ព័ត៌មាន និងអត្ថបទមួយចំនួនរបស់អ្នកនិពន្ធបានចុះផ្សាយក្នុងកាសែត Lang Son ក្នុងឆ្នាំ ១៩៨១
ការតែងកំណាព្យ ការសរសេរអត្ថបទ និងការបញ្ជូនព័ត៌មាន និងអត្ថបទដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃសាលា និងស្រុកកំណើតខ្ញុំ Dong Mo - Chi Lang ដល់កាសែត Lang Son រឿងពិសេស "កងទ័ព Chi Lang", "យោធាភូមិភាគទី១", ទស្សនាវដ្ដី Van Nghe Xu Lang, ស្ថានីយ៍វិទ្យុ Lang Son ..., ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកសហការវ័យក្មេងដ៏ជិតស្និទ្ធម្នាក់នៃការិយាល័យវិចារណកថា។
ដែលត្រូវគ្នា។
ខ្ញុំនៅចាំបានថា ខ្ញុំរវល់ទៅចូលរួមសន្និសីទ "អ្នកសហការ - អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានរបស់កាសែត Lang Son" ក្នុងឆ្នាំ 1982។ នៅពេលខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញពីកាសែត ខ្ញុំបានរាយការណ៍ទៅក្រុមប្រឹក្សាភិបាលនៃវិទ្យាល័យ Chi Lang A (ស្រុក Chi Lang) ដើម្បីសុំលាឈប់ពីសាលាទៅទីក្រុង Lang Son ដើម្បីចូលរួមកិច្ចប្រជុំ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានដឹងថាស្នាដៃរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបោះពុម្ពនៅក្នុងកាសែតកណ្តាល និងក្នុងស្រុកក៏ដោយ នៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើលិខិតអញ្ជើញជាផ្លូវការ ដោយវាយអក្សរត្រឹមត្រូវជាមួយនឹងត្រាពណ៌ក្រហមភ្លឺនៃកាសែត Lang Son គ្រូបង្រៀនបានឆ្លងកាត់វានៅជុំវិញដើម្បីមើល និងអបអរសាទរខ្ញុំ។ នាយកសាលាបានទះក្បាលខ្ញុំ ហើយយល់ព្រមឱ្យខ្ញុំអវត្តមានពីសាលាភ្លាម ហើយបានណែនាំគ្រូតាមផ្ទះ និងគ្រូមុខវិជ្ជាបង្រៀនខ្ញុំនៅពេលអនាគត…
ពីទីក្រុងភ្នំ Dong Mo ទៅទីក្រុង Lang Son មានចម្ងាយត្រឹមតែ 36 គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរតាមរថយន្តអស់រយៈពេលជាងកន្លះថ្ងៃ។ ការចាប់រថយន្ត និងជិះគឺជាបញ្ហាមួយ ព្រោះក្នុងសម័យនោះ មានរថយន្តដឹកអ្នកដំណើរតិចតួចណាស់ ដែលភាគច្រើនជារថយន្ត “Com Mang Ca” សម័យសូវៀត ដែលបើកនៅពេលរុញ ពេលខ្លះក៏ខូចតែម្តង។ ផ្លូវជាតិលេខ១Aចាស់ឆ្លងកាត់ Sai Ho Pass មានខ្យល់បក់ ពោរពេញដោយរណ្ដៅ ធ្វើឲ្យរថយន្តបើកក្នុងល្បឿនខ្យង…
ពីស្ថានីយ៍ឡានក្រុង Lang Son (ឥឡូវមន្ទីរសំណង់) ខ្ញុំដើរបានពីរបីរយម៉ែត្រ។ នៅពេលនោះ តំបន់នេះពិតជាស្ងាត់ជ្រងំ ព្រោះវាភាគច្រើនជាតំបន់ យោធា និងទីស្នាក់ការរបស់ភ្នាក់ងារបក្សក្នុងតំបន់។ លើសពីនេះទៀត បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមព្រំដែន ភ្នាក់ងារ ឬគ្រួសារមួយចំនួននៅតែស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ជម្លៀសនៅតំបន់ទំនាប... ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងតំបន់មាត់ទ្វារក្រុង ហើយដើរតាមផ្លូវតូចមួយ ដែលមានស្មៅ និងស្រះនៅសងខាង។ ម្តងម្កាល មានផ្ទះកម្រិតទីបួនស្ងាត់។
