุณกลับมา มีคนยืนพัดถ่านอยู่ มีคนอื่นกำลังพลิกชิ้นเนื้อที่ชุ่มไปด้วยไขมันบนกองไฟสีแดงหอมกรุ่น อาการปวดหลังของคุณแม่ก็บรรเทาลงบ้าง คุณไม่รู้ว่าวันนี้คุณแม่หาเงินได้มากขึ้นหรือไม่ แต่คุณรู้แน่ชัดว่าท่านยิ้มมากขึ้น แปลกที่คุณจำรอยยิ้มของคุณแม่ไม่ได้มานานแล้ว แต่พอมองย้อนกลับไป รอยยิ้มของคุณแม่ก็ดูจืดจางลง
แม่พูดเบาๆ แต่ขนลุกเลย ทันใดนั้นเธอก็คิดว่าวันหนึ่งชีวิตจะ “พราก” แม่ไปจากเธอ เหมือนกับที่เธอ “พราก” ตัวเองไปจากชนบทอันสงบสุขแห่งนี้ เธอไม่ได้บอกแม่ว่าตกงาน เดี๋ยวนี้ข่าวการรวมจังหวัดและเมือง การปรับผังเมืองและตำบลก็ทำให้ผู้หญิงที่รักบ้านเกิดอย่างแม่กระสับกระส่าย เธอทนไม่ได้ที่จะเพิ่มความกังวลให้แม่อีก
คุณเพิ่งขอให้แม่อนุญาตให้คุณกลับมาช่วยขายข้าวที่แผงลอย แม่ของคุณไม่เชื่อว่าเด็กที่สนุกสนานและรักเมืองจะมี "อาการอยากอาหารชนบท" แต่แม่ก็ยังยิ้มอยู่
เมื่อมองดูแม่ของคุณยังคงทำงานอย่างรวดเร็วที่เคาน์เตอร์อาหาร โดยที่มือและเท้าของเธอไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย คุณก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที เพราะอย่างน้อยเทคโนโลยีที่ก้าวล้ำยังคง "ไม่มีโอกาส" ที่จะส่งผลกระทบต่อการดำรงชีพของเธอ
จริงอยู่ที่ไม่ว่า AI จะพัฒนาไปแค่ไหน ก็ยังหมักซี่โครงให้หอมไม่ได้ พลิกชิ้นเนื้อที่มีไขมันบนเตาถ่านไม่ให้แห้งหรือไหม้ไม่ได้ ทำปอเปี๊ยะทอดให้เนียนเหมือนแม่ไม่ได้ เติมเนื้อหรือไข่เพิ่มอีกชิ้นให้จานข้าวที่เต็มอยู่แล้วของลุงขายลอตเตอรี่ไม่ได้...
คุณยิ้มโดยไม่มีเหตุผล มีคนพูดถูกแล้ว แค่ใช้ชีวิต แล้วคุณจะมีชีวิต! คุณจะใช้ชีวิตเหมือนแม่ มีความสุข คิดน้อยลง กังวลน้อยลง และคุณจะเหนื่อยน้อยลง คุณจะคิดหาวิธีหาเลี้ยงชีพโดยไม่ต้องพึ่งพาอะไรมากเกินไป ทุกอย่างแค่ต้องเพียงพอ
ชีวิตเต็มไปด้วยความกังวลเรื่องอาหาร เสื้อผ้า และเงินทอง รั้งเท้าที่หากันไม่เจอ รั้งความสุขไว้ จมดิ่งลงสู่หุบเหวแห่งภาระอันหนักอึ้งของชีวิต มีดวงตาที่ยังไม่เคยสัมผัสขุนเขาสูง ท้องทะเลกว้างใหญ่ มีหูที่ยังไม่เคยได้ยินเสียงประหลาดจากลำธารที่เบาบาง และผืนป่ารกร้าง เมื่อหันกลับไปมอง ร่างกายก็ทรุดลงสู่อีกฟากหนึ่งของความลาดชันแห่งชีวิต
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร เราต้องใช้ชีวิตวันนี้ให้เต็มที่
“ชีวิตมนุษย์นี้เร่งรีบมาก
ที่รัก แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอแล้ว
ใช้ชีวิตเหมือนที่คุณไม่เคยใช้ชีวิตมาก่อน
จับมือฉันแล้วก้าวผ่านคืนอันยาวนาน…”
ฉันได้ยินคุณพูดราวกับว่าคุณกำลังพูดกับตัวเอง!
(*): เนื้อเพลง "เพลงวัยเยาว์" (PKL Trio)
ที่มา: https://baoquangnam.vn/doi-loai-nguoi-nay-rat-voi-3157193.html
การแสดงความคิดเห็น (0)