សំឡេងនៅតែមាន

នៅក្នុងពិភពនៃការច្រៀង ង៉ោញ់ថាង គឺជាឈ្មោះពិសេស។ មិនមែនដោយសារតែយុវជនម្នាក់នេះតាំងពីជំនាន់ 8X ដើមជាតន្ត្រីករ ឬជាតន្ត្រីករនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែគាត់បានចំណាយពេលជិត 20 ឆ្នាំក្នុងការប្រមូល និងឌីហ្សាញនូវបណ្តុំខ្សែអាត់ចម្រៀងដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ នេះរួមចំណែកមួយផ្នែកតូចដល់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងថែរក្សាសិល្បៈប្រជាប្រិយទូទៅ និងជាពិសេសសិល្បៈច្រៀង។

Ngo Nhat Tang និងតារាចម្រៀង Hoang Trong Kha ។

Hat Van មានដើមកំណើតនៅតំបន់ដីសណ្តខាងជើង គឺជាទម្រង់សិល្បៈប្រពៃណីមួយក្នុង "ការអនុវត្តការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះមាតាវៀតណាម" ហើយត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយអង្គការ អប់រំ វិទ្យាសាស្ត្រ និងវប្បធម៌របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ (UNESCO) ថាជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីនៃមនុស្សជាតិតាំងពីឆ្នាំ 2016 មក។

ដំណើរប្រមូលផ្ដុំ

នៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយក្នុងតំបន់ទីក្រុងថ្មី Dai Kim ទីក្រុងហាណូយ ជាកន្លែងដែល Tang ធ្វើការ ខ្ញុំបានឃើញខ្សែអាត់ចាស់ៗពីដើមទសវត្សរ៍ទី 90 ដែលជំនាន់របស់យើងធ្លាប់ស្តាប់វាពេញមួយថ្ងៃជាមួយនឹងម៉ាស៊ីនចាក់កាសែត Sony។ ដោយឱ្យខ្ញុំមើលឱ្យជិត ហើយរំលឹកអនុស្សាវរីយ៍ចាស់ៗ ថាងបានបើកទ្វារកាសែត បញ្ចូលខ្សែអាត់មួយ ហើយចុចប៊ូតុង "លេង" ។

សំឡេង​ដែល​ចេញ​ពី​វាគ្មិន​គឺ​ជា​ការ​លាយ​បញ្ចូល​គ្នា​នៃ​សំឡេង​អ្នក​ចម្រៀង សំឡេង​ព្រះ​ចន្ទ ទះ​ដៃ និង​ស្គរ។ ប៉ុន្តែអស់រយៈពេលជិត 20 ឆ្នាំមកនេះ Tang តែងតែចូលចិត្តស្តាប់សំឡេងដ៏សាមញ្ញនោះ ដែលថតចេញពីខ្សែអាត់ដោយខ្លួនឯង ជំនួសឱ្យប្រភេទដែលផលិតដោយហាងថតសំឡេង។ ហើយមិនត្រឹមតែខ្សែអាត់ 90 នាទីប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគាត់បានស្តាប់រាប់សិបដងរាប់រយដង។

ថ្វីត្បិតតែមិនមែនជាតន្ត្រីករ ផលិតករ ឬឌីជេក៏ដោយ ប៉ុន្តែដោយក្តីស្រលាញ់ចូលចិត្តការច្រៀង លោក Tang បានចំណាយពេលជួបជុំ ស្តាប់ និងជជែកជាមួយឈ្មោះល្បីៗក្នុងសាសនា Tu Phu ចៅហ្វាយនាយផ្នែកសិល្បៈច្រៀង បន្ទាប់ពីបានឮសិល្បករដូចជា Xuan Hinh និង Van Chuong ច្រៀងជាលើកដំបូងក្នុងឆ្នាំ ២០០៧។

