ផ្សារត្រីភូមិអ្នកនេសាទ

ផ្សារត្រីនៅភូមិមាត់សមុទ្រ។ រូបថត៖ ផាម តូន

ផ្សារអ្នកនេសាទ

ទីផ្សារត្រីតាមឆ្នេរសមុទ្រជាធម្មតាបើកក្នុងរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។ ផ្សារភូមិនេសាទជាញឹកញាប់មានភាពអ៊ូអរអ៊ូអរនិងរញ៉េរញ៉ៃ។ ប្រហែលជានោះហើយជាមូលហេតុដែលនៅក្នុងបទចម្រៀងប្រជាប្រិយអំពីស្នេហាចន្លោះទីផ្សារត្រីនិងរឿងនៃការជ្រើសរើសផលិតផលស្រស់ក្លាយជាពាក្យប្រៀបធៀបគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍សម្រាប់រឿង "រើសយក" ក្នុងយុវវ័យខ្លីនៃជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់:

“ទីផ្សារមានមនុស្សកកកុញ អ្នកនិយាយថា បង្គាក្រហមឆ្អែត / ផ្សារចប់ អ្នកក៏និយាយថា បង្គាប្រាក់ឆ្ងាញ់ / ទីផ្សារមានមនុស្សកកកុញ អ្នកនិយាយថា ត្រីឆ្លាមក្រហមឆ្អែត / ផ្សារចប់ អ្នកត្រូវទិញបង្គាប្រាក់ / ទីផ្សារមានមនុស្សកកកុញ អ្នកថា ត្រីកំពឹស / ទីផ្សារចប់ អ្នកក៏ទិញត្រីប្រណិតដែរ”។

មានបទចម្រៀងប្រជាប្រិយជាច្រើនកំណែ ប៉ុន្តែបទទាំងនោះត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមរចនាសម្ព័ន្ធផ្ទុយគ្នារវាង “ទីផ្សារមមាញឹក” និង “ផ្សារយឺត”។ ប្រហែលជា ដើម្បីបង្កើតឡើងវិញនូវភាពខ្លីនៃយុវវ័យ នៃជីវិតមនុស្ស ដោយហេតុនេះការរិះគន់អំពីអាកប្បកិរិយា និងអាកប្បកិរិយាស្ទាក់ស្ទើរ ដែលនាំទៅដល់ការមិនអើពើនឹងជម្រើសដ៏ល្អបំផុត។ ពីព្រោះ "ទីផ្សារ" ក៏ជា "ជីវិត" ការដើរទៅកាន់ទីផ្សារ ក៏ដូចជាការចូលរួមក្នុងជីវិត ទាំងទាមទារឱ្យមានអាកប្បកិរិយាប្រកបដោយសុជីវធម៌ និងអធ្យាស្រ័យ ទាំងការជ្រើសរើស និងការយោគយល់ ការអត់ឱនចំពោះក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ភាពពេញលេញរបស់អ្នកលក់ និងអ្នកទិញ។

ទេសភាពនៃភូមិនេសាទ។ រូបថត៖ Nguyen Dien Ngoc

ទីធ្លាសន្តិភាពនិងវិបុលភាព

ខុសពីធម្មជាតិមិនច្បាស់លាស់នៃចម្រៀងប្រជាប្រិយ ភូមិនេសាទឆ្នេរ និងទីផ្សារភូមិនេសាទបានបញ្ចូលកំណាព្យមជ្ឈិមសម័យជាលំហជាក់ស្តែង ដែលជារង្វាស់នៃភាពរុងរឿង និងសន្តិភាពនៃជនបទ។

