ដប់ពីរសតវត្សនៃអក្សរសិល្ប៍ជប៉ុន [វគ្គចុងក្រោយ]

ក្នុងចំណោមអ្នកតំណាងដ៏ប៉ិនប្រសប់នៃសម័យកាលនេះគឺ Nakagami Kenji និង Matsumoto Seicho - អ្នកនិពន្ធម្នាក់បានកើតក្រោយសង្គ្រាម ហើយម្នាក់ទៀតចាប់ផ្តើមសរសេរបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម។

អក្សរសិល្ប៍តាំងពីឆ្នាំ 1945

រហូតមកដល់ទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1970 ក្នុងវិស័យ "អក្សរសិល្ប៍បរិសុទ្ធ" អ្នកនិពន្ធប្រុសស្រីមានការព្រួយបារម្ភខាងសាសនា នយោបាយ និងសង្គម ឬស្វែងរកអរិយធម៌អឺរ៉ុប-អាមេរិក ដើម្បីឆ្លើយសំណួរថា "តើត្រូវរស់នៅដោយរបៀបណា?"; នេះគឺនៅក្នុងប្រពៃណីខុងជឺនៃការស្វែងរកវិធីដើម្បី "ប្រព្រឹត្ត" ។

ប្រឈមមុខនឹងភាពចលាចលនៃជីវិតសម័យទំនើប អ្នកនិពន្ធជំនាន់ក្រោយ (អាយុប្រហែល 30-40 ឆ្នាំ) មិនមានការស្វែងរក "ធ្ងន់ធ្ងរ" អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ហើយមិនត្រូវបានបង្រួបបង្រួមគ្រប់មធ្យោបាយ។ ក្នុងចំណោមអ្នកតំណាងដ៏ប៉ិនប្រសប់នៃសម័យកាលនេះគឺ Nakagami Kenji និង Matsumoto Seicho - អ្នកនិពន្ធម្នាក់បានកើតក្រោយសង្គ្រាម ម្នាក់ទៀតចាប់ផ្តើមសរសេរបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម។

Nakagami Kenji (1946 - 1992) មានភាពល្បីល្បាញជាអ្នកនិពន្ធជប៉ុនដំបូង និងតែមួយគត់ក្រោយសង្គ្រាមរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្នដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណខ្លួនគាត់ដោយបើកចំហថាជា Burakumin (ក្រុមមនុស្សចោលម្សៀតនៅបាតសង្គមជប៉ុនទូទាំងប្រវត្តិសាស្ត្រជប៉ុន)។

គាត់មិនបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីមហាវិទ្យាល័យទេ ហើយបានសរសេរប្រលោមលោកដែលខុសពីមនុស្សចាស់ទាំងជំនាន់របស់គាត់។ ស្នាដៃរបស់គាត់ពិពណ៌នាអំពីបទពិសោធន៍ជីវិតដ៏ខ្លាំងក្លារបស់បុរស និងស្ត្រីដែលតស៊ូដើម្បីរស់រានមានជីវិតនៅក្នុងសហគមន៍ Burakumin នៅភាគខាងលិចប្រទេសជប៉ុន។ នៅក្នុងប្រលោមលោករបស់គាត់ Nakagami ជារឿយៗត្រលប់ទៅសហគមន៍ Burakumin ជាកន្លែងដែលគាត់ធំឡើង។

ប្រលោមលោកដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់គាត់រួមមាន Cape Land (Misaki, 1976) ដែលបានឈ្នះរង្វាន់ Akutagawa ក្នុងឆ្នាំ 1976, សមុទ្រនៃដើមឈើក្រៀមស្វិត (Karekinada, 1977) ដែលបានឈ្នះទាំងពានរង្វាន់អក្សរសាស្ត្រ Mainichi និង Geijutsu ក្នុងឆ្នាំ 1977, The Supreme Moment at the End of the Earth ), Things to the Moment of the Shiki no (Sennen no Yuraku, 1982), Wings of the Sun (Nichirin no Tsubasa, 1984) និង ការមើលងាយ (Keibetsu, 1992)។ Nakagami ក៏បានសរសេរជាភាសាអង់គ្លេស និងបារាំងផងដែរ។ នៅកម្រិតភាពល្បីល្បាញ គាត់បានស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីកនៅអាយុ 46 ឆ្នាំ។

