កវី Vo Van Luyen សមាជិកសមាគមអ្នកនិពន្ធវៀតណាម សមាជិកសមាគមអក្សរសិល្ប៍ និងសិល្បៈខេត្ត Quang Tri ទើបតែបានចេញផ្សាយគំនិតថ្មីមួយទៀតគឺ "ឆ្លងទន្លេ"* ដោយមានកំណាព្យជិត 120 ដែលភាគច្រើនត្រូវបានតែងនាពេលថ្មីៗនេះ មានកង្វល់ ការសញ្ជឹងគិត ការឆ្លុះបញ្ចាំង និងប្រហែលជាអព្ភូតហេតុ ពង្រីកទំហំនៃការគិតសិល្បៈ។ ការងារនេះគឺជាការបន្តនៃការប្រមូលកំណាព្យពីមុនដូចជា "ពាក្យសំងាត់នៃសមុទ្រ" និង "10 Fingers of Autumn" ។
កវី Vo Van Luyen គឺជាបុគ្គលដែលឧស្សាហ៍ព្យាយាមក្នុងការស្រាវជ្រាវ និងពិសោធន៍ ប៉ុន្តែមិនជ្រុលនិយមក្នុងការសរសេររបស់គាត់ ហើយប្រហែលជាបានបង្កើតឡើងនូវគោលគំនិតដែលស្របគ្នា៖ ទាំងប្រពៃណី និងការព្យាយាមច្នៃប្រឌិតកំណាព្យរបស់គាត់ បង្កើតនូវព្រឹត្តិការណ៍ថ្មីៗនៅលើដំណើរកំណាព្យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិពន្ធ។
ដូចគ្នាទៅនឹងការប្រមូលកំណាព្យនេះ។ មិត្តអ្នកអានអាចស្វែងរកកំណាព្យជាច្រើនដែលស្ទាត់ជំនាញក្នុងកំណាព្យបុរាណដូចជា៖ ខ្សឹបប្រាប់ប្រាសាទបុរាណ, ស្នេហ៍ហូរដល់តំបន់លិចទឹក, នឹកពុកម៉ែ, សារភាពក្រោមស្រមោលនារដូវផ្ការីក, សុបិន្តឃើញទឹកទន្លេត្រជាក់នាពេលយប់, សូមឲ្យថ្ងៃកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់...
កម្រងកំណាព្យ "ពេលឆ្លងទន្លេ" - Cover art: Thanh Song
ជាឧទាហរណ៍ នៅក្នុងកំណាព្យ ខ្សឹបប្រាប់ទីក្រុងបុរាណ អ្នកនិពន្ធចាប់ផ្តើម៖ "ទីក្រុងបន្លឺកណ្ដឹងក្រហម / អនុវត្តការស្នើសុំពណ៌បៃតង / ប្រាសាទបាក់បែកដឹងពីរបៀបចុះទៅទំព័រប្រវត្តិសាស្ត្រ / ដោយមិនត្រូវការនរណាម្នាក់ធ្វើជាសាក្សី" ។ ខគម្ពីរដ៏ទន់ភ្លន់គឺដូចជាការសារភាពដោយអស់ពីដួងចិត្តអំពីអាសយដ្ឋានខាងវិញ្ញាណដែលតែងតែពោរពេញដោយផ្សែងធូបនៅក្នុងចិត្តរបស់សហគមន៍ ហើយបានក្លាយជាការចងចាំរបស់មនុស្សជាតិទាំងមូល ទោះបីជាជាងកន្លះសតវត្សបានកន្លងផុតទៅហើយក៏ដោយ។