ដំបូងឡើយ គាត់បានចូលរួមវេទិកានានា ដើម្បីស្វែងរកកាសែតអំពីមួកវ៉ាន់ បន្ទាប់មកធ្វើអន្តរកម្ម និងចែករំលែក បន្ទាប់មកបានស្វែងយល់កាន់តែស៊ីជម្រៅក្នុងការស្រាវជ្រាវសិល្បៈនៃមួកវ៉ាន់។ ដោយសារនោះ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ 2024 នៅពេលដែលអ្នកនិពន្ធ Le Y Linh កូនស្រីរបស់តន្ត្រីករ Hoang Van បានរៀបចំពិធីសម្ភោធសៀវភៅ "Pham Van Kiem និង Ha bong-nhac-van មួយរយឆ្នាំ" អំពីតួនាទីរបស់តន្ត្រីវ៉ាន់ក្នុងជំនឿហាបុង ដែលជាបណ្តុំនៃបទចម្រៀងរាប់រយបទរបស់វិចិត្រករ Pham Van Kiem ខ្ញុំបានដឹងថា Tang ក៏បានចូលរួមនៅក្នុងតួនាទីរបស់វិចិត្រករចំនួន 0 ផងដែរ។

នោះគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្ហាញថាតើការប្រមូលឯកសារដ៏មានតម្លៃរបស់លោក Tang ដ៏ធំសម្បើមលើតន្ត្រី និងអក្សរសិល្ប៍ក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះមាតា បន្ទាប់ពីការបំពេញការងារជាច្រើនឆ្នាំនៅតាមខេត្ត ក្រុង ពីជើងទៅត្បូង ជាថ្នូរនឹងការជួបសិល្បករ ជជែកគ្នាមើល និងស្តាប់ការសម្តែងរបស់ពួកគេ...

ក្រោយមក លោក Tang បាននិយាយថា ការបន្តការច្រៀង និងឧបករណ៍ភ្លេង ការទទួលបានព័ត៌មានដ៏មានតម្លៃអំពីមួកវ៉ាន់ គឺប្រហែលជាដោយសារតែជោគវាសនារបស់គាត់ មិនមែនជាសំណាងនោះទេ ប៉ុន្តែអរគុណចំពោះពរជ័យ និងការអនុគ្រោះ (ប្រសិនបើមាន) ពីព្រឹទ្ធាចារ្យ និងលោកគ្រូអ្នកគ្រូ ដើម្បីឱ្យក្មេងៗមានចំណង់ចំណូលចិត្តបែបនេះ។ វាពិតជាជោគវាសនាមែន ព្រោះរហូតមកដល់ពេលនេះ លោក Tang នៅតែជាប់ពាក់មួកមួកសុវត្ថិភាព ដូចពេលដែលគាត់ធ្វើការនៅនាយកដ្ឋានវប្បធម៌ និងកីឡា ហាណូយ ហើយជំនាញព័ត៌មានវិទ្យា ដែលគាត់បានសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រ និងបច្ចេកវិទ្យាហាណូយ បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃអតីតកាលជិត 20 ឆ្នាំ។

អ្វី​ដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ចំពោះ​យុវជន​មក​ពី​ស្រុក Thai Binh (ឥឡូវ Hung Yen) គឺ​ការ​គិត​ថា យូរ​ៗ​ទៅ​សាក្សី​ដែល​នៅ​រស់​នឹង​ស្លាប់​បន្តិច​ម្ដងៗ។ ឧបករណ៍ភ្លេង ចង្វាក់ភ្លេង ក៏នឹងរលត់ទៅបន្តិចម្តងៗ នៅសល់តែខ្សែអាត់ដែលហាក់ដូចជាគ្មានជីវិត នៅតែរក្សាបាននូវមនោសញ្ចេតនា ជំនាញសិល្បៈ និងសំឡេងរបស់សិល្បករ។

ហើយការធ្វើដំណើរ និងការប្រជុំបានជួយ Tang បណ្តើរៗ ប្រមូល និងធ្វើឌីជីថលឯកសារច្រៀងរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។

ឯកសារ និងតម្លៃបេតិកភណ្ឌ

៨០០ទំព័រនៃសៀវភៅ "ផាម វ៉ាន់គឹម និងរយឆ្នាំនៃវិញ្ញាណ-តន្ត្រី-អក្សរសិល្ប៍" អាចប្រាប់ពីរឿងមួយរយឆ្នាំនៃជំនឿមធ្យមខាងវិញ្ញាណ និងសិល្បៈនៃអក្សរសិល្ប៍ច្រៀង ប៉ុន្តែនោះគ្រាន់តែជាផ្នែកនៃដំណើរការថែរក្សាសិល្បៈប្រជាប្រិយទូទៅ និងសិល្បៈនៃអក្សរសិល្ប៍ច្រៀងតែប៉ុណ្ណោះ។

