រឿងរ៉ាវពីភូមិដែលមើលមិនឃើញ

បរទេស-country.jpg — ស្រុកកំណើតតែងតែជាឥវ៉ាន់ដែលក្មេងៗរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះយកតាមខ្លួន។ រូបថត៖ M.Đ

ដឹកភូមិនៅលើផ្លូវធ្វើចំណាកស្រុក

ប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជនជាតិវៀតណាមគឺជាស៊េរីនៃការធ្វើចំណាកស្រុកដោយអចេតនា និងលំបាកជាងបួនពាន់ឆ្នាំ។ ពីភូមិដែលប្រមូលផ្តុំនៅលើដីល្បាប់នៃភាគខាងជើង សហគមន៍នៃអំបូររាប់សិបប៉ុណ្ណោះ ដែលឥឡូវនេះមានវត្តមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង - តាមបណ្តោយរាងអក្សរ S បន្ទាប់មករីករាលដាលទៅកាន់ប្រទេសឆ្ងាយៗនៅតាមច្រាំងសមុទ្រ។

ក្រឡេកមើលដោយមិនដឹងខ្លួន នាមត្រកូលភូមិ-ដើមកំណើតក៏មិនបាត់ក្នុងចំណាកស្រុកដែរ។ ពេលមកដល់ទឹកដីថ្មី វប្បធម៌ភូមិចាស់ ជ្រួលច្របល់ជាមួយក្រុមជនជាតិភាគតិច និងសហគមន៍ផ្សេងៗទៀតរាប់មិនអស់។

វប្បធម៌វៀតណាមអាចសាមញ្ញដូចជាឈ្មោះ “ទី” “តេវ” ឈ្មោះកណ្តាល “ធី” ឬរបៀបនិយាយគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងគ្រួសារ៖ ប្អូនស្រីទីពីរ - ប្អូនពៅ។ វប្បធម៌គឺជារបៀបដែលយើងគិតអំពីជីដូនជីតានិងដូនតារបស់យើង ជារបៀបដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តជាមួយគ្នា។ វាគឺជារបៀបរស់នៅប្រចាំថ្ងៃដែលបានប្រែក្លាយទៅជារបស់សាមញ្ញៗដូចជាអាហារដូចជាមុខម្ហូបដែលធ្លាប់ស្គាល់ដែលចិញ្ចឹមយើងកាលនៅក្មេង។

នៅ Saigon អ្នកអាចរកបានគុយទាវក្វាងមួយចានយ៉ាងងាយស្រួលនៅជិតផ្សារ Ba Hoa ដើម្បីស្តាប់ប្រជាជន Quang “ជជែកវែកញែក” ដោយស្មោះត្រង់ និងសាមញ្ញ។ គេអាចរកគុយទាវសាច់គោមួយ ចាន នៅជិតផ្សារ Ba Diem ដើម្បីញ៉ាំគុយទាវ និងស្តាប់មនុស្សហៅគ្នាថា “o” និង “ខ្ញុំ”។

នៅត្រីមាសខាងជើងនៅលើផ្លូវ Chu Manh Trinh មនុស្សម្នាក់អាចស្វែងរកបាននូវតែភាគខាងជើង សាច់ជ្រូកក្រឡុក ថាញ់ទ្រី អង្ករតែ Lam នំអង្ករបៃតង ... ជាមួយនឹងសម្រែកដែលធ្លាប់ស្គាល់ដូចជានៅក្នុងរយៈពេលឧបត្ថម្ភធន។

វាងាយនឹងមើលឃើញថា វប្បធម៌ធ្វើម្ហូបរបស់វៀតណាមឥឡូវបានឈានដល់ ពិភពលោក ។ ប្រជាជនវៀតណាមបានទទួលជោគជ័យក្នុងការផ្សព្វផ្សាយមុខម្ហូបរបស់ពួកគេដល់មិត្តភក្តិជុំវិញពិភពលោក។ មោទនភាពនោះជំរុញឱ្យពួកយើងខិតខំប្រឹងប្រែងបន្ថែមទៀតក្នុងការថែរក្សាវប្បធម៌ដូនតាយើង ពីរបស់ដែលធ្លាប់ស្គាល់ ដូចជាចានផូ ចានគុយទាវ...

វាជាការរីករាយក្នុងការមើលស្ថិតិ និងចំណាត់ថ្នាក់នៃមុខម្ហូបដែលត្រូវបានអ្នកទេសចរចូលចិត្ត។ កន្លែងណាមួយនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន អាមេរិក អូស្ត្រាលី អឺរ៉ុប វាពិតជាគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ណាស់នៅពេលឃើញជនបរទេសតម្រង់ជួរទិញនៅមុខហាងលក់អាហារវៀតណាម។ ហាងសាំងវិច Xin Chao នៅប្រទេសជប៉ុន ហាង Pho Thin នៅ Little Saigon រដ្ឋ California ឬហាង Bonjour Viet Nam នៅដាណឺម៉ាក។