ស្តេច Tran Anh Tong ត្រឡប់មកពីដណ្តើមបានចាម្ប៉ា ឈប់នៅកំពង់ផែសមុទ្រ Phuc Thanh ( Ninh Binh នាពេលបច្ចុប្បន្ន) នៅពេលព្រលឹមស្រាងៗ ហើយបានកត់ត្រានូវទេសភាពដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ កំណាព្យនៃភូមិនេសាទឆ្នេរសមុទ្រ តាមរយៈកំណាព្យ "Chinh Chiem Thanh hoan chu bac Phuc Thanh cang" (ត្រឡប់ពីដណ្តើមបានចាម្ប៉ា) ទូកបានចូលចតនៅកំពង់ផែ Phuc Thanh ។

កំណាព្យនេះពណ៌នាពីទិដ្ឋភាពនៃភូមិនេសាទសាមញ្ញ ប៉ុន្តែប្រកបដោយកំណាព្យ ដែលបង្ហាញពីគំនិតដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់អ្នកដែលត្រឡប់មកពីសង្គ្រាម។ ដោយទើបតែឆ្លងកាត់សង្គ្រាម ឈរនៅមុខទិដ្ឋភាពសន្តិភាពនៃភូមិនេសាទនៅក្បាលរលក បេះដូងមនុស្សហាក់ក្តៅក្រហាយ ភ្លេចរូបភាពនៃសង្រ្គាមជាបណ្តោះអាសន្ន៖

"ទូកសំពៅតាមផ្លូវត្រឡប់មកវិញត្រូវបានចងដោយឈើហ៊ុប / ទឹកសន្សើមភ្លៀងធ្លាក់ពេញដំបូល / ព្រះច័ន្ទទើបតែលេចលើដើមស្រល់ក្នុងភូមិភ្នំ / ខ្យល់បានឆ្លងកាត់ភូមិនេសាទក្រហមត្នោត / ទង់ជាតិរាប់ពាន់ហោះសមុទ្រភ្លឺ / ត្រែនិងស្គរប្រាំនាឡិកា មេឃក្តៅស្រឡះពីមាត់ទន្លេ / អនុវត្តសុបិន្តនៃផ្កា” (ការបកប្រែដោយ Pham Tu Chau) ។

ប្រសិនបើលំហភូមិនេសាទក្នុងកំណាព្យខាងលើត្រូវបានពណ៌នាជាមួយនឹងរូបភាពកំណាព្យជាច្រើននោះ ក្នុង "Bao Kinh Canh Gioi" - កំណាព្យទី ៤៣ លោក Nguyen Trai បង្កើតឡើងវិញនូវសំឡេងផ្សារត្រី លាយឡំជាមួយសំឡេងកន្ទ្រាក់ ដើម្បីបង្កើតភាពរស់រវើកនៃរូបភាពជីវិតជនបទនារដូវក្តៅ៖

"ផ្សារត្រីនៅភូមិនេសាទមានភាពអ៊ូអរ / បទចំរៀងរបស់សត្វត្រយ៉ងត្រូវបានគេឮនៅក្នុងប៉មថ្ងៃលិច / ប្រហែលជាងូលេងភ្លេងម្តង / មនុស្សមានទ្រព្យសម្បត្តិនិងវិបុលភាពទូទាំងពិភពលោក" ។

កំណាព្យមជ្ឈិមសម័យតែងតែរំលេចលើសពីការពណ៌នា ដូច្នេះដោយគ្រាន់តែប្រើការបញ្ច្រាស់ និងសង្កត់ធ្ងន់លើសំឡេង "អ៊ូអរ" នៃផ្សារត្រីភូមិអ្នកនេសាទ Nguyen Trai បានធ្វើឱ្យបរិយាកាសអ៊ូអរនៅលើកំពង់ផែ និងក្រោមទូក អ្នកទិញ និងអ្នកលក់ដូរគ្នា និងចរចា ជំរុញឱ្យជនបទសន្តិភាព។