សរសេរអំពីសង្គ្រាម ការបាត់បង់ ការលះបង់ ប៉ុន្តែពោរពេញដោយក្តីប្រាថ្នា ចង់បានសន្តិភាព ជាសារដែលកវីបានប្រគល់ឱ្យថា "ដើមត្រែងរាប់ពាន់ដើម កាត់ផ្តេកហូរឈាម/ថ្ងៃមិនឈប់ ស្រមៃចង់ត្រឡប់ទៅវិញ / ប្រាសាទបុរាណជាស្នាមញញឹមនៃថ្ងៃស្អែក / ការបែកបាក់មិនអាចសម្លាប់ពាក្យសម្បថ" ។ "ដើមត្រែងរាប់ពាន់ដើមកាត់ជើងមេឃ" គឺជាបន្ទាត់កំណាព្យមួយជាមួយនឹងការស្វែងរក ការតស៊ូ អត្ថន័យនិមិត្តសញ្ញាដូចជាការឈឺចាប់ដែលតែងតែរំឮកសូម្បីតែពេលដែលបេះដូងមិនប្រឆាំងនឹងខ្យល់ និងអាកាសធាតុក៏ដោយ។ "អញ្ចឹងហេតុអ្វីបានជាយើងខ្មាស់អៀនខ្លាំងនៅពេលយើងស្រឡាញ់គ្នា / ថើបនៅក្រោមផ្កាយ / ខ្ញុំគិតថា Citadel បុរាណគឺក្តៅមួយពាន់ដឺក្រេ / មួយរយអរគុណអ្នកមួយពាន់អរគុណគាត់" ។
ដូចមនុស្សនិយាយថា នៅពេលដែលសង្រ្គាមបានបញ្ចប់ មានតែក្តីស្រលាញ់ ក្តីមេត្តា និងមនុស្សជាតិដែលនៅសេសសល់នូវភាពថ្លៃថ្នូរ និងជារៀងរហូត។
កំណាព្យបញ្ចប់ដោយសំឡេងខ្សឹបនៃការអធិស្ឋានញ័រចេញពីទ្រូងខាងឆ្វេង។ ប៉ុន្តែការប្រមូលកំណាព្យមានការច្នៃប្រឌិតត្រឹមត្រូវពីទម្រង់ដែលហាក់ដូចជាសាមញ្ញ។ ជាដំបូង ការប្រមូលកំណាព្យមិនមានកំណាព្យដែលត្រូវនឹងចំណងជើងនៃបណ្តុំទាំងមូលនោះទេ។
នេះក៏ជាចេតនារបស់អ្នកនិពន្ធក្នុងការលុបបំបាត់ការតំរង់ទិសដែលធ្លាប់ស្គាល់នៃការមានកំណាព្យ "គន្លឹះ" ដើម្បីដាក់ឈ្មោះការប្រមូលកំណាព្យទាំងមូល។ វាចាំបាច់ក្នុងការធ្វើប្រជាធិបតេយ្យដល់ស្នាដៃទាំងអស់នៅក្នុងការប្រមូល ដើម្បីកុំឱ្យអ្នកអានរងឥទ្ធិពលពីទស្សនៈរបស់អ្នកនិពន្ធ ដូច្នេះចលនានៃម៉ូលេគុលរបស់កំណាព្យគឺឥតគិតថ្លៃ។
បន្ទាប់មកមានបញ្ហានៃការមិនដាក់អក្សរធំលើបន្ទាត់ទីមួយ ឬសញ្ញាវណ្ណយុត្តិចុងក្រោយ។ ខគម្ពីរនីមួយៗមិនមែនត្រឹមតែមួយបន្ទាត់ទេ ប៉ុន្តែអាចជាបន្ទាត់ជាច្រើនដើម្បីបង្កើតអត្ថន័យថ្មី ដោយបំបែកដែនកំណត់នៃកំណាព្យទាំងក្នុងខ្លឹមសារ និងសិល្បៈ។ ក៏មានកន្លែងដែលនាមត្រឹមត្រូវក្លាយជានាមទូទៅ ឬគុណនាម...