ប្រជាជន ... ប្រាថ្នាចង់បានស្រុកកំណើត

មនុស្សរក្សាវប្បធម៌មុនគេដោយសារទម្លាប់ បន្ទាប់មកដោយសារតម្រូវការ។ ទម្លាប់ធ្វើឱ្យយើងជ្រើសរើសបានយ៉ាងងាយរវាងចាស់និងថ្មី ស្គាល់និងចម្លែក។ តម្រូវការបង្កើតការស្វែងរក ការពេញចិត្ត។

Pho Thin នៅ Little Saigon រដ្ឋ California ។

ជំនាន់ជនអន្តោប្រវេសន៍វៀតណាម សញ្ញាអាចដាក់ឈ្មោះពីអាហារ។ អាហារហាក់ដូចជាគ្រីស្តាល់នៃមាតុភូមិ ពីគ្រាប់ស្រូវ ដីល្បាប់ ប្រភពពីក្របី និងនង្គ័ល ចង្រ្កានមាន់ និងស្លឹកគ្រៃ បទពិសោធន៍ដែលប្រមូលផ្ដុំមកច្រើនជំនាន់។

ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន ដើម្បីមានគុយទាវមួយចាន អ្នកភូមិទាំងមូលនឹងជួបជុំគ្នា ខ្លះកិនស្រូវ ខ្លះដុតភ្លើង ខ្លះអាំង ខ្លះរៀបចំនំបញ្ចុក... យើងចង់បានភាពសុខដុមរមនា ការជួបជុំគ្នា ការចែករំលែក បរិយាកាសរីករាយនោះ។ យើងចង់បានវប្បធម៌ដ៏សម្បូរបែបនោះដូចជាយើងចង់បានម្ហូប។

អំបោះធម្មតាដែលអាចរកឃើញនៅក្នុងជនជាតិវៀតណាមដែលរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះមិនថានៅក្នុងទីក្រុងសៃហ្គនឬនៅបរទេសនោះទេគឺពួកគេដោយមិនដឹងខ្លួនថាពួកគេចង់បានរសជាតិនៃស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេចង់បានគុយទាវមួយចាន ផូមួយចាន មីសាច់គោមួយចាន។ វាក៏ជា “ការចង់បាន” សម្រាប់មាតុភូមិ “តណ្ហា” សម្រាប់វប្បធម៌ “តណ្ហា” សម្រាប់ឫសគល់នៃបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ។

ពីការចង់បានរសជាតិផ្ទះ សហគមន៍វៀតណាមនៅអាមេរិក អូស្ត្រាលី និងអឺរ៉ុបស្វែងរកគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីនាំយករដូវ និងអាហារពីភូមិវៀតណាមឆ្ងាយៗ។ បន្តិចម្ដងៗពួកគេប្រមូលផ្តុំគ្នាបើកភោជនីយដ្ឋាន ហើយភោជនីយដ្ឋានក្លាយជា "ភូមិ" "ភូមិ" ហាក់ដូចជាចែករំលែកបំណងប្រាថ្នាទូទៅ។ ពួកគេលែងចង់ញ៉ាំគុយទាវ ឬផូទៀតហើយ គឺស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ។

ដោយសារការស្រឡាញ់ យើងនឹងសម្របតាមវប្បធម៌ក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ យើងអាចនាំលក្ខណៈភូមិវៀតណាម កែងផ្លូវ ឱសថ basil និង cilantro មកធ្វើចំណាកស្រុកជាមួយយើង។

ដោយសារយើងស្រឡាញ់អ្វីដែលចិញ្ចឹមយើង យើងសប្បាយចិត្តពេលបានស្ដាប់បទចម្រៀងប្រជាប្រិយ និងល្ខោនអូប៉េរ៉ានៅបរទេស។ ពួកគេទាំងអស់ បន្តិចម្តងៗ ម្នាក់ៗបង្កើតបានជា "ភូមិ" មួយនៅបរទេស ដែលមើលមិនឃើញ ដែលមានស្រាប់ដោយអចេតនា។ យើងមិនចាំបាច់រក្សាវាទេ ព្រោះវាជាធម្មជាតិ។

អារម្មណ៍នៃ "ជាកម្មសិទ្ធិ" របស់វៀតណាម

ក្រឡេកមកមើលស្រុកយើងវិញ តើភូមិណាខ្លះដែលអាចមើលឃើញ ឬមើលមិនឃើញ? តើជនជាតិវៀតណាមណាខ្លះគ្រាន់តែជានាមត្រកូល ដោយគ្មានដានពីដូនតា? Peters, Louises... ដែលកើត និងកំពុងកើត តើពួកគេអាចនិយាយភាសាអង់គ្លេសបានតែនៅក្នុងមាតុភូមិរបស់ពួកគេទេ? ការរក្សា និងការលើកកម្ពស់អត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ជាតិជួយមនុស្សឱ្យកំណត់អត្តសញ្ញាណបុគ្គល និងសមូហភាពរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែចាំបាច់ត្រូវយល់អំពីកម្រិតបុគ្គល។