អ្នកនិពន្ធ Matsumoto Seicho ។

Matsumoto Seicho (1909-1992) គឺជាអ្នកនិពន្ធដែលត្រូវបានផ្តល់កិត្តិយសដល់ការពេញនិយមរឿងប្រឌិតស៊ើបអង្កេត និងប្រឌិតប្រវត្តិសាស្ត្របុរាណ។

ស្នាដៃរបស់គាត់ជារឿយៗឆ្លុះបញ្ចាំងពីបរិបទសង្គមកាន់តែទូលំទូលាយ និងការបំភិតបំភ័យក្រោយសង្គ្រាម ដោយពណ៌នាអំពីធាតុនៃចិត្តវិទ្យារបស់មនុស្ស និងជីវិតប្រចាំថ្ងៃក្នុងរចនាប័ទ្មសាមញ្ញមួយ។

គាត់មិនបានបោះពុម្ពស្នាដៃដំបូងរបស់គាត់រហូតដល់គាត់មានអាយុ 40 ឆ្នាំ ប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេល 40 ឆ្នាំបន្ទាប់គាត់បានបោះពុម្ពជាង 450 ស្នាដៃ រួមទាំងប្រលោមលោកប្រវត្តិសាស្ត្រ និងរឿងរាវរក។

ប្រលោមលោកស៊ើបអង្កេតដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់គាត់រួមមាន Inspector Imanishi Investigates (Suna no Utsuwa, 1961) និង Flag of Fog (Kiri no Hata, 1961) ដែលត្រូវបានបកប្រែជាភាសាជាច្រើន រួមទាំងភាសាអង់គ្លេសផងដែរ។ Matsumoto បានចូលទៅក្នុងមនោសញ្ចេតនាប្រឆាំងនឹងជនជាតិអាមេរិកជាមួយនឹងការងារ "មិនប្រឌិត" ដ៏ពេញនិយមរបស់គាត់ Black Fog នៅប្រទេសជប៉ុន (Nihon no Kuroi Kiri, 1960) ដែលក្នុងនោះអ្នកស៊ើបអង្កេតដ៏ឆ្នើមម្នាក់ បានបង្ហាញពី ការឃុបឃិតដ៏ធំដែលពាក់ព័ន្ធនឹងភ្នាក់ងារសម្ងាត់អាមេរិក ឧប្បត្តិហេតុដ៏ល្បីល្បាញ និងឧក្រិដ្ឋកម្មដែលមិនអាចដោះស្រាយបាននៅក្នុងសម័យក្រោយសង្គ្រាម។ Matsumoto Seicho ចាប់អារម្មណ៍លើបុរាណវិទ្យា និងប្រវត្តិសាស្ត្របុរាណ។

ប្រលោមលោក និងរឿងខ្លីមួយចំនួនផ្សេងទៀតរបស់គាត់៖ ប្រលោមលោក៖ ជញ្ជាំងភ្នែក (Me no Kabe, 1958); សមុទ្រខ្មៅនៃដើមឈើ (Kuroi Jukai, 1960); អាកប្បកិរិយា និងទំនៀមទម្លាប់នៃសម័យកាល (Jikan no Shūzoku, 1962); ប្រាសាទកញ្ចក់ (Garasu no Shiro, 1976); ខ្យល់កួច (Uzu, 1977); ផ្លូវនៃសេចក្តីប្រាថ្នា (Irodorigawa, 1983); មេឃខ្មៅ (Kuroi Sora, 1988); ភាពឆ្កួតនៃព្រះ (Kamigami no Ranshin, 1997) ។ រឿងខ្លី៖ កាក់របស់សៃហ្គោ (Saigō Satsu, 1951); ប្រវត្តិសាស្ត្រជប៉ុនបុរាណរបស់ Seichō (Seichō Tsūshi, 1976 - 1983) ។