ពួកគេទាំងអស់គឺសំដៅលើកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងនៃការច្នៃប្រឌិតកំណាព្យនៃទម្រង់និយមថ្មី និងក្រោយសម័យទំនើប។ យើងអាចរាយកំណាព្យក្នុងទិសនេះដូចជា៖ ជម្រើស, កៅអីលើជញ្ជាំង, តាមស្ពានជីវិតនិងមរណៈ, រាត្រីនៅតែក្រៀមក្រំ...។
ការជ្រើសរើសកំណាព្យដែលមានចំណងជើងថា "ឧទ្ទិសដល់កវីសម័យក្រោយសម័យថ្មី" គឺជាបទពិសោធន៍មួយ៖ "ចង្កោមនៃផ្ការីកធ្លាក់ដល់យប់ / ជាមួយនឹងក្លិនក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ / ខ្យល់សេះបញ្ចេញសុបិននៃការរត់គេច / ភ្នំផ្លាស់ប្តូរដៃនៃស្លឹករលក / ភាពផ្ទុយគ្នានៃទំនាយ" ។
នៅក្នុងពីរជួរដំបូង ការផ្សារភ្ជាប់គ្នាក្នុងកំណាព្យនៅតែស្ថិតលើផ្ទៃ ប៉ុន្តែក្នុងពីរជួរបន្ទាប់ ភាពស្អិតរមួតបានរសាត់បន្តិចម្តងៗ រហូតក្លាយជានិមិត្តសញ្ញាដូចជាផ្កាភ្លើងដែលកំពុងឆេះនៅពេលយប់។ បន្ទាត់ចុងក្រោយនៃកំណាព្យគឺជាការសង្ខេបខ្លីៗដែលនាំបញ្ហាប្រឈមចំពោះភាសា។ "រឿងប្រៀបប្រដូចលែងរស់នៅក្រោមស្មៅ/អ្នកជំងឺ និងភាពឯកោ/កន្លែងដែលត្រូវលាក់តម្រូវការសម្រាប់ពន្លឺភ្លើង/មានអារម្មណ៍ថាភាពងងឹតគឺក្រាស់"។
កំណាព្យគឺដូចជាអត្មាឯកោនៅក្នុងទីងងឹត, ចម្លែក: វាទាំងពីរចង់លាតត្រដាងនិងលាក់នៅក្នុងស្ថានភាពនៃចិត្តពីរ, មិនច្បាស់លាស់និងអាថ៌កំបាំងដូចជា sphinx riddle ។ "ការចំបាប់ជាមួយនឹងសញ្ញាវិលមុខ / ដាក់ ពិភពលោក ដូចជាហ្គេមចាប់ពាក្យ / ដូចជាជម្រើសនៃអត្ថិភាព / រង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃស្អែក" ។
ការបញ្ចប់គឺដូចជាបទពិសោធន៍នៃទស្សនវិជ្ជាសហសម័យនៃជីវិត នៃគំនិត និងស្ថានភាពនៃចិត្តនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ យ៉ាងហោចណាស់របស់អ្នកនិពន្ធខ្លួនឯង។ សង្ខេប សង្ខេប និងពិតណាស់មិនងាយយល់ទេ ពេលអ្នកសរសេរចង់ស្វែងយល់និងបំបែកផ្សិត។
វាទាមទារឱ្យមានការយល់ឃើញពីវិធីផ្សេង វិធីផ្សេងគ្នានៃការយល់ដឹង និងសូម្បីតែការបង្កើតរួមគ្នា ដូចដែលអ្នករិះគន់សព្វថ្ងៃនេះតែងតែនិយាយ។ វាងាយស្រួលក្នុងការភ្ជាប់វាជាមួយនឹងខគម្ពីររបស់ Nguyen Gia Thieu ថា "កង់វិលបានប្រែទៅជាមេឃរួចហើយ / រូបមនុស្សគឺព្រិលដូចជាមនុស្សដើរនៅពេលយប់" ។ កំណាព្យនីមួយៗមានអ្នកអានផ្ទាល់ខ្លួន។