ចំពោះជំនាន់កូនវៀតណាមដែលកើតនៅបរទេសនឹងមានឈ្មោះប្លែកៗដូចជា Terry, Trianna, Harry... ទោះបីជាពួកគេនៅតែរក្សានាមត្រកូលដើមដូចជា Hoang, Nguyen, Tran... នាមត្រកូលរបស់គ្រួសារវៀតណាមនៅក្រៅប្រទេសអាចបន្តបានច្រើនជំនាន់។ ប៉ុន្តែវាពិបាកក្នុងការដឹងថាពេលណានាមត្រកូលទាំងនោះនឹងបាត់ទៅហើយ។ នាមត្រកូលថ្មីសាខាថ្មីនឹងកើត។ តើអាចទេដែលជនជាតិវៀតណាមជំនាន់ក្រោយចេះតែអង់គ្លេស ឬនិយាយវៀតណាមតិចតួច? អ្វីដែលនៅក្នុងពួកគេអាចហៅថាវៀតណាម?

ការសិក្សាជាច្រើនបានបង្ហាញថាវប្បធម៌ពីគ្រួសារ និងសហគមន៍ជាដំបូងជួយយើងបំពេញតម្រូវការដើម្បី "ជាកម្មសិទ្ធិ" ។ អារម្មណ៍នៃ "ភាពជាកម្មសិទ្ធិ" គឺជាដំណើរការនៃបុគ្គលដែលដាក់ខ្លួនគាត់នៅក្នុងសហគមន៍ដែលធ្លាប់ស្គាល់ ចែករំលែកភាពកក់ក្តៅជាមួយអ្នកដែលនៅជុំវិញគាត់ ជួយគាត់ឱ្យអភិវឌ្ឍចិត្តវិទ្យា និងបុគ្គលិកលក្ខណៈប្រកបដោយការចុះសម្រុងគ្នា។ អារម្មណ៍នៃភាពជាម្ចាស់គឺសំខាន់ណាស់។ វាជួយមនុស្សម្នាក់ៗស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាក និងឃើញពីតម្លៃក្នុងជីវិត។

នៅពីក្រោយការរស់នៅបែបវប្បធម៌ប្រពៃណីដែលមានវត្តមាននៅក្នុងចានគុយទាវដែលចម្អិនដោយជីដូនរបស់ខ្ញុំ និង ao Dai ដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំបានដេរគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ របៀបរាប់អានអ្នកដទៃ ចំណងគ្រួសារ និងរសជាតិប្រចាំថ្ងៃតូចៗ។

តើនោះជាការបន្តជាទម្រង់វប្បធម៌ដ៏ជ្រៅបំផុតឬ? ដូចខ្សែស្រឡាយដែលលាតសន្ធឹងពីអតីតកាលរហូតដល់បច្ចុប្បន្នធ្វើចំណាកស្រុកពីភូមិវៀតណាមទៅភូមិដែលមើលមិនឃើញទូទាំងពិភពលោក។

អំបោះ ជួនកាលជួយមនុស្សដេរនៅពេលពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពលំបាក និងពិបាកក្នុងការរស់នៅក្រៅប្រទេស។ យើងមិនមានបំណងរក្សាវប្បធម៌នោះទេ ប៉ុន្តែខ្សែនោះនៅតែទាញយើងឲ្យចូលរួម។

ជនជាតិវៀតណាមនៅបរទេសប្រហែលជាមិនចាំព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រច្រើនទេ មិនស្គាល់បទចម្រៀងវៀតណាមច្រើន ហើយកុំរស់នៅក្បែរយើង។ ប៉ុន្តែតាមមធ្យោបាយមួយ ឬមួយផ្សេងទៀត ពួកគេនៅតែចែករំលែករឿងរ៉ាវអតីតកាល មុខម្ហូបវៀតណាមសាមញ្ញ និងគុណសម្បតិ្តល្អរបស់ប្រជាជនវៀតណាមនៅឯអាហារជាលក្ខណៈគ្រួសារ។ ក្មេងៗនឹងចូលចិត្តគុយទាវ និងគុយទាវម្តងទៀត ហើយនឹងចង់ស្តាប់រឿងពីដូនតារបស់ពួកគេ និងស្វែងយល់ពីឫសគល់របស់ពួកគេដើម្បីឱ្យមានអារម្មណ៍កាន់តែរឹងមាំ និងផ្សារភ្ជាប់ជាមួយខ្លួនឯង។

វប្បធម៌វៀតណាមមានតាមរបៀបនេះ៖ យើងអាចរស់នៅតាមរបៀបដែលយើងចង់បាន ជាមួយនឹងប្រព័ន្ធតម្លៃខុសគ្នាខ្លាំងនៅទូទាំងពិភពលោក ប៉ុន្តែនៅពេលដ៏សំខាន់មួយ នៅតែជ្រើសរើសរស់នៅជាជនជាតិវៀតណាម។

នេះហើយជាគុណតម្លៃដែលមនុស្សម្នាក់ៗរកបានសម្រាប់ខ្លួនឯងក្នុងវប្បធម៌មាតុភូមិ...

ប្រភព