กลางทุ่งนาใจคิดถึงบ้าน

ฉันเกิดที่ชนบท เติบโตที่ชนบท และใช้ชีวิตในชนบทแต่ยังคงคิดถึงบ้าน ไม่จริงที่คนอยู่ไกลบ้านจะคิดถึงบ้าน สิ่งที่ทำให้ผู้คนคิดถึงบ้านมากที่สุดคือความทรงจำ ภาพคุ้นเคยที่ค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา หรือภาพเดิมๆ แต่ไม่มีคนเก่าๆ อยู่ที่นั่นอีกแล้ว

ฉันคิดถึงถนนในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยทรายในบ้านเกิดของฉัน ในตอนเช้าตรู่เมื่อพระอาทิตย์กำลังทำให้แก้มของฉันเป็นสีชมพูทางทิศตะวันออก ฉันตื่นขึ้นอย่างง่วงนอนเมื่อได้ยินแม่เรียกให้ไปทุ่งนา โอ้ ความรู้สึกที่ได้เดินเท้าเปล่าบนถนนที่เต็มไปด้วยทรายนั้นช่างน่าเพลิดเพลินมาก เม็ดทรายที่นุ่ม ขาว เรียบ และอ่อนนุ่มดูเหมือนจะละลายไปใต้เท้าเล็กๆ ของฉัน ฉันชอบความรู้สึกที่ได้ถูเท้าของฉันกับทรายจนทรายปกคลุมเท้าของฉันทั้งหมด รู้สึกถึงความเย็นของทรายที่ซึมเข้าสู่ผิวของฉัน ถนนในหมู่บ้านที่ฉันเคยใช้ไปโรงเรียน ต้อนวัว หรือเดินตามแม่ไปตลาดในเขตทุกวัน ตอนนี้เหลือเพียงความทรงจำของฉันเท่านั้น ตอนนี้หมู่บ้านของฉันมีถนนทุกสายที่ปูด้วยคอนกรีตแล้ว ทั้งสองข้างของถนน ผู้คนสร้างบ้านเรือนชิดกัน มีรั้วสูง ประตูที่ปิดสนิท และไม่มีแถวของดอกชบาสีแดงหรือแถวของชาเขียวอีกต่อไป คนที่อยู่ห่างบ้านไปนานก็กลับมาเยี่ยมเยียนและชื่นชมบ้านเกิดอยู่เสมอว่าร่ำรวยและสวยงาม แต่คนบ้านนอกอย่างฉันกลับรู้สึกว่างเปล่าและสูญเสียบางอย่าง

ฉันคิดถึงทุ่งนาหลังบ้าน บ้านเกิดของฉันเป็นพื้นที่กึ่งภูเขาไม่มีทุ่งนกกระสาบินตรงไปเป็นทุ่งนาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รักทุ่งนาของแม่ เด็กๆ อย่างเราสมัยก่อนใช้เวลานอกห้องเรียนในทุ่งนามากกว่าอยู่บ้าน ทุ่งนาของแม่เปรียบเสมือนเพื่อนตัวดีที่คอยปกป้อง หล่อเลี้ยงความฝัน และอดทนต่อความผิดพลาดของเรา ตั้งแต่ฉันยังเด็ก แม่ก็อุ้มฉันไปทุ่งนา ข้างหนึ่งของเสามีตะกร้าใส่เมล็ดข้าว ข้างหนึ่งมีฉันอยู่ ใต้ร่มเงาของต้นเอล์ม ฉันเล่นคนเดียวอย่างชิลล์ๆ บางครั้งก็ขดตัวและหลับไปใต้ต้นเอล์มเก่าๆ เมื่อฉันโตขึ้นอีกหน่อย ทุ่งนาของแม่เป็นที่ที่เราเล่นซ่อนหา กระโดดเชือก ปีนหน้าผาคนตาบอด ที่ซึ่งว่าวที่แบกความฝันของเราบินขึ้นไปบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ท่ามกลางหมอกควันในหมู่บ้าน บางครั้ง เมื่อนึกถึงวันเก่าๆ ฉันมักจะออกไปที่ทุ่งนาของแม่

ฉันนั่งเงียบๆ สูดกลิ่นดินชื้นๆ แรงๆ กลิ่นโคลนฉุน นึกถึงใบหน้าที่มืดมนของแต่ละคน ผมที่ไหม้เกรียมจากแสงแดดของตี๋และเต๋อ นึกถึงลูกบอลที่ทำจากใบเตยมีหนามที่ถูกโยนใส่ผู้คน ทำให้เกิดความเจ็บปวด และเสียงหัวเราะร่าเริงของยามบ่ายในชนบท ตอนนี้ในยามบ่ายที่อากาศซีด ฉันรอเป็นเวลานาน แต่ไม่มีเสียงเด็กๆ เรียกกันให้วิ่งออกไปเล่นที่ทุ่งนาอีกแล้ว เกมเก่าๆ ไม่มีใครเล่นอีกแล้ว ฉันนั่งข้างทุ่งนาเป็นเวลานาน ฉันเงียบ ทุ่งนาก็เงียบเช่นกัน มีเพียงเสียงลมพัดและคลื่นข้าวเล่นเป็นระยะๆ ลมกระโชกแรงพัดเข้าตาฉัน ทำให้ตาแดงและแสบร้อน