សៀវភៅដែលលក់ដាច់បំផុតទាំងបីនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនក្នុងទសវត្សរ៍ទី 80 និងដើមទសវត្សរ៍ទី 90 នៃសតវត្សចុងក្រោយគឺ៖ ខុងជឺ (ដោយ Inoue Yasushi), Totto Chan (ដោយលោកស្រី Kuroyanagi Testsuko - រឿង អប់រំ របស់កុមារ បកប្រែជាភាសាវៀតណាម និងច្រើនជាងពីរដប់ភាសា)។ ទាក់ទងនឹងវិទ្យាសាស្ត្រ សៀវភៅស្តីពីការសំរបសំរួលពណ៌ (ដោយ Sibukawa និង Y. Takashasi) ។ ស្នាដៃទាំងនោះមិនមែនជាសៀវភៅដែលមានតម្លៃនោះទេ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សៀវភៅដែលលក់ដាច់បំផុតទាំងបីនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនឆ្លុះបញ្ចាំងពីចំណាប់អារម្មណ៍ដែលមានសុខភាពល្អនៃសង្គមដែលមានស្ថិរភាពនៅក្នុងបរិបទនៃការអភិវឌ្ឍន៍ទូទៅ។

ចូលដល់សតវត្សរ៍ទី 21 ដោយមិនគិតពីមនោគមវិជ្ជា មិនថាមនុស្សម្នាក់ស្រលាញ់ ឬស្អប់ជប៉ុន គ្មានប្រទេស ឬប្រជាជនណាអាចនៅព្រងើយកន្តើយនឹងការរីកចម្រើនរបស់ប្រទេសជប៉ុនបានឡើយ។

ភូមិសាស្ត្រ និងប្រវត្តិសាស្ត្របានបង្កបញ្ហាស្រដៀងគ្នាសម្រាប់វៀតណាម និងជប៉ុន បើទោះបីជាពួកគេអាចខុសគ្នាក្នុងកាលៈទេសៈ និងពេលវេលាក៏ដោយ។ ប្រទេសទាំងពីរស្ថិតនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ដែលជាតំបន់កណ្តាលនៃសតវត្សទី 21; ទាំងពីរត្រូវបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដោយវប្បធម៌ចិន (ជាពិសេសលទ្ធិខុងជឺ និងព្រះពុទ្ធសាសនា) ទោះបីជាទាំងពីរបានរក្សាអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេ និងបង្កើតវប្បធម៌ជាតិតែមួយគត់ក៏ដោយ។ នៅក្នុងសតវត្សទី 16-19 ទាំងពីរបានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយលោកខាងលិចនិងគ្រិស្តសាសនា; ទាំងពីរត្រូវតែធ្វើទំនើបកម្មតាមរយៈឧស្សាហូបនីយកម្ម។

ជាពិសេសលើវិស័យវប្បធម៌ ប្រជាជាតិទាំងពីរត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាស្រដៀងគ្នាមួយចំនួន៖ ទំនាក់ទំនងរវាងទំនើបកម្ម និងប្រពៃណី រវាងបូព៌ា និងខាងលិច រវាងការច្នៃប្រឌិត និងការច្នៃប្រឌិត រវាងជាតិ និងអន្តរជាតិ រវាងវប្បធម៌សម្ភារៈ និងវប្បធម៌ខាងវិញ្ញាណ... ប្រទេសជប៉ុនដើរតាមប្រព័ន្ធនយោបាយ និងសង្គមខុសគ្នា និងមានអតីតកាលខុសពីវៀតណាម។ ប៉ុន្តែនោះមិនមែនមានន័យថា ការស្រាវជ្រាវយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ និងគោលបំណងលើវប្បធម៌ជប៉ុន មិនជួយយើងក្នុងដំណើរការកសាងវប្បធម៌ជាតិ និងសង្គមនិយមនោះទេ។

ប្រភព