កាសែត ឡាង សឺន មានទីតាំងនៅតំបន់បញ្ជាការព្រំដែនឥឡូវ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានឃើញយានដ្ឋានមួយជួរ វែងដូចសាលសន្និសីទ ដែលនៅលើរានហាលបានព្យួរបដាពណ៌ក្រហមដែលមានពាក្យថា "សូមស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្តៅចំពោះសមមិត្តចូលរួមសន្និសីទអ្នកសហការ - អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានរបស់កាសែត Lang Son ឆ្នាំ 1982" ។ នៅជាប់នឹងនោះ តាមអង្កត់ទ្រូងក៏មានផ្ទះមួយជាន់ជាន់ទីបួនផងដែរ។ ពីបន្ទប់មួយមក ពូ ហាងហៀន ដែលជានិពន្ធនាយក បាននិយាយយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ថា៖ "តើអ្នក ឈៀន មែនទេ? ចូលមកទីនេះ ផឹកទឹកខ្លះ" ។ ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយ ដែលនៅទីនោះមានតុមួយដែលពោរពេញដោយសាត្រាស្លឹករឹត និងបោះពុម្ពថ្មីរបស់កាសែត Lang Son។ ពូ ង៉ៀន និងខ្ញុំតែងតែឆ្លើយឆ្លងគ្នាជាញឹកញាប់។ ខ្ញុំចាំជានិច្ចថា ពូ ង្វៀន ឧស្សាហ៍ឆ្លើយតបអ្នកអាន។ ដោយផ្ទាល់ រៀងរាល់មួយ ឬពីរសប្តាហ៍ ខ្ញុំបានទទួលលិខិតឆ្លើយតបពីគាត់ ដោយផ្តល់យោបល់លើព័ត៌មាន អត្ថបទ និងកំណាព្យ។
អ្នកនិពន្ធ (ជួរមុខ ទីពីរពីឆ្វេង) និងសហការីនៅសមាជសហភាពយុវជនកាសែត Lang Son ឆ្នាំ 1991
សន្និសីទនេះមានរយៈពេល 3 ថ្ងៃ ដោយមានអ្នកសហការជាច្រើននាក់មានវ័យចំណាស់ ទាហាន ប៉ូលីស និងមន្ត្រីឃោសនាមួយចំនួនរបស់មន្ទីរ និងសាខាក្នុងខេត្ត។ ពេលបានជួបពួកយើងចាប់ដៃសំពះសួរសុខទុក្ខគ្នា។ ខ្ញុំត្រូវបានពូមីងពូប្រុសស្ត្រីបុរសស្ត្រីស្វែងរក។ កាលនោះ អង្ករ និងបន្លែជាអាហារសំខាន់ ព្រោះពេលឧបត្ថម្ភធននៅមានការលំបាក ប៉ុន្តែមានសេចក្តីស្រលាញ់ និងសំណើចច្រើន។ ពូនិងបុរសឃើញថាខ្ញុំស្គមហើយក៏តូចដែរ តែងតែរើសសាច់ស្តើងៗ ឬពងទាចៀនដាក់ក្នុងចាន ជំរុញឱ្យខ្ញុំហូប។ បណ្ឌិត គួង (ហៅកាត់ថា Machine Hammer ដែលខ្ញុំស្រលាញ់ខ្លាំង) សើចខ្លាំងៗ ដោយនិយាយថា គាត់បានអានកំណាព្យរបស់ខ្ញុំ ហើយបានអញ្ជើញខ្ញុំទៅផ្ទះឯកជនរបស់គាត់នៅភ្នំ Dau - នៅជាយក្រុង Lang Son ដោយកង់ចាស់របស់គាត់។ នៅតាមផ្លូវ យើងទាំងពីរនាក់បាននិយាយអំពីកំណាព្យ អក្សរសិល្ប៍ និងជីវិតយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។
ក្នុងសន្និសីទនេះ ខ្ញុំពិតជាមានកិត្តិយសជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រហែលដប់នាក់ដែលបានឡើងលើវេទិកាទទួលប័ណ្ណ “អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មាន Lang Son” (កាតលេខ 26CN/LS) ជាមួយនឹងពាក្យថា “គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍”៖ “ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលនៃកាសែត Lang Son បញ្ជាក់ថា សមមិត្ត Nguyen Duy Chien នៅទីក្រុង Dong Mo - គណៈកម្មាធិការព័ត៌មាន Lang បានស្នើសុំ។ អង្គការគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ជួយសមមិត្ត Nguyen Duy Chien ធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងយ៉ាងងាយស្រួល”។ ថ្ងៃទី 12 ខែមេសា ឆ្នាំ 1982 ។ ក្នុងនាមក្រុមប្រឹក្សាភិបាលវិចារណកថា។ Ha Nghien”។
នៅពីក្រោយឆាក