បើតាមលោក Tang គាត់មិនមែនជាអាជីព ហើយក៏មិនអាចលេងឧបករណ៍ទាំងមូល ឬវាយមួយឈុតទាំងមូលបានដែរ ប៉ុន្តែដោយឃើញមរតកនៃការច្រៀងបន្សល់ទុកដោយដូនតារបស់គាត់បានផ្លាស់ប្តូរ អភិវឌ្ឍ និងផ្លាស់ប្តូរពីដើមបន្តិចម្តងៗ ពេលខ្លះគាត់មានអារម្មណ៍សោកសៅបន្តិច។ ដូច្នេះ ឯកសារអូឌីយ៉ូឌីជីថលដែលគាត់ផលិតតាំងពីឆ្នាំ ២០០៧ នឹងក្លាយជាឃ្លាំងទិន្នន័យដ៏មានតម្លៃសម្រាប់អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍ចង់រៀនច្រៀង ឬថ្មីៗនេះ តន្ត្រីករ និងតន្ត្រីករដែលបន្តទម្រង់សម្តែងដូចជា ច្រៀងថ្វាយបង្គំ ច្រៀងប្រកួត ច្រៀងសម្រាប់បម្រើ និងច្រៀងតាមវត្តអារាម និងតាមផ្ទះសហគមន៍ជាដើម។

លោក Tang បានសារភាពថា នៅពីក្រោយខ្សែអាត់នីមួយៗ ឬអ្នកច្រៀងនីមួយៗ មានរឿងរ៉ាវគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើន ហើយគាត់មានសំណាងដែលជាម្ចាស់សាត្រាស្លឹករឹត និងអត្ថបទកត់ត្រាដោយខ្លួនឯង។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងដំណើរទស្សនៈកិច្ចរបស់គាត់ គាត់មានឱកាសជួបជាមួយសិល្បករជាច្រើនដូចជា Le Ba Cao (ឃុំ Thuong Tin ទីក្រុងហាណូយ)។

គ្រួសាររបស់វិចិត្រករមានទំនៀមទម្លាប់នៃលទ្ធិខុងជឺ បង្រៀនជាច្រើនជំនាន់ ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់មានជំនាញគរុកោសល្យ ដូច្នេះការវិភាគរបស់គាត់អំពីច្បាប់ ការទះដៃ និងការលេងឧបករណ៍គឺច្បាស់លាស់ និងងាយស្រួលយល់នៅពេលធ្វើបទបង្ហាញ។ វិចិត្រករ​រូប​នេះ​មាន​ភាព​ល្បី​ល្បាញ​នៅ​ពេល​នោះ​សម្រាប់​សំឡេង​ច្រៀង Tho Dong និង​ស្ទីល​សូត្រ​កំណាព្យ។ អត្ថបទចូវសម្រាប់ថ្វាយបង្គំ Mau Thoai, Nhi Vi Bo Tat... គឺជាស្នាដៃសិល្បៈឆ្នើមក្នុងពិភពចម្រៀងរបស់វិចិត្រករ Le Ba Cao។

ហើយនិយាយអំពីការរួមចំណែកក្នុងអាជីពនេះ មានសិល្បករជាច្រើនដូចជា Hong Tinh, Pham Van Ty, Vinh Do, Ngoc Chau, Van Chung, Trong Quynh, Cong Manh, Duc Bang, Thanh Long... ដែលគាត់បានជួប និងបង្ហាញបទភ្លេងប្រពៃណី និងស្ទីលរបស់មួកវ៉ាន់។

ប្រសិនបើការជួបចៅហ្វាយនាយនៃការច្រៀងគឺជាជោគវាសនានិងសំណាងនោះឱកាសដើម្បីធ្វើជាម្ចាស់នៃអត្ថបទបុរាណនិងការកត់ត្រាដោយខ្លួនឯងគឺកម្រណាស់ជាពិសេស។ មូលហេតុគឺមកពីជំនឿ មួយផ្នែកគឺមកពីរសជាតិនៃការស្តាប់ ទំនោរទៅរកតន្ត្រីយុវវ័យ និងតន្ត្រីអន្តរជាតិនៅពេលនោះ ខណៈដែលតន្ត្រីករខ្លួនឯងមិនបានគិតពីការថតទុកជាអនុស្សាវរីយ៍។