ฉันจำกระท่อมมุงจากของย่าที่มีสวนที่มีกลิ่นหอมได้ สวนที่ฉันเคยคิดว่าเป็นสมบัติล้ำค่าตลอดวัยเด็ก เป็นสถานที่ที่ฉันภูมิใจกับลูกๆ ของลุงทุกครั้งที่กลับบ้านเกิด ในฤดูร้อน ลมพัดเย็นมาจากทุ่งนา ลมพัดกลิ่นหอมของต้นเกาลัดเข้ามาในความฝันยามบ่ายของเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายตามบทกล่อมเด็กของย่า กลิ่นหอมของฝรั่งสุก ขนุนสุก ชะเอมสุก และซิมสุกเติมเต็มการนอนหลับยามบ่ายของฤดูร้อน มีช่วงบ่ายบางวันด้วยที่ฉันไม่ยอมนอน โดยแอบตามพี่น้องไปที่สวนหลังบ้านเพื่อปีนต้นฝรั่งไปเด็ดฝรั่ง ฝรั่งมีรอยเล็บของเราปกคลุมอยู่เพื่อตรวจสอบว่าผลสุกหรือไม่ และผลที่ตามมาของช่วงบ่ายที่นอนไม่หลับเหล่านั้นคือรอยแผลเป็นยาวบนเข่าของฉันจากการร่วงจากต้นไม้ ทุกครั้งที่ฉันมองไปที่รอยแผลเป็นนั้น ฉันคิดถึงย่า คิดถึงสวนนางฟ้ามาก ฉันจำก้อนหินได้ดี โถวางอยู่ข้างบ่อน้ำ ที่ปากโถ คุณยายของฉันมักจะวางเปลือกมะพร้าวไว้ หลังจากเล่นเกมซนๆ พวกเราก็วิ่งไปที่บ่อน้ำ ตักน้ำจากโถมาอาบน้ำและล้างหน้า ฉันจำได้ว่าฉันตักน้ำจากโถนั้นมาราดผมของยาย ขณะที่รินน้ำ ฉันร้องเพลง “ยาย ยาย ฉันรักคุณมาก ผมของคุณขาวราวกับเมฆ” ยายเสียชีวิต สวนในวัยเด็กของเราหายไปแล้ว บ่อน้ำ โถ เปลือกมะพร้าวก็ล่องลอยไปในอดีต มีเพียงกลิ่นหอมจากสวนเก่า กลิ่นหอมจากต้นสบู่ที่ยายของฉันเคยใช้สระผม ยังคงติดตรึงอยู่ในตัวฉัน

ฉันจำเสียงคุ้นเคยในวัยเด็กได้ เสียงไก่ขันในตอนเช้าตรู่ เสียงลูกวัวร้องเรียกแม่ เสียงนกผูกป้าไว้กับเสาอย่างกระวนกระวายใจในยามบ่าย เสียงร้องว่า “ใครมีอะลูมิเนียม พลาสติก หม้อและกระทะที่พังจะขาย” ในตอนเที่ยงของฤดูร้อนที่อากาศร้อนอบอ้าว ทำให้ฉันนึกถึงสมัยที่แม่ของฉันนำเกลือไปขายบนที่สูงด้วยจักรยานเก่าของเธอเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูพวกเรา บางครั้งในฝัน ฉันยังคงได้ยินเสียงกระดิ่งดังกังวานที่ทางเข้าตรอกและเสียงร้องว่า “ไอศกรีม ไอศกรีมอยู่ที่นี่” ฉันจำได้ว่าเด็กยากจนวิ่งออกไปพร้อมกับรองเท้าแตะที่พัง กะละมังที่พัง เศษโลหะ และปลอกกระสุนที่พวกเขาเก็บสะสมไว้ขณะต้อนวัวเพื่อแลกกับไอศกรีมเย็นๆ แสนอร่อย

คนที่อยู่ไกลบ้านไม่ได้คิดถึงบ้านเกิดทุกคน สิ่งที่ทำให้คิดถึงบ้านเกิดมากที่สุดคือความทรงจำ ภาพคุ้นเคยที่ค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา หรือภาพเดิมๆ ที่ไม่มีคนเก่าๆ อยู่อีกแล้ว เช่นเดียวกับฉันที่เดินอยู่กลางถนนในหมู่บ้าน นั่งกลางทุ่งนา คิดถึงวันเก่าๆ มาก คิดถึงควันบุหรี่ที่ลอยขึ้นจากครัวคุณยายทุกเช้าเย็น รู้ว่า "พรุ่งนี้เริ่มต้นวันนี้" บ้านเกิดของฉันจะยังเปลี่ยนแปลงไปมาก ฉันเพียงหวังว่าทุกคนจะยังมีที่ในใจให้กลับไป รำลึกและรัก อยากกลับไปเมื่ออยู่ไกล อยากกลับไปเมื่อสุขใจ อยากกลับไปเมื่อทุกข์ใจ...

(อ้างอิงจาก Lam Khue/tanvanhay.vn)

กลางทุ่งนาใจคิดถึงบ้าน