បន្ទាប់ពីសន្និសីទ ខ្ញុំត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយគ្រូ និងមិត្តភ័ក្តិដែលបានសុំឱ្យខ្ញុំប្រាប់រឿង "ក្នុងខេត្ត"។ គ្រប់គ្នាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ហើយបានដើរជុំវិញកាត “អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មាន Lang Son”។ ថ្ងៃមួយ ថ្នាក់ដឹកនាំគណៈកម្មាធិការបក្ស និងគណៈកម្មាធិការប្រជាជនទីក្រុង Dong Mo បានអញ្ជើញខ្ញុំទៅទីស្នាក់ការដើម្បីផឹកស្រា លើកទឹកចិត្ត និងលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឱ្យសិក្សា និងតែង។ ជាពិសេស ខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅនាយកដ្ឋានអាហារស្រុក Chi Lang ក្នុងតំបន់ Mo Chao ចម្ងាយប្រហែលកន្លះគីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយបានឮការប្រកាសថាខ្ញុំនឹងទទួលបានអង្ករ 14 គីឡូក្រាមក្នុងមួយខែដើម្បី "ចិញ្ចឹមបីបាច់ទេពកោសល្យពិសេសរបស់ខ្ញុំ" ។ ខ្ញុំចាំបានថា ចាប់ពីពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៨២ នៅថ្ងៃទី ១៥ នៃរាល់ខែ ខ្ញុំបានទៅនាយកដ្ឋានអាហារស្រុក ហើយទទួលបាន “ការបញ្ជាទិញ” ដ៏ស្រស់ស្អាត និងប្រណិត ដែលបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា “ជូនអង្ករ ១៤ គីឡូក្រាមដល់សមមិត្ត ង្វៀន ឌុយចៀន ដោយមិនបន្ថែមសារធាតុបន្ថែម” ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ពីគ្រប់កម្រិត និងគ្រប់វិស័យ រហូតដល់ខ្ញុំបានចូលសាលាជំនាញ…
ខ្ញុំបានចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្បៈ មហាវិទ្យាល័យតន្ត្រី និងវិចិត្រសិល្បៈកណ្តាល (ឥឡូវជាសាកលវិទ្យាល័យកណ្តាលនៃវិចិត្រសិល្បៈ)។ នៅទីនេះ ខ្ញុំត្រូវបានប្រគល់ឱ្យដោយសហភាពយុវជនរបស់សាលាជាមួយនឹងការទទួលខុសត្រូវដ៏សំខាន់ក្នុងការធ្វើជានាយករងនៃស្ថានីយ៍វិទ្យុអន្តេវាសិកដ្ឋានរបស់សាលា។ នៅពេលនោះ ពីរដងក្នុងមួយសប្តាហ៍ ពួកយើង 6 នាក់បានប្រមូលផ្តុំគ្នានៅក្នុងបន្ទប់ "គ្រប់គ្រងសិស្ស" នៅជាន់ទី 2 នៃអន្តេវាសិកដ្ឋាន 5 ជាន់ដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍របស់សាលាដើម្បីធ្វើការ។ នៅទីនេះមានឧបករណ៍បំពងសំឡេង មីក្រូហ្វូន ឧបករណ៍ថតសំឡេង និងការផ្សាយបន្តផ្ទាល់ដល់ឧបករណ៍បំពងសំឡេងធំៗចំនួន 2 ដូចជាថាសចង្អុលទៅអគារស្នាក់នៅរបស់សិស្ស បង្កើតបរិយាកាសរីករាយ និងយុវវ័យ។
បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យតន្ត្រី និងសិល្បៈកណ្តាល នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1989 ខ្ញុំត្រូវបានគេទទួលយកឱ្យចូលជាក្រុមវិចារណកថានៃទស្សនាវដ្តីអក្សរសាស្រ្ត និងសិល្បៈ Lang Son (Lang Son Literature and Art Association) ជាវិចិត្រករប្លង់ និងជានិពន្ធនាយកផ្នែករាយការណ៍។ ប្រហែលកន្លះខែក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវបានថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ទីភ្នាក់ងារអញ្ជើញ និងណែនាំថា៖ "នៅពេលអ្នកចូលរួមជាមួយភ្នាក់ងារ នឹងមានយុវជនគ្រប់គ្រាន់ចំនួន 3 នាក់ ដើម្បីបង្កើតសហភាពយុវជន។ កោសិកាបក្សនឹងមានមតិ និងធ្វើការជាមួយសហភាពយុវជននៃទីភ្នាក់ងារខេត្ត ដើម្បីបង្កើតសហភាពយុវជននៃសមាគមអក្សរសាស្រ្ត និងសិល្បៈឡាងសឺន" ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវបានតែងតាំងជាលេខាបណ្តោះអាសន្ននៃសហភាពយុវជន…