ង្វៀន ត្រាយ បានឆ្លងកាត់ការលំបាក និងភាពលំបាក 20 ឆ្នាំក្នុងសង្គ្រាមតស៊ូប្រឆាំងនឹងពួកឈ្លានពាន មីង បានឃើញពីទុក្ខលំបាករបស់ប្រជាជនប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពានរបស់បរទេស។ ដូច្នេះហើយ សម្រាប់គាត់ សម្លេងអ៊ូអរនៃផ្សារពេលថ្ងៃត្រង់ ក្នុងភូមិនេសាទ ថ្វីត្បិតតែសាមញ្ញ តែបានដាស់អារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ព្រោះសន្តិភាពនោះត្រូវដោះដូរឈាម និងឆ្អឹង។ សំឡេងអ៊ូអរនៃផ្សារភូមិក៏បានដាស់ឱ្យគាត់សុបិនចង់មានសំនៀងរបស់ស្តេច ង៉ូវ ធួន ច្រៀងបទ ណាំផុង បួងសួងសុំអាកាសធាតុអំណោយផល និងផលដំណាំបរិបូរណ៍។

«សំឡេងផ្សារភូមិឆ្ងាយនៅពេលរសៀលនៅឯណា?

សំឡេងសាមញ្ញ តែកក់ក្តៅនៃទីផ្សារពេលរសៀលនៅ “Quoc am thi tap” (Nguyen Trai) ប្រហែលជាបានក្លាយទៅជាការនឹករលឹករបស់ Huy Can នៅក្នុង “Trang giang” នៃសម័យកំណាព្យថ្មី៖ “តើសំឡេងផ្សារភូមិពេលរសៀលនៅឯណា?”។

នៅពេលនិយាយអំពីចលនាកំណាព្យថ្មី យើងមិនអាចព្រងើយកន្តើយនឹងរូបភាពភូមិនេសាទឆ្នេរសមុទ្រមួយ ក្នុងខេត្ត Quang Ngai ដែលដក់ជាប់ក្នុងព្រលឹងអ្នកអានជាច្រើនជំនាន់ថា៖ «ថ្ងៃបន្ទាប់ កំពង់ចម្លងមានសម្លេងរំខាន / ភូមិទាំងមូលមានភាពអ៊ូអរដើម្បីស្វាគមន៍ទូកត្រឡប់មកវិញ (ដកស្រង់ពីស្រុកកំណើត Te Hanh) ។

នៅក្នុង “សាលា” នៃកំណាព្យជនបទនៃចលនាកំណាព្យថ្មី ង្វៀន ប៊ិញ អាញ់ថូ និង ដូន វ៉ាន់គឿ បានបំបែកខ្លួនជាសាខាដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ដោយសាររូបភាព និងរចនាបទកំណាព្យបង្កប់ទៅដោយជនបទភាគខាងជើង។ មានតែ Te Hanh “ឈរតែម្នាក់ឯង” ជាមួយនឹងរូបភាពនៃតំបន់ជនបទនៅមាត់សមុទ្រភាគកណ្តាល ដែលបង្កប់ទៅដោយរសជាតិដ៏ជក់ចិត្តនៃសមុទ្រ។

កំណាព្យរបស់ Te Hanh គឺសាមញ្ញ ប៉ុន្តែតែងតែធ្វើឱ្យអ្នកអានរំជួលចិត្តដោយសម្លេង រូបភាព និងរសជាតិនៃការចងចាំពីស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ។ មានតែអ្នកដែលរស់នៅដោយអន្ទះសារង់ចាំមុនសមុទ្រប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចយល់ពីភាពលំបាកនៃអាជីពនេសាទ៖ "ថ្ងាស និងមុខត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយញើសជូរចត់/ អស់មួយជីវិតត្រូវបានគេកប់នៅក្រោមត្រជាក់ និងងងឹត" (មុនសមុទ្រ, Vu Quan Phuong)។ ក្នុងការដណ្តើមយកសមុទ្រដ៏លំបាកនោះ យុវជននៃភូមិនេសាទត្រូវបានតែហាន់ឆ្លាក់យ៉ាងក្រាស់ដូចរូបសំណាកអូឌីស្សី៖ “អ្នកនេសាទមានស្បែកខ្មៅស្រអាប់ដោយពន្លឺថ្ងៃ/រាងកាយទាំងមូលស្រូបក្លិននៃអតីតកាលដ៏ឆ្ងាយ”។