ដូច្នេះហើយ លោក Tang បាននិយាយថា ក្រៅពីវិចិត្រករមួយចំនួនដែលបានកត់ត្រាទុកនូវវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍មួយចំនួននោះ ចាំបាច់ត្រូវលើកឡើងពីការរួមចំណែកដ៏ធំធេងរបស់ចៅហ្វាយនាយ Trang Cong Thinh នៅប្រាសាទ Dau, 64 Hang Quat (ហាណូយ)។ លោក ថិញ ជាអ្នកស្រាវជ្រាវដែលប្រមូល និងផ្សព្វផ្សាយវប្បធម៌ប្រជាប្រិយរបស់រាជធានី តាំងពីសិល្បៈសម្តែងប្រជាប្រិយ រហូតដល់ការអនុវត្តបទចម្រៀងប្រជាប្រិយ និងសុភាសិតក្នុងជីវិត ហើយបានរក្សាទុកខ្សែអាត់វីដេអូ និងខ្សែអាត់ជាច្រើនដែលកត់ត្រាវគ្គថ្វាយបង្គំព្រះដ៏វិសុទ្ធ និងវគ្គថ្វាយអក្សរសិល្ប៍ដល់ព្រះក្នុងទស្សវត្ស ៨០ និង ៩០ នៃសតវត្សរ៍ចុងក្រោយ។

នៅពេលនិយាយអំពីវត្ថុសក្ការៈបូជា Chau Van យើងមិនអាចនិយាយដល់លោក Truong Cong Duc អតីតប្រធានគណៈគ្រប់គ្រងព្រះបរមរាជវាំង Tay Ho បានទេ។ កាលលោក ឌឹក នៅមានជីវិត វត្ថុសក្ការៈបូជា ចាវ វ៉ាន់ ល្បីៗ ដូចជា មឿថៅ កាញធូឌឿង ជៀង ធានគីលូ វ៉ាន់ ហ៊ួង ស៊ូ ធីច វ៉ាន់ ទៀន ឈូ បាតណាន ... សុទ្ធតែត្រូវបានស្នើសុំដោយយកចិត្តទុកដាក់ពីគាត់ពីវិចិត្រករសម័យនោះ ហើយបានកត់ត្រា និងរក្សាទុក។

ហើយក្រៅពីខ្សែអាត់ថតដោយខ្លួនឯងរបស់សិប្បករ Pham Van Kiem លោក Doan Duc Dan លោក Chu Duc Duyet លោក Khiet លោក Su (Saigon) បានថតទុកជាបណ្តើរៗ យើងត្រូវលើកយកខ្សែអាត់ចំនួន 5 ដែលមេផ្ទះធូប Tran An Duc Hanh ថតទុក។ យោងតាមលោក Tang ខ្សែអាត់ចំនួន 5 នេះត្រូវបានគេនិយាយថាបានបាត់បង់មួយកាសែត ហើយខ្សែអាត់ចំនួន 4 ដែលនៅសល់បច្ចុប្បន្នត្រូវបានរក្សាទុកដោយអ្នកប្រមូលទិញ។

ដោយសារការសិក្សារបស់គាត់ផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យា នៅពេលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមធ្វើឌីជីថលឯកសារ Hat Van ក្នុងឆ្នាំ 2007 លោក Tang បានធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃអស់រយៈពេល 5 ឆ្នាំជាប់ៗគ្នា។ ការចូលប្រើឯកសារពិតជាពិបាក ហើយដំណើរការនៃការបង្កើតបណ្ណាល័យឌីជីថលមិនងាយស្រួលទេ ដោយសារកាសែតកាសែតមានគុណភាពអន់ មិននិយាយពីផ្នែកដែលខូចដែលត្រូវភ្ជាប់ឡើងវិញ ត្រូវការពេលស្តាប់យូរ និងការខំប្រឹងប្រែង ព្រោះគាត់ត្រូវស្តាប់ម្តងហើយម្តងទៀតដើម្បីកំណត់ថាសំឡេង និងទំនុកច្រៀងជាក់លាក់មួយណា។ ខ្សែអាត់រាប់រយសន្លឹកបែបនេះបានយកមិនត្រឹមតែពេលវេលា និងប្រាក់របស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងសុភមង្គលគ្រួសាររបស់គាត់ផងដែរ ដែលបង្ហាញថាជិត 20 ឆ្នាំនៃការធ្វើឌីជីថលគឺជាដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយនៃការតស៊ូ និងការលះបង់។