កំណាព្យ The Chairs on the Wall គឺស្រដៀងគ្នា។ សូមចំណាំថា កៅអីនៅលើជញ្ជាំង មិនមែនជាកៅអីនៅក្នុងបន្ទប់ មិនមែនជាការពិតជាក់ស្តែងទេ ប៉ុន្តែជារូបភាពនិម្មិត ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីទស្សនៈ និងការស្រមើស្រមៃថ្មីរបស់កវី។
ដូច្នេះហើយ បន្ទាប់ពីពិភាក្សាអំពីកៅអីនិម្មិតក្នុងជីវិត កវីមានការសន្និដ្ឋានចម្លែកដូចកំណាព្យខ្លួនឯងថា "អូ កៅអីដ៏អស្ចារ្យ/ ពួកគេឃើញខ្លឹមសារដ៏ឈ្លាសវៃ/ ពួកគេដោះលែងជោគវាសនានៅខាងក្រោម/ ពួកគេអរគុណការច្នៃប្រឌិតគ្មានព្រំដែន/ ពួកគេទុកឱ្យខ្ញុំឈរស្ងៀម" ។
ត្រឹមត្រូវហើយ កៅអីនិម្មិតក៏ពិតដែរ ទោះបីជាវាផ្លាស់ប្តូរដោយមិនអាចទាយទុកជាមុនបាន ដោយនាំមកនូវការភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន មានតែមនុស្សទេ ជាពិសេសអ្នកនិពន្ធនៅទីនេះ នៅតែស្ងៀម ដូច្នេះហើយក៏ធ្លាក់ចេញពីហ្គេម ព្រោះពួកគេមិនអាចតាមកៅអី ឬដោយសារពួកគេចង់ជួសជុលគំនិត ទស្សនវិស័យ... ការពន្យល់ជាច្រើន កំណាព្យបញ្ចប់ ប៉ុន្តែបង្ហាញពីរឿងរ៉ាវជាច្រើនទៀត។
ពេលកំណាព្យឆ្លងទន្លេ ប្រៀបបាននឹងផ្កាយឆ្លងទន្លេ ប្រៀបដូចជាកូនអុកឆ្លងទន្លេ ប្រែក្លាយទៅជាវត្ថុដ៏មានអានុភាពអស្ចារ្យ។ ជាថ្មីម្តងទៀត សូមចងចាំរឿងបុរាណដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតនៃរឿងទាំងអស់គឺ I Ching ។ គោលដប់ប្រាំមួយបន្ទាប់ទៅប្រាំមួយគឺ Ji Ji hexagram មានន័យថាការងាររួចរាល់ (ដូចជាការឆ្លងទន្លេ) ប៉ុន្តែ hexagram ចុងក្រោយគឺ Wei Ji hexagram ដែលមានន័យថាការងារមិនទាន់រួចរាល់ (មិនទាន់បានឆ្លងទន្លេ) ។
វាហាក់បីដូចជាមិនសមហេតុសមផល ប៉ុន្តែសមហេតុផលខ្លាំង អារម្មណ៍ និងពោរពេញដោយប្រាជ្ញា។ ដំណើរនៃកំណាព្យ រួមទាំងកំណាព្យរបស់កវី វ៉ូ វ៉ាន់លឿន ប្រហែលជាដូចគ្នា ។ សូមអបអរសាទរចំពោះកវីដែលមានស្នាដៃថ្មី ការបង្កើតថ្មី និងបន្សល់ទុកនូវចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏សំខាន់ក្នុងដំណើរជាមួយ Muse ជាដំបូងជាមួយកំណាព្យ Quang Tri ។
លោក Pham Xuan Dung
* “ពីឆ្លងទន្លេ” - បណ្តុំកំណាព្យដោយកវី Vo Van Luyen សមាគមអ្នកនិពន្ធវៀតណាម ឆ្នាំ ២០២៤។
ប្រភព៖ https://baoquangtri.vn/khi-tho-da-sang-song-189097.htm
Kommentar (0)