ភូមិនេសាទទាំងនោះនៅឆ្នេរសមុទ្រភាគកណ្តាល មិនត្រឹមតែស្ថិតក្នុងព្រលឹងរបស់ Te Hanh ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងបានរស់ឡើងវិញយ៉ាងរស់រវើកក្នុងការចងចាំរបស់កវី Thu Bon ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមប្រឆាំងអាមេរិក៖ "កន្ត្រកត្រីប្រាក់/ ជើងដ៏ប៉ិនប្រសប់រត់យ៉ាងលឿន/ ច្រាំងស្ងាត់ខ្ញុំច្រៀងបន្ទរ / ជំនោរឡើង ហើយទូកឬស្សីពេញ / ថ្ងៃដែលខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិញអំបិលសមុទ្រ ខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិញជានិច្ច។ ជាទីស្រឡាញ់ / ចងចាំខ្ញុំ ចងចាំទូកដែលបក់បោករលក / ក្ដោងតូចមួយដែលផុយស្រួយនៅលើជើងមេឃ" (ដកស្រង់ចេញពីកំណាព្យវីរភាពបទចម្រៀងរបស់បក្សី Ch'rao, Thu Bon) ។

ទោះបីជាស្ថិតនៅតំបន់ខ្ពង់រាបកណ្តាលដ៏អស្ចារ្យ ដោយមានពន្លឺថ្ងៃ និងខ្យល់បក់យ៉ាងធំធេងក៏ដោយ ក៏កំណាព្យវីរភាព "ចម្រៀងនៃបក្សី Ch'rao" របស់ Thu Bon បានពង្រីកវិមាត្រនៃប្រទេសជាមួយនឹងលំហរនៃក្តីនឹករលឹកដ៏ធំធេង។ ក្នុងសុបិនរបស់ទាហានម្នាក់ដែលជាប់ឃុំឃាំងក្នុងបន្ទប់ឃុំឃាំងរបស់អាមេរិក មានរូបភាពនៃតំបន់ជនបទមាត់សមុទ្រដែលពោរពេញទៅដោយបង្គា និងត្រី និងស្នេហាប្រៃរបស់នារីម្នាក់ “ដោយព្រលឹងសមុទ្រ”។

ក្រឡេកទៅមើលរូបភាពផ្សារត្រី ភូមិនេសាទក្នុងកំណាព្យវៀតណាម យើងឃើញថាលំហភូមិនេសាទមិនត្រឹមតែជាកន្លែងស្គាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះទេ ដែលបង្កើតព្រលឹងវៀតណាម។ នៅក្នុងលំហនោះ មានគំនិត និងបំណងប្រាថ្នាជាច្រើនរបស់មនុស្សសម្រាប់ជីវិតដ៏សុខសាន្ត វិបុលភាព ផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងបំណងប្រាថ្នាចង់យកឈ្នះលើធម្មជាតិ វីរភាព និងមនោសញ្ចេតនា។

នៅកណ្តាលខ្យល់កួចនៃនគរូបនីយកម្ម យើងសង្ឃឹមថាសំឡេង "ផ្សារត្រីភូមិអ្នកនេសាទ" នឹងមានសភាពអ៊ូអរជានិច្ច ដើម្បីរក្សាជីវិតជាតិឱ្យនៅរស់រវើក ដើម្បីរំលឹកដល់ឫសគល់របស់យើង៖ "សមុទ្រផ្តល់ឱ្យយើងនូវត្រីដូចបេះដូងម្តាយ / ចិញ្ចឹមជីវិតតាំងពីដើមមក" (ហ៊ុយ កាន) ។

ប្រភព