ក្នុងវ័យក្មេងជាអ្នកកាសែត និងជាអ្នកនិពន្ធ ខ្ញុំនៅតែជិតស្និទ្ធនឹងសហការីនៅកាសែត Lang Son។ ខ្ញុំចាំបានថា ប្រហែលដើមឆ្នាំ 1991 ខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញឱ្យចូលរួមសមាជសហភាពយុវជនកាសែត Lang Son ។ កាលពីមុនគ្មានហាងលក់ផ្កាដូចសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានទៅផ្ទះអ្នកជិតខាងដើម្បីសុំបាច់ផ្កាបន្លាស្រស់ៗ។ ខ្ញុំបានរុំផ្កានៅក្នុងកាសែតមួយ តុបតែងវាបន្តិច ហើយពួកគេមើលទៅស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់ និងយ៉ាងឧឡារិក។ នៅក្នុងសមាជនោះ យើងបានចែករំលែកគ្នាទៅវិញទៅមកអំពីសកម្មភាពរបស់អង្គការសហជីពយុវជន អំពីកម្លាំងរបស់យុវជនក្នុងការងារឃោសនា។ លោក Vi Hung Trang - អ្នកយកព័ត៌មានមកពីកាសែត Lang Son ត្រូវបានបោះឆ្នោតជ្រើសរើសជាលេខាធិការសហភាពយុវជន។ លោក Trang និងខ្ញុំទាំងពីរនាក់មកពី Chi Lang ដូច្នេះយើងស្គាល់គ្នាតាំងពីមុន។ ក្រោយមក លោក Trang បានផ្ទេរទៅធ្វើការជាអ្នកយកព័ត៌មានរបស់កាសែត Nhan Dan ដែលឈរជើងនៅ Lang Son ខណៈដែលខ្ញុំធ្វើការជាអ្នកយកព័ត៌មានឱ្យកាសែត Tien Phong ក៏ "ឈរជើង" នៅខេត្តកំណើតរបស់ខ្ញុំដែរ...
ខែមិថុនា - រដូវក្តៅពណ៌ក្រហមនៅក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំ។ អាជីពជាអ្នកសារព័ត៌មានបានវិលត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំបានរំឮកដល់ឆ្នាំដំបូងនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងអក្សរសិល្ប៍ និងការសរសេរ នៅពេលដែលខ្ញុំបានលឺថាលោក Vi Hung Trang បានចូលនិវត្តន៍ក្រោមរបបតាំងពីខែមិថុនា ឆ្នាំ 2025។ ខ្ញុំនឹកឃើញភ្លាមៗថា ឆ្នាំនេះខ្ញុំក៏បានបញ្ចប់ "ហុកសិបឆ្នាំនៃរាសីចក្រ" ផងដែរ។ កាន់កញ្ចក់មើលខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំបានឃើញសក់របស់ខ្ញុំប្រឡាក់ដោយខ្សែប្រាក់។ រំពេចនោះ ទូរស័ព្ទក៏រោទ៍ ទាញខ្ញុំត្រឡប់ទៅរកការពិតវិញ។ ខ្ញុំកាន់ទូរស័ព្ទដៃ ហើយមានអារម្មណ៍ថាវាធ្ងន់។ នៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃខ្សែ សំឡេងដ៏យកចិត្តទុកដាក់មួយបានបន្លឺឡើងថា៖ "ពូ! ចាំផ្ញើអត្ថបទរបស់អ្នកទៅកាសែត Lang Son លេខពិសេសថ្ងៃទី 21 ខែមិថុនា!"។ វាប្រែថា វាជាប្រធាននាយកដ្ឋានបោះពុម្ពនៃកាសែត ឡាង សឺន និងស្ថានីយ៍វិទ្យុ និងទូរទស្សន៍ ហៅមកជំរុញឱ្យខ្ញុំសរសេរ។ ប្រហែលជាទំនាក់ទំនងរវាងអ្នកកាសែតក្នុងស្រុកជាច្រើនជំនាន់បានជួយខ្ញុំឱ្យរស់ឡើងវិញនូវថ្ងៃ "អ្នកសារព័ត៌មានវ័យក្មេង" របស់ខ្ញុំដែលពោរពេញទៅដោយការចងចាំដែលមិនអាចរលាយបាត់នៅក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំ...
ប្រភព៖ https://baolangson.vn/gan-bo-voi-nghe-bao-lang-son-5049438.html
Kommentar (0)