Tang បានធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ 5 ឆ្នាំជាប់ៗគ្នា។ ការចូលប្រើឯកសារពិតជាពិបាក ហើយដំណើរការនៃការបង្កើតបណ្ណាល័យឌីជីថលមិនងាយស្រួលទេ ដោយសារកាសែតកាសែតមានគុណភាពអន់ មិននិយាយអំពីផ្នែកដែលខូចដែលត្រូវភ្ជាប់ឡើងវិញ ពេលវេលាស្តាប់យូរ និងការប្រឹងប្រែងដែលតម្រូវឱ្យស្តាប់ម្តងហើយម្តងទៀតដើម្បីកំណត់សំឡេង និងអត្ថបទជាក់លាក់។ ខ្សែអាត់រាប់រយសន្លឹកបែបនេះបានយកមិនត្រឹមតែពេលវេលា និងប្រាក់របស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងសុភមង្គលគ្រួសាររបស់គាត់ផងដែរ ដែលបង្ហាញថាជិត 20 ឆ្នាំនៃការធ្វើឌីជីថលគឺជាដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយនៃការតស៊ូ និងការលះបង់។

លោក Tang ក៏បានសិក្សាអក្សរចិន ដើម្បីស្វែងយល់ពីអត្ថន័យ និងអត្ថន័យ។ លោក​ក៏​បាន​ជួល​អ្នក​ជំនាញ​ចិន-វៀតណាម​មក​ជួយ​បក​ស្រាយ​និង​ធ្វើ​ការ​បក​ស្រាយ។ ដូច្នេះហើយ ការប្រមូលអក្សរសិល្ប៍ចម្រៀងនៅក្នុងសៀវភៅ “ផាម វ៉ាន់គឹម និងចម្រៀងមួយរយឆ្នាំនៃចម្រៀង-ភ្លេង-វ៉ាន់” គ្រាន់តែជាផ្នែកនៃសម្ភារៈដែល Tang បានកំណត់ចំណាំប៉ុណ្ណោះ ខណៈដែលលោកបានលាតត្រដាងថាលោកបានបញ្ចប់ការសរសេរសាត្រាស្លឹករឹតនៃសៀវភៅមួយទៀតស្តីពីសម្ភារៈអក្សរសិល្ប៍ច្រៀង។

ក្នុងយុគសម័យមួយ ដែលអ្វីៗអាចរក្សាទុកបានដោយការចុចកណ្ដុរពីរបីដង ខ្សែអាត់នៃការច្រៀងដែល Tang ពេញចិត្ត មិនមែនគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយរក្សាសំឡេងប៉ុណ្ណោះទេ។ ពួកគេ​ជា​អនុស្សាវរីយ៍ ការ​ចងចាំ និង​សំឡេង​បន្លឺ​ឡើង​ពី​អតីតកាល។ រាល់ពេលដែលគាត់ “ចុចលេង” សំឡេងឧបករណ៍ភ្លេង និងការច្រៀង ទោះបីជាមានការបំភ្លៃ និងគ្មានសំឡេងក៏ដោយ នៅតែគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើឲ្យពិភពលោកដ៏ពិសិដ្ឋនៅមាត់ទ្វារផ្ទះសហគមន៍ មាត់ទ្វារប្រាសាទ ដែលសំឡេងលែងមានទៀតហើយ ប៉ុន្តែមានវត្តមានតាមរយៈខ្សែអាត់នីមួយៗ។

ដោយការតស៊ូដ៏កម្រ ការលះបង់ដោយមិនរើសអើង និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធចំពោះហាតវ៉ាន់ ង៉ោញញឹតថាងកំពុងធ្វើការងារជាអ្នកថែរក្សាយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់៖ ថែរក្សាមិនត្រឹមតែសំឡេងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងមានស្មារតីនៃមរតកជាតិផងដែរ។

សំឡេងនោះនៅតែមាន។ ហើយនឹងមានជារៀងរហូត!

ខ្លាំង

ប្រភព៖ https://nhandan.vn/thanh-am-o-lai-